Sub lunlumo
Frida brizo blovas karese milde
tra arbar’ sub luno plenluma brile,
paro da amantoj intime kveras,
kisas trankvile.
Sur herbejo ili dorskuŝas pace,
ĝuas l’ amon dolĉan pasie, flame.
Palpas li ŝiajn elstarajn mamojn
sorĉajn permane.
Flaras li odoron parfuman snufe,
en ekstaz’ ebrie forgesas sin mem.
Ĝi el korpo ŝia pufeta ravas
lin per kortrem’.
Turnas sian kapon li ŝmace kisas
ŝian vangon kaj li ŝin tiras flirte
al la brusto sia vilplena nuda
kvazaŭ bonvirte.
Ŝi kokete, milde forpuŝas buŝon
lian kaj sin tenas diskreta vere,
pro allogo de voluptemo cedas
ŝi finfine al nedeca konduto lia
agi libere.
Lia brakumringo sufokas preskaŭ
ŝin je spiro kaj li incitas vorte
ŝian tiklan koron, ŝi nestas sine
ja pli komforte.
Ekas ama ludo fervore arde,
kisoj, lipmordetoj, tordiĝ’ avida,
langoŝmacoj, palpoj, brakumoj karnaj—
ĝuo senbrida!
Nokto profundiĝas. Ĉirpad’ de griloj,
bru’ de akvaj plaŭdoj, susur’ de vento
supersonas ĝemojn, ĝojkriojn tute
en ĉi momento.