Grupo da homoj alvenis pramiĝi, inter kiuj troviĝis vektoportantoj, oficovojaĝantoj, kaj krome patrino kaj ŝia filino. La patrino estis en blua vesto malmole lav-amelita, dum la filino, kun du ruĝe pudritaj vangoj, surmetis novan veston, kiu ne tre bone sidis al ŝi. Ili faros viziton al sia parenco en la urbeto kaj spektos la konkurson de drakboatoj. Post kiam ĉiuj enboatiĝis, Cuicui, fiksrigardante tiun knabinon, kablotire veturigis la boaton trans la rivereton. En ŝiaj okuloj la knabino aspektis ĉirkaŭ dektri-aŭ-dekkvar-jara dorlotita kreitaĵo, kiu ŝajne neniam forlasis sian patrinon. Ŝi surportis pintkapajn ŝuojn nove ciritajn, sed makulitajn per koto, kaj pantalonon el purpurece junverda ŝtofo. Vidinte, ke Cuicui rigardas ŝin, ŝi ankaŭ fiksrigardis Cuicui per paro da okuloj similaj al kristalaj globetoj. Ŝi sin montris iom timida, sinĝena kaj samtempe nedireble aminda. La patrino demandis al Cuicui pri ties aĝo. Ridetante, Cuicui ne volontis respondi, sed anstataŭe demandis al la knabino, kian aĝon ŝi havas ĉijare. Aŭdinte ŝian patrinon diri, ke ŝi estas dektri-jara, Cuicui ne retenis sian rideton. Videble laŭ ilia eksteraĵo ili estis patrino kaj filino el riĉa familio. Okulmezurante la knabinon, Cuicui trovis kun iom da envio, ke ŝi surhavas paron da tordplektitaj arĝentaj braceletoj blanke brilantaj. Kiam la boato albordiĝis, la pasaĝeroj iris sur la bordon unu post alia. La virino elpoŝigis kupran moneron, ĝin enmanigis al Cuicui kaj foriris. Tiam Cuicui eĉ forgesis la regulon difinitan de sia avo, nek dirinte dankon nek redoninte la moneron. Ŝi nur stupore rigardis tiun knabinon inter la homgrupo. Kiam la grupo da pasaĝeroj estis transgrimpontaj la monteton, Cuicui subite postkuris hasteme kaj redonis la moneron al la virino sur la montsupro. La virino diris:
“Mi donacis ĝin al vi!”
Cuicui diris nenion kaj nur skuis sian kapon. Antaŭ ol la virino aldonis ion, ŝi jam forkuris al la pramo.
Kiam ŝi suriris la boaton, iu krie petis pramiĝi trans la bordo kaj ŝi tiris la boaton transen. Ĉifoje estis sep pasaĝeroj, inter kiuj troviĝis aliaj du knabinoj. La duopo speciale surportis purajn vestojn same por spektado al boatkonkurson. Tamen ili ne estis tre belaspektaj. Pro tio Cuicui des malpli forgesis la antaŭan knabinon.
Tiutage tre multis pasaĝeroj, precipe knabinoj estis pli multaj ol en ordinaraj tagoj. Tirante kablon por transigi la pramon, Cuicui gravuris en sian memoron tiujn bonajn, groteskajn, belaspektajn kaj kun ruĝaj okulkadroj. Kiam ne homoj petis pramiĝi kaj la avo ne alvenis, ŝi fojrefoje rememoris la eksteraĵon de tiuj knabinoj. Ŝi softe ĉantis:
“Tigroj en la monto mordas homojn,
La fraŭlino de l’ oficiro estas ja la unua viktimo.
…
La plejaĝa franjo surportas harpinglon oran,
La pliaĝa franjo surhavas arĝentan braceleton,
Nur mi juna franjo havas nenion por ornami,
Mi beligas min nur per sojfaba ŝoso ĉe orelo.”
   La pasaĝeroj el la urbeto, kiuj iros al vilaĝo, vidis, ke ĉe drinkejo la maljuna pramisto altrudas sian botelkukurbon al juna boatano por regali lin per la alkoholaĵo ĵus aĉetita de li. Kaj ili rakontis tion al Cuicui. Ŝi mokridis, ke la avo paradas sian malavarecon en malĝusta tempo kaj en malĝusta loko. Post kiam la pasaĝeroj foriris, ŝi, sidante sur la boato, mallaŭte zumis la kanton, kiun sorĉisto ĉantis en decembro por plenumi voton kaj bonvenigi feojn:
   Feoj kaj dioj, rigardu la homojn ĉi tie!
   Ili ja estas honestaj, sanegaj kaj junaj.
   La plenkreskuloj kapablas vintrinki, labori kaj dormi;
   Tiuj infanoj kapablas plenkreski, rezisti ja kontraŭ malsat’ kaj malvarmo;
   Bovoj iliaj plugemas, kaprinoj naskemas, kokinoj, anasoj kovemas;
   Inoj iliaj povscias prizorgi infanojn, kantadi kaj trovi amaton!

