Ronda rigardis la lampojn sur la strato Changan¹⁰ en longa silento: “Kiu scius? Eble mia tuta vivo estus granda ŝerco, sed, paĉjo, mi pensas, ke tio ne estas malbona, se iu faras ŝercon per la tuta vivo, tio devus estas ia misio.”

“Elblovi vezikojn per cent milionoj da juanoj? Kiel ĝi utilos?” Patro diris, ŝajne sentante ke li sonĝas.

“Ĝi neniel utilos, tamen estos amuza. Sed, komparante kun tio, ke tiam per kelkdek miliardoj da mono, uloj kiel vi konstruis urbon baldaŭ detruotan, mia malŝparo estos tute neglektebla.”

“Sed nun vi povas savi ĉi tiun urbon, ĝi estas ankaŭ via urbo, kie vi naskiĝis kaj elkreskis. Sed vi tamen uzos la monon elblovi sapvezikojn! Vi… estas tro egoisma!”

“Mi vivas mian vivon, kaj sindonemo ne senescepte povas antaŭenigi la historion, kion via urbo ja pruvis!”

Ĝis Ronda stiris la aŭton sur la straton Changan, patro kaj filino ne parolis.

“Pardonu, paĉjo.” Ronda diris mallaŭte.

“Lasttempe mi ofte ekmemoris tiujn tagojn, kiam mi tenis vian maneton, kiaj belaj tagoj.” En la lamplumo, la okuloj de la patro glimis, ŝajne iom malsekaj.

“Mi scias, ke mi ne plenumis vian esperon. Vi la tutan tempon deziris, ke mi fariĝu homo kiel panjo. Se mi havus du vivojn, en unu el ili mi agus laŭ via espero, por doni min al respondeco kaj misio, sed, paĉjo, mi nur povas vivi unu foje.”

Patro diris nenion. Kiam la silenta vojaĝo preskaŭ finiĝis, Ronda elprenis papersakegon por doni al patro.

“Kio?” Patro demandis nekomprenante.

“Atestilo de proprietaĵo kaj ŝlosiloj. Paĉjo, mi aĉetis vilaon por vi, apud Lago Tai¹¹, por ke vi povu reveni al la sudo post emeritiĝo.”

Patro malforte puŝis la sakegon returnen: “Ne, infano, mi pasigos mian restan tempon en la ruino de Silkvoja Urbo. Juneco kaj idealo de mi kaj via panjo estis entombigitaj tie, kiujn mi ne povos forlasi.”

Beijing senbrile brilis en sumera nokto. Vidante ĉi tiun buntan lumomaron, Ronda kaj patro samtempe pensis pri sapvezikoj neatendite. Tiu senlima brilo ŝajne klopodis montri ion al ili, ĉu temis pri la pezo de vivo, aŭ pri la malpezo?

圆圆看着长安街上的灯火，沉默了好久：“谁知道呢？也许我的整个生活就是 一个大玩笑，但，爸爸，我觉得这也没有什么不好，一个人用一生开一个玩 笑也是一种使命吧。”
“用一亿元吹泡泡？有什么用吗？”父亲的语气好像觉得自己在做梦。
“没什么用，好玩呗。不过，比起你们当年用几百个亿建起一座很快就拆掉的 城市，我的奢侈微不足道。”
“可你现在能救这城市，它也是你的城市，你在那里出生长大。可你却用这笔 钱吹肥皂泡！你……也太自私了！”
“我在过自己的生活，无私奉献并不一定能推动历史，您的那座城市就是证明！”
直到圆圆把车开上长安街，父女俩都没有再说话。
“对不起，爸爸。”圆圆轻声说。
“这些天我总是想起拉着你小手儿的那些日子，那是多好的时光啊。”灯光中， 父亲的双眼一闪一闪的，似乎有些湿润。
“我知道让您失望了。您一直想让我成为妈妈那样的人，如果我能有两次人生 的话，其中的一次会照您的做，把自己奉献给责任和使命，可是，爸爸，我 只能活一次。”
父亲没有说话。当这沉默的路程快结束时，圆圆拿出一个大纸袋递给父亲。
“什么？”父亲不解地问。
“房产证和钥匙。爸，我给您买了一幢别墅，在太湖边上，您退休后可以回到 南方了。”
父亲把纸袋轻轻地推了回来：“不，孩子，我会在丝路的废墟上渡过余生，我 和你妈妈的青春和理想都埋在那儿，离不开了。”
北京在夏夜里尽情地闪烁着，看着这绚丽的光海，圆圆和父亲竟同时联想到 肥皂泡，这无边的灿烂似乎在极力向他们展示着什么，是生命之重还是生命 之轻？

...sed, paĉjo, mi pensas, ke tio ne estas malbona, se iu faras ŝercon per la tuta vivo, tio devus estas ia misio.

malbona 处用句号，se 另起一句。tio devus estas 应为 tio devus esti.

uloj kiel vi konstruis urbon baldaŭ detruotan

按中文原文，说准确一点是：uloj kiel vi, konstruis urbon per kelkdek miliardoj da mono kaj baldaŭ ĝin detruos.

Ronda elprenis papersakegon por doni al patro.

规范的说法是：Ronda elprenis papersakegon kaj ĝin donis al la patro.

“Kio?” Patro demandis nekomprenante.

nekomprenante 后面应该有宾语，这里最好改为 nekomprene 或 nekompreneme.

Beijing senbrile brilis en sumera nokto.

senbrile brilis 可能是误写了，是不是 senbride brilis?