Avo, genuante, sible elingigis du-fut-longan ponardon oni ne sciis de kie, la ponardon kun ronda klingo simila al tuboforma folio de ŝenoprazo.
   Per eksvingo li glitigis la ponardon tra sorgotigojn kaj falis teren du sorgoplantoj, el kies tranĉitaj tigoj eksudis inke verda fluidaĵo.
   Avo diris: “Post tri tagoj venu ĉi tien!”
   Avino perplekse gapis al li. Li vestis sin kaj ŝi ordigis sian vizaĝon. Ŝi ne sciis, kien li kaŝis la ponardon. Li akompanis ŝin al la vojrando kaj li tuj malaperis senspure.
   Post tri tagoj la azeno reportis ŝin al la bopatra domo. Enirinte en la vilaĝon, ŝi aŭdis, ke la patro kaj filo de familio Chan estis mortigitaj kaj iliaj kadavroj kuŝas en la malaltejo ĉe la okcidenta fino de la vilaĝo.
   Kuŝante, Avino baniĝis en sorĉa varmo de sorgokampoj. Ŝi sentis sin leĝera kiel hirundo kaj libere glisis tuj super la sorgospikoj. Malpliiĝis la karusela moviĝo de bildoj en ŝia menso: Chan Bianlang, Chan Tingxiu, ŝia patro, ŝia patrino, avo Arhato... Multaj malamaj, dankemaj, ferocaj kaj honestaj vizaĝoj jam aperis, kaj nun malaperis. Ŝian historieton de tridek jaroj ŝi mem skribis per la lasta streko. Ĉio en pasinteco, kiel aromaj fruktoj, sage falis teren, dum pri ĉio en estonteco ŝi nur vidis efemerajn lumrondojn. Nur la glueman kaj glitan nunon ŝi ankoraŭ penis strike kapti. Ŝi sentis, ke la du ungo-similaj manetoj de Patro ŝin karesas. Lia timema vokado per “Panjo” vekis sparkojn de sopiremo al homa vivo en ŝia konscio, kie jam mankis amo kaj malamo, korfavoro kaj venĝo. Ŝi provis levi sian manon por karesi la vizaĝon de mia patro, sed ŝi neniel ĝin levis. Ŝi estis soranta supren. Ŝi vidis fortan irizitan lumon el la ĉiela lando kaj aŭdis la solenan muzikon luditan per sŭona-oj, ĉielaj klarionoj kaj trumpetoj en la ĉiela lando.
   Avino sentis grandan lacecon. La tenilo de la glitema nuno kaj tiu de la tuta vivo estis tuj falontaj el de ŝia mano. Ĉu tio estas morto? Ĉu mi baldaŭ mortos? Ĉu mi ne povos plu vidi ĉi tiun ĉielon, ĉi tiun teron, ĉi tiujn sorgokampojn, ĉi tiun filon kaj la amaton, kiu komandas la batalon? Pafoj sonis tiom malproksime kaj ĉio estis vualita per densaj fumo kaj nebulo. Douguan! Douguan! Mia filo, donu helpon al mi, via panjo. Firme tiru min. Mi ne volas morti. Ho, la Ĉielo! La Ĉielo... la Ĉielo favore donas al mi amaton, la filon, la riĉaĵojn kaj la riĉan vivon de tridek jaroj tiel plenan kiel ruĝaj sorgospikoj. La Ĉielo, ĉar vi jam donis al mi tiujn aĵojn, ne retiru ilin. Indulgu min, lasu min for! Ĉu vi konsideras min kulpa, la Ĉielo? Ĉu vi juĝu, la Ĉielo, tion prava aŭ erara, se mi kuŝus kun leprulo kaj naskus aron da monstroj kun fava haŭto kaj putriĝinta karno por malpurigi la mondon? Kio estas ĉasteco, la Ĉielo? Kio estas la ĝusta vojo? Kio estas bonkoreco? Kio estas malbonvirto? Vi neniam diras al mi tion. Mi nur faras, kion mia koro diktas. Mi amas feliĉon, mi amas forton, mi amas belon. Mia korpo apartenas al mi mem kaj mi volas esti la mastro de mi mem. Mi ne timas krimon, mi ne timas punon, mi ne timas fali en la fundon de via dekok-tavola infero. Mi faris ĉion, kion mi devas, kaj mi plenumis ĉion, kion mi volas. Mi timas nenion. Sed mi ne volas morti, kaj mi volas vivi plu por rigardi pli multe de la mondo, ho, mia Ĉielo...
