.gif)
楼主
18
Monato forpasis kviete. La kordoloro de ĉiuj homoj ŝajne resaniĝis dum la longaj someraj tagoj. Estis varmege. Ĉiuj povis fari nenion alian ol ŝviti kaj trinki malvarman vinon. Ŝajnis, ke nenio pri amo restis en la koro de homoj. Cuicui siestis en la ombro de la pagodo sur la malvarmeta altaĵo ĉiutage. En la bambuaj tufoj inter du montoj troviĝis diversspecaj birdoj, kies ĉirpado moligis ŝian koron, ŝvebigis ŝin en la sonĝo kaj igis ŝin fari tre absurdajn sonĝojn.
Tio ne estas homa peko. Poetoj povas verki volumon post volumon da poemoj nur pro ia bagatelo, skulptistoj povas skulpti versimilajn homajn figurojn nur sur unu ŝtonpeco kaj pentristoj povas produkti magie allogajn kolorajn pentraĵojn nur per la koloroj de verdo, ruĝo kaj grizo. Kiu el ili ne povas krei tiujn mirindaĵojn aŭ pro ia rideto, kiun li sopiras, aŭ pro ia brovokuntiriĝo, kiu restas en lia memoro? Tamen Cuicui ne povis per parolturnoj aŭ ŝtonoj esprimi siajn amon aŭ malamon sur alia objekto, sed nur galopigi sian koron sur absurda afero. El la konfidenco ŝi ofte gajnis ekscitecon de surprizo kaj ĝojo. La neprognozebla estonteco multe skuis ŝiajn sentojn, sed ne povis kaŝi sian sekreton de sia avo.
Liaparte, la avo havis klaran penson pri ĉio ŝia, sed fakte li ankaŭ estis senscia homo. Li certis, ke ŝi ne malŝatas Moŝton la Duan, sed li ne sciis, kia li estas. Kvankam la maljunulo renkontis flegmon de Sunsun kaj lia dua filo, li ne senkuraĝiĝis.
“Estas dece, ke ni devas fari bonajn aranĝojn. Ĉio dependas de la sorto!” li tiel pensis kaj samtempe asertis, ke estas longa tempo antaŭ ol plenumi la bonan aferon. Eĉ liaj taglumaj ŝonĝoj estis multe pli senbazaj kaj fantaziaj ol tiuj de lia nepino. Li petis de lokaj pasaĝeroj la informojn pri la vivo de Moŝto la Dua kaj lia patro kaj montris sian zorgemon al ili kiel al la familianoj. Estis strange, ke li eĉ timis vidi la duopon pro tio. Kiam la maljunulo vidis ilin, li kunfrotis siajn manojn laŭ sia kutimo kaj tute perdis sian aplombecon. Dume Moŝto la Dua kaj lia patro sciis, kio kasiĝas en lia koro, sed la malhela ombro de la mortinto jam estis triste inkrustita en ilia menso. Pro tio ili ŝajnigis sin nekomprenemaj pri tio, kion la maljunulo pripensas, kaj vivis plu senŝanĝe kiel antaŭe.
La avo ne sonĝis nokte, sed kiam li babilis kun Cuicui matene, li parolis:
“Cuicui, lastnokte mi havis teruran sonĝon!”
“Kian teruran sonĝon vi havis?’ ŝi demandis.
Afekte pensante pri la sonĝo kaj rigardante ŝiajn vizaĝeton kaj longajn brovojn, li rakontis la sonĝon, kiun li faris en taglumo. Por nenecese diri, liaj tiuj sonĝoj ne estis tiel teruraj kiel li priskribis.
Ĉiuj riveroj fluas en la maron. Kvankam liaj paroloj vagis malproksimen pri aliaj temoj komence, finfine li tamen iris al la afero, kiu ruĝigis ŝian vizaĝon. Kiam ŝi montris iom da malĝojo kaj embaraso, la maljunulo ŝajne timigite kaj haste faris klarigojn kaj kaŝis la veron de liaj paroloj per aliaj nekoncernaj vortoj.
