Pensigo por rajdistoj

 Nenio, se oni pripensas, povas delogi al esti la unua en vetkuro.
 La gloro esti agnoskata la plej bona rajdisto de la lando, ĝojigas ĉe l'eko de l'orkestro tro forte ol ke sekvamatene eviteblus la pento.
 La envio de la kontraŭuloj, de ruzuloj sufiĉe influhavaj, ne povas alie ol nin dolori en la mallarĝa spaliro, kiun ni nun trarajdas post tiu ebenaĵo, kiu estis antaŭ ni baldaŭ malplena escepte de kelkaj superronditaj rajdistoj ete alrajdantaj kontraŭ la randon de la horizonto.
 Multaj el niaj amikoj rapidas enspezi la gajnon kaj nur super la ŝultroj ili krias de la foraj giĉetoj al ni sian huraon; sed la plej bonaj amikoj tute ne vetis nian ĉevalon, ĉar ili timis, ke se venus la perdo, ili devus pri ni koleri, sed nun, ĉar nia ĉevalo estis la unua kaj ili nenion gajnis, ili returnas sin, kiam ni preterpasas, kaj preferas rigardi laŭlonge de la benkaroj.
 La konkurantoj malantaŭe, firme en la selo, provas superrigardi la malfeliĉon ilin trafinta kaj la maljustecon iel al ili kaŭzita; ili alprenas freŝan aspekton, kvazaŭ devus komenci nova konkurso kaj serioza post tiu infanludo.
 Al multaj sinjorinoj la venkinto ŝajnas ridinda, ĉar li pufiĝas kaj tamen ne scias kion fari kun la eterna manskuado, salutgestado, subenkliniĝo kaj salutadon-en-la foron, dum la venkitoj estas fermintaj la buŝon kaj al siaj plejparte henantaj ĉevaloj leere frapetas la kolon.
 Fine el la griziĝinta ĉielo komencas eĉ pluvi.

kopirajto pri la traduko ©1997 

La stratfenestro

Kiu vivas solece kaj tamen ŝatus ie aŭ tie aliĝi, kiu kun konsidero al la ŝanĝiĝoj de la tagparto, de la profesiaj kondiĉoj kaj similaj volas sen pluaĵoj tuj vidi ian brakon, ĉe kiu li povus sin teni, - tiu ne longe vivas tiel sen stratfenestro. Kaj se li statas tiel, ke li serĉas nenion kaj kiel laculo alpaŝas la fenestron, la okulojn alterne inter publiko kaj ĉielo, kaj li ne volas kaj tenas la kapon iomete retroklinita, tamen malsupre la ĉevaloj lin kunŝiras en sian sekvantaron de ĉaroj kaj bruo kaj per tio fine al la homa konkordo.

kopirajto pri la traduko ©1999 

Deziro fariĝi indiano

Ke oni estu do indiano, tuj preta, kaj sur la kuranta ĉevalo, oblikve en la aero, ĉiam ree mallonge ektremus super la tremanta grundo, ĝis oni lasis la spronojn, ĉar spronoj ne ekzistis, ĝis oni forĵetis la bridojn, ĉar bridoj ne ekzistis, kaj apenaŭ vidis antaŭ si la landon kiel glattonditan erikejon, jam sen ĉevalkolo kaj ĉevalkapo.

kopirajto pri la traduko ©1999 

La arboj

Ĉar ni estas kiel arbotrunkoj en la neĝo. Ŝajne ili surkuŝas glate, kaj per puŝeto oni devus esti kapabla forŝovi ilin. Ne, tion oni ne povas, ĉar ili estas firme ligitaj kun la grundo. Sed vidu, eĉ tio estas nur ŝajna.

