“Nigra Knaĉjo, Nigra Knaĉjo!”

Li aŭdis la vokojn de la juna forĝisto antaŭ la pontkaverno.

“Ĉu vi volas mortigi vin, Nigra Knaĉjo?”

Li aŭdis la junan forĝiston atingi la akvorandon, kaj li ne returnis sian kapon kaj nur montris sian verdetan dorson al li.

“Venu supren!” La juna forĝisto elskrapis kotobulon kaj ĝin ĵetis al li. Ĝi tanĝis la hararon de la knabo kaj falis en la riveron, kaŭzante ovalan ondiĝon. Alia kotobulo alflugis kaj trafis lian dorson, tiel ke li sin ekĵetis kaj liaj lipoj tuŝetis la akvon. Li sin turnis kaj plaŭde vadis al la akvorando. Plena je akvoperloj tra la tuta korpo, la knabo starigis sin antaŭ la junan forĝiston. Akveroj ruliĝis de sur lia haŭto, gutante serie kaj susure. Lia loza kalsoneto algluiĝis al lia korpo kaj lia kaceto erektiĝis rigide kiel pupo de silkraŭpo. Tuj kiam la juna forĝisto levis sian ursopied-similan manegon kaj ĝin eksvingis, li subite sentis, ke lia koro estas ekgratita de kata ungeto, pro tio, ke la okuloj de la knabo fiksiĝis sur lia vizaĝo.

“Tuj iru ardigi fajron per blovilo! La boriloj harditaj de mi, via majstro, ne estas malsuperaj al tiuj de la maljunulaĉo!” Li fiere frapetis la knabon je la nuko.

Portempe ne troviĝis prilaboraĵo sur la fornego. La juna forĝisto bakis ĉirkaŭ ĝia rando la batatojn restantajn de hieraŭo. Denove la vento el la jutkampoj milde enbloviĝis kaj la sunlumo rekte pafiĝis en la pontkavernon. Per tenajlo turnadante la batatojn gudritajn pro bakado, la juna forĝisto fiere kantzumis: “De Pekino al Nankino, oni neniam vidas, ke la elektra lampo estas tir-ŝaltita en pantalonforko. Nigra Knaĉjo, ĉu vi vidis, ke la elektra lampo estas tir-ŝaltita en pantalonforko? En la pantalonforko de via adopta patrino elektra lampo tir-ŝaltiĝas…” Li kvazaŭ subite memoris ion kaj diris al la knabo: “Rapidu! Iru eltiri du rafanojn, kaj mi rekompencos vin per du batatoj, kiam vi revenos.” Ties okuloj ekbrilis. La juna forĝisto vidis, ke lia koro forte misbatis dufoje inter la ripoj. Antaŭ ol li volis ekparoli, la knabo jem forkuris kiel kuniklo.

 “黑孩！黑孩！”

    他听到小铁匠在桥洞前喊叫着。

    “黑孩，想死吗？”

    他听到小铁匠到了水边，连头也不回，小铁匠只能看到他青色的背。

    “上来呀！”小铁匠挖起一块泥巴，对准黑孩投过去，泥巴擦着他的头发梢子落到河水里，河面上荡开椭圆形的波纹。又一坨泥巴扔过来，正打着他的背，他往前扑了一下，嘴唇沾到了河水。他转回身，“唿唿隆隆”地趟着水往河边上走。黑孩遍身水珠儿，站在小铁匠面前。水珠儿从皮肤上往下滚动，一串一串的，“嘟噜噜”地响。大裤头子贴在身上，小鸡子象蚕蛹一样硬梆梆地翘着。小铁匠举起那只熊掌一样的大巴掌刚要扇下去，忽然觉得心脏让猫爪子给剐了一下子，黑孩的眼睛直盯着他的脸。

    “快去拉火。师傅我淬出的钢钻，不比老家伙差。”他得意地拍拍黑孩的脖颈。