Kiam ŝi trapasis la nuptajn ritojn, ŝi ankoraŭ kovris sian kapon per tiu stinka ruĝa tuko. En odoro de brulantaj kandeloj, ŝi ricevis finon de mola silka rubando kaj estis kondukita de homo. Ŝi spertis peĉnigran, sufokan kaj terurplenan iradon, antaŭ ol ŝi estis kondukita al terlito kaj sidiĝis sur ĝi. Neniu venis forlevi la ruĝan tukon de sur ŝia kapo dum longa tempo, kaj ŝi mem deŝiris ĝin. Ŝi vidis viron kun tikanta vizaĝo, kuntiriĝe sidantan sur tabureto ĉe la terlito. Lia kapo estis plata kaj longa, kaj liaj malsupraj palpebroj ruĝe ulceriĝantaj. Li stariĝis kaj etendis kok-ung-forman manon al ŝi. Kun ekkrio ŝi eltiris tondilon el la sino, stariĝis sur la terlito kaj kolere premis lin per la okuloj. La viro mizeraspekte residiĝis sur la tabureton. Tra tiu nokto ŝi neniam demetis la tondilon en la mano kaj la platkapa viro neniam forlasis la tabureton.
   La sekvantan frumatenon, kiam la viro estis en dormo, Avino glitis de sur la terlito kaj elkuris el la ĉambro. Malferminte la pordegon de la korto, ŝi apenaŭ volis peli siajn piedojn, kiam ŝi estis ekkaptita de la malgrasa maljunulo kun guŝ-simila harplektaĵo, kiu minace rigardis ŝin.
   Post du sekaj tusoj Chan Tingxiu retiris sian minacan mienon kaj trudis rideton al la vizaĝo, dirante: “Infano, ĉar vi jam edziniĝis al mia filo, vi estos traktita kiel mia propra filino. Bianlang ne suferas de tia malsano, pri kia oni deliras. Nia familio havas grandan entreprenon kaj Bianlang estas tro honesta por ĝin funkciigi. Ĉar vi alvenas, mi metas ĝin sub vian zorgon.”
   Chan Tingxiu donis al ŝi grandan faskon da ŝlosiloj, sed ŝi ne ĝin akceptis.
   La duan nokton, ankoraŭ kun la tondilo en la mano, ŝi sidis ĝis tagiĝo.
   Antaŭtagmeze de la tria tago la patro de Avino kondukis malgrandan azenon tien por irigi ŝin hejmen, laŭ la loka moro de la Nordorienta Vilaĝo de Gaomi, ke oni irigas novedzinon al ŝia gepatra domo post tri tagoj de ŝia edziniĝo. Drinkinte kun Chan Tingxiu ĝis iom post tagmezo, ŝia patro ekiris.
   Avino rajdis kun siaj kruroj ĉe unu flanko de la azeno, kiu kovriĝis per maldika litkovrilo, kaj amblis ekster la vilaĝon. Tri tagojn tuj post pluvego la vojsurfaco ankoraŭ humidis. En sorgokampoj jen kaj jen leviĝis blanka vaporo, kaj verdaj sorgoplantoj estis volvitaj de blanka vaporo, kvazaŭ en fea lando. Kun tintado de arĝentaj moneroj en la dusako ŝia patro ŝanceliĝis pro ebrieco, direktante vageman rigardon tien kaj ĉi tien. La malgranda azeno, kun kuntirita longa frunto, malrapide paŝis kaj lasis klarajn hufsignojn sur la malsekan vojon. Ondoj da kapturnemo atakis la rajdantinon kun ruĝe ŝvelintaj palpebroj kaj distaŭzitaj haroj. La sorgoplantoj, kiuj kreskis pli alten dum ĉi tiuj tri tagoj, moke rigardis ŝin.
   “Paĉjo,” ŝi diris, “mi ne plu reiros al lia hejmo. Eĉ se mi mortos, mi neniel reiros al lia hejmo...”
   “Filino mia,” diris ŝia patro, “vi vere havas fortunon! Via bopatro volas donaci al mi grandan nigran mulon. Se mi vendos la azenon...”
   La azeno etendis sian kvadratan kapon kaj pinĉis buŝplenon da herboj makulitaj per koto ĉe la vojrando.
   Plorante, ŝi diris: “Li estas leprulo, paĉjo...”
   “Via bopatro donacos al ni mulon...” murmuris ŝia patro.
   Ŝia patro estis jam morte ebria kaj senĉese vomis buŝplenon post buŝplenon da alkoholaĵo kaj viando, kiujn li jam manĝis, en herbotufojn ĉe la vojrando. La malpuraj vomaĵoj provokis al ŝi kirladon de visceroj. Pro tio ŝi kovis grandan malamon al li.
