La tutan antaŭtagmezon la knabo, kvazaŭ perdinte sian animon, agadis senorde kaj fuŝe laboris. Kelktempe li enŝovis ŝovelilplenon da karbo en la fornegon, ke nigra fumo plenigis la pontkavernon. Kaj kelktempe li metis la kapojn de boriloj, anstataŭ ĝiaj pintoj, en la fornoventron, tiel ke tio, kio postulis ardiĝon, estis ne ardigita, dum tio, kio ne meritis ardiĝon, fandiĝis.

“Vin Diablo prenu! Kien via animo forkuris?” kolere sakris la juna forĝisto. Ŝvitante tra tuta korpo, li okupis sin pri tio kaj alio, kaj ŝviteroj senĉese eksudis el liaj poroj pro lia alta energio prezenti lian bravuran majstrecon.

La knabo vidis, ke li etendis sian manon en la tinon por provi la akvan temperaturon antaŭ hardado. La brulvundo sur lia brako estis bandaĝita per peco da ĉifono, ŝajne eligante haladzon de putriĝintaj fiŝoj kaj salikokoj. Kun maldika tavolo da delikata nebulo en la okuloj, la knabo aspektis deprimite. Post la naŭa, la suno fariĝis ekstreme bela, kaj fasko da lumo penetris en la malhelan pontkavernon, trafis la okcidentan rokmuron kaj reflektiĝis pompe en la tuta kaverno. Post kiam la juna forĝisto finis la hardadon de la boriloj, li persone portis ilin al la ŝtonhakistoj por kontrolo. Forĵetinte ilojn, la knabo ŝteliris el la kaverno. Subita heliĝo, samekiel subita mallumo, kapturnigis kaj blindigis lin. Post ioma hezito, li flugkuris. Dekkelkajn sekundojn poste, li jam staris ĉe la riverrando. Setariaj herboj kun kvareĝaj tigoj scivole rigardis lin, kaj kresoj kun purpuraj floroj kaj ciperoj kun kafkoloraj kapoj avide flaris la karbobrulan odoron el lia tuta korpo. Super la rivero flosis delikata aromo de akvaj herboj kaj malforta odoro de karpoj, kio movetis liajn naz-alojn kaj svingetis liajn pulmofoliojn similajn al vigle fluganta turto. La riversurfaco prezentis vastan blankon, intermiksitan kun nigro kaj purpuro. Kvankam li sentis pikan acerbecon en la okuloj, li absorbite koncentris sian rigardon sen movi la okulojn, kvazaŭ volante travidi la arĝentbrilan tavolon flosantan sur la akvo. Poste, tenante supren la subajn randojn de la kalsoneto per ambaŭ manoj, li esploreme enakviĝis kaj dance marŝis antaŭen. Komence la riverakvo nur atingis liajn genuojn, kaj baldaŭ liajn femurojn. Li forte refaldis supren la kasontubojn, montrante siajn du vinberkolorajn sidvangojn. Tiam li jam staris en la mezo de la rivero. La lumradioj ĉirkaŭ li ĉiuj pafiĝis al lia korpo, farbis ĝin kaj ensoviĝis en liajn okulojn, tiel ke liaj nigraj okuloj fariĝis junverdaj kiel nematuraj bananoj sur la baraĵo. Rapidaj akvofluoj jen kaj jen atakis liajn femurojn. Kvankam li staris sur la malmola sabla fundo de la rivero, post nelonge la sablo tamen estis forlavita de la fluoj. Li staris pli malalte en la forlavita sabla kavo, kaj tute malsekiĝis lia kalsoneto, kies parto algluiĝis al liaj femuroj kaj la alia ŝveliĝis malantaŭ lia pugo, kaj la karbopolvo sur la kalsoneto nigrigis fluon. Sablo kirle leviĝis el sub liaj piedoj kaj karesis liajn krurojn. Du sukcenkoloraj akvogutoj pendis ĉe liaj vangoj kaj liaj buŝanguloj forte kontraĥiĝis. Li komencis iris en la rivermezo, esplorante kaj palpe serĉante per la piedoj.

整整一个上午，黑孩就象丢了魂一样，动作杂乱，活儿毛草，有时，他把一大铲煤塞到炉里，使桥洞里黑烟滚；有时，他又把钢钻倒头儿插进炉膛，该烧的地方不烧，不该烧的地方反而烧化了。“狗日的，你的心到哪儿去啦？”小铁匠恼怒地骂着。他忙得满身是汗，绝技在身的兴奋劲儿从汗珠缝里不停地流溢出来。黑孩看到他在淬火前先把手插到桶里试试水温，手臂上被钢钻烫伤的地方缠着一道破布，似乎有一股臭鱼烂虾的味道从伤口里散出来。黑孩的眼里蒙着一层淡淡的云翳，情绪非常低落。九点钟以后，阳光异常美丽，阴暗的桥洞里，一道光线照着西壁，折射得满洞辉煌。小铁匠把钢钻淬好，亲自拿着送给石匠师傅去鉴定。黑孩扔下手中工具，蹑手蹑脚溜出桥洞，突然的光明也象突然的黑暗一样使他头晕眼光。略微迟疑了一下，他便飞跑起来，只用了十几秒钟，他就站在河水边缘上了。那些四个棱的狗蛋子草好奇地望着他，开着紫色花朵的水芡和擎着咖啡色头颅的香附草贪婪地嗅着他满身的煤烟味儿。河上飘逸着水草的清香和鲢鱼的微腥，他的鼻翅扇动着，肺叶象活泼的斑鸠在展翅飞翔。河面上一片白，白里掺着黑和紫。他的眼睛生涩刺痛，但还是目下不转睛，好象要看穿水面上漂着的这层水银般的亮色。后来，他双手提起裤头的下沿，试试探探下了水，跳舞般向前走。河水起初只淹到他的膝盖，很快淹到大腿，他把裤头使劲捲起来，两半葡萄色的小屁股露了出来。这时候他已经立在河的中央了，四周的光一齐往他身上扑，往他身上涂，往他眼里钻，把他的黑眼睛染成了坝上青香蕉一样的颜色。河水湍急，一股股水流撞着他的腿。他站在河的硬硬的沙底上，但一会儿，脚下的沙便被流水掏走了，他站在沙坑里，裤头全湿了，一半贴着大腿，一半在屁股后飘起来，裤头上的煤灰把一部分河水染黑了。沙土从脚下卷起来，抚摸着他的小腿，两颗琥珀色的水珠挂在他的腮上，他的嘴角使劲抽动着。他在河中走动起来，用脚试探着，摸索着，寻找着。