Juĝisto: —Mi suspektas, ke vi batis la plendanton per ia danĝera atakilo! Jen vidu, kiel li aspektas.

Akuzito: Ne, sinjoro juĝisto, estis tutplene nur manlaboro.

Ŝi: —Ĉiu homo en tiu ĉi urbo babilas pri la kverelo ĉe gesinjoroj Karlson. Unu parto samopinias kun ŝi, kaj alia kun li.

Li: —Mi supozas ke eble ankaŭ ekzistas ordinaraj homoj, kiuj prizorgas siajn proprajn aferojn.

Li: —Mi ne komprenas, kial la viro edziĝas, li ja povas aĉeti papagon por ĉirkaŭ 20 kronoj.

Ŝi: —Ho jes, ankaŭ tiurilate estas pli bone por viroj ol por virinoj. Urso kostas minimume 500 kronoj.

—La knabinoj volas havi po dek dolaroj pli multe en ĉiu semajno, diras la artistĉefo de la noktokluba direktoro.

—Ĉu ili eble minacas per striko?

—Ne, sed ili minacas surmeti la vestojn.

—Ĉu verdire ne ekzistas ia anstataŭaĵo por benzino?

—Ho jes—plandumoj.

Viraro sur ŝipo, kiu ĵetis ankron ĉe riverbuŝo de Sumatra, sopiris al refreŝiga bano, sed ili unue singarde demandis al unu el la enlandanoj, kiu venis sur la ŝipon:

—Ĉu ĉi tie troviĝas ŝarkoj?

—Neniaj ŝarkoj, li certigis al ili.

Do ili sin banis, sed kiam ili estis suprenvenintaj el la bano, unu el la viroj demandis:

—Pro kio ne ekzistas ŝarkoj ĉi tie?

—Tro multe da krokodiloj, iĝis la respondo.

—Ŝi faris lin milionulo dum unu jaro.

—Ĉu eble? Ĉu ŝi do havis monon?

—Ne, sed kiam ili geedziĝis, li estas multmilionulo.

—Nun mi estas aĉetinta la ŝtofon por mia edziniĝa vesto.

—Do vere, vi edziniĝos? Ĉu vi faris bonan elekton?

—Jes, 47 kronoj pometre.

Kiam profesoro Tankberg venas hejmen, li vidas sur la tablo grandan florbukedon, kaj li tuj demandis sian edzinon:

—Amalia, kion signifas ĉiuj ĉi tiuj floroj?

—Hodiaŭ ja estas via 25-jara edziĝotago.

—Tiel afable de vi pensi pri tio, la profesoro laŭdis sian edzinon. Sed diru al mi, kiam vi havos vian edziniĝan datrevenon, por ke ankaŭ mi povu ĝojigi vin.