ONAGATO

de MISXIMA Jukio el l'anglalingva traduko de Donald Keene esperantigis Earl Galvin

de MISXIMA Jukio el l'anglalingva traduko de Donald Keene esperantigis Earl Galvin

I

Al Masujama imponegis la arto de Mangiku. Spekti la aktoradon de Mangiku Sanokauxa tiel ravis lin, ke post diplomatigxo pri la klasika japana teatro, Mangiku elektis stabanigxi cxe la kabuka teatro.

La kabukomanio de Masujama komencigxis dum lia gimnazia tempo. Tiam, Mangiku, ankoraux novbakita onagato, ludis tiajn negravajn rolojn kiaj la fantoma papilio en Kagami Gxisxi aux, maksimume, la servistino Cxidori en La Senheredigo de Genta. La Mangikua aktorado estis senpretenda kaj ortodoksa; neniu suspektis ke li atingos sian nunan eminenton. Tamen ecx tiuepoke Masujama sensis la glaciajn flamojn elvenajn el la siaspeca belo de cxi aktoro. La gxenerala publiko, ne necesas diri, rimarkis nenion. Cetere, neniu teatra kritikisto iam ajn atentigis pri Mangikues unikeco, simila al la flamsxosoj videblaj tra negxo, kiu iluminis lian ludadon jam tre frue en lia kariero. Nun cxiu parolis kvazaux Mangiku estus propra eltrovo.

Mangiku Sanokauxa estis vera onagato, tia speco malofte renkontata hodiaux. Malsimile al la nuna onagatara plejmulto, li tute ne kapablis sukcese ludi virajn rolojn. Lia sursceneja aspekto estis kolorplena, tamen kun obskuraj kromtonoj. Cxiu lia gesto esence delikatis. Mangiku neniam esprimis ion ajn - ecx forton, auxtoritaton, aux kuragxon - krom per la sola rimedo al li disponebla: ineciko. Tamen, cxirimede li povis riveli cxian specon de homa emocio. Tiel estas cxe la veraj onagatoj, sed dum lastaj jaroj tiuj ja rarigxis. Ilia tonkoloro, produktata de siaspeca, fajne rafinita muzikilo, ne esprimeblas per minorgama ludado de normala instrumento, nek, cetere, per sklava imitado de veraj inoj.

Jukihime, la Negxo-Regxidino en Kinkakugxi, estis unu el Mangikues plej sukcesaj roloj. Masujama memoris pri kiam li dek fojojn dum unu sola monato vidis Mangikun roli kiel Jukihime. Sendepende de kiom ofte li ripetis la sperton, lia ravigxo ne malpliigxis. Cxio simbolanta la kiaon de Mangiku Sanokauxa troveblas en cxi teatrajxo. La elementoj kunplektigxas ekde la unuaj vortoj de la rakontisto: "La Ora Pavilono, la monta ripozejo de Mosxto Josximicu, Cxefministro kaj Monahxo de la Cervo-Parko, staras tri etagxojn alta. Gxian gxardenon ornamas ravaj vidindajxoj: la noktlogxeja sxtono, la akvo fluetanta sube de l' rokaro, la fluo de la printempe peza kaskado, la silikoj kaj cxerizarboj kune plantitaj, La cxefurbo nun estas vasta, bunta brokajxo." La pompa brilo de la scenejo, prezentanta florantajn cxerizarbojn, akvofalon, kaj la gliman Oran Pavilonon; la tamburoj, sugestaj pri la malhela sono de l'akvofalo kaj kontribuantaj sencxesan maltrankvilon al la sceno; la pala, sadisma vizagxo de la malcxasta Daizen Macunaga, la ribela generalo; la miraklo de la magia glavo kiu brilas en la matena sunlumo per la sankta imago de Fudoo, sed, pintindike al la sobigxanta suno, vidigas la formon de drako; l'ardo de la sunsobigxa rebrilo sur la kaskado kaj la cxerizarboj; la cxerizfloroj disfalantaj malsupren petalon post petalo - cxio en la dramo ekzistas pro unu ino: la bela, aristokrata Jukihime. Nenio ne normalas rilate la kostumon de Jukihime: la karmezina silka robo kutime portata de junaj regxidinoj. Tamen, fantomeca cxeesto de negxo senseblas tra la tuta sceno. Cxi fantoma negxo blindume briligas la karmezinan robon de Jukihime.

Masujama aparte amis la scenon kie la regxidino, sxnurligite al cxerizarbo, memoras la legendon pri sia avo, kaj piedfingre desegnas raton en la falinta floraro, kiu vivigxas kaj trarongxas la ligajn sxnurojn. Apenaux necesas diri ke Mangiku Sanokauxa ne uzis la pupstilajn movojn preferatajn de iuj onagatoj en cxi sceno. La sxnuroj ligantaj lin al l'arbo tiel efektis ke Mangiku aspektis pli rave ol iam antauxe. Cxiu kompleksa arta movo de cxi onagato - la delikataj korpogestoj, la fingromovetoj, l'arkeco de la mano - kvankam cxi tiuj aspektus arte falsaj en la cxiutaga vivo, ili akiris strangan viglecon uzate de Jukihime, ligita al arbo. La malsimpla, tordita pozaro kauxzita de la ligsxnuro faris el cxiu momento cxarman krizon, kaj la krizoj sxajnis flui, unu en l'alian, per la nerezistebla energio de sinsekvaj ondoj.

La ludadoj de Mangiku nedubeble enhavis momentojn de dajmona potenco. Li uzis siajn belajn okulojn tiel efike ke ofte per unu fulmrigardo li povis krei cxe tuta spektantaro la iluzion ke la scena kiao estas tute sxangxita: kiam lia ekrigardo trafis la scenejon de la hanamicxo, aux trafis la hanamicxon de la cxefscenejo, aux kiam li jxetis rigardon supren al la sonorilo en Dogxogxi. En la palaca sceno de Imosejama, Mangiku rolis kiel Omiuxa, kies amaton sxtelis Regxidino Tacxibana, kaj kruele mokis la korteganinoj cxe la sceneja malantauxo, dirante, "Fiancxo sen egalulo estas trovita por nia regxidino! Kia gxojo por ni cxiuj!" La rakontisto, sidante cxe la sceneja flanko, deklamas fortotone, "Omiuxa, auxdante cxi tion, tuj rigardas malantauxen." Cximomente la karaktero de Omiuxa tute aliformigxas, kaj sxia vizagxo malkasxas la signojn de posedema amligo.

