.gif)
楼主
La Blanka Rivero fontis el la limo de Siĉŭano-provinco. La boatoj veturantaj supren laŭ la Blanka Rivero povis atingi Xiushan de Siĉŭano, dum la sezono de akvoŝveliĝo de la rivero. En la teritorio de Hunano-provinco, Chadong estis la lasta kajo proksime al la limo. La akvosurfaco de la rivero ĉe Chadong mezuriĝis proksimume kvaronkilometron larĝa, sed dum malleviĝo de riverakvo en aŭtuno kaj vintro, la fluejo larĝis malpli ol sep metrojn en ĉirkaŭbrakumo de grizverdaj ŝtonebenejo. Ĝis ĉi tiu loko boatoj ne plu povis veturi supren laŭ la rivero. La varoj transportitaj de aŭ al la orienta Siĉŭano devis estis malŝarĝitaj de boatoj aŭ ŝarĝitaj en boaton ĉi tie. La varoj elirontaj estis ŝultre alportataj de portistoj per abiligna vekto, kaj tiuj envenantaj ankaŭ transportiĝis aron post aro per homa forto.
En la urbeto garnizonis bataliono da soldatoj, kiu estis reorganizita de armeo de Qing-dinastio, kaj sin lokis proksimume 500 hejmoj, plejparto de kiuj havis soldaton kiel familianon, krom tiuj etaj kapitalistoj, kiuj posedis kampojn kaj olefarejon, aŭ akaparis oleon, rizon kaj bobenojn da kotonaj fadenoj. Tie ankaŭ funkciis loka departemento de transita imposto, kies oficejo situis en la templeto sur la apudrivera strato ekster la urbeto, kun longa flagrubando antaŭ ĝi. Kaj la departementestro loĝis en la urbo. Bataliono da soldatoj garnizonis en la malnova jamen-o pri militaj aferoj. Ĉiutage la klarionisto ludis trumpeton por amuziĝo, kio memorigis, ke ĉi tie troviĝas garnizonantaj soldatoj, kaj la aliaj soldatoj ne aperis, kvazaŭ ili ne ekzistus. Dum vintraj tagoj oni povis vidi surstrate en la urbeto vestojn kaj legomojn sekigatajn antaŭ ĉiuj pordoj, batatojn kun sarmento pendatajn de tegmentrandoj, kaj palmfibrajn sakojn entenantajn tiajn nuksojn, kiaj kaŝtanoj kaj avelgrajnoj, ankaŭ pendataj de tegmentrandoj. Ĉie ĉe domanguloj kokoj kaj kokidoj ludis, klukante. Okaze vidiĝis viro segis sur la sojlo de sia domo aŭ dishakis brullignon per hakilo, kaj stakis la splititajn lignopecojn pagodforme. Kelkfoje vidiĝis kelkaj mezaĝaj virinoj en tre rigide lavamelitaj vestoj el blua tolo sub la blanka antaŭtuko desegne florumita, kiuj babilante klinis sin super la laboro sub la sunlumo. Ĉio ĉiam troviĝis en tia kvieto kaj ĉiuj urbetanoj pasigis tagojn en tiaj simpleco kaj soleco. Porcio da kvieto pliigis ilian pensemon pri la vivo kaj iliajn sonĝojn. En ĉi tiu urbeto ĉiu, kiu vivis sian propran vivon dum la definitaj tagoj, kovis la neeviteblan inklinemon al amo kaj malamo al personoj kaj aferoj. Sed kion ili pripensis? Neniu sciis.