   Kiam ili atingis la Bufan Malaltejon, nazpika haladzo atakis ilin, tiel ke la mulo pendigis siajn orelojn malsupren pro la pika malbonodoro. Avino vidis la kadavron de la kidnapinto, kies ventro pufiĝis tre alte kaj kies karno kaj haŭto kovriĝis per tavolo da junverdaj muŝoj. Kiam la azeno kun Avino sur la dorso preteriris la putriĝintan kadavron, muŝoj indigne ekflugis en verda maso. Sekvante la mulon, ŝia patro ŝajne moviĝis pli larĝe, jen maldekstren puŝante sorgoplantojn, jen dekstren tretante sur la herbojn. Kiam li iris antaŭ la kadavron, li senĉese lamentis kaj diris kun lipoj tremetantaj: “Malriĉa diablo... vi malriĉa diablo... ĉu vi jam endormiĝis ĉi tie?...”

 

奶奶在拜堂时，还是蒙上了那块臭气熏天的盖头布。在蜡烛燃烧的腥气中，奶奶接住一根柔软的绸布，被一个人牵着走。这段路程漆黑憋闷，充满了恐怖。奶奶被送到炕上坐着。始终没人来揭罩头红布，奶奶自己揭了。她看到在炕下方凳上蜷曲着一个面孔痉挛的男人。那个男人生着一个扁扁的长头，下眼睑烂得通红。他站起来，对着奶奶伸出一只鸡爪状的手，奶奶大叫一声，从怀里摸出一把剪刀，立在炕上，怒目逼视着那男人。男人又萎萎缩缩地坐到凳子上。这一夜，奶奶始终未放下手中的剪刀，那个扁头男人也始终未离开方凳。
    第二天一早，趁着那男人睡着，奶奶溜下炕，跑出房门，开开大门，刚要飞跑，就被一把拉住。那个梳豆角辫的干瘦老头子抓住她的手腕，恶狠狠地看着她。
    单廷秀干咳了两声，收起恶容换笑容，说：“孩子，你嫁过来，就像我的亲女儿一样，扁郎不是那病，你别听人家胡说。咱家大业大，扁郎老实，你来了，这个家就由你当了。”单廷秀把一大串黄铜钥匙递给奶奶，奶奶未接。
    第二夜，奶奶手持剪刀，坐到天明。
    第三天上午，我曾外祖父牵着一匹小毛驴，来接我奶奶回门，新婚三日接闺女，是高密东北乡的风俗。曾外祖父与单廷秀一直喝到太阳过晌，才动身回家。
    奶奶偏坐毛驴，驴背上搭着一条薄被子，晃晃荡荡出了村。大雨过后三天，路面依然潮湿，高粱地里白色蒸气腾腾升集，绿高粱被白气缭绕，俱有了仙风道骨。曾外祖父褡裢里银钱叮当，人喝得东倒西歪，目光迷离。小毛驴蹙着长额，慢吞吞地走，细小的蹄印清晰地印在潮湿的路上。奶奶坐在驴上，一阵阵头晕眼花，她眼皮红肿，头发凌乱，三天中又长高了一节的高粱，嘲弄地注视着我奶奶。
    奶奶说：“爹呀，我不回他家啦，我死也不去他家啦……”
    曾外祖父说：“闺女，你好大的福气啊，你公公要送我一头大黑骡子，我把毛驴卖了去……”
    毛驴伸出方方正正的头，啃了一口路边沾满细小泥点的绿草。
    奶奶哭着说：“爹呀，他是个麻风……”
    曾外祖父说：“你公公要给咱家一头骡子……”
    曾外祖父已醉得不成人样，他不断地把一口口的酒肉呕吐到路边草丛里。污秽的脏物引逗得奶奶翻肠搅肚。奶奶对他满心仇恨。
    毛驴走到蛤蟆坑，一股扎鼻的恶臭，刺激得毛驴都垂下耳朵。奶奶看到了那个劫路人的尸体。他的肚子鼓起老高，一层翠绿的苍绳，盖住了他的肉皮。毛驴驮着奶奶，从腐尸跟前跑过，苍绳愤怒地飞起，像一团绿云。曾外祖父跟着毛驴，身体似乎比道路还宽，他忽而擦动左边高粱，忽而踩倒右边野草。在倒尸面前，曾外祖父呵呵连声，嘴唇哆嗦着说：“穷鬼……你这个穷鬼……你躺在这里睡着了吗……”