Ne kompetentas pri ŝercoj,

pri steloj , pri pontoj,

pri teksado, minejoj, pri terkultivado

pri ŝip-konstruo kaj kuk-bakado.

En niajn planojn por morgaŭa tago

ŝi ĉiam lastan vorton enmetas

for de temo.

Ne kapablas eĉ tion, kio kongruas kun ŝia metio:

nek tombon elfosi

nek ĉerkon kunnajli

nek ordigi post si.

Okupita mortigadi,

faras tion malgracie,

sen metodo kaj sen sperto.

Kvazaŭ je ĉiu el ni estus ĵus lernanta.

Certe, eĉ triumfas,

sed kiom da malvenkoj,

da maltrafaj frapoj

kaj provoj denovaj!

Foje ŝi ne havas forton,

por faligi flugan muŝon.

Kaj kun pli ol unu raŭpo

ŝi perdadas rampo-veton.

Ĉi ĉiuj bulboj, guŝoj,

palpiloj, naĝiloj, trakeoj,

nupto-plumoj kaj vintraj feloj

atestas pri amasigo

en ŝia lantaĉa laboro.

Fia vol' ne sufiĉas,

eĉ nia help' en militoj kaj revolucioj,

ĝis nun ankoraŭ tro pokas.

Batas la koroj en ovoj.

Kreskas la skeletroj de la novnaskitoj.

La semoj elmetas l' unuajn du foliojn

kaj ofte altajn arbojn ĉe la horizonto.

Kiu asertas ŝian ĉiopovon,

per propra viv' atestas,

ke ŝi ĉiopova ne estas.

Ne ekzistas tia vivo,

kiu almenaŭ dum momento

estis ne senmorta.

La morto

ĉiam malfruas ĉi momenton.

Vane ŝi anson skuas

de nevidebla pordo.

Al neniu povas retropreni

la atingitan tempon.

Esperantigis H.

http://www.ipernity.com/blog/35492