En la lernejo

Instruisto rakontas pri la kuraĝo kaj forto de leono.

—Ĉu vi nun povas nomi beston, kiun la leono timas?

Unu, el la knabaro fervore signalas per la mano.

—Nu, ni aŭskultu.

—La leoninon.

Reportero vidis viron elveni el la leonkaĝo.

—Vi kredeble estas la sentima leona dresisto, pri kiu la tuta urbanaro parolas, ĉu ne?

—Ne, tute ne, li dormas en la veturilo tie. Mi nur enestis por purigi la dentojn de la leonoj.

Estimata Instruisto,me petas:"Unu, el la knabaro" ="Unu el la knabaroj" ?

mi dankas vin!

Sinjoro Svenson lastmomente sin savis for de furioza virbovo. Veninte trans la ŝtonbarilon, li minace levis la pugnon kontraŭ la virbovo dirante:

—Kaj pri tio ĉi estas la danko, por ke mi de post dudek jaroj estas vegetarano.

—Hieraŭ mi kantis serenadon por tiu belulino, kiu ĉisemajne enloĝiĝis en la domo vidalvide al ĉi tiu.

—Nu, kio okazis?

—Ŝi transĵetis al mi malhele ruĝan rozon.

—Ĉu pro atako de subita amo?

—Ne, sed per dukilograma florpoto!

La nova aŭtoposedanto provis la novakiraĵon. Apud li sidis lia maltrankvila edzino, kiu senĉese tedadmonis lin pri lia veturado. Fine la viro kolere kriegis:

—Ĉu estas vi aŭ mi kiu veturigas?

—Ho, pro Dio, diris la edzino, ĉu vi nun eĉ ne mem scias tion.

—Kial oni nomas la uraganojn je virinaj nomoj?

—Tion ja komprenas ĉiu ajn, kiu estas vidinta antaŭkristnaskan purigadon.

Onklino Augusta en la vilaĝo Biarum iĝos okdekjara. Kelkaj geamikoj kune kolektis monon por aĉeti libron al ŝi je la naskiĝotago. Ili telefonis al la librovendisto en la urbo kaj mendis ”Predikaron” de la preposto Engstrom. Sed la librovendisto miskomprenis kaj sendis al ŝi ŝercolibron de Albert Engstrom. Poste, kiam la geamikoj renkontiĝis ili demandis al Augusta:

—Kiel plaĉis al vi la libro, kiun vi ricevis?

Tiam diris Augusta:

—Estas tre bona libro. Se mi ne estus sciinta, ke tio estas vortoj de Dio, kiujn mi legis, mi certe estus ridinta ĝismorte.

Panjo, hieraŭ Julle devis iri hejmen el la lernejo, ĉar li ne lavis sin.

—Ĉu tio helpis?

—Jes, panjo. Hodiaŭ venis ok infanoj, kiuj estis nelavitaj.

Pro kio vi ploregas, knabeto?

—Enbatante najlon, paĉjo batis sin sur la dikfingron.

—Ĉu vi, granda knabo, ploregas pro tio? Ridu anstataŭe.

—Jes, sed ĝuste tion mi faris.