Anonima (aŭtoro en Tang-dinastio)

LI MO

S-ro Li Mo estis famkonata kiel la plej eminenta flutisto dum Kaiyuan-erao(713-741), kaj li estas senrivala majstro ankaŭ en la nuntempo.

Foje, pro iu afero s-ro Li Mo petis forpermeson kaj veturis al Shaoxing. Lokaj aŭtoritatuloj kaj personuloj konkure invitis lin al festenoj por aŭskulti lian majstran flutludon.

Estis dek rekomenditoj por la ekzameno de la titolo Jinshi, ĉiuj el bonhavaj familioj de Shaoxing. Ili kolektis sumon de du mil moneroj por okazigi bankedon en la Spegula Lago kaj volis inviti s-ron Li Mo tie ludi. Eĉ la anticipa imago pri lia majstra flutludo jam sufiĉe ravas. Ĉar la sumo estis iom tro granda por ne multaj kontribuantoj, ili interkonsentis varbi respektive po unu gasto. Hazarde iu el la dek gastigantoj ekmemoris nur en la vespero ke li ankoraŭ devis varbi alian homon, sed jam estis tro malfrue por fari tion. Okaze li havis maljunan najbaron kun familia nomo Dugu, kiu vivis ĉiam en kampara kabano, sen scio pri la ekstera mondo, kaj estis nomata Avo Dugu (Avo Izolita). En la urĝa momento la forgesema rekomendito do invitis la avon ĉeesti la bankedon.

Kiam ili venis al la kunsidejo, ĉirkaŭita de senlima ondaro kaj belaj pejzaĝoj, s-ro Li Mo milde viŝis al sia fluto kaj la ŝipo iom post iom naĝis al la mezo de la lago. Tiam leĝeraj nuboj ŝvebis vuale. Zefiroj karesis ondetojn, kaj ruliĝis blankaj ŝaŭmoj. S-ro Li Mo levis sian fluton. Je lia ekblovo al la fluto, kvazaŭ sereniĝis la nuboza ĉielo, kaj akve kaj ŝipe fariĝis froste, verŝajne alvenis fantomoj kaj feoj. Ĉiuj gastoj admiris, laŭdante, ke la muziko superis eĉ tiun de la ĉiela palaco. Tamen Avo Izolita nur mutis, kio vekis malkontenton ĉe la kunsidantoj. Ankaŭ s-ro Li Mo prenis la muton de Avo Izolita kiel ofendan ignoron kaj tre koleris.

Post longa meditado, s-ro Li Mo ludis alian arion, pli superban ol la antaŭa. Ĉiuj aŭskultantoj imponite laŭdis. Sed Avo Izolita ankoraŭ sidis silente. La gasto, kiu alvenigis Avon Izolitan, sentis grandan honton, kaj sin pravigis, dirante:"Avo Izolita ĉiam vivis en dezerta kamparo, tre malofte venis al urbo, tial li restas analfabeta pri muziko."

Al la mokoj kaj riproĉoj de la knsidantoj, Avo Izolita respondis nur per senvorta rideto.

S-ro Li Mo demandis al li:"Estimata Avo, kiel mi interpretu vian konduton? Ĉu ignoron? aŭ vi mem estas majstro de flutludado?"

Avo Izolita senurĝe respondis:"S-ro, kial vi opinias ke mi ne scipovas ludi fluton?"

Aŭdinte tion, ĉiuj kunsidantoj ŝanĝis sian mienon kaj ridante petis lian pardonon por s-ro Li.

Avo Izolita diris al s-ro Li Mo:"Nun vi prove ludu por ni la pecon Liangzhou, mi petas."

Kiam s-ro Li Mo finis la arion, Avo Izolita diris al li:"Vi ludas ankaŭ sufiĉe bone, tamen kun miksita fremda tono. Ĉu vi havis kunulon el lando Qiuci?"

Konsternite, s-ro Li Mo leviĝis kaj riverencis:"Ho, vere mirinde! Avo! Eĉ mi mem ne rimarkis tion, sed mia instruisto vere estis ano de Qiuci."

Avo Izolita daŭrigis:"Ĉu vi scias, s-ro, ke je la 13-a alineo vi misfalis en la Akvo-arion?"

"Mi estas stulta," respondis s-ro Li Mo. "Kaj vere ne rimarkis tion."

Avo Izolita transprenis lian fluton kaj provis ekblovon. S-ro Li Mo havis alian fluton. Li viŝpurigis ĝin kaj transdoni al la avo. Rigardante al la fluto, Avo Izolita diris al li:"Tio estas sentaŭga, nur ilo por komencantoj."