   Feoj kaj dioj, sobiru kaj staru duflanken.
   Brava soldat’ jen surrajdas ĉevalon,
   La generalo mantenas la vipon el fero!

   Feoj kaj dioj, sobiru ja lante el nuboj!
   Se sur azeno, jen sidu stabile,
   Se piediri, do zorgu pri via paŝado!

   Longa feliĉo ŝuldiĝas al dioj,
   Bona vetero favoras sub feoj,
   Frandaj manĝaĵoj jam pretas,
   Porko kaj kapro rostiĝas sur fajro!

   Kelkaj gravuloj en la historio
   Estis tiranoj antaŭ sia morto,
   Ili kondutis malbone aŭ bone.
   Nun ne maldecas por ili alveni festenen!
   Manĝu trankvile, vintrinku aplombe,
   Tago serena jen taŭgas por vi transveturi.
   Kiam ebriaj vi kune reiros al hejmo.
   Kanti mi por vi daŭrigos!
   La kantvoĉo sonis ne nur milde, sed ankaŭ iom morne en ĝojo. Post kantado ŝi eksentis radion de tristeco. Ŝia penso flugis al la fajro kaj tamburado en la kampoj por danki diojn ĉe la fino de aŭtuno.
   En malproksimo leviĝis sonoj de tamburado. Ŝi sciis, ke tiam jam lanĉiĝis en la riveron la drakboatoj kun linioj vermiljone pentritaj. Delikata pluveto ankoraŭ falis senĉese kaj nebulo malalte pendis super la surfaco de la rivereto.

   一群过渡人来了，有担子，有送公事跑差模样的人物，另外还有母女二人。母亲穿了新浆洗得硬朗的蓝布衣服，女孩子脸上涂着两饼红色，穿了不甚合身的新衣，上城到亲戚家中去拜节看龙船的。等待众人上船稳定后，翠翠一面望着那小女孩，一面把船拉过溪去。那小孩从翠翠估来年纪也将十三四岁了，神气却很娇，似乎从不曾离开过母亲。脚下穿的是一双尖头新油过的钉鞋，上面沾污了些黄泥。裤子是那种泛紫的葱绿布做的。见翠翠尽是望她，她也便看着翠翠，眼睛光光的如同两粒水晶球。有点害羞，有点不自在，同时也有点不可言说的爱娇。那母亲模样的妇人便问翠翠年纪有几岁。翠翠笑着，不高兴答应，却反问小女孩今年几岁。听那母亲说十三岁时，翠翠忍不住笑了。那母女显然是财主人家的妻女，从神气上就可看出的。翠翠注视那女孩，发现了女孩子手上还戴得有一副麻花绞的银手镯，闪着白白的亮光，心中有点儿歆羡。船傍岸后，人陆续上了岸，妇人从身上摸出一铜子，塞到翠翠手中，就走了。翠翠当时竟忘了祖父的规矩了，也不说道谢，也不把钱退还，只望着这一行人中那个女孩子身后发痴。一行人正将翻过小山时，翠翠忽又忙匆匆的追上去，在山头上把钱还给那妇人。那妇人说：“这是送你的！”翠翠不说什么，只微笑把头尽摇，且不等妇人来得及说第二句话，就很快的向自己渡船边跑去了。
到了渡船上，溪那边又有人喊过渡，翠翠把船又拉回去。第二次过渡是七个人，又有两个女孩子，也同样因为看龙船特意换了干净衣服，相貌却并不如何美观，因此使翠翠更不能忘记先前那一个。
今天过渡的人特别多，其中女孩子比平时更多，翠翠既在船上拉缆子摆渡，故见到什么好看的，极古怪的，人乖的，眼睛眶子红红的，莫不在记忆中留下个印象。无人过渡时，等着祖父祖父又不来，便尽只反复温习这些女孩子的神气。且轻轻的无所谓的唱着：
“白鸡关出老虎咬人，不咬别人，团总的小姐派第一。……大姐戴副金簪子，
二姐戴副银钏子，只有我三妹没得什么戴，耳朵上长年戴条豆芽菜。”
城中有人下乡的，在河街上一个酒店前面，曾见及那个撑渡船的老头子，把葫芦嘴推让给一个年青水手，请水手喝他新买的白烧酒，翠翠问及时，那城中人就告给她所见到的事情。翠翠笑祖父的慷慨不是时候，不是地方。过渡人走了，翠翠就在船上又轻轻的哼着巫师十二月里为人还愿迎神的歌玩:
    你大仙，你大神，睁眼看看我们这里人！
    他们既诚实，又年青，又身无疾病。
    他们大人会喝酒，会作事，会睡觉；
    他们孩子能长大，能耐饥，能耐冷；
    他们牯牛肯耕田，山羊肯生仔，鸡鸭肯孵卵；
他们女人会养儿子，会唱歌，会找她心中欢喜的情人！

