En tiu tempo Strigpanjo prenis sur sin la devon pri veki la suno kaj alportis aŭroron. Tiu tago, kiam venis la tempo kiu vekis la suno, ŝi estis tiel deprimita, ke ŝi forgesis sian devon.

La nokto estis tre longa, tre longa. Ĉiuj bestoj de la arbaro estis maltrankvilaj: la nokto daŭris tro longe! Ili eĉ pensis, ke la Soreil povus neniam leviĝi.

Kiam ili ĉiuj ne povis plu pacienci, la leonreĝo decidis, ke li devis ion fari. Ĝi kunvokas ĉiujn animalojn kunveni. Ili ĉiuj venis al maldensejo kaj sidiĝis unu post la longe, longe,alia, eligis sonon: “Plotch”, “Plotch”, “Plotch”!

Sed strigo-panjo ne venis, kaj la antilopo iris serĉi ŝin. Kiam ŝi alvenis, la leonreĝo demandis:

“Strigpanjo, kial vi ne vekas la suno? La nokto estas tro longa, ni ĉiuj estas tre aflikta.”

“Simio mortigis mian infanon,” strigo-panjo diris, “nun por mi vekas la Suno havas nenian sencon!”