Vintro en Flandrio estas kutime laŭ sama kanvaso. Novembro- ŝtormoj, decembro- malvarma, sed apenaŭ frostaj tagoj, sed multe da pluvetaj tagoj. Pluvo plej tedaj kiu ŝajne neniam haltas. Pluvo kiu malsekigas malsupre de pluvombrelo same multe ol supran parton. Januaro- unuaj frostaj tagoj kun temperaturoj de minus 1-2 gradoj C kaj dum nokte ĝis minuso 10. Februaro alportas de tempo iom da neĝo kiu malaperas antaŭ suno enlitiĝas. Tamen suno estas apenaŭ videbla ĉar tro da nuboj ornamas la ĉielon.

Ĉi vintro la vetero ludis alian kanzonon. Mi memoras ke mi skribis al kara amikino, "Baldaŭ komenciĝas periodo de ŝtormoj; mi esperas ke ĝi ne tro fortas ĉar vidu, vento estas ne videbla kaj mi timas ĉion kio ne estas videbla."

Eble tial mi ŝategas la urban vivon. La aero apenaŭ aŭ neniam estas tute pura, ĉiam videblas la aero, de tempo eĉ iom flavkolora pro malpuraĵoj en ĝi.

Lastan novembron ne aperis la ŝtormoj, ili tute ne venis kaj profunde en koro mi iom malhavis tion. Avantaĝo de ŝtormo estas ke ĝi liberigas duonmortajn foliojn de la arboj kaj post mallonga ludado sur tero, kie ili freneze postkuras unu alian, ili mortas finan morton por utili kiel nutraĵo por la naturo.

Jam neĝis en novembro kaj tio memorigis min pri la tempo, kiam mi kiel juna bubo, havis akcidenton pro glacia trotuaro. Mi rompis femuron kaj devis resti 8 semajnojn en hospitalo. Kuracisto puŝis ŝtalan stangon tra mia genuo al kiu fiksiĝis drato -- sur ĝi kelkaj kilogramoj da pezunuoj por ke unu kruro post resaniĝo ne estus pli mallonga ol alia. La tuta konstruo iom similis al pendumilo konstruita supre al la lito.

La hospitalo estis propraĵo de la katolikoj kaj ĉiun tagon iu monaĥino venis en ĉambro, kie ni estis triope, por rakonti pri la bona dio kaj la filo kiu multege pli suferis ol ni, ĉar aĉuloj punis lin per iom pendi lin sur kruco fiksita per manoj kaj piedoj. La aĉuloj estis eĉ tiel kruelaj, eble por ŝpari monon, ili uzis nur tri najlojn. Unu en ĉiu mano kaj nur unu por ambaŭ piedoj.

Daŭris 6 horojn, diris la afabla monaĥino antaŭ ol Jesuo mortis. Feliĉe, nu tion mi nur multaj jaroj poste lernis, lia amatino Maria Magdaleno staris ĉe piedo de la kruco plorsingultante ĉar amato devis morti. Estis iom stranga rakonto ĉar unuflanke monaĥino diris ke mortopuno estas malbona, kaj aliflanke mi lernis en lernejo ke, la plej bona puno por aĉuloj estas mortopuno. Referenca punkto estis la usona Caryl Chessman kiu ek de 1948 ĝis 1960 estis en mortohalo. Mi memoras ke li studis en malliberejo kaj iĝis advokato.

Ĉi matene mi nepre bezonis mian drogon, kiu por mi estas bongusta “Snickers”. La nuksetoj kaj ĉokolado donas al mi senton da feliĉo kaj pensoj al bonaj momentoj en vivo. Survoje al vendejo trairante glitan vojon pro neĝo kiu daŭre suferigas la piedirantojn kaj aŭtistojn, mi pensis pri tempo en hospitalo kaj Jesuo sur kruco kaj Caryl Chessman. Mi povis revidi la lastan intervjuon kiun Chessman donis al raportistoj de televido kaj gazetaro. Li fumis kaj li, absorbita en penso, flamigis alumeton kontraŭ la alumetskatolon. Neniam mi vidis alumeton kiu brulis tiel longe antaŭ ol li metis ĝin kontraŭ cigaredon. Li rakontis ke usona ŝtato erare ekzekutas lin.

Mi havis tiam 14 jarojn kaj mi kredis lin. Mi ne bone scias ĉu estis Jesuo aŭ Chessman, aŭ eble ambaŭ, kiu zorgis ke mi kontraŭas mortopunon. Mi ne povas imagi ke iu ŝtato rajtas ekzekuti iun ajn. Laŭ katolikoj kaj la monaĥino en hospitalo, homoj kiuj malbonkondutas iras al infero, do neniu devas interveni ĉar la problemo solviĝas al si mem.