你大神，你大仙，排驾前来站两边。
    关夫子身跨赤兔马，
尉迟公手拿大铁鞭！

    你大仙，你大神，云端下降慢慢行！
    张果老驴得坐稳，
铁拐李脚下要小心！

福禄绵绵是神恩，
    和风和雨神好心，
    好酒好饭当前阵，
肥猪肥羊火上烹！

    洪秀全，李鸿章，
    你们在生是霸王，
    杀人放火尽节全忠各有道，
    今来坐席又何妨！
    慢慢吃，慢慢喝，
    月白风清好过河。
    醉时携手同归去，
    我当为你再唱歌！
    那首歌声音既极柔和，快乐中又微带忧郁。唱完了这歌，翠翠觉得心上有一丝儿凄凉。她想起秋末酬神还愿时田坪中的火燎同鼓角。
    远处鼓声已起来了，她知道绘有朱红长线的龙船这时节已下河了，细雨还依然落个不止，溪面一片烟。
一群过渡人来了，有担子，有送公事跑差模样的人物，另外还有母女二人。母亲穿了新浆洗得硬朗的蓝布衣服，女孩子脸上涂着两饼红色，穿了不甚合身的新衣，上城到亲戚家中去拜节看龙船的。等待众人上船稳定后，翠翠一面望着那小女孩，一面把船拉过溪去。那小孩从翠翠估来年纪也将十三四岁了，神气却很娇，似乎从不曾离开过母亲。脚下穿的是一双尖头新油过的钉鞋，上面沾污了些黄泥。裤子是那种泛紫的葱绿布做的。见翠翠尽是望她，她也便看着翠翠，眼睛光光的如同两粒水晶球。有点害羞，有点不自在，同时也有点不可言说的爱娇。那母亲模样的妇人便问翠翠年纪有几岁。翠翠笑着，不高兴答应，却反问小女孩今年几岁。听那母亲说十三岁时，翠翠忍不住笑了。那母女显然是财主人家的妻女，从神气上就可看出的。翠翠注视那女孩，发现了女孩子手上还戴得有一副麻花绞的银手镯，闪着白白的亮光，心中有点儿歆羡。船傍岸后，人陆续上了岸，妇人从身上摸出一铜子，塞到翠翠手中，就走了。翠翠当时竟忘了祖父的规矩了，也不说道谢，也不把钱退还，只望着这一行人中那个女孩子身后发痴。一行人正将翻过小山时，翠翠忽又忙匆匆的追上去，在山头上把钱还给那妇人。那妇人说：“这是送你的！”翠翠不说什么，只微笑把头尽摇，且不等妇人来得及说第二句话，就很快的向自己渡船边跑去了。
到了渡船上，溪那边又有人喊过渡，翠翠把船又拉回去。第二次过渡是七个人，又有两个女孩子，也同样因为看龙船特意换了干净衣服，相貌却并不如何美观，因此使翠翠更不能忘记先前那一个。
今天过渡的人特别多，其中女孩子比平时更多，翠翠既在船上拉缆子摆渡，故见到什么好看的，极古怪的，人乖的，眼睛眶子红红的，莫不在记忆中留下个印象。无人过渡时，等着祖父祖父又不来，便尽只反复温习这些女孩子的神气。且轻轻的无所谓的唱着：
“白鸡关出老虎咬人，不咬别人，团总的小姐派第一。……大姐戴副金簪子，
二姐戴副银钏子，只有我三妹没得什么戴，耳朵上长年戴条豆芽菜。”
城中有人下乡的，在河街上一个酒店前面，曾见及那个撑渡船的老头子，把葫芦嘴推让给一个年青水手，请水手喝他新买的白烧酒，翠翠问及时，那城中人就告给她所见到的事情。翠翠笑祖父的慷慨不是时候，不是地方。过渡人走了，翠翠就在船上又轻轻的哼着巫师十二月里为人还愿迎神的歌玩:
    你大仙，你大神，睁眼看看我们这里人！
    他们既诚实，又年青，又身无疾病。
    他们大人会喝酒，会作事，会睡觉；
    他们孩子能长大，能耐饥，能耐冷；
    他们牯牛肯耕田，山羊肯生仔，鸡鸭肯孵卵；
他们女人会养儿子，会唱歌，会找她心中欢喜的情人！

你大神，你大仙，排驾前来站两边。
    关夫子身跨赤兔马，
尉迟公手拿大铁鞭！

    你大仙，你大神，云端下降慢慢行！
    张果老驴得坐稳，
铁拐李脚下要小心！

福禄绵绵是神恩，
    和风和雨神好心，
    好酒好饭当前阵，
肥猪肥羊火上烹！

    洪秀全，李鸿章，
    你们在生是霸王，
    杀人放火尽节全忠各有道，
    今来坐席又何妨！
    慢慢吃，慢慢喝，
    月白风清好过河。
    醉时携手同归去，
    我当为你再唱歌！
    那首歌声音既极柔和，快乐中又微带忧郁。唱完了这歌，翠翠觉得心上有一丝儿凄凉。她想起秋末酬神还愿时田坪中的火燎同鼓角。
    远处鼓声已起来了，她知道绘有朱红长线的龙船这时节已下河了，细雨还依然落个不止，溪面一片烟。