Vivis iam, antaŭ multaj jaroj, cepo. La cepo estis bela kaj nu ja, bonodora. Ŝi - ho jes - la cepo estas ina, loĝis en kamparo en granda ĝardeno, sed malgraŭ la beleco de la naturo ĉirkaŭ si, ŝi ne estis vere feliĉa. Jam jaroj ŝi sopiris al amato.

For de la cepo, ege for de la cepo vivis salo. La salo estis la plej grava posedaĵo de la aĉa reĝino, kiu neniam volis havi manĝon sen ke la ĉefkuiristo aldonis iom da salo. La salo vivis en ora ujo kaj ĉiam devis ornami la riĉan tablon de la reĝino.

Kvankam la salo vivis en palaco, li - ho jes - salo estas vira, ne estis feliĉa kaj sopiris pri libereco for el la ora kaĝo.

Dum tagoj kaj noktoj la salo pensis pri kiamaniere eskapi, sed la ĉefkuiristo ĉiam metis la oran salujon en ŝranko antaŭ enlitiĝi, krom tiu tago. Se mi bone memoras estis en junio, plensomera. La suno plibeligis la ĉirkaŭaĵon kaj agrabla vento refresigis homojn kaj naturon. Je tiu tago la reĝino donis grandegan feston por…? Nu ja por kio? Simple ĉar reĝinoj foje devas fordiboĉi la monon kiun la laboristoj devis doni al ŝi pere de tro peza imposto. Jes kredu, la reĝino estis malbonega virino, kaj ŝi malbonodoris el buŝo ĉar neniam ŝi purigis dentaron kaj kalsonon ŝi sanĝis nur kiam ŝi pro pigreco rifuzis iri al necesejo. Vere aĉa reĝino ŝi estis.

La reĝino kiu estis malagrabla virino, estis ankaŭ malkontenta ĉar neniu viro volis ami ŝin. Neniu princo klopodis venki la drakon kiu gardis antaŭ la pordego de la kastelo, simple ĉar ĉiuj princoj sciis ke la reĝino, malgraŭ riĉega kaj bonfara, estis terura persono.

Tiun tagon, la reĝino donis do, grandan feston al kiu partoprenis nur homoj kiuj ne povis eskapi de la kapricaj voloj de la reĝino. Dum la festo la reĝino nekredeble seksardis kaj nepre volis fiki (imagu!). Ŝi klopodis havi la favoron de la princo de la trista lando, la princo de la gaja lando, kaj eĉ, kredu aŭ ne, de la princo de la mizera lando, kie nur loĝis laboristoj kiuj devis laboregi de matene ĝis vespere sen havi decan salajron.

La festo progresis, aŭdiĝis bela muziko kaj arlekenoj kaj burleskuloj prezentis siajn kapricojn kaj artaĵojn. La princoj kaj grafoj eĉ ĉiuj nobeloj kaj kvazaŭnobeloj - kiuj plejmultas - havis nur intereson en la artaĵoj de la komediantoj. La reĝino pli kaj pli malbonhumoris kaj pensis nur pri unu afero, fiki! Jes, eĉ reĝinoj de tempo ŝategas fiki krom, kiel estas konata, la reĝino el nedera lando kiu estis tiel pia ke ŝi ne kapablis malfermi la krurojn. Ĝis nun neniu kuraĝis rakonti tion en iu fablo.

Ĉi-vespere, pensis la reĝino, mi ne uzas la artefaritan kacon, sed mi volas senti veran inter miaj femuroj.

Tamen neniu nobelo montris intereson. Je fino de la vespero kiam ĉiuj forlasis jam la kastelon, la reĝino vokis la ĉefkuiriston kaj diris al li, "Fiki min!"

Kara leganto, mi esperas ke ne estas ŝoko por vi, la lingvo kiun mi uzas, sed vere la reĝino diris, "Fiku min!"

Kaj tiel okazis. Nu, la ĉefkuiristo ja havis edzinon sed ŝi estis malbela kiel nokto en infero kaj nur ordonis kaj devigis al li taskojn kiuj al li malplaĉis.

La reĝino kaj la ĉefkuiristo iris al la dormĉambro de sia moŝtino kaj la salo restis libera sur la tablo.

Fulmorapide la salo kuris al fenestro de la kastelo por rigardi, kio okazas ekster la konstruaĵo, kaj tiam li vidis ŝin, la cepo.

Preskaŭ la salo salivis pro ekscitiĝo. Neniam li vidis en vivo iun tiel bela kiel la cepo. Ŝi estis en ĝardeno kaj imagu, ŝi dancigis iom la koksojn.

La salo enamiĝis same fulmorapide kiel li kuris al la fenestro. Li ne sciis ke ekzistas ino tiel bela kiel la cepo.

La salo komencis kanti, sed la vento disŝiras la sonojn de lia voĉo. Li kriis, "Mi amas vin, mi amas vin."