“Tio ne estas mia intenco, Cuicui. Mi estas maljuna kaj konfuzmensa. Multas ridindaĵoj en miaj paroloj.”
Sed kelkfoje ŝi eĉ kviete aŭskultis plu al liaj ridindaj kaj malordaj paroloj ĝis ŝi fine ekridetis, kunpremante la lipojn.
Ankaŭ ŝi abrupte elbuŝigis:
“Vere vi estas iom konfuzmensa, avĉjo!”
Aŭdinte tion, li ne plu eligis voĉon. Li volus diri: “Mi havas amason da aferoj en mia koro”, sed antaŭ ol li eldiris tion, li estis alvokita de pasaĝeroj, kiuj bezonis pramiĝon.
Pro varmega vetero, la pasaĝeroj, kiuj alvenis de malproksime, vektoportante ŝarĝojn pezajn je sepdek ĝis okdek ĝinoj, ne volis tuj enboatiĝi kaj haltis por refreŝigi sin ĉe la rivereto. Kaŭrante ĉe la vazego piede de la rokego, ili trinkis malvarman teon kaj kunĝuis pipfumadon, babilante kun la pramisto. Multajn senbazajn rakontojn el ilia buŝo la maljuna pramisto eĉ tute akceptis. Kelkfoje la pasaĝeroj, ŝatante la puran riverakvon, lavis siajn piedojn kaj bani sin ĉe la rivereto. Ju pli longe ili sidis, des pli multe ili babilis. La maljunulo transdiris tiujn vortojn al sia nepino kaj ŝi rikoltis multon el tiuj babiloj: altiĝo kaj malaltiĝo de varaj prezoj, la kostoj de veturado per portseĝo aŭ boato, kiel flosistoj manovras dek remstangojn tra rapidfluoj, kiel la virinoj sen vinditaj piedoj bruligi opion por gastoj sur la boato, k.s.
Monato forpasis kviete. La kordoloro de ĉiuj homoj ŝajne resaniĝis dum la longaj someraj tagoj. Estis varmege. Ĉiuj povis fari nenion alian ol ŝviti kaj trinki malvarman vinon. Ŝajnis, ke nenio pri amo restis en la koro de homoj. Cuicui siestis en la ombro de la pagodo sur la malvarmeta altaĵo ĉiutage. En la bambuaj tufoj inter du montoj troviĝis diversspecaj birdoj, kies ĉirpado moligis ŝian koron, ŝvebigis ŝin en la sonĝo kaj igis ŝin fari tre absurdajn sonĝojn.
Tio ne estas homa peko. Poetoj povas verki volumon post volumon da poemoj nur pro ia bagatelo, skulptistoj povas skulpti versimilajn homajn figurojn nur sur unu ŝtonpeco kaj pentristoj povas produkti magie allogajn kolorajn pentraĵojn nur per la koloroj de verdo, ruĝo kaj grizo. Kiu el ili ne povas krei tiujn mirindaĵojn aŭ pro ia rideto, kiun li sopiras, aŭ pro ia brovokuntiriĝo, kiu restas en lia memoro? Tamen Cuicui ne povis per parolturnoj aŭ ŝtonoj esprimi siajn amon aŭ malamon sur alia objekto, sed nur galopigi sian koron sur absurda afero. El la konfidenco ŝi ofte gajnis ekscitecon de surprizo kaj ĝojo. La neprognozebla estonteco multe skuis ŝiajn sentojn, sed ne povis kaŝi sian sekreton de sia avo.
Liaparte, la avo havis klaran penson pri ĉio ŝia, sed fakte li ankaŭ estis senscia homo. Li certis, ke ŝi ne malŝatas Moŝton la Duan, sed li ne sciis, kia li estas. Kvankam la maljunulo renkontis flegmon de Sunsun kaj lia dua filo, li ne senkuraĝiĝis.
