Avino neniam forgesis la kukurbo-similan vizaĝon de la kidnapinto. Dum la momento, kiam muŝoj ekflugis surprizite, la eleganta vizaĝesprimo de la mortinta kidnapinto kaj la malica, sed timema mieno de la vivinta kidnapinto prezentis klaran kontraston en ŝia menso. Vojpecon post vojpeco ili iris, kun la suno disverŝanta siajn oblikvajn radiojn sur la lazura ĉielo. Ŝia patro postiris malantaŭ la azeno je longa distanco. La azeno, kiu konis la vojon, libere antaŭeniris, kun Avino sur la dorso. Kiam la azeno iris ĉe vojturno, ŝia korpo sin klinis malantaŭen kaj leviĝis el la azena dorso. Iu prenis ŝin aksele per forta brako kaj iris en la profundon de sorgoplantoj.
   Avino ne havis forton por barakti nek volis barakti. La nova vivo de tri tagoj ŝajnis al ŝi vekiĝo el la sonĝo. Iu sukcesis fariĝi granda gvidanto dum unu minuto, dum Avino malkaŝis la misteron de la homa vivo en tri tagoj. Ŝi eĉ levis brakon kaj ĉirkaŭprenis lian kolon, por ke li povu facile preni ŝin en siaj brakoj. Folioj de sorgoplantoj susure sonis.
   Aŭdiĝis raŭka voĉo de ŝia patro sur la vojo: “Filino mia, kien vi iris?”
   De ĉirkaŭaĵo de la ponto alŝvebis trista treniĝanta sonado kaj obtuza pafado de mitraloj en malorda serio. Kun ŝia spirado ŝia sango ankoraŭ jen kaj jen elfluis.
   Patro kriis: “Panjo, ne elfluigu vian sangon. Manko de sango kaŭzos vian morton.”
   Li prenis manplenon da nigra grundo ĉe la radiko de sorgoplanto kaj ŝtopis ŝian vundon per ĝi, kaj tre baldaŭ ŝia sango eksudis kaj li aldonis alian manplenon da nigra grundo. Kun plezura rideto Avino rigardis la lazuran kaj nesondeblan ĉielon, kaj indulgemajn, varmajn kaj patrinecajn sorgoplantojn. En ŝia cerbo aperis verda vojeto punktita per malgrandaj blankaj floroj, sur kiu ŝi senĝene kaj libere iras sur la dorso de azeno al la profundo de sorgoplantoj. Kaj tiu impona kaj fortika viro ekkantas plengorĝe la kanton skuantan sorgoplantojn. Laŭ lia kantvoĉo ŝi ŝvebas, tretante la pintojn de sorgoplantoj, kvazaŭ sur verda nubo...
   La viro demetis ŝin sur la teron, kaj ŝi molis kiel kuiritaj nudeloj, kun duonfermitaj okuloj de ŝafido.
   Deŝirinte la maskon de nigra tuko, la viro malkaŝis sian vizaĝon. Jen li mem! Avino kaŝe preĝis al la Ĉielo. Forta tremo de feliĉo impulsis ŝin ĝis ŝi plenis de varmaj larmoj en la okuloj.
   Yu Zhan’ao demetis la lozan pluvmantelon el pajloj, tretrompis kelkdek sorgoplantoj, kaj sternis ĝin sur la kadavroj de la sorgoplantoj. Li brakumis ŝin kaj metis ŝin sur la pajloplektitan pluvmantelon. Ŝi jam estis ekster si de raviteco. Rigardante lian nudigitan torson, ŝi ŝajne vidis lian fortan kaj bravan sangon cirkuli sub lia bruna haŭto. Super la pintoj de sorgoplantoj drivis maldensa vaporo kaj aŭdiĝis siblado de kreskado de sorgoplantoj ĉirkaŭe. Mankis vento, ĉio troviĝis en kvieto, kaj nur la suno kruce pafis la ardajn kaj humidajn radiojn inter sorgoplantojn. Kun forte batanta koro, ŝi subite eksplodis per la pasio kaŝita en si dum dek ses jaroj. Ŝi tordiĝis sur la pluvmantelo. Li iom post iom malaltiĝis kaj peze genuiĝis ĉe ŝi. Ŝi tremetis tra la tuta korpo, kaj bulo da flava kaj aroma fajro klake brulis sur ŝia vizaĝo. Li bruske ŝirmalfermis la korseton kaj lasis rekte verŝitajn sunradiojn prilumi ŝiajn mamojn, kiuj kovriĝis per tavolo da blanka raŝo pro malvarmo kaj streĉiteco. Sub liaj fortikaj kaj solidaj moviĝoj akraj doloro kaj feliĉo provis ŝiajn nervojn. Ŝi eligis mallaŭtan kaj raŭkan murmuron: “Ho, la Ĉielo...” kaj svenis.