Loĝante sur la pli alta loko, oni povis, starante ĉe la pordo de sia loĝejo, rigardi okazaĵojn sur la transa bordo kaj la rivero. Kiam ĵonko alveturis, oni povis vidi demalproksime sennombrajn haŭlistojn sur la transa bordo. Kelkaj el la haŭlistoj alportis kukojn kaj sukeraĵojn el la malsupra baseno por vendi ilin, kiam la ĵonko albordiĝos al la urbeto. Kiam ĵonko alproksimiĝis, la imago de infanoj certe iris al la haŭlistoj, dum la plenkreskuloj volis konfidi al ili kokidaron aŭ du porkojn por ŝanĝi ilin kontraŭ paro da oraj orelringoj, du ĝang-ojn da solida maŝinfabrikita nigra tolo, vazo da sojsaŭco aŭ plifortigita vitra kovrilo de kerosena lampo, kiuj plej plaĉas al sia edzino.
En la urbeto garnizonis bataliono da soldatoj, kiu estis reorganizita de armeo de Qing-dinastio, kaj sin lokis proksimume 500 hejmoj, plejparto de kiuj havis soldaton kiel familianon, krom tiuj etaj kapitalistoj, kiuj posedis kampojn kaj olefarejon, aŭ akaparis oleon, rizon kaj bobenojn da kotonaj fadenoj. Tie ankaŭ funkciis loka departemento de transita imposto, kies oficejo situis en la templeto sur la apudrivera strato ekster la urbeto, kun longa flagrubando antaŭ ĝi. Kaj la departementestro loĝis en la urbo. Bataliono da soldatoj garnizonis en la malnova jamen-o pri militaj aferoj. Ĉiutage la klarionisto ludis trumpeton por amuziĝo, kio memorigis, ke ĉi tie troviĝas garnizonantaj soldatoj, kaj la aliaj soldatoj ne aperis, kvazaŭ ili ne ekzistus. Dum vintraj tagoj oni povis vidi surstrate en la urbeto vestojn kaj legomojn sekigatajn antaŭ ĉiuj pordoj, batatojn kun sarmento pendatajn de tegmentrandoj, kaj palmfibrajn sakojn entenantajn tiajn nuksojn, kiaj kaŝtanoj kaj avelgrajnoj, ankaŭ pendataj de tegmentrandoj. Ĉie ĉe domanguloj kokoj kaj kokidoj ludis, klukante. Okaze vidiĝis viro segis sur la sojlo de sia domo aŭ dishakis brullignon per hakilo, kaj stakis la splititajn lignopecojn pagodforme. Kelkfoje vidiĝis kelkaj mezaĝaj virinoj en tre rigide lavamelitaj vestoj el blua tolo sub la blanka antaŭtuko desegne florumita, kiuj babilante klinis sin super la laboro sub la sunlumo. Ĉio ĉiam troviĝis en tia kvieto kaj ĉiuj urbetanoj pasigis tagojn en tiaj simpleco kaj soleco. Porcio da kvieto pliigis ilian pensemon pri la vivo kaj iliajn sonĝojn. En ĉi tiu urbeto ĉiu, kiu vivis sian propran vivon dum la definitaj tagoj, kovis la neeviteblan inklinemon al amo kaj malamo al personoj kaj aferoj. Sed kion ili pripensis? Neniu sciis.
Loĝante sur la pli alta loko, oni povis, starante ĉe la pordo de sia loĝejo, rigardi okazaĵojn sur la transa bordo kaj la rivero. Kiam ĵonko alveturis, oni povis vidi demalproksime sennombrajn haŭlistojn sur la transa bordo. Kelkaj el la haŭlistoj alportis kukojn kaj sukeraĵojn el la malsupra baseno por vendi ilin, kiam la ĵonko albordiĝos al la urbeto. Kiam ĵonko alproksimiĝis, la imago de infanoj certe iris al la haŭlistoj, dum la plenkreskuloj volis konfidi al ili kokidaron aŭ du porkojn por ŝanĝi ilin kontraŭ paro da oraj orelringoj, du ĝang-ojn da solida maŝinfabrikita nigra tolo, vazo da sojsaŭco aŭ plifortigita vitra kovrilo de kerosena lampo, kiuj plej plaĉas al sia edzino.