Prenante la alian fluton, Avo Izolita diris kun averto:" Ludante ĝis la enkonduka parto de movimento Rompo, tio ĉi certe rompiĝos. Ĉu vi ne bedaŭros?"

"Mi ne kuraĝas." respondis s-ro Li Mo.

Avo Izolita do ekblovis. La fluta sono flugis ĝis nuboj. Ĉiuj kunsidantoj sentis miron kaj timon.

S-ro Li Mo humile kaj honteme kuraĝis fari nenian moveton.

Ludante ĝis la 13-a alineo, Avo Izolita montris al s-ro Li Mo la eraron. Kun respekto kaj admiro, s-ro Li Mo preskaŭ surgenuiĝis. Kaj, ludante ĝis la enkonduka parto de ĉapitro Rompo, la fluto ekrompiĝis, tiel ke li ne povis ludi ĝis la fino.

S-ro Li Mo refoje riverencis. Ankaŭ ĉiuj ĉeestantoj imponiĝis, kaj disiĝis.

La sekvantan matenon, s-ro Li Mo kaj la gastoj kune vizitis al Avo Izolita. Venante al la hejmo de la avo, ili vidis nur vakantan kabanon, sed malaperis Avo Izolita. Konantoj en Shaoxing serĉis lin, sed neniu sciis kien la avo foriris.

Trad.Guozhu

http://www.xiaoshuo.com/readbook/00112490_6869_11.html

[原文]

李谟，开元中吹笛为第一部，近代无比。有故，自教坊请假至越州，公私更宴，以观其妙。时州客举进士者十人，皆有资业，乃醵二千文同会镜湖，欲邀李生湖上吹之，想其风韵，尤敬人神。以费多人少，遂相约各召一客。会中有一人，以日晚方记得，不遑他请。其邻居有独孤生者年老，久处田野，人事不知，茅屋数间，尝呼为独孤丈。至是遂以应命。到会所，澄波万顷，景物皆奇。李生拂笛，渐移舟于湖心。时轻云朦胧，微风拂流，波澜陡起。李生捧笛，其声始发之后，昏噎齐开，水木森然，仿佛如有神鬼之来。坐客皆更赞咏之，以为钧天之乐不如也。独孤生乃无一言，会者皆怒。李生为轻己，意甚忿之。良久，又静思作一曲，更加妙绝，无不赏骇。独孤生又无言。邻居召至者甚惭悔，白於众曰：“独孤村落幽处，城郭稀至。音乐之类，率所不通。”会客同诮责之，独孤生不答，但微笑而已。李生曰：“公如是，是轻薄，为复是好手？”独孤生乃徐曰：“公安知仆不会也？”坐客皆为李生改容谢之。独孤曰：“公试吹《凉州》。”至曲终，独孤生曰：“公亦甚能妙，然声调杂夷乐，得无有龟兹之侣乎？”李生大骇，起拜曰：“丈人神绝，某亦不自知，本师实龟兹之人也。”又曰：“第十三叠误入水调，足下知之乎？”李生曰：“某顽蒙，实不觉。”独孤生乃取吹之。李生更有一笛，拂试以进。独孤视之曰：“此都不堪取，执者粗通耳。”乃换之，曰：“此至入破，必裂，得无吝惜否？”李生曰：“不敢。”遂吹。声发入云，四座震慄；李生蹙坼不敢动。至第十三叠，揭示谬误之处，敬伏将拜。及入破，笛遂败裂，不复终曲。李生再拜。众皆贴息，乃散。明旦，李生并会客皆往候之，至则唯茅舍尚存，独孤生不见矣。越人知者皆访之，竟不知其所去。（出《逸史》）

http://www.fjsnow.com/bbs/thread-153252-1-5.html

[转帖]

中国古代音乐故事：李谟与独孤丈

�牐犂钰邮强�元年间唐教坊首席笛手。李谟有一次在瓜洲吹笛。当时江上舟船很多，人声喧闹。当李谟吹出第一声笛音，喧闹的人声立即停下来。待到吹奏数节后，静谧的江面上似有微风飒飒拂来。稍顷，满江的舟子、贾客，都发出欷歔之声，哀、叹、悲、怨溢于言表。当时人们都说李谟吹笛，天下第一。

