Respondo laŭ merito

Alexander Dumas, la maljuna, estis treege memkontenta sinjoro, kaj lia filo kun la aldono, la juna, proksimume pravis, kiam li iufoje pri sia patro diris: —Mi neniam estas aŭdinta lin diri malbonan vorton pri iu —sed mi ankaŭ neniam aŭdis lin paroli pri iu alia ol si mem.

Nekonata verkisto iam sendis al Dumas, la maljuna, kiam tiu estis plej populara, resumon de teatraĵo, proponante al la eminenta verkisto, ke ili kunlaboru. Konsternita pro tiu ĉi nekredebla memkontenteco—kiu eĉ superis lian propran—Dumas ekprenis la plumon kaj skribis sian respondon per simpla frazo:

—Kion vi opinias, sinjoro, per tiu ĉi propono: jungi ĉevalon kaj azenon al la sama veturilo?

La postan tagon li ricevis la respondon:

—Kion vi opinias, sinjoro, nomi min ĉevalo?

La poŝtaĵo de la sekva tago alportis la respondon de Dumas:

—Mia kara amiko, sendu al mi plej baldaŭ vian teatraĵan manuskripton.

El dana gazeto ni ne povas ne eltranĉi anoncon, kiu, se ĝi ne koncernas preseraron, verŝajne indikas alte intensan naskotakton:

—Se vi estas infanamantino kaj interesiĝas pri mastruma laboro, ni havas okupon por vi. Ni havas kvar infanojn en aĝoj 10, 7, 4, kaj 2 monatojn.

Famekonata hirurgo diris dum prelego, ke foje okazis post operacio ke la maldekstra kruro fariĝis iom pli mallonga ol la dekstra, kio kaŭzis, ke la paciento lamis. Poste la profesoro subite paŭzis kaj turnis sin al la juna kandidato Jonebar, kiu sidis meze de la aŭditorio:

—Kion farus vi en tia okazo?

Post momenta cerbumo la kandidato respondis:

—Jes, sinjoro profesoro, kredeble ankaŭ mi estus lamanta.

Magistro montras kranion.

—Ĉu estas iu el vi, kiu povas diri, ĉu tiu ĉi kranio apartenas al viro aŭ virino? li demandas.

—Al virino, iu respondas.

—Kiel vi povas vidi tion?

—Je la makzeloj. La ĉarniroj estas eluzitaj, respondas la lernanto.

Policisto: —Mi ne povas kompreni, de kie vi, sinjorino Jonson, akiris tian fortegon por firmteni tiun fortan enrompiston.

Sinjorino Jonson: —Mi kredis, ke estis mia edzo, kiu intencis forŝteliĝi eksteren.

—Nu, maljuna knabo, ĉu vi estas kontenta esti edziĝinta?

—Jes, mi ne devas plendi. Mia edzino halpas min je kuirado kaj serviclavado.