Masujama cxiam sentis ian teruron vidante cxi momenton. Dum sekundo, demona ondo superflugis la helan scenejon kun la grandioza scenilaro kaj belaj kostumoj, kaj la milojn da atentaj spektantoj. Cxi forto klare elradiis el la korpo de Mangiku, sed samtempe transcendis lian karnon. Cxe tiaj scenoj Masujama sensis ion similan al malhela fonto elfluanta el cxi figuro sur la scenejo, cxi incxarmajxo. Li ne povis nomi gxin, sed li kredis ke stranga, malbona cxeestajxo, la fina restajxo de l'aktora sorcxo, deloga malbono devojiga al viroj, kiu dronigas ilin en momenta belo, estas la vera naturo de la malhela fonto sentata. Sed nura nomado klarigas nenion.

Omiuxa skuas la kapon kaj sxia hararo falas malorde. Sur la scenejo, kien sxi nun reiras de la hanamicxo, atendas la sxin mortigonta klingo de Funasxicxi.

"La domo plenas de muziko auxtune morntona," deklamas la rakontisto.

Io terura enestas la pasxadon de Omiuxa dum sxi rapidas antauxen siasorten. La nudaj blankaj piedoj, kurantaj antauxen katastrofen kaj morten, oblikvigas la liniojn de sxia kimono kaj sxajnas scii precize pri la surscenejaj kieo kaj kiamo de la fino de la violentaj emocioj pusxantaj sxin antauxen tiuloken, gxoja kaj triumfa ecx mez la torturoj de la jxaluzo. Sxia ekstera doloro havas gxojan fonon, kiel sxia robo, ekstere malhela kaj striita per ora fadeno, sed interne hela pro buntaj silkaj fadenoj.

II

Masujames originan decidon dungigxi cxe la teatro inspiris lia ensorbigxo en kabuko, kaj aparte en Mangiku. Li konstatis ke li neniam elsorbigxos sen tute familiarigxi kun la kulisa mondo. Per onidiroj li sciis pri la seniluziigxo trovebla kulise, kaj li volis mem plongxi en tiun mondon kaj gustumi efektivan seniluziigxon.

Tamen, ial l'atendata elrevigxo neniam alvenis. Mangiku mem malebligis cxi tion. Mangiku fidele obeis la admonojn de la 18-jarcenta lernolibro onagatika Ajamegusa: "Onagato, ecx en tualetejo, konservu la mienon de onagato. Li zorge turnu la vizagxon kiam li mangxas por ke aliaj ne vidu lin." Kiam ajn Mangiku devis mangxi cxeeste de vizitantoj, pro manko de suficxa tempo por eliri la tualetejon, li turnis sin tablen pardonpetinte, kaj rapide mangxis tiel lerte ke la gastoj malantauxe ne povas ecx diveni ke li mangxas.

Sendube la sursceneja inbelo de Mangiku cxarmis Masujaman kiel viron. Estis strange, tamen, ke ecx observi Mangiku de proksime en la tualetejo ne rompis la sorcxon. La korpo de Mangiku, kiam li demetis sian kostumon, estis delikata, sed preterdube tiu de viro. Fakte, Masujama emis konsternigxi kiam Mangiku, sidante cxe sia tualetotablo, tro senvesta por ne aspekti kiel viro, direktis gxentilajn, instilajn salutojn al gasto, dume diktavole pudrante la sxultrojn. Se ecx Masujama, longtempa adepto de kabuko, spertis timelvokajn sentojn dum siaj unuaj vizitoj en la tualetejo, kiel reagus homoj kiuj malsxatas kabukon cxar la onagatoj gxenas ilin, se ili vidus tian aferon?

Masujama, tamen, anstataux elrevigxi, kvietigxis kiam li vidis Mangikun post ludado, preskaux nudan en la gazecaj subvestoj sxvitsorbaj. Tia vidajxo povus aspekti groteske, sed la kiao de Masujames fascinigxo - gxia esenco, direblus - ne bazigxis sur suprajxa iluzio, kaj tial tia rivelo ne minacis detrui gxin. Ecx kiam Mangiku tute senvestis, evidentis ke li ankoraux portas plurajn tavolojn da belegaj kostumoj subhauxte; lia nudeco estas efemerajxo. Certe interne de li kasxitis la kauxzo de lia rava sursceneja aspekto.

Masujama gxuis vidi Mangikun revenintan al la tualetejo post ludi gravan rolon. La emocikoloroj de la rolo jxus ludita ankoraux sxvebis super lia tuta korpo, kiel krepuska lumo aux surcxiela luno auxrortempe. La grandaj emocioj de la klasika tragedio - emocioj tute sen rilato al nia cxiutaga vivo - sxajnas bazigxi, almenaux nominale, sur historiaj faktoj: la mondo de pridisputataj heredrajtoj, pacigaj kampanjoj, enlanda milito, ktp, sed efektive ili apartenas al neniu epoko. Ili konvenas al stiligita, groteske tragika mondo, ardacxe kolorigita lauxstile de malfruepoka lignobloka presajxo. Malgxojo preter homa sentivo, superhomaj pasioj, bruliga amo, timiga gxojo, la kurtaj krioj de homoj kaptitaj en cirkonstancaro tro tragika por homa eltenivo: tiaj estis la emocioj antaux nelonge enlogxintaj la korpon de Mangiku. Mirigis ke la svelteco de Mangiku povas enteni ilin kaj ke ili ne krevigis tiun delikatan ujon.