   Avo kaj Avino enanimiĝis unu al la alia en la vigloplena sorgokampo. Iliaj senbrideblaj koroj, kiuj malestimis la homajn leĝregulojn, kuniĝis pli strikte ol iliaj korpoj. Ilia amludo en sorgokampo aldonis ruĝan strekon por la riĉa historio de la Nordorienta Vilaĝo de Gaomi. Patro, por tiel diri, nutrite per la esencoj de la ĉielo kaj la tero, naskiĝis kiel kristalo de doloro kaj plezura volupto. Laŭta iaado de la azeno penetris inter sorgoplantojn. Ŝajnis, ke ŝi revenis de la nebuleca ĉiela lando al la tero. Ŝi sidiĝis, multe perpleksigite, kun larmoj ĉe la vangoj. Ŝi diris: “Li vere estas leprulo.”

 

奶奶一直不能忘记劫路人番瓜般的面孔，在苍绳惊起的一瞬间，死劫路人雍容华贵的表情与活劫路人凶狠胆怯的的表情形成鲜明的对照。走了一里又一里，白日斜射，青天如涧，曾外祖父被毛驴甩在后面，毛驴认识路径，驮着奶奶，徜徉前行。道路拐了个小弯，毛驴走到弯上，奶奶身体后仰，脱离驴背，一只有力的胳膊挟着她，向高粱深处走去。
    奶奶无力挣扎，也不愿挣扎，三天新生活，如同一场大梦惊破，有人在一分钟内成了伟大领袖，奶奶在三天中参透了人生禅机。她甚至抬起一只胳膊，揽住了那人的脖子，以便他抱得更轻松一些。高粱叶子嚓嚓响着。路上传来曾外祖父嘶哑的叫声：“闺女，你去哪儿啦？”
    石桥附近传来喇叭凄厉的长鸣和机枪分不清点儿的射击声。奶奶的血还在随着她的呼吸，一线一线往外流。父亲叫着：“娘啊，你的血别往外流啦，流完了血你就要死啦。”父亲从高粱根下抓起黑土，堵在奶奶的伤口上，血很快洇出，父亲又抓上一把。奶奶欣慰地微笑着，看着湛蓝的、深不可测的天空，看着宽容温暖的、慈母般的高粱。奶奶的脑海里，出现了一条绿油油的缀满小白花的小路，在这条小路上，奶奶骑着小毛驴，悠闲地行走，高粱深处，那个伟岸坚硬的男子，顿喉高歌，声越高粱。奶奶循声而去，脚踩高粱梢头，像腾着一片绿云……
    那人把奶奶放到地上，奶奶软得像面条一样，眯着羊羔般的眼睛。那人撕掉蒙面黑布，显出了真像。是他！奶奶暗呼苍天，一阵类似幸福的强烈震颤冲激得奶奶热泪盈眶。
    余占鳌把大蓑衣脱下来，用脚踩断了数十棵高粱，在高粱的尸体上铺上了蓑衣。他把我奶奶抱到蓑衣上。奶奶神魂出舍，望着他脱裸的胸膛，仿佛看到强劲慓悍的血液在他黝黑的皮肤下川流不息。高粱梢头，薄气袅袅，四面八方响着高粱生长的声音。风平，浪静，一道道炽目的潮湿阳光，在高粱缝隙里交叉扫射。奶奶心头撞鹿，潜藏了十六年的情欲，迸然炸裂。奶奶在蓑衣上扭动着。余占鳌一截截地矮，双膝啪哒落下，他跪在奶奶身边，奶奶浑身发抖，一团黄色的、浓香的火苗，在她面上哔哔剥剥地燃烧。余占鳌粗鲁的撕开我奶奶的胸衣，让直泻下来的光束照耀着奶奶寒冷紧张、密密麻麻起了一层小白疙瘩的双乳。在他的刚劲动作下，尖刻锐利的痛楚和幸福磨砺着奶奶的神经，奶奶低沈暗哑地叫了一声：“天哪……”就晕了过去。