Du homoj alvenis sub arbo, Da Hu helpis Er Suo malligi pantalonon kaj turnadis akvon, kaj pendigis ĝin sur arbo por ĝin sekigi. Nun Da Hu jam ne povis zorgi pri ŝerco kun li kiel kutime, dirante, ke li estis trikiuro,  nur haste vestiĝis vesto kaj sidis kviete sur la herbo, estis maltrankvila pri tio, ke li kiel pravigos lin al lia patro  irante hejmen. Er Suo estis ankaǔ multe maltrankviligita en koro, li ne povis eldiris, kia gusto ĝi estis. Levante la kapon, li ekrigardis norden, tie estis senlima blanka vastaĵo, lia korpo ne povis sin deteni de          frostotremo. Li ree rigardis al Da Hu, Da Hu jam ŝanĝiĝis en formo en siaj okuloj, kia bona li estis! Kial pasinte mi ne sentis, ke Da Hu estis bona? Li subite diris al Da Hu: “Da Hu, vi askultu min, mi estas afabla al vi, mia koro vere estas afabla al vi, ni faros bonan amikon dum la tuta vivo, ĉu bone?”

两个人来到一棵树底下，大虎帮着二锁把裤子解开，拧了拧水，晾在树上。现在大虎已经顾不上像往常那样跟他开玩笑，说他是一条成刀鱼了，只是慌忙穿上衣服，一声不响地坐在草地上，害愁回去后怎么对父亲交代。二锁心里也乱得很，说不出是什么滋味。他抬头向北看了一眼，那里是白茫茫的一片，他的身上不由打了个冷颤。他又看了看大虎，大虎在他眼里已经变了样，他有多么好啊！为什么过去他不觉得大虎好呢？他突然对大虎说：“大虎，你听我说，我对你好，心里真对你好，咱们一辈子做个好朋友行吗？”