Cxiakaze, antaux momento Mangiku vivantis meze de cxi ekstravagancaj sentoj, kaj sursceneje li elradiis lumon precize cxar la de li prezentataj emocioj transcendis cxiujn konatajn de la spektantaro. Eble tielas rilate al cxiuj scenejaj karakteroj, sed inter hodiauxaj aktoroj neniu sxajnas tiel sincere travivi teatrajn emociojn tiugrade fremdajn al la cxiutaga vivo.

Cxerpajxo el Ajamegusa diras, "Cxarmo estas la esenco de l'onagato. Tamen, ecx nature bela onagato perdos sian cxarmon se li penos imponi per movoj. Se li konscie strebas aspekti gracie, li male sxajnos tute korupta. Cxi tial, se onagato ne vivas inmiene en la cxiutaga vivo, ne probablas ke oni taksos lin perfekta onagato. Kiam li aperas sceneje, ju pli li zorgos pri esence ina movo, des pli vira li sxajnos. Mi estas konvinkita ke l'esenca afero estas la aktora konduto dum la cxiutaga vivo.

La cxiutaga konduto de l'aktoro...jes, Mangiku estis gxismedole inkiaoa kaj parole kaj miene en la reala vivo. Se Mangiku estus pli vira cxiutagvive, tiuj momentoj kiam la postbrilo de jxus ludita onagata rolo grade solvigxis, kiel alttajda spuro sur strando, en la inecon de lia cxiutaga vivo - mem aspekto de tiu sama sxajnigo - farigxus absoluta limo inter maro kaj tero, morna pordo fermata inter songxo kaj realo. La sxajnigo de lia cxiutaga vivo subtenis la sxajnigon de lia sceneja ludado. Cxi tio, laux la konvinko de Mangiku, estas la sola marko de vera onagato. Onagato estas naskito de la nelegxa unuigxo inter realo kaj songxo.

III

Post la forpaso, unu post l'alia, de l'antauxa generacio de famaj veteranaj aktoroj, la kulisa auxtoritato de Mangiku farigxis absoluta. Lia onagata discxiplaro servis lin kiel personaj lakeoj; ja la rangordo en la tualetejo precize samis kiel la sursceneja kiam Mangiku ludas la rolon de regxidino aux damo.

Al tiu flankenpusxinta la pordkurtenojn ornamitajn per la blazono de la familio Sanokauxa, eniro en Mangikues tualetejon alportas trafan senton; cxi cxarma azilejo ne enhavas ecx unu viron. Ecx samtrupanoj sentis, interne de cxi cxambro, ke cxeestas aliseksano. Kiam ajn Masujama iris taskocele al Mangikues tualetejo, necesis nur malfermeti la pordkurtenojn por senti, ecx antaux enpasxo, aparte vivan, karnan konscion pri propra vireco.

Kelkfoje, kulise de varieteaj teatroj, Masujama laboral iris al la tualetejoj de hxoraninoj. La cxambroj preskaux plenis de sufoka ineco, kaj la malglathauxtaj knabinoj, sternigxinte kiel bestoj en zoo, jxetis enuajn rigardojn al li, sed li neniam sentis sin samgrade fremda kiel en la tualetejo de Mangiku; nenio cxe cxi veraj inoj vekis senton de lia propra viresto.

La Mangikua cxirkauxantaro neniel aparte amike kondutis al Masujama. Male, li sciis ke ili sekrete priklacxas lin, akuzante lin pro respektomanko aux pro afektemo cxar li studis cxe universitato. Li ankaux sciis ke kelkfoje ili agacigxas pro lia pedanta insisto pri historiaj faktoj. Kabukmonde akademia scio sen arta talento senvaloras.

Ankaux kompensojn Masujama ricevis pro sia laboro. Tio okazis kiam Mangiku volis peti komplezon de iu - nur, kompreneble, kiam li bonhumoris. Li tordis la korpon diagonalen de la tualetotablo, balancetis la kapon, kaj ridetis. La nepriskribebla cxarmo de liaj okuloj je tiaj momentoj vekis la senton cxe Masujama ke li deziras nenion alian ol sklave penservi cxi viron. Mangiku mem neniam forgesis sian dignon. Li neniam ne konservis iom da distanco, kvankam evidentas ke li scias pri siaj cxarmoj. Se li estus vera ino, lia tuta korpo same plenus de allogo kiel la okuloj. L'allogo de onagato estas nur momenta brileto, sed tio suficxas por ke gxi ekzistu sendepende kaj montru la eternan inkiaon.

Mangiku sidis antaux la spegulo post ludado de La Kastelo de la Sinjoro Protektanto de Hcxigxin, la unua programero. Li jam demetis la kostumon kaj perukon portitajn role de Damo Hinaginu, kaj surmetis negligxon, cxar li ne devis aperi dum la programa mezo. Masujama, informigxinte ke Mangiku deziras interparoli, atendis la finon de Hacxigxin en la tualetejo. La spegulo subite karmezine ekflamigxis kiam Mangiku revenis al la cxambro, plenigante la enirejon per la susurado de siaj roboj. Tri discxiploj kaj kostumistoj kunlabore formetis cxion formetendan en la provizejon. Foriris kiuj devis, kaj restis neniu krom iuj discxiploj cxirkaux la hibacxo en l'apuda cxambro. La tualetejo estis subite trankvila. El koridora lauxtparolilo venis la bruo de la kulisosxovistoj martelantaj dum malmuntado de la jxus finigxinta drames scenejo. Estis malfrua novembro, kaj la vaporhejto nubigis la fenestrovitron morna kiel tiu de malsanuleja cxambro. Blankaj krizantemoj gracie kurbigxis en klozonea vazo apud la tualetotablo de Mangiku. Tiu, eble cxar la signifo de lia teatra pseuxdonimo estas "dek mil krizantemoj", aparte sxatis tiun floron.

