太上，不知有之，

其次亲而誉之，

其次畏之，

其次侮之，

信不足焉，

有不信焉。

悠兮，其贵言，

功成事遂，

百姓皆谓“我自然”。

La plej bonaj regantoj estas tiuj, pri kies ekzisto la popolo apenaŭ scias.

La meze bonaj estas tiuj, kiujn la popolo amas kaj laŭdas.

La malpli bonaj estas tiuj, kiujn la popolo timas.

La malplej bonaj estas tiuj, kiujn la popolo malrespektas.

Tiuj, kiuj ne meritas la fidon de la popolo,

Ne povas esti fidataj de ĝi.

Senokupaj kaj senzorgaj, la plej bonaj regantoj malofte donas ordonojn.

Kiam iu grava tasko estas plenumita,

Ĉiuj popolanoj diras: “Ni sekvas la naturan vojon.”

老子在这一章中把治理国政的国君分成四个等级。最上等的国君，用无为的方式处事，推行不言而教，使人民各顺其性，各安其生，所以人民感不到有压力，甚至感不到有国君存在。次一等的国君，用德教感化人民，用仁义治理人民，所以人民亲近他，赞誉他。再次一等的国君，用政教治理人民，用刑法威吓人民，所以人民都畏惧他。最末一等的国君用权术愚弄人民，用诡计欺骗人民，所以人民都反抗他。这种国君不值得人民信任，人民当然也不会信任他。最上等的国君每天悠闲自在，不发号施令，但却天下太平。在这样的国度里，每一个人都能在安宁的生活环境中充分发挥自己的聪明才智，无事不办，无事不成。百姓都感到无比幸福，却不知道是谁给了他们这样的幸福。没有感激，也就没有怨恨。一切都是那样自然而然，一切都是那样井然有序。当大功告成时，百姓都说：“这是我们自然如此的啊！” 

多么美好的一幅无为而治的政治画卷呵！