La komandanto snufis. Li paŝadis tien kaj reen kun kolera mieno. Poste li trudis rideton kaj diris: “Adjutanto Ren, doni al li kvindek vipbatojn en publiko kaj kompensi al la familio de Lingzi dudek arĝentajn dolarojn, ĉu tio decas?”
   “Ĉu vi tion decidas, nur pro tio, ke li estas via propra onklo?” la adjutanto acerbe demandis.
   “Donu al li okdek vipbatojn kaj punu lin per edziĝo al Lingzi. Ankaŭ mi rekonos, ke ŝi estas mia onklino!”
   Adjutanto Ren malligis sian zonon kun la Browning-pistolo kaj ĵetis ĝin en la sinon de la komandanto. Riverencinte kun kunmetitaj manoj, li diris: “Faru tion laŭ via bontrovo, Komandanto!”
   Li grandpaŝe eliris el la korto de nia familio.
   Kun la pistolo en la mano, Komandanto Yu rigardis lian dorsofiguron, dirante el inter la kunpremitaj dentoj: “Mil diabloj prenu vin! Vi pedanto volas regi min. Mi jam manĝis patkukojn dek jarojn kiel bandito. Neniu kuraĝas agi tiel arogante kontraŭ mi.”
   “Zhan’ao,” Avino diris, “ne lasu Adjutanton Ren for. Estas facile kolekti mil soldatojn, sed malfacile akiri kapablan generalon.”
   “Kion vi scias, vi virino!” kriis la komandanto ĉagrenite.
   “Mi pensis, ke vi estas bravulo, sed vi estas eĉ sentaŭgulo,” diris Avino.
   La komandanto ŝargis la pistolon kaj minacis: “Ĉu vi ne volas vivi plu?”
   Ŝi ŝirmalfermis sian korsaĵon kaj montris sian pastecan bruston. Ŝi defiis: “Donu pafon al mi!”
   Patro laŭte kriis, “Panjo!” kaj ĵetis sin en la sinon de Avino.
   Kiam li rigardis la regule rondan kapon de Patro kaj la belan vizaĝon de Avino, lin atakis svarmo da okazintaĵoj en lia koro. Kun vesuspiro, li retiris la pistolon kaj diris: “Butonumu vian veston!” Post tio li prenis la vipon kaj eniris en la korton. Li malligis de la fosto la fajnan brunan poneon. Sen selo li rajdis sur ĝi kaj trotis al la ekzercejo.
   Kiam la trupanoj, kiuj inerte apogis sin kontraŭ la muro, vidis la komandanton alrajdi, ili tuj rekte stariĝis en plena atento senparolaj.
   Dentego Yu estis alligita al arbo, kun la manoj ŝnuritaj.
   Deĉevaliĝinte, Komandanto Yu aliris antaŭ lin: “Ĉu vi vere faris tion?”
   “Malligu min, Ao-ĉjo! Mi ne plu volas servi al vi!” diris Dentego Yu.
   La trupanoj gapis per rondigitaj okuloj al la komandanto.
   “Oĉjo,” diris la komandanto, “mi volas pafmortigi vin.”
   Dentego Yu kriis: “Bastardo, ĉu vi volas pafmortigi vian propran onklon? Pensu pri mia favoro al vi. Via patro mortis jam frue, kaj mi, via onklo, perlaboris por vivteni vin kaj vian patrinon. Se ne estus mi, vi jam fariĝus manĝaĵo de hundo!”
   Je eklevo de la vipo la komandanto vipbatis lian vizaĝon, sakrante: “Vi senhontulo!”
   Kaj post tio, genuiĝinte, la komandanto diris: “Oĉjo, mi neniam forgesos vian favoron  vivteni min. Post via morto mi surportos funebran veston por vi kaj faros oferadon ĉe via tombo en ĉiuj festoj.”

 

余司令哼一声，焦躁地踱着脚，满脸怒气。后来，他脸上又漾出笑容，说：“任副官，当众打他五十马鞭，给玲子家二十块大洋，怎么样？”
    任副官刻薄地说：“就因为他是你亲叔叔？”
    “打他八十马鞭，罚他娶了玲子，老子也认个小婶婶！”
    任副官解下腰带，连同勃郎宁手枪，摔到余司令怀里。任副官拱手一揖，道一声：“司令，两便了！”便大踏步走出我家院子。
    余司令提着枪，看着任副官的背影，咬牙切齿地说：“滚你娘的，一个学生娃娃，也想管辖老子！老子吃了十年拤饼，还没有人敢如此张狂。”
    奶奶说：“占鳌，不能让任副官走，千军易得，一将难求。”
    “妇道人家懂得什么！”余司令心烦意乱地说。
    “原以为你是条好汉，想不到也是个窝囊废！”奶奶说。
    余司令拉开手枪，说：“你是不是活够了？”
    奶奶一把撕开胸衣，露出粉团一样的胸脯，说：“开枪吧！”
    父亲高叫一声娘，扑到了我奶奶胸前。
    余占鳌看着我父亲的端正头颅，看着我奶奶的花容月貌，不知有多少往事涌上心头。他叹一口气，收起了枪，说：“弄好你的衣裳！”便手提马鞭，走到院里，从拴马桩上解下他那匹精致的小黄马，不及备鞍，骑到了训练场。
    队员们懒散地倚在墙上，见到余司令来了，便立正站好，没有一个人吭气。
    余大牙被绑住双臂，拴在一棵树上。
    余司令跳下马来，走到余大牙面前，说：“你真干啦？”
    余大牙说：“鳌子，给老子松绑，老子不在你这儿干啦！”
    队员们瞪着大小不一的眼，看着余司令。
    余司令说：“叔，我要枪毙你。”
    余大牙吼叫着：“杂种，你敢毙你亲叔？想想叔叔待你的恩情，你爹死得早，是叔叔挣钱养活你娘俩，要是没有我，你小子早就喂了狗啦！”
    余司令扬手一鞭，打在余大牙脸上，骂一声：“混帐！”接着便双膝跪地，说：“叔，占鳌永远不忘你的养育之恩，您死之后，我给你披麻戴孝，逢年过节，我给你祭扫坟墓。”