Mangiku sidis sur dika kuseno el purpura silko antaux la tualetotablo. "Cxu gxenus vin sciigi al la sinjoro de la strato Sakuragi?" (Mangiku, laux la malnova kutimo, priparolis siajn instruistojn de danco kaj kanto per la stratnomoj de ties logxejoj.) "Malfacilus por mi informi lin." Parolante, li fiksrigardis la spegulon. De sia sidloko Masujama povis vidi la nukon de Mangiku kaj la spegulajxon de lia vizagxo ankoraux sxminkita por la rolo de Hinaginu. Liaj okuloj ne rerigardis Masujaman, ili rekte rigardis la propran vizagxon. La rugxigxo postlasita de la sceneja peno ankoraux glimis tra la vangopudro, kiel la matena suno tra maldika glacitavolo. Li rigardis Hinaginun.

Ja, li fakte vidis sxin en la spegulo - Hinaginu, kies aspekton li jxus sxajnigis, Hinaginu, la filino de Mori Sanzaemon Josxinari kaj la novedzino de la juna Satoo Kazuenosuke. Cxar sxia edzo, pro feuxda lojalo, rompis la geedzan ligon, Hinaginu mortigis sin por ke sxi restu fidela al unuigxo "kies ligoj tiom malfortis ke ni neniam kusxis samlite." Hinaginu mortis sur la scenejo pro malespero tiel ekstrema ke sxi ne plu povis elteni la vivon. La spegula Hinaginu estis fantomo. Ecx tiu fantomo, Mangiku sciis, gxuste tiumomente elglitas el lia korpo. Liaj okuloj cxasis Hinaginun. Sed, dum la postbrilo de l'ardaj rolaj pasioj forflusis, la vizagxo de Hinaginu forpaligxis. Li gxisis gxin. Ankoraux restis sep prezentoj antaux la fina tago. Denove morgaux la konturoj de Hinaginu preterdube revenos al la fleksebla muldilo kiu estas la vizagxo de Mangiku.

Masujama, gxuante la vidon de Mangiku en tia abstrakta stato, preskaux ridetis pro amo. Mangiku subite turnis sin al li. Dum la tuta tempo li konsciis pri Masujames fiksrigardo, sed indiferente kiel aktoro delonge alkutimigxinta al publika atento, li dauxrigis. "Temas pri tiuj muzikilaj partoj. Ili simple ne suficxe longas. Mi ne volas diri ke mi ne kapablas kanti gxin se mi rapidas, sed tio tiom malbeligas cxion." Mangiku aludis al la muziko por la nova dancodramo prezentota la sekvan monaton. "Sinjoro Masujama, kion vi opinias?"

Mi tute konsentas. Sendube vi priparolas la parton post "Kiel lante finigxas la tago cxe la cxina ponto en Seta."

Jes, gxuste tie. Ki-el lan-te fi-ni-gxas..." Mangiku kantis la koncernan parton, tamburante la ritmon per la delikataj fingroj.

"Mi informos lin. Mi certas ke la sinjoro de strato Sakuragi komprenos."

Cxe Mangiku estis kutimo fini konversacion per starigxo, post komuniki la esencon de l'afero. "Mi timas ke mi nun devas bani min," li diris. Masujama retrotiris sin de la mallargxa tualeteja enirejo por ke Mangiku povu trapasi. Mangiku, kapriverence eliris en la koridoron, akompanate de discxiplo. Li oblikve returnigxis Masujamen kaj, ridetante, denove riverencis. La rugxosxminko cxe liaj okulanguloj havis nedifineblan cxarmon. Masujama sensis ke Mangiku bone konscias pri lia korinklino.

IV

La trupo, de kiu Mangiku estis membro, estis restonta samteatre tra Novembro, Decembro, kaj Januaro, kaj la januara programo jam farigxis klacxotemo. Prezentota estis nova verko de dramatisto de la moderna teatro. Tiu viro, kies ideo de propra graveco malbone konvenis por lia juna agxo, faris preternombrajn postulojn, kaj Masujama devis freneze klopodegi pri kompleksa intertraktado por kunlaborigi ne nur la dramiston kaj l'aktorojn, sed ankaux la teatran estraron. Masujama ricevis la taskon cxar l'aliaj konsideris lin intelektulo.

Unu el la postuloj estis ke juna viro fidata de la dramatisto mem regxisoru la teatrajxon. L'estraro konsentis. Ankaux Mangiku konsentis, sed sen entuziasmo. Li prezentis siajn dubojn jene: "Mi vere ne scias, kompreneble, sed se cxi junviro ne bone komprenas kabukon, kaj metos absurdajn postulojn, estos tiom malfacile komprenigigi." Mangiku preferis pli agxan, pli maturan viron - vortoj kies signifo al li estis pli cedema regxisoro.

La nova teatrajxo estis modernlingva dramigo de la dekdujarcenta romano, "Se Mi Nur Povus Sxangxi Ilin!" La trupa direktoro, decidinte ne konfidi la prezentadon de cxi nova verko al la kutima personaro. anoncis ke responsos Masujama. Masujama strecxigxis pensante pri la laboro antaux si, sed, konvinkite ke la teatrajxo estas unua klasa, li sentis ke la rezulto valoros la penon.

Tuj post la preparo de la libretoj kaj la elekto de la roluloj, antauxkunveno okazis unu matenon meze de Decembro en la akceptejo apud la oficejo de la teatra proprietulo. La kunvenon cxeestis la ensceniga direktoro, la regxisoro, la scenejoplanisto, l'aktoroj, kaj Masujama. La cxambro estis varme hejtata kaj la sunlumo enversxigxis tra la fenestroj. Masujama cxiam sentis sin plej kontenta dum antauxkunvenoj. Similis disfaldi mapon kaj priparoli ontan ekskurson: Kie ni enbusigxos kaj kie ni ekmarsxos? Cxu trinkakvo troveblos cxe nia celejo? Kie ni tagmangxos? Kie estas la plej bona loko por rigardi la panoramon? Cxu ni revenos per trajno? Aux cxu estos pli bone rezervi suficxan tempon por reveni boate?

Kauxasaki, la regxisoro, tardis. Masujama neniam spertintis teatrajxon regxisoritan de Kauxasaki, sed li konis lian reputacion. Kauxasaki, malgraux sia junesto, elektigxis regxisori Ibsenajn verkojn kaj modernajn Usonajn teatrajxojn por repetuara trupo, kaj dum unu jaro tiomgrade sukcesis, aparte rilate la lastajn, ke li gajnis jxurnalan drampremion.