Nu intertempe mi jam delonge ne plu kredas pri ekzisto de dioj de la homoj kaj do aferoj kiel ĉielo, kie ĉiu manĝas rizokaĉon aŭ infero, kie ĉiu devas laboregi por ke ne estingiĝu la infera fajro, mortis kune kun la dioj de la homoj. Mi ankaŭ dubas ĉu plaĉus al mi manĝi, ĉiun tagon, rizokaĉon. Pri infera fajro mi ne havas vere bonan imagon.

Mi pasis garaĝon de Doc. Doc, eble estas titolo kiun li atribuis al si mem, havas garaĝon The Body Shop. Li estas bonega metiisto kaj kiam vi -- pro neĝo aŭ alia malbona afero -- kolizias aŭte, Doc povas ripari la aŭton tiel ke ĝi aspektas denove tute bela.

“Kiel vi, Doc”, mi salutis lin. “Bonege, vere bonege" - li respondis - "Bona vetero por la komerco. Multege da laboro.” En najbareco de la garaĝpordo mi vidis plurajn aŭtojn kiuj suferis akcidentojn kaj mi povas imagi ke por Doc estas tempo favora, jes eĉ en kriza tempo kiel nun.

Virino kun biciklo veturis sur trotuaro. Malantaŭ ŝi sidis infanon kun grandega kasko sur kapo. Certe li povis uzi kaskon eĉ kiam li havos 20 jarojn, tiel granda la kasko estis. Mi haltis kaj metis min iom pli proksime al fasado de la domo por ke ŝi povu preterpasi. “Koregan dankon, sinjoro”, ŝi diris kaj tuj mi sentis min “knaba skolto” kiu faris sian bonan agon de la tago, ĉar tion skolto devus fari se mi bone memoras.

“Saluton Hilda, kiel vi fartas hodiaŭ”, mi salutis la vendistinon de la butiko, kie mi kutime aĉetas mian “Snickers”.

“Malbonege, malbonege, la feka vetero estas terura. Mankas klientoj ĉar neniu volas iri tra la danĝeraj stratoj por aĉeti varojn. Ĉiuj iras unufoje semajne al tiuj damnaj grandvendejoj kaj por cetero de la semajno ne forlasas domon. La komerco suferas kaj mi malgajnas”, estis respondo de Hilda.

Mi iomete kungrumblis kun ŝi por montri mian subtenon al ŝia diro kaj rapide forigis la paperon de la “Snickers” por ke mi povu havi mian ĉokoladon kaj nuksetojn.

Jam mezo de februaro kaj ĉiam neĝas, neĝas. Jes Hilda pravas, estas tempo merda.

Reirante hejmen mi vidis kelkajn junajn knabojn kiuj klopodis konstrui neĝviron. Tamen ili estas tro okupataj pri ĵeti neĝbulkojn unu al alia kaj ili gajas kaj bonfartas.

Stranga mondo, mi pensis. Kelkaj feliĉas, aliaj malfeliĉas kaj ĉiuj havas la saman veteron, la samajn kondiĉojn. Iom antaŭ la domo mi glitis kaj falis. Ne decas skribi la vortojn kiujn mi uzis, sed se ĉielo kaj anĝeloj ekzistas, ili ne kontentis pri miaj vortoj. Mi jam iom povis senti la inferan fajron ĉe sidvangoj kaj mi rapide klopodis ree stariĝi kaj singarde iri al domo.

Rapide mi ŝanĝis vestaĵojn ĉar estas tempo por prilabori la nemalhaveblan Sennaciulo-n, la revuon de SAT. En ĝi interesa dosiero pri eŭtanazio, kun tekstoj favoraj kaj tekstoj malfavoraj. Sed unue aŭskulti la novaĵon kiu aŭdigis la radion. En malliberejoj de Belgio vivas 133 diversaj nacioj. Oni intervjuis la direktoron de la granda malliberejo el Luveno kie vivis preskaŭ 40 malsamaj nacioj kune en unu granda konstruaĵo. Laŭ la direktoro kun minumumo da problemoj, ĉar, li diris, la homoj en malliberejo estas homoj de bona volo kaj ili sukcesas kune vivi. La katolikoj kun la mohametanoj, la judoj kun la islamanoj, la malsamaj koloroj kaj devenoj, sen vere nesolveblaj problemoj.

La intervjuo iom konfuzis min. Ĉu homoj devas esti malliberaj por ke ili kapablu kune vivi en harmonio?

Vere estas stranga mondo, mi daŭrigos esploron, por ke mi sciu antaŭ tago kiam mi devas iri al ĉielo aŭ infero, kion homoj bezonas por vivi en paco.

http://www.ipernity.com/blog/jakvo