   Ŝia sincereco vere tuŝis la Ĉielon. En ŝiaj sekiĝintaj okuloj denove estiĝis freŝa suko kaj brilis la mirinda lumo el la ĉiela lando. Ŝi denove vidis la orflavajn vangojn de Patro kaj lian paron da okuloj preskaŭ tiel samaj kiel tiuj de Avo. Ŝi movetis siajn lipojn kaj vokis “Douguan”. Kun granda ĝojo Patro laŭte kriis: “Vi jam boniĝas, panjo! Ne mortu! Mi jam ŝtopis vian sangadon. Vi ne plu sangos! Mi iru venigi mian paĉjon por vidi vin. Panjo, vi ne povas morti. Atendu mian paĉjon!”

 

 爷爷跪着，不知从什么地方抽出一柄二尺多长的小剑，噌一声拔出鞘，剑刃浑圆，像一片韭叶。爷爷手一挥，剑已从高粱秸秆间滑过，两棵高粱倒地，从整齐倾斜的茬口里，渗透了墨绿的汁液。爷爷说：“三天之后，你只管回来！”奶奶大惑不解地看着他。爷爷穿好衣。奶奶整好容。奶奶不知爷爷又把那柄小剑藏到什么地方去了。爷爷把奶奶送到路边，一闪身便无影无踪。
    三天后，小毛驴又把奶奶驮回来。一进村就听说，单家父子已经被人杀死，尸体横陈在村西头的湾子里。
    奶奶躺着，沐浴着高粱地里清丽的温暖，她感到自己轻捷如燕，贴着高粱穗子潇洒地滑行。那些走马转蓬般的图像运动减缓，单扁郎、单廷秀、曾外祖父、曾外祖母、罗汉大爷……多少仇视的、感激的、凶残的、敦厚的面容都已经出现过又都消逝了。奶奶三十年的历史，正由她自己写着最后一笔，过去的一切，像一颗颗香气馥郁的果子，箭矢般坠落在地，而未来的一切，奶奶只能模模糊糊地看到一些稍纵即逝的光圈。只有短暂的又粘又滑的现在，奶奶还拼命抓住不放。奶奶感到我父亲那两只兽爪般的小手正在抚摸着她，父亲胆怯的叫娘声，让奶奶恨爱漶灭、恩仇并泯的意识里，又溅出几束眷恋人生的火花。奶奶极力想抬起手臂，爱抚一下我父亲的脸，手臂却怎么也抬不起来了。奶奶正向上飞奔，她看到了从天国射下来的一束五彩的强光，她听到了来自天国的、用唢吶、大喇叭、小喇叭合奏出的庄严的音乐。
    奶奶感到疲乏极了，那个滑溜溜的现在的把柄、人生世界的把柄，就要从她手里滑脱。这就是死吗？我就要死了吗？再也见不到这天，这地，这高粱，这儿子，这正在带兵打仗的情人？枪声响得那么遥远，一切都隔着一层厚重的烟雾。豆官！豆官！我的儿，你来帮娘一把，你拉住娘，娘不想死，天哪！天……天赐我情人，天赐我儿子，天赐我财富，天赐我三十年红高粱般充实的生活。天，你既然给了我，就不要再收回，你宽恕了我吧，你放了我吧！天，你认为我有罪吗？你认为我跟一个麻风病人同枕交颈，生出一窝癞皮烂肉的魔鬼，使这个美丽的世界污秽不堪是对还是错？天，什么叫贞节？什么叫正道？什么是善良？什么是邪恶？你一直没有告诉过我，我只有按着我自己的想法去办，我爱幸福，我爱力量，我爱美，我的身体是我的，我为自己做主，我不怕罪，不怕罚，我不怕进你的十八层地狱。我该做的都做了，该干的都干了，我什么都不怕。但我不想死，我要活，我要多看几眼这个世界，我的天哪……
    奶奶的真诚感动上天，她的干涸的眼睛里，又滋出了新鲜的津液，奇异的来自天国的光辉在她的眼里闪烁，奶奶又看到了父亲金黄的脸蛋和酷似爷爷的那两只眼睛。奶奶嘴唇激动，叫一声豆官，父亲兴奋地大叫：“娘，你好了！你不要死，我已经把你的血堵住了，它已经不流了！我就去叫爹，叫他来看看你，娘，你可不能死，你等着我爹！”