Cxiuj (krom Kauxasaki) jam alvenis. La scenejplanisto, kiu ne povis toleri ecx momentan prokraston antaux ol absorbigxi en sian laboron, estis jam rapide notanta, en granda kajero tiucele alportita, sugestojn de l'aliuj, ofte frapetante sian krajonon sur la blankaj pagxoj, kvazaux li krevus ideabundal. Fine la direktoro komencis priklacxi la forestantan regxisoron. "Eble li tiom talentas kiom diratas, sed li ankoraux junas, malgraux cxio. L'aktoroj devos helpi."

Gxuste cxi-momente auxdigxis pordofrapo kaj sekretario enkondukis Kauxasakin. Li eniris la cxambron lauxsxajne blindumita, kvazaux la lumo tro helus por li, kaj sen diri vorton, rigide riverencis antaux l'aliuj. Li estis konsiderinde altstatura, preskaux 180 centimetrojn, kun profunde cxizitaj, viraj - sed tre sentemaj - trajtoj. La tago vintre malvarmis, sed Kauxasaki portis cxifitan, maldikan pluvmantelon. Sube, kiel li poste montris, li portis brikkoloran kordurojan jakon. Lia longa sunbukla hararo tiom sobpendis - gxis lia nazopinto - ke li ofte devis pusxi gxin malantauxen. La unua impreso estis suficxe malbonauxgura al Masujama. Li supozis ke viro eminentigxa pro siaj talentoj provus iel apartigi sin disde la sociaj stereotipoj, sed cxi viro sin vestas kaj kondutas precize atendeble de tipa juna viro de la moderna teatro.

Kauxasaki sidigxis cxe la loko al li prezentita cxe la tabla kapfino. Li ne protestis, kiel socie kutime atendendus, kontraux la honoro. Li fiksis la rigardon sur la dramisto, sia intima amiko, kaj prezentite al cxiuj aktoroj, li eligis salutvorton, tuj refiksante la rigardon al la dramisto. Masujama povis memori similajn spertojn. Por viro edukita en la moderna teatro, kie l'aktorara plejmulto junas, ne facilas formi komfortajn rilatojn kun kabukaj aktoroj, kiuj, ekster la teatro supozatus imponaj maturagxaj sinjoroj.

L'aktoroj kolektigxintaj cxe cxi unua antauxkunveno fakte sukcesis montri sian malestimon al Kauxasaki, cxiel per afektado de la plej bona gxentileco kaj sen diri ajnan neamikan vorton. Masujama hazarde ekrigardis la vizagxon de Mangiku. Tiu retenis sin modeste, neniel montrante memgravon, tute sen indiko de la malestimo montrata de l'aliuj. Masujama, pli ol iam antauxe, sentis admiron kaj korinklinon al Mangiku.

Cxeeste de cxiuj, l'auxtoro skize priparolis la teatrajxon. Mangiku, se ne konsideratas roloj luditaj infanagxe, estis ludonta viran rolon por la unua fojo en sia kariero. La intrigo temis pri iu Granda Ministro kun du geinfanoj. Ties naturoj ne konvenas al iliaj respektivaj seksoj, kaj tial ili konforme edukigxis. La knabo (fakte la knabino) finfine farigxas Generalo de la Maldekstro, kaj la knabino (fakte la knabo), farigxas la cxefa mosxtakompana Sinjorino en Senjoden, la palaco de l'Imperiaj Konkubinoj. Poste, kiam la vero riveligxas, ili alprenas vivmanierojn pli tauxgajn al siaj denaskaj seksoj. La frato edzigxas al la kvara filino de la Ministro de la Maldekstro, kaj la fratino edzigas Mezan Konsiliston, kaj cxio finigxas kontentige.

La rolo de Mangiku estis tiu de la knabino kiu vere estas viro. Kvankam gxi estas vira rolo, Mangiku estis aperonta kiel viro nur dum la malmultaj momentoj de la fina sceno. Gxis tiu punkto, li estis ludonta kiel vera onagato role de la cxefa mosxtakompana Sinjorino de Senjoden. L'auxtoro kaj regxisoro konsentis konsili al Mangiku ke li faru nenian provon, ecx en la fina sceno, sugesti ke li fakte estas viro.

Amuza aspekto de la teatrajxo estis ke gxi neeviteble satire prezentas la kabukan konvencion de l'onagato. La korteganino estas efektiva viro, same kiel Mangiku ludanta la rolon. Ne nur tio. Por ke Mangiku, samtempe onagato kaj viro, povu ludi cxi parton, li devos disfaldi dutavole sian realan vivmienon - afero tute malsimila al la simpla kazo de aktoro kiu, dum teatrajxo, ine vestas sin trompocele. La kompleksajxoj de la rolo tre interesis Mangikun.

La unuaj vortoj de Kauxasaki al Mangiku estis, "Placxus al mi se vi ludus la tutajxon kiel ino. Tute ne gravas se vi mienos ine ecx en la lasta sceno." Lia vocxo sonis placxa kaj klara.

"Cxu vere? Se ne gxenas vin ke mi tiel aktoros en la rolo, estos des pli facile por mi."

"Ne estos facile ajnokaze. Tute ne," diris Kauxasaki decide. Kiam li parolis energie tiel, liaj vangoj rugxe glimis kvazaux lampo eklumus interne. L'akreco de lia tono nubombris la kunvenon. Masujama vage ekrigardis al Mangiku. Tiu estis subridanta bonhumore, premante la manan dorsflankon al la busxo. L'aliaj malstrecxigxis vidante ke Mangiku ne ofendigxas.

"Nu, do," diris l'auxtoro, "mi legos la libreton." Li levis siajn elstarajn okulojn, kiuj aspektis duobligitaj malantaux la dikaj okulvitroj, kaj eklegis la tekston sur la tablo.

