Rondo sentis sin neniom peza, kaj ekploregis. Panjo do hastis por konsoli la filinon. El unu el la plastaj sakegoj stakataj sur la tero ŝi prenis strangan aĵon, kies aspekto kaj amplekso similis al tio de karoto, kun pinta kapo flulinia, ankaŭ paro da empenoj sur la postaĵo, ke ĝi ŝajnis simila al bombeto, tamen ĝi estis travidebla, aspektante tre amuza. Ronda etendis sian manon por kapti ĝin, sed ŝia maneto tuj maltenis, la aĵo estis el glacio. fingromontrante nigran grajneton en la centro de la bombeto, panjo diris al Ronda, ke ĝuste tio estas la arbsemo: “La aviadilo faligas de alta loko ĉi tiujn glacibombetojn, ke ili enpiku la sablo-grundon atinginte la teron. Kiam printempo venos, glacibombetoj silente degelos en sablo-grundo, fariĝante akvon por ke la semo ĝermu kaj fariĝu planido. Se faligi multe multe da tiaj glacibomboj, la dezerto fariĝos verda, sableroj ne bloviĝos al la vangetoj de mia Ronda… Ĉi tiu estas la esplora projekto de panjo, kiu povas duobligi la postvivan procenton de aero-arbarigo en seka nordokcidenta regiono…”
“
Ronda sentis, ke manoj de panjo estas pli malglataj ol tiuj de paĉjo.