kopirajto pri la traduko ©1999 

Esti malfeliĉa

Kiam jam fariĝintis neelteneble - foje antaŭvespere en novembro - kaj mi kuradis sur lamallarĝa tapiŝo de mia ĉambro kvazaŭ sur kurejo, de la vido al la lumigita strato ektimigite returniĝis, kaj en la profundo de mia ĉambro, funde de la spegulo tamen rericevis novan celon, kaj ekkriegis, nur por aŭdi la kriegon, al kiu nenio respondas kaj al kiu ankaŭ nenio deprenas la kriegan forton, kiu do supreniĝas, sen kontraŭpezo, kaj ne povas ĉesi, eĉ se ĝi mutiĝas, tiam malfermiĝis el la vando la pordo, tiom urĝe, ĉar ja necesis urĝo kaj ĉar la ĉarĉevaloj malsupre sur la pavimo kiel furioziĝintaj ĉevaloj en batalo, kun la gorĝoj oferitaj, leviĝis.
Kiel fantometo infano eliĝis el la malluma koridoro, en kiu la lampo ankoraŭ ne lumis, kaj restis sur la piedpindoj sur nerimarkeble ŝanceliĝanta planktabulo. Tuj blindigita de la ĉambra krepusko, ĝi volis tuj enigi la vizaĝon en siajn manojn, sed neatendite trankviliĝis per vido al la fenestro, antaŭ kies kruco la altiĝinta vaporaĵo de la stratlumigado fine restis sub la mallumo. Per la dekstra kubuto ĝi tenis sin antaŭ la malfermita pordo apogite ĉe la ĉambra vando kaj lasis la trablovon de ekstere karesi la artikojn de la piedoj, ankaŭ la kolon, ankaŭ la tempiojn.
Mi alrigardis iomete, poste diris "Bonan tagon" kaj prenis mian jakon de la fornoŝirmilo, ĉar  mi ne volis aspekti tiel duonnuda. Dum momento mi tenis la buŝon malfermita, por ke la ekscitiĝo forlasu min tra la buŝo. Mi havis en mi malbonan salivon, en la vizaĝo tremis miaj okulharoj, mallonge, nenio 'mankis' al mi krom ĝuste tiu vizito tamen atendita.
La infano daŭre staris ĉe la vando sur la sama loko, ĝi tenis la dekstran manon presite ĉe la muro kaj, tute ruĝvanga, ne povis satiĝi je tio, ke la blankfarbita vando estis dikgrajna kaj frotis la fingropintojn. Mi diris: "Ĉu Vi volas vere al mi? Ĉu ne estas eraro? Nenio pli facila ol eraro en ĉi tiu granda domo. Mi nomiĝas Tielo, loĝas en la tria etaĝo. Ĉu do estas mi, kiun Vi volas viziti?"
"Silenton, silenton!" diris la infano trans la ŝultro, "ĉio estas en ordo."
"Do, Venu pluen en la ĉambron, mi ŝatus fermi la pordon."
"La pordon mi ĵus fermis. Bonvolu ne fari al Vi penon. Kaj entute trankviliĝu."
"Ne parolu pri peno. Sed ĉe tiu ĉi koridoro loĝas amaso da homoj, nature ĉiuj estas miaj konatoj; la plejparto venas nun el la magazenoj; se ili aŭdas paroli en iu ĉambro, ili kredas simple havi la rajton malfermi kaj vidi kio okazas. Simple estas tiel. La homoj havas la tagan laboron post si; al kiu ili submetus sin en sia provizora vesperlibereco! Cetere Vi ja ankaŭ scias tion. Lasu min fermi la pordon."
"Ja kio okazas? Kio estas al Vi? Laŭ mi, la tuta domo povas eniri. Kaj jen refoje: Mi jam fermis la pordon, ĉu Vi kredas, ke nur Vi povas fermi la pordon? Mi ŝlosis eĉ per la ŝlosilo."
"Tiam estas bone. Mi ja ne volas pli. Vi tute ne bezonis ŝlosi per la ŝlosilo. Kaj nun sentu Vin komforta, ĉar Vi jam estas ĉi tie. Vi estas mia gasto. Tute fidu min. Instalu Vin larĝe sen timo. Mi devigos vin nek al restado nek al foriro. Ĉu mi bezonas tion diri? Ĉu Vi konas min tiom malbone?"
"Ne. Tion Vi vere ne bezonis diri. Plie: Vi devis ĝin ne diri. Mi estas infano; kial fari ceremoniojn pro mi?"
"Ne estas tiom grave. Nature, infano. Sed tro malgranda Vi ne estas. Vi estas jam tute plenkreska. Se vi estus knabino, Vi ne rajtus enfermi Vin tiel simple en ĉambro kun mi."
"Pri tio ni ne zorgu. Mi volus nur diri: Ke mi konas Vin tiel bone, tio min malmulte protektas, tio ŝparas al Vi nur la penadon mensogi al mi. Sed tamen Vi faras al mi komplimentojn. Lasu tion, mi postulas de Vi, ne faru tion. Krome, mi ne konas Vin ĉie kaj ĉiam, des pli ĉe tia mallumo. Estus multe pli bone, se Vi farigus lumon. Ne, prefere ne. Almenaŭ mi notu, ke Vi minacis min."
"Kiel? Mi Vin minaci? Sed mi petas Vin. Mi ja tiom feliĉas, ke Vi fine venis. Mi diras 'fine', ĉar estas jam tiom malfrue. Tiel eblas, ke mi en mia ĝojo parolis iom konfuze kaj ke Vi komprenis ĝin ĝuste tiel. Ke mi parolis tiel, tion mi dekoble koncedas, jes, mi minacis Vin per ĉio, kion Vi volas. - Nur ne disputu, ho ĉielo! Sed kiel Vi povis kredi tion? Kiel Vi povis tiom aflikti min? Kial Vi volas ĉiel veneni al mi tiun etan momenton de Via ĉeesto? Fremdulo estus pli konsentema ol Vi."