V

Du aux tri tagojn poste komencigxis antauxprovoj de partoj, kiam ajn la diversaj aktoroj havis liberan tempon. Kompletaj provoj ebligxontis dum la malmultaj tagoj inter la fino de la monato kaj la komenco de la venontmonata programo. Se cxio gxustigenda ne priatentitos gxis tiam, ne restos suficxe da tempo por koherigi la prezentadon.

Kiam la partoprovoj komencigxis, al cxiuj evidentis ke Kauxasaki similas fremdulon erare vagintan inter ilin. Li ne havis ecx la plej etan kompreneron pri kabuko, kaj Masujama trovis sin devigata stari cxe lia flanko kaj klarigi vorton post vorto la teknikan lingvajxon de la kabuka teatro, kio devigis Kauxasakin dependi de li. Tuj post la fino de l'unua provo, Masujama invitis Kauxasakin iri trinki.

Masujama sciis ke por homo okupanta lian postenon estas gxenerale eraro aliancigxi kun la regxisoro, sed li sentis ke li povas facile kompreni tion spertatan de Kauxasaki. La opinioj de la juna viro estis precize definitaj, liaj mensaj sintenoj estis sanaj, kaj li plongxis en sian laboron kun knabeca fervoro. Masujama povis kompreni kial la Kauxasakies karaktero tiom allogis al l'auxtoro. Li sentis ke la efektiva junesto de Kauxasaki iel estas puriga elemento, eco nekonata en la kabuka mondo. Masujama pravigis sian amikan rilaton al Kauxasaki per provo servigi tiun kvaliton profite al kabuko.

Kompletaj provoj finfine komencigxis la tagon post la finaj prezentadoj de la Decembra programo. Estis la dua tago post Kristnasko. La jarfina surstrata ekscito senseblis ecx tra la fenestroj de la teatro kaj la tualetejoj. Kaduka malnova skribtablo staris cxe fenestro en la granda provocxambro. Kauxasaki kaj stabano supera al Masujama - la scenejestro - sidis dorse al la fenestro. Masujama estis malantaux Kauxasaki. L'aktoroj sidis sur la cxemura tatamo. Cxiu iris al la centro kiam venis lia vico reciti liniojn. La scenejestro rememorigis pri forgesitaj linioj.

Fajreroj ripete flugis inter Kauxasaki kaj l'aktoroj. "Cxi tie," diris Kauxasaki, "mi preferus ke vi starigxu kiam vi diras, 'Se mi nur povus iri al Kauxacxi kaj meti finon al l'afero.' Poste vi iros al la scenejdekstra kolono."

"Tie mi simple ne povas starigxi."

"Bonvole provu fari laux mia deziro." Kauxasaki elpremis rideton, sed videble lia vizagxo paligxis pro fiervundigxo.

"Vi rajtas petadi ke mi starigxu de nun gxis la venonta Kristnasko, tamen mi neniam povos tiel agi. Cxi tie mi cerbumantu pri io. Kiel mi povas piediri trans la scenejon dum mi pensas?"

Kauxasaki ne respondis, sed evidentis kiom ekstreme agacis al li esti alparolata tiele.

Cxio tute malsamis, tamen, kiam venis la vico de Mangiku. Sed kauxasaki diris, "Starigxu!", Mangiku ekstaris. Li senreziste obeis cxiun instruon de Kauxasaki. Al Masujama sxajnis ke kvankam Mangiku sxatas la rolon, tio ne suficxe klarigas kial li tiel pli komplezas ol kutime dum la provoj.

Masujama devis forlasi la provon pro negocaj aferoj gxuste kiam Mangiku, aktorinte la scenon de la unua akto, reiris al sia segxo apud la muro. Kiam Masujama revenis, lin trafis la jena vidajxo: Kauxasaki, preskaux sternigxinte sur la skribtablo, intense atentis la provon, sen ecx fari al si la penon retropusxi la longan hararon antauxokule pendantan. Li apogis sin per krucitaj brakoj. Sub la korduroja jako liaj sxultroj tremadis pro subpremata furiozo. Tra la fenestro en la blanka muro dekstre de Masujama videblis balono sxvebanta en la norda vento, kies vostrubando proklamas jarfinan rabatvendon. Duraj, vintraj nuboj aspektis kvazaux per kreto desegnitaj sur la pala cxiela bluo. Li rimarkis altaron de Inari kaj vermiljonan torijeton sur la tegmento de proksima malnova konstruajxo. Pli dekstre, cxe la muro, Mangiku sidis japaneske rekta sur la tatamo. La teksto kusxis malfermita sur liaj genuoj, kaj la linioj de lia verde griza kimono ankaux perfekte rektis. De sia starloko Masujama ne povis vidi la tutan vizagxon de Mangiku, sed ties okuloj, profile vidataj, estis absolute trankvilaj, kaj lia milda rigardo senmovete restis fiksita sur Kauxasaki.

Masujama sentis momenta timtremon. Li duone enpasxis la provocxambron, sed nun estis preskaux neeble eniri.

VI

Pli malfrue la saman tagon Masujama alvokitis al la tualetejo de Mangiku. Li sentis nekutiman emocian blokon kiam li mallevis la kapon, kiel oftege antauxe, por trapasi la pordkurtenojn. Mangiku salutis lin, ridetradie, de sia sidloko sur purpura kuseno, kaj prezentis al Masujama kelkajn kukojn donacitajn de vizitinto.

"Kiel bone progresis la hodiauxa provo, laux vi?"

"Pardonu?" La demando konsternis Masujaman. Mangiku ne kutimis peti lian opinion pri tiaj aferoj.

"Kiel sxajnis?"

"Se cxio same bone progresos kiel okazis hodiaux, mi kredas ke la teatrajxo furoros."

"Cxu vi vere kredas tion? Mi treege kompatas Sinjoron Kauxasakin. Tiel malfacilas cxio por li. L'aliaj tiel arogante traktas lin ke mi suficxe nervozigxas. Sendube vi rimarkis cxe l'provo ke mi jam decidis ludi la rolon precize laux l'instruo de Sinjoro Kauxasaki. Tiel mi mem preferus ludi gxin ajnokaze, kaj mi kredas ke cxi tiel estos iom pli facile por Sinjoro Kauxasaki, ecx se neniu alia helpos. Mi ne povas efektive diri tion al l'aliaj, sed mi certas ke ili rimarkos se mi rigore obeos la instruojn. Ili konas mian kutiman kontrauxemon. Almenaux tion mi povas fari por protekti Sinjoron Kauxasakin. Estus domagxe, dum li penas tiom, se neniu helpus."