Sed la cepo, kiu fakte estis ege trista, kaptiĝis en pensoj pri bela viro kiu liberigus ŝin el ĝardeno kie ŝi loĝis, aŭdis nenion.

La salo kriis denove, "Mi amas vin, mi amas vin."

Nur tiam, la cepo aŭdis la voĉon de la salo. Ŝi rigardis al la kreneloj de la kastelo, vidis neniun, rigardis al la fenestroj kaj - jes tiam ŝi vidis la salon.

Viro en ora ujo, ŝi pensis, kion li volas de mi. La vento kiu vidis ke du aĵoj volis amdeklari, almenaŭ la salo, iris al alia loko por doni trankvilon al la salo. Jes, tion vento faras.

"Mi amas vin, mi amas vin", kriis la salo denove. "Movu viajn koksojn denove kaj eble mi povas flugi." La cepo ne bone sciis kion fari, sed tamen iom hulahupis per koksoj.

"Edzigu min", kriis la salo.

"Venu", respondis la cepo, "ĉar montriĝis ke la beleco de la salo ne lasis ŝin indiferenta." Kia bela blanka knabo, ŝi pensis, kaj senscie ŝi movis la koksojn kaj puŝis postaĵon iom malantaŭen.

Pli ol tio, la salo ne bezonis.

Li kuris rapidege de la ŝtuparo al la ĉefpordo. Damne, ĝi estis fermita. Li rigardis tra fenestro de la teretaĝo kaj kriis al la cepo, "La pordo estas fermita."

"Kiam vi vere amas min", respondis la cepo, "vi naĝu al mi. Saltu tra fenestro kaj naĝu al mi, mi atendas vin."

Arg kaj damne, tion la salo neniam antaŭvidis. Ĉirkaŭ la kastelo estis fosaĵo, 3 metrojn profundajn. Salo kaj akvo ne estas bonaj amikoj, tion scias ĉio, ĉu?

Denove li kuris al fenestro, ĝustatempe por aŭdi ke la cepo kriis, "Atentu la drakon kiu protektas la kastelon."

Drako, ĉuuu, pensis la salo, drako??? Tuj li havis brilan ideon. Jes, tio okazas foje al salo.

Li komencis krii, "Drako, malbela drako, kie vi estas?" La drako kiu dormetis post tro abunda tagmanĝo, vekiĝis kaj venis rigardi kiu bruis.

Li vidis la salon kaj ridetis. Duondorme li laŭte pensis, Lasu min, idioto.

Sed hooooo, la salo kriis, "Drako vi estas malbela kiel bopatrino kiu ellitiĝis post nokto da diboĉado."

Ho jes, tiuj vortoj vere kolerigis la drakon kaj li ŝprucis grandan amasegon da fajro direkte de la salo.

Farante tion, li faris tiel multe da bruo ke neniu aŭdis ke la reĝino unan fojon orgasmis laŭte. Nu jes, ŝi ja estis fikata de ĉefkuiristo ĉu ne, kaj montriĝis ke li estis ĉefo en pluraj kuirejoj. Nu, ni lasu la reĝinon kaj ĉefkuiriston atingi plurajn aliajn orgasmojn, ĉar decaj homoj kiel niaj legantoj ne okupiĝas pri ĉi tiuj aferoj, mi supozas.

La fajro el la faŭko de la drako sekigis la fosaĵon. Bone, pensis la salo, jam unu problemo solvita.

Audiĝis granda bruo. La arlekenoj kaj burleskuloj, kiuj tro trinkis, ebrie pasis laŭlonge de la kastelo. Tuj la drako iris rigardi, kio okazis.

Pri tiu momento la salo profitis por kuri eksteren, rekte al ĝardeno de la cepo.

Tie ŝi staris, ronda, volupta, bela kun koksoj kiuj devas esti mordataj.

La cepo vidis la salon kiu proksimiĝis kaj ŝi pensis, Kia bela estaĵo.

La salo kuris tiel rapide ke li ne povis halti sufiĉe rapide kaj devis salti sur la belegan amatinon. Je unua tuŝu ili sentis kiel ili kunfandiĝis. La cepo kaj la salo, kaj ek de tiam ili sciis ke ili estas anim-kunuloj kaj neniam plu povas esti disigitaj, nek de la dioj, nek de homoj.

La reĝino poste ofte fikis kun la cefkuiristo kaj same ofte aŭdigis la hurlajn sonojn kiam la reĝino orgasmis. La najbaraj laboristoj tiam timis ke baldaŭ ili devas pagi eĉ pli altan imposton pro la novnaskitaj princoj kaj princinoj. La drako, kiu sciis ke neniu saĝa princo iam vizitas la kastelon por demandi al reĝino edziniĝi kun li, pasis la tagojn per manĝi, trinki kaj dormeti, kaj la salo kaj sia amatino la cepo vivos longe kaj feliĉaj.

Ek de tiam, ĉiu bona kaj fama kvarŝtela kuiristo scias ke en bona plado ne povas manki salo kaj cepo.

http://www.ipernity.com/blog/jakvo