“Estas dece, ke ni devas fari bonajn aranĝojn. Ĉio dependas de la sorto!” li tiel pensis kaj samtempe asertis, ke estas longa tempo antaŭ ol plenumi la bonan aferon. Eĉ liaj taglumaj ŝonĝoj estis multe pli senbazaj kaj fantaziaj ol tiuj de lia nepino. Li petis de lokaj pasaĝeroj la informojn pri la vivo de Moŝto la Dua kaj lia patro kaj montris sian zorgemon al ili kiel al la familianoj. Estis strange, ke li eĉ timis vidi la duopon pro tio. Kiam la maljunulo vidis ilin, li kunfrotis siajn manojn laŭ sia kutimo kaj tute perdis sian aplombecon. Dume Moŝto la Dua kaj lia patro sciis, kio kasiĝas en lia koro, sed la malhela ombro de la mortinto jam estis triste inkrustita en ilia menso. Pro tio ili ŝajnigis sin nekomprenemaj pri tio, kion la maljunulo pripensas, kaj vivis plu senŝanĝe kiel antaŭe.
La avo ne sonĝis nokte, sed kiam li babilis kun Cuicui matene, li parolis:
“Cuicui, lastnokte mi havis teruran sonĝon!”
“Kian teruran sonĝon vi havis?’ ŝi demandis.
Afekte pensante pri la sonĝo kaj rigardante ŝiajn vizaĝeton kaj longajn brovojn, li rakontis la sonĝon, kiun li faris en taglumo. Por nenecese diri, liaj tiuj sonĝoj ne estis tiel teruraj kiel li priskribis.
Ĉiuj riveroj fluas en la maron. Kvankam liaj paroloj vagis malproksimen pri aliaj temoj komence, finfine li tamen iris al la afero, kiu ruĝigis ŝian vizaĝon. Kiam ŝi montris iom da malĝojo kaj embaraso, la maljunulo ŝajne timigite kaj haste faris klarigojn kaj kaŝis la veron de liaj paroloj per aliaj nekoncernaj vortoj.
“Tio ne estas mia intenco, Cuicui. Mi estas maljuna kaj konfuzmensa. Multas ridindaĵoj en miaj paroloj.”
Sed kelkfoje ŝi eĉ kviete aŭskultis plu al liaj ridindaj kaj malordaj paroloj ĝis ŝi fine ekridetis, kunpremante la lipojn.
Ankaŭ ŝi abrupte elbuŝigis:
“Vere vi estas iom konfuzmensa, avĉjo!”
Aŭdinte tion, li ne plu eligis voĉon. Li volus diri: “Mi havas amason da aferoj en mia koro”, sed antaŭ ol li eldiris tion, li estis alvokita de pasaĝeroj, kiuj bezonis pramiĝon.
Pro varmega vetero, la pasaĝeroj, kiuj alvenis de malproksime, vektoportante ŝarĝojn pezajn je sepdek ĝis okdek ĝinoj, ne volis tuj enboatiĝi kaj haltis por refreŝigi sin ĉe la rivereto. Kaŭrante ĉe la vazego piede de la rokego, ili trinkis malvarman teon kaj kunĝuis pipfumadon, babilante kun la pramisto. Multajn senbazajn rakontojn el ilia buŝo la maljuna pramisto eĉ tute akceptis. Kelkfoje la pasaĝeroj, ŝatante la puran riverakvon, lavis siajn piedojn kaj bani sin ĉe la rivereto. Ju pli longe ili sidis, des pli multe ili babilis. La maljunulo transdiris tiujn vortojn al sia nepino kaj ŝi rikoltis multon el tiuj babiloj: altiĝo kaj malaltiĝo de varaj prezoj, la kostoj de veturado per portseĝo aŭ boato, kiel flosistoj manovras dek remstangojn tra rapidfluoj, kiel la virinoj sen vinditaj piedoj bruligi opion por gastoj sur la boato, k.s.