Masujama sentis nenian emocian sxveladon dum li auxskultis Mangikun. Plej versxajne, li pensis, Mangiku mem ne konscias pri sia propra enamigxo. Li tiagrade alkutimigxintis prezenti amon heroskale sur la scenejo. Masujama mem konsideris tiajn sentojn formitajn en la koro de Mangiku, kiel ajn oni nomu ilin, tute nekonvenaj. Cxe Mangiku li atendis multe pli travideblan, artefaritan, estetikan esprimon de emocioj.

Mangiku, tute eksterkutime, sidis konsiderinde neformale, tiel donante ian langvoron al sia delikata figuro. La spegulo reflektis la faskon de karmezinaj asteroj, arangxitaj en la klozonea vazo, kaj Mangikues antaux nelonge razitan nukon.

La tagon antaux la komenco de la surscenejaj provoj, l'agacatado de Kauxasaki jam igxis korsxira. Tuj post la fino de la lasta privata provo, li invitis Masujaman akompani lin al drinkejo, sxajne perdinte eltenivon. Masujama okupatis tiumomente, sed du horojn poste li trovis Kauxasakin en la drinkejo kie ili planis renkontigxi. Tiu ankoraux atendis lin. La drinkejo homplenis, kvankam estis la vespero antaux Silvestro, kiam drinkejoj kutime senhomas. Drinkante sola, Kauxasaki aspektis pala cxe la vizagxo. Li estis tia homo, ju pli drinkinta, des pli pala. Masujama, tuj post eniro ekvidinte la cindrokoloran vizagxon, sentis ke la junviro selas lin per nejuste peza sxargxo. Ili vivis en malsamaj mondoj; gxentilo neniel postulas ke li respondecu pri Kauxasakies necertado kaj turmentigxo.

Kauxasaki, ne surprize, tuj salutis lin per bonhumora mokriprocxo, akuzante lin pri dividita lojaleco. Masujama respondis per rideto. Li pli agxis ol Kauxasaki nur kvin aux ses jarojn, sed li posedis la memfidon de viro vivanta inter homoj "konantaj la mondon." Samtempe, li iel emviis cxi viron neniam suferintan, aux almenaux, ne suficxe. Rilate la kulisan klacxadon kontraux Kauxasaki, Masujamaes indiferenton kauxzis ne precize manko de moralhonesto pro nuna sekura rango en la kabuka hierarkio. Lia indiferento montris ke li tute ne rilatas al tia eble al li detrua sincero.

Kauxasaki parolis. "Mi ne plu povas toleri la tutan aferon. Tuj post kurtenlevo de la inauxgura vespero, malaperi ege kontentigos min. Scenejprovoj ekde morgaux! Senti tioman nauxzon superas mian eltenivon. Tiu cxi estas la plej acxa tasko al mi iam ajn donita. Mia limo jam atingitas. Mi neniam plu trudeniros mondon ne mian."

"Sed cxu vi ne atendis ion tian ekde la komenco? Kabuko ne samas la modernan teatron, malgraux cxio." La vocxo de Masujama fridetis.

La sekvaj vortoj de Kauxasaki surprizis: "Mangiku estas la plej neeltenebla. Mi vere malsxatas lin. Mi neniam plu laboros kun li." Kauxasaki fiksrigardis la spiralajn fumbukletojn sub la malalta plafono, kvazaux al la vizagxo de nevidebla malamiko.

"Mi neniam divenintus. Sxajnas al mi ke li cxiel klopodas kunlabori."

"Kial vi kredas tion? Kio pri li aparte bonas? Ne nulte gxenas min kiam l'aliaj aktoroj ne atentas min dum provoj, aux kiam ili provas timigi min, aux ecx kiam ili sabotas cxion, sed Mangiku estas nekomprenebla al mi. Li nur fikse rigardas min per tiu rikana vizagxo. Funde li tute ne emas kompromisi, kaj li traktas min kiel senscian bubacxon. Pro tio li obeas min precize. El cxiuj nur li obeas miajn instruojn, kaj tio des pli kolerigas min. Mi tute konscias pri liaj pensoj: "Se tion vi volas, tion mi faros, sed ne kredu ke mi responsos pri la rezultoj dum la prezentado." Tion li ade signalas al mi, sen diri vorton, kaj tio estas la plej malbona sabotado al mi konata. El cxiuj li plej malgxentilas."

Masujama mirege auxskultis, sed malemis diri la veron al Kauxasaki nun. Li hezitis ecx sciigi al Kauxasaki ke Mangiku celas konduti amike, des pli riveli la tutan veron. En cxi subite enplongxita mondo, konfuzis al Kauxasaki kiel respondi al la fremdaj emocioj. Se li konus la sentojn de Mangiku, li facile supozus ke tiuj konsitigas nur aldonan insidon kontraux li. Liaj okuloj tro klare vidis. Malgraux kompreno de la teatra principaro, li ne povis kapti la malhelan, estetikan spiriton kasxatendan malantaux la tekstoj.

La Nova Jaro alvenis, kaj kune la unua vespero de la nova programo.

Mangiku ja enamigxintis. Pri l'afero la unuaj klacxintoj estis liaj aglovidaj discxiploj. Masujama, ofta vizitanto cxe Mangiku, preskaux tuj sensis tion en la etoso. Mangikues amo envolvis lin kiel kokono silkrauxpon baldaux elvenontan kiel papilio. Lia tualetejo konsistigis la kokonon de lia amo. Mangiku retirigxemis ajnokaze, sed la kontrasto inter la cxambro kaj la cxirkauxa novjara ekscito donis al lia tualetejo siaspece solenan silenton.

