Ĵetinte la piedon, la alia korpogardisto renversis Patron, kaj ektretinte ties pojnon per la granda piedo, li klinis sin kaj levprenis la Bwoning-pistolon.
   Avo kaj Patro ambaŭ estis ligitaj de korpogardistoj.
   “Malfermu viajn hundajn okulaĉojn kaj rigardu miajn fratojn, Variolulo Leng!”
   Sur la digoj ambaŭflanke de la ŝoseo kaj en sorgokampoj kuŝis pelmele kadavroj kaj vunditoj. Trumpetisto Liu ankoraŭ intermite trumpetis, kun sango elfluanta el siaj buŝanguloj kaj naztruoj.
   Demetinte la militistan kepon, la taĉmentestro faris riverencon al la sorgokampoj oriente de la ŝoseo, kaj alian riverencon al la sorgokampoj okcidente de la ŝoseo.
   “Malligu Komandanton Yu kaj lian filon!” la taĉmentestro ordonis.
   La korpogardistoj malligis ilin. La korpogardisto, kiu estis pafita je la postaĵo, kovris ĝin per mano, kaj sango gutadis el inter liaj fingroj.
   La taĉmentestro prenis la pistolojn de la manoj de korpogardisto kaj redonis ilin al Avo kaj Patro.
   La trupanoj laŭvice trapasis la ponton. Sin ĵetinte al la kadavroj de la japanaj soldatoj kaj la kamionoj, ili forprenis mitralojn, fusilojn, kuglojn kaj kartoĉŝargilojn, sabrojn kaj sabringojn, ledzonojn kaj ledbotojn, monujojn kaj razilojn.
Saltinte en akvon, kelkaj trupanoj kaptis vivantan japanan soldaton, kiu kaŝis sin malantaŭ piliero, kaj portis mortintan maljunan japanan diablon.
“Taĉmentestro, jen li estas generalo!” diris oficiro.
Kun ĝojo la taĉmentestro alpremis sin kaj pririgardis, dirante: “Demetu lian militistan uniformon. Paku ĉiujn liajn aĵojn.”
“Ni renkontiĝu poste, Komandanto Yu!” adiaŭis Taĉmentestro Leng.
Grupo da gardistoj eskortis lin suden de la ponto.
Avo hurlis: “Haltu, Leng!”
   Sin turninte, la taĉmentestro diris: “Komandanto Yu, vi ne donos al mi kaŝan pafon, ĉu?”
   “Mi ne indulgos vin!” kriis Avo.
   “Wang Hu,” la taĉmentestro ordonis, “restigu unu mitralon al Komandanto Yu!”
   Kelkaj trupanoj alportis mitralon kaj metis ĝin antaŭ la piedojn de Komandanto Yu.
   “Ni ankaŭ restigu al vi tiujn kamionojn kune kun rizo sur ili.”
   Post kiam ĉiuj trupanoj de Taĉmentestro Leng trapasis la ponton kaj ordigis la vicaron sur la digo, ili rekte iris orienten laŭ la digo.
   La suno subiris. Finbrulinte, la kamionoj fariĝis nigraj framoj kaj la haladzo de brulantaj pneŭoj atakis sufoke. La du nebrulintaj kamionoj baris la vojon al la ponto de antaŭe kaj de malantaŭe. Vidiĝis nur sange nigra akvo plene en la rivero kaj sange ruĝaj sorgospikoj en la tuta kamparo.
   Levpreninte nedifektitan patkukon sur la digo, Patro donis ĝin al Avo, dirante: “Paĉjo, manĝu. Ĝi estas patkuko farita de mia panjo.”
   Avo diris: “Vi manĝu!”
   Patro enmanigis ĝin al Avo, kaj diris: “Mi levprenos alian.”
   Patro alportis alian patkukon kaj forte faris plenbuŝan mordon.
   
   Mi dediĉas tiun ĉi verkon al tiuj heroaj kaj mistraktitaj fantomoj, kiuj vagadas en vaste senlimaj ruĝaj sorgokampoj. Kiel via nefidelema posteulo, mi volontus elpreni mian koron, trempitan en soj-saŭco, distranĉi ĝin en pecojn, distribui ilin en tri bovlojn kaj ofercele meti ilin en sorgokampo. Bonvolu akcepti mian oferaĵon! Bonvolu ĝui mian oferaĵon!
                                                              (Fino)

 

 一个卫兵飞起一脚，把父亲踢翻，用大脚在父亲手腕上跺了一下，弯腰把勃郎宁捡到手里。
    爷爷和父亲被卫兵架起来。
    “冷麻子，你睁开狗眼看看我的弟兄！”
    公路两侧的河堤上，高粱地里，横七竖八地躺着死尸和伤兵。刘大号断断续续地吹着喇叭，鲜血从他嘴里鼻孔往外流。
    冷支队长脱掉军帽，对着路东边的高粱地鞠了一躬。对着西边的高粱地鞠了一躬。
    “放开余司令和余公子！”冷支队长说。
    卫兵放开爷爷和父亲。那个挨枪的卫兵捂着屁股，血从他的指缝里滴滴答答往下流。
    冷支队长从卫兵手里接过手枪，还给爷爷和父亲。
    冷支队的队伍络绎过桥，他们扑向汽车和鬼子尸体，他们拿起了机枪和步枪、子弹和弹匣、刺刀和刀鞘、皮带和皮靴、钱包和刮胡刀。有几个兵跳下河，抓上来一个躲在桥墩后的活鬼子。抬上了一个死老鬼子。
    “支队长，是个将军！”一个小头目说。
    冷支队长兴奋地靠前看了看，说：“剥下军衣，收好他的一切东西。”
    冷支队长说：“余司令，后会有期！”
    一群卫兵簇拥着冷支队长往桥南走。
    爷爷吼叫一声：“立住，姓冷的！”
    冷支队长回转身，说“余司令，谅你不会打我的黑枪吧！”
    爷爷说：“我饶不了你！”
    冷支队长说：“王虎给余司令留下一挺机枪！”
    几个兵把一挺机枪放在爷爷脚前。
    “这些汽车，汽车上的大米，也归你了。”
    冷支队长的队伍全部过了桥，在河堤上整好队，沿着河堤，一直向东走去。
    夕阳西下。汽车烧毕，只剩下几具乌黑的框架，胶皮轱辘烧出的臭气令人窒息。那两辆未着火的汽车一前一后封锁着大桥。满河血一样的黑水，遍野血一样的红高粱。
    父亲从河堤上捡起一张未跌散的拤饼，递给爷爷，说：“爹，您吃吧，这是俺娘扜的拤饼。”
    爷爷说：“你吃吧！”
    父亲把饼塞到爷爷手里，说：“我再去捡。”
    父亲又捡来一张拤饼，狠狠地咬了一口。
    谨以此文召唤那些游荡在我的故乡无边无际的通红的高粱地里的英魂和冤魂。我是你们的不肖子孙，我愿扒出我的被酱油腌透了的心，切碎，放在三个碗里，摆在高粱地里。伏惟尚飨!尚飨!