Per Olson estas akuzita ĉe la tribunalo, pro tio ke li translokigis la garbaron de la najbaro al siaj propraj grenkampoj.

—Kio kaŭzis, ke vi faris tion? demandis la juĝisto.

—Ho jes, mi eble estas iom stranga, Per respondis.

—Ĉu iam okazis, ke vi translokigis viajn proprajn garbarojn al la kampoj de la najbaro? la juĝisto demandis.

—Ne-e, tiel stranga mi ne estas.

La juna edzino lumradiis pro ĝojo, kiam ŝia edzo hejmenvenis.

—Kara vi, ŝi diris, panjo mia ĵus skribis, ke ŝi volus viziti nin. Sed iĝos ja por la panjo tro multekosta vojaĝi tiel longvoje. Ĉu vi opinias, ke ni povus helpi al ŝi per iom da mono.

—Jes ja, karulino, diris la juna edzo, kisante sian edzinon. Skribu al ŝi, ke mi volonte pagos la hejmenvojaĝon por ŝi.

—Ĉu viaj abeloj donis al vi multe da mielo ĉijare?

—Ne, sed ili pikvundis mian bopatrinon multajn fojojn.

Estis terura bruego en la kuirejo, kaj la konsuledzino tuj rapidas tien.

—Kia terura bruego ĉi tie?

—Bruego? respondas malafable la servistino. Ĉu vi, s-ino konsuledzino, eble opinias, ke oni povas neaŭdeble frakasi dekduon da teleroj?

—Ĉu vi vere intencas edziĝi al tiu juna virino? Vi ja povus esti ŝia patro.

—Neeble. Mi ja eĉ ne konas ŝian patrinon.

Estas interbatado en Delsbo, kaj malfrue en la nokto oni alvenas al la kuracisto, portante viron, kiu estas en malbonega stato. La kuracisto bandaĝas liajn vundojn, sed kiam liaj akompanantoj estas forirontaj, unu el ili turnas sin en la pordo dirante:

—Ne penvaloras por vi, s-ro d-ro, enlitiĝi. Ni baldaŭ revenos, portante tiun viron, kiu okazigis ĉi tion.

—Edziniĝi? ŝi diris. Mi havas hundon, kiu murmuras, papagon, kiu blasfemas, kahelfornon, kiu fumegas kaj katon, kiu ĉiunokte kuras ekstere. Kial mi havus viron...?

—Mi jam legis, ke malbelaj virinoj estas la plej bonaj dommastrinoj.

—Ĉu vere? Do vi opinias, ke mi estas malbela.

—Ne ne, kara vi, male, male.

—Kion vi studados en Upsala?

La filo de la riĉa bienposedanto Folin:

—Mi kunportos 10,000 kronojn kaj finstudos ilin unue, poste mi vidu.

Estis premiado de ĉevaloj sur la foirejo apud la stacidomo en stacia vilaĝo. Oni estis lokiginta la ĉevalojn akurate sub la dormoĉambra fenestro de la staciestro, kiu loĝis en la dua etaĝo de la domo.

Kiel kutime la ĉavaloj ofte eligas malbonan odoron, kaj pro tio la staciestro incitiĝis. Dum oni okupiĝis pri premiado, la staciestro elŝovis sian kapon tra la malfermitan fenestron kriegante: —Forkonduku la ĉevalaĉojn. Malbonodoras tiel malbenite en mia dormoĉambro. Memfida kamparano rapide respondis: —Tio tute ne ĝenas la ĉevalojn, sinjoro staciestro.