Senkulpigo

Juĝisto: —Vi do konfesas, ke vi trompis la aĉetinton, ĉar vi asertis pri la ĉevalo, ke ĝi estas du jaroj pli juna ol ĝi fakte estas.

—Jes, sinjoro juĝisto, sed bonvolu konsideri, ke ĝi estas ĉevalino.

En nokto antaŭ nelonge spicaĵisto Svenson aŭdis bruon malsupre el la butiko kaj rapidis tien por inspekti. Ĝuste. Estis enrompŝtelisto.

—Kion vi faras ĉi tie? scivolis Svenson, kaj aspektis minacema.

—Honeste dirite, mi serĉas monon, diris la ŝtelisto.

—Hm, diris Sveson. Ĉu ni ne povus helpi unu la alian? Se ni trovus ion, ni egale interdividu.

La maljuna sinjorino en la fervoja kupeo tre embarasiĝis. Ŝia hundeto faris naturbezonon sur la plankon. Kiam la konduktoro alvenis, ŝi provis senkulpigi la hundeton.

—Bona konduktoro, ŝi diris, mi ne povis antaŭsenti, ke tio okazus. Ĝi ne faris tion antaŭe.

—Ĉu vere, diris la konduktoro. Kiom da jaroj ĝi havas?

—Tri jarojn.

—Nu, do mi devas diri, ke estas vera bezono.

—Knaboj, diris la nova ĉefo, je sia unua renkonto kun la viraro sur la granda hangarŝipo, estas unu afero, kiun mi volas, ke vi memoru. Ĉi tiu ŝipo ne estas mia. Ni ĉiuj ĝin posedas komune. Ĝi estas nia ŝipo.

—Buboj, aŭdiĝis el unu el la sekcioj, ĉu ni vendu ĝin.

—Senespere, diris la advokato, mi ne povas ĉeesti en festeno sen renkonti personon, kiu petas pri senpaga konsilo.

—Simile ĉi tie, diris la kuracisto, sed estas por mi pli facile eviti tion. Mi diras nur: Demetu la vestojn.

—Kiel vi povas esti certa, ke estas mi, kiun vi amas?

—Mi faris esploron en la imposta registro.

La jena rakonto ŝajnas esti tia pri vera demokratio. Estis zoologia leciono en la tria klaso, kaj la instruisto havis kun si leporeton por montrada celo.

Estiĝis vigla diskuto pri tio, ĉu la leporo estas de vira aŭ ina sekso. Knabeto, kredeble bone sciante pri modernaj pedagogiaj metodoj, fine mansignis:

—Ni voĉdonu pri tio.

Sendknabo hazarde per sia motorbiciklo puŝis al grandampleksa, maljuna virino—des pli bone sen menciinda difekto. Ĉagrenite, ŝi ekstaris dirante:

—Verŝajne estas al vi neeble preterveturi ĉeflanke de mi, malĝentilulo.

—Ho jes, sed mi ne estis certa, ĉu la benzino sufiĉus.

Ŝia scio pri geografio ne estis tre granda. Iun tagon amikino demandis al ŝi:

—Kiel progresas via kuzo, kiu iris al Ameriko pasintan jaron?

—Mi kredas, ke li jam ne estas tie.

—Kiel? Ĉu vere?

—Ne, li verŝajne estas en Ĉinujo. Ĉar en lia plej lasta letero li skribis, ke li vivadas en Sing-Sing.

—Kiu estas la antaŭnomo de via patro? demandis instruistino al knabineto.

—Mi ne scias, iĝis la respondo.

—Nu, ĉu vi eble scias, per kiu nomo via patrino nomas lin?

—Vi maljuna azeno.