Modela edzino

Amikino al alia:

—Dum monatoj mi ne povis eltrovi, kie mia edzo pasigas la vesperojn. Hazarde hieraŭ vespere mi frue hejmeniras, kaj tiam evidentiĝis al mi, ke li estas hejme.

Juĝisto: —La atestanto diras, ke vi mordis lian orelon.

—Sinjoro juĝisto, estas nur io, kion li diras por kaŭzi ĉagrenon al mi. Vi povas esti certa pri tio, ke estas li mem, kiu faris tion.

—Kion vi opinias dirante, ke mi ŝajne memorigas pri Larson. Li ja estas altkreska kaj ruĝhara, kaj mi estas malalta kaj nigre bukla.

—Jes, ja. Sed ankaŭ li ja ŝuldas al mi cent kronojn.

Sur tribuno paroladis virino ĝis varmiĝo pri la feminisma movado kaj per la pugno frapis la pupitron, elkriante:

—Baldaŭ venos la tago, kiam la virino ricevos la salajron de la viro.

—Jes, vendredon proksiman.

La maljuna patra avino vizitas. Post ĉiu manĝo ŝi interplektas la manojn preĝante:

—Dankon, bona Dio, ke mi ankaŭ hodiaŭ satmanĝis.

Iun tagon ŝi tiom multe interparolis kun la filo, ke ŝi tute forgesis preĝi. Eta Anna-Mari volas helpi, interplektas siajn manojn kaj diras per serena voĉo:

—Dankon bona Dio, ke la avino finfine satiĝis.

Hotelestro: —Sinjoro, belega sunsubiro estas videbla. Ĉu vi ne deziras ĝin rigardi?

Gasto: —Kiom kostas?

—Kion vi faras nuntempe?

—Mi vendas meblojn.

—Ĉu vi vendas multajn?

—Provizore nur miajn proprajn.

La geamindumantoj revadas en la lunbrilo. Ŝi eligis feliĉegan ekĝemon:

—Pro kio dependas, ke vi kisas tiel diece?

—Mi estas vitroblovisto.

La maljuna Ola vizitas la urbon ĉe sia tie aktiva filo, kiu proponas, ke ili kune vizitos elegantan manĝejon. Paginte la manĝaĵon laŭ la kalkulo. Ola murmuris:

—Se mi komprenas ĝuste la prezon de la ŝinkreo, kion ni ricevis, mi havas porkon hejme, kiu malplej valoras dek mil kronojn.

—Mia bona viro, ĉu neniam estis iu, kiu proponis al vi laboron?

—Ho jes, sinjorino, tio okazis du-tri fojojn. Sed cetere ĉiuj estis afablaj al mi.