"Tion mi kredas. Tio ne estis saĝaĵo. Tian proksimon al Vi, kian fremdulo povas atingi per konsentemo, mi havas jam de naturo. Tion scias ankaŭ Vi, do kial la elegio? Diru ke Vi volas ludi komedion, kaj mi iros tuj."
"Ĉu? Ankaŭ tion Vi kuraĝas diri al mi? Vi iomete tro aŭdacas. Fine Vi estas tamen en mia ĉambro. Vi freneze frotas viajn fingrojn ĉe mia vando. Mia ĉambro, mia vando! Kaj krome, tio, kion Vi diras, estas ridinda, ne nur impertinenta. Vi diras, ke Via naturo devigas Vin paroli kun mi tiumaniere. Ĉu vere? Ĉu Via naturo devigas Vin? Afable de Via naturo. Via naturo estas mia, kaj se mi kondutas al Vi denature kun afableco, tiam ankaŭ Vi ne rajtas alie."
"Ĉu tio estas afabla?"
"Mi parolas pri antaŭe"
"Ĉu Vi scias, kia mi estos poste?"
"Nenion mi scias."
Kaj mi iris al la apudlita ŝranketo, sur kiu mi lumigis kandelon. Dum tiu tempo mi disponis nek pri gaso nek elektra lumo en mia ĉambro. Mi poste sidis ankoraŭ dum iom da tempo ĉe la ŝranketo, ĝis mi tediĝis ankaŭ de tio, metis la palton, prenis la ĉapelon de la kanapo kaj elblovis la kandelon. Elirante mi kaptiĝis en seĝopiedo.
Sur la ŝtuparo mi renkontis sametaĝan luanton.
Ĉu Vi jam ree foriras, fiulo Vi?" li demandis ripozante sur siaj piedoj etenditaj sur du ŝtupoj.
"Kion mi faru?" mi diris, "mi ĵus havis fantomon en mia ĉambro."
"Vi diras tion kun la sama malkontento, kvazaŭ Vi trovintus haron en la supo."
"Vi ŝercas. Sed notu bone, fantomo estas fantomo."
"Tre ĝuste. Sed kiel, se oni tute ne kredas je fantomoj?"
"Ja ĉu Vi kredas, ke mi kredas je fantomoj? Sed kiom helpas al mi tiu nekredemo?"
"Tute simple. Vi nur ne plu timu, kiam fantomo vere venas al Vi."
"Bone, sed tio estas ja la flanka timo. La ĉefa timo estas la timo pro la kaŭzo de la fantomo. Kaj tiu timo restas. Tiun mi havas eĉ grandioze en mi."
Pro nervozeco mi komencis traserĉi ĉiujn miajn poŝojn.
"Sed ĉar Vi ne timis la fantomon mem, Vi povintus do trankvile demandi ĝin pri ĝia kaŭzo!"
"Evidente Vi ankoraŭ neniam parolis kun fantomoj. El ili ja neniam eblas ricevi klaran informon. Ĉiam nur tien kaj reen. Tiuj fantomoj ŝajnas dubi pri sia ekzisto pli ol ni, kio cetere ne estas miriga pro ilia kadukeco."
"Sed mi aŭdis, ke oni povas nutre nutri ilin."
"Jen vi estas bone informita. Tion oni povas. Sed kiu faru tion?"
"Kial ne? Ekzemple se estas fantomino," li diris kaj leviĝis sur la supra ŝtupo.
"Aĥ tiel," diris mi, "sed eĉ tiam ĝi ne validas.
Mi pripensis. Mia konato estis jam tiom alte, ke li devis, por vidi min, antaŭklini sin sub volbo de la ŝtuparejo. "Sed malgraŭ tio," mi kriis, "se Vi supre forprenos de mi mian fantomon, tiam estos finite inter ni, por ĉiam."
"Sed tio estis ja nur ŝerco," diris li kaj retiris la kapon.
"Tiam estas bone," mi diris kaj nun povintus trankvile promeni. Sed ĉar mi sentis min tiom forlasita, mi prefere supreniris kaj kuŝiĝis por dormi.

kopirajto pri la traduko ©2000

stato de finiteco de la rakontoj kolektitaj sub 
1. Kontemplado:
estigo: februaro. 2001
lasta kontrollegado kun korektoj: la 23-an de novembro 2001
kontrollegado de la
kontrollegado de la
finredakto:

Jen kelkaj petoj al la leganto:

1. Tiu ĉi traduko bezonas unue kontrollegadon, prefere de negermanlingvano, por elsarki diversajn erarojn
    kaj ankaŭ eble germanismojn internacie ne kompreneblajn. Tio ne koncernas stilajn apartaĵojn nekutimajn,
    sed internacie kompreneblajn.

2. La teksto bezonas krome kontrollegadon de germanlingvanoj, kiuj komparu ĝin kun la originalo por anstataŭigi
    erarajn, malprecizajn kaj mallertajn ekvivalentojn.

Do, kara leganto, se vi sentas vin kompetenta pri tio, bonvolu fari tiun laboron - bonvenas ankaŭ simplaj
atentigoj dum legado. Se viaj konsiloj aŭ atentigoj estos akceptitaj, via laboro estos kompreneble menciita
kun via nomo.

Konsilojn por plibonigi la tradukon bv. ĉi-tien: vilhelmo@multimania.com