�牐犛幸淮嗡�与几位客人，在明月高悬的夜晚，登一小舟，泛江漫游，吹笛观景赏月。笛声旷远清亮、宛转飘逸。忽然岸上有人招呼，请求登舟同游。李谟他们停舟岸边，这人上船后，请求李谟借笛让他吹一支曲子。这个人吹奏的笛声精妙无比，可让山石破裂，李谟平生从未听到过。初时，吹入散序、中序，笛声已非同凡响。待到进入第三大段--入破时，只见吹笛人呼吸盘旋回转，指法粉碎如雨敲窗。再听笛声犹如千军万马撕杀奔吼，又如雨打沙滩辟罗有声。游徒崾�，这位客人离船而�ィ��哟瞬恢��侣洹?p>还有一次，李谟因故请假去越州。到了越州后，当地的达官名士或设公宴、或设私宴请他，为的是能亲耳聆听到他吹奏的笛声。当时，正逢越州新有十几位生员考中了进士。这些人家中都有些产业，于是凑集二千文钱准备在镜湖游船上聚会饮酒同乐，邀请李谟上船吹笛，以饱耳福。因为钱多人少，又相约每人可带一位客人同来。

�牐犉渲杏幸晃徊渭泳刍岬娜耍�已经到了晚上方才想起这件事，没有功夫去请别人。就近请邻居中的一个独孤老头。这位老头儿，长久居住在这荒田野地里，外面的人情事故一点也不懂得。数间茅舍只他一人居住，乡里人都称他为独孤丈。第二天，这位进士带着独孤丈人一起到镜湖聚会的地方赴宴。

�牐牼蒲�开始后，只见湖水澄碧、波光荡漾，芳草修林，景物非凡。李谟以手拂笛，立于船边。在桨声中，舟船渐移湖心。此时轻云笼湖，微风拂浪，波澜陡起。李谟捧笛吹奏，笛声初发，风云齐开，水明林秀，上下澄碧，仿佛如有鬼神之工使之如此！船上的宾客都赞叹不已，纷纷说：“就是敬天的神乐也没有这么大的神力啊！”独孤丈一言未发。与会的人都脸现不快。李谟也认为这个老丈轻视自己，也怨愤不语。过了好一会儿，才又静思一曲吹奏出来。曲调更加绝妙异常，在座的宾客没有人不惊骇赞赏的，唯有独孤丈还是不出一言。请他同来的这位进士也深感羞愧，对座上的宾客解释说：“独孤老丈常年独居山村，不与人来往，更是很少进城。对于音乐，他一点也不懂得，请大家不必介意。”四座的宾客同声刺讽独孤老丈，老丈依然不语，只是微微笑笑而已。

�牐犂�谟问道：“这位老丈你一言不发，是你真的不懂音乐呢？还是一位高人？”独孤丈才慢慢说道：“你怎么就知道我不懂音乐呢？”四座客人见李谟变了脸色，都纷纷站起向李谟道歉，劝慰李谟。正在这时，独孤丈人沉静地说：“请你试吹一首《凉州》吧。”李谟傲慢地捧笛吹了一首《凉州》曲。曲终，独孤丈人品评说：“李公的笛子果然吹得不错。然而，你的笛声掺揉进去夷狄乐曲，你是不是在龟兹有朋友啊！”李谟听了后大吃一惊，站起身参拜独孤丈人，说：“老丈乃是方外神奇之人，恕我李谟有眼不识。我的老师确实是龟兹人啊。”独孤丈人又说：“《凉州》一曲，你吹到第十三叠误入水调，你自己知道不？”李谟恭谨地回答道：“李谟愚钝顽冥，实在不知。”独孤丈人伸手取笛欲吹给李谟看看。李谟连忙更换一笛，用袖拂试后递给独孤丈人。独孤丈人接过看看，说：“你这些笛子都不堪使用。使用它们的主人都是粗通吹笛的人。”于是又换了一只笛子，说：“这只笛子吹到入破时也要破裂的，你不会舍不得吧。”李谟说：“不敢。”于是独孤丈人捧笛吹起来。笛声初发即响遏云霄，四座震惊，李谟恭敬不安地立在那儿不敢动。吹到第十三叠，独孤丈人停下来，向李谟讲解他刚才吹的谬误所在。李谟完全敬服连连拜谢。待到入破，笛子立即破裂了，不能再吹下去了。李谟再次拜谢，众位宾客彻底折服。会散。

�牐牭诙�天早晨，李谟和与会的诸位宾客，一起前往独孤丈人住所等候拜见。到那儿一看，只留有几间空宅，独孤丈人已经不知何处去了。越州人得知这件奇闻后，纷纷出访，四处寻找独孤丈人，然而始终没有寻到，谁也不知道他的去向。

����(资料来源：《逸史》）