La premieran vesperon, Masujama, rimarkante dum pasado ke la pordo de Mangikues tualetejo plene malfermitas, decidis rigardi internen. Li vidis Mangikun de malantauxe, sidantan plene kostumitan antaux la spegulo, atende de la signalo por iri scenejen. Liaj okuloj ensorbis la palan lavendkoloron de Mangikues robo, la mildan deklivon de la pudritaj, duone malkasxitaj sxultroj, la glacean lakonigran perukon. Je tiaj momentoj Mangiku en la dezerta tualetejo aspektis kiel ino absorbata en sxpinado. Sxi sxpinas sian amon, kaj estis sxpinonta dauxre por cxiam kun la menso aliloke.

Masujama intuicie komprenis ke nur la scenejo provizas la muldilon de amo por cxi onagato. La scenejo cxeestadas la tutan tagon, la scenejo kie amo sencxese krias, malgxojas, versxas sangon. Orele de Mangiku konstante sonadas la festmuziko de l' amsublimo, kaj cxiu rafinita gesto de lia korpo sencxese uzatis pro amo sur la scenejo. Gxismedole, nenio Mangikua fremdis al amo. Liaj piedfingroj en blankaj tabioj, la delogaj koloroj de la subkimono, apenaux videblaj tra la manikaj fendoj, lia longa, cignoforma nuko - cxio cxi servis amon.

Masujama ne dubis ke Mangiku gvidos sin en cxi amo per la pompaj emocioj de siaj teatraj roloj. La ordinara aktoro emas ricxigi sian ludadon per uzo de emocioj de la reala vivo, sed ne Mangiku. Tuj post la enamigxo de Mangiku, la amoj de Jukihime, Omiuxa, Hinaginu, kaj aliaj tragikaj heroinoj venis apogi lin.

Tamen, al Masujama estis surprize pensi pri Mangiku kiel enamigxinto. La tragikaj emocioj tiel fervore alaspirataj ekde la gimnaziaj jaroj, la sublimaj emocioj cxiam elvokataj de Mangiku per sia korpa cxeesto sur la scenejo, kie li tegas sian voluptivon per glaciflamoj, cxi cxiujn nun Mangiku videble flegis en la reala vivo. Sed la instiganto de cxi emocioj - konsentite ke li posedas iom da talento - estis sensciulo rilate kabukon. Li estis nur juna, ordinaraspekta regxisoro kvalifikigxa kiel amato de Mangiku cxar li fremdas; juna vojagxanto baldaux elironta el la mondo de kabuko kaj neniam revenonta.

VII

Se Mi Nur Povus Sxangxi Ilin ricevis bonan akcepton. Kauxasaki, malgraux sia anoncita intenco malaperi post la premiero, venis al la teatro cxiun tagon por plendi pri la prezentado, sencxese kuri tien kaj reen tra la subscenejaj koridoroj, kaj fingrumi scivole la mekanismon de la klappordo aux la hanamicxo. Masujama kredis ke cxi viro iel similas infanon.

La jxurnalaj recenzoj lauxdis Mangikun. Masujama ne preterlasis montri ilin al Kauxasaki, sed tiu nur pauxtis kiel obstina infano kaj preskaux elsputis la vortojn, "Ili cxiuj bone aktoras. Sed mankis ja regxisorado." Kompreneble Masujama ne raportis la severajn vortojn al Mangiku, kaj Kauxasaki mem kondutis kiel eble plej bone renkontigxe kun Mangiku. Tamen, malplacxis al Masujama ke Mangiku, tute blinda rilate la sentojn de aliaj homoj, neniel dubas ke Kauxasaki konscias pri lia bonvolo. Kauxasaki, tamen, absolute senkonsciis pri tio eble sentata de aliaj homoj. Jen la sola trajto komune posedata de Kauxasaki kaj Mangiku.

Unu semajnon post la premiero Masujama alvokitis al la tualetejo de Mangiku. Sur lia tablo estis amulteoj kaj talismanoj de lia kutima kultejo kune kun iuj etaj novjarkukoj. La kukoj sendube estis disdonotaj poste al liaj discxiploj. Mangiku insistis ke Masujama prenu kelkajn dolcxajxojn, signe ke li bonhumoras. "Sinjoro Kauxasaki estis cxi tie antaux nelonge," li diris.

"Jes, mi vidis lin ekstere."

"Mi scivolas cxu li ankoraux estas en la teatro?"

"Mi supozas ke li restos gxis la fino de 'Se Mi Nur...'."

"Cxu li diris ion pri posta okupigxo?"

"Ne, nenion specifan."

"Do, mi dezirus peti komplezeton de vi."

Masujama alprenis la plejeble aferistan esprimon. "Kio estus tio?"

"Cxi-vespere, bonvole komprenu, post la prezentofino...mi volas diri, cxi vespere...." Lia vangkoloro intensigxis. Lia vocxo pli klaris kaj pli altpitcxis ol kutime. "Cxi-vespere, post la prezentofino, venis al mi la ideo ke placxus al mi vespermangxi kun li. Cxu gxenus vin demandi cxu li estos libera?"

"Mi demandos."

"Estas terure miaparte peti ion tian de vi, cxu ne?"

"Tute ne." Masujama sensis ke tiumomente la okuloj de Mangiku cxesas vagi kaj provas legi lian esprimon. Li sxajnis atendi - kaj ecx deziri - ian malserenigxon cxe Masujama. "Bone," diris Masujama, tuj ekstarante, "mi informos lin."

Masujama apenaux enirintis la vestiblon kiam li renkontis Kauxasakin venintan de la kontrauxa direkto. Cxi hazarda renkonto mez la vestibla interakta homamaso sxajnis sortobato. La mieno de Kauxasaki malbone kongruis kun la festa etoso de la vestiblo. La cxiam alprenita aroganto de la junviro sxajnis suficxe komika tie meze de zumanta amaso da ordinaraj civitanoj feste vestitaj, cxeestantaj nur pro la plezuro spekti la teatrajxon.

Masujama kondukis Kauxasakin al la vestibla angulo kaj informis lin pri la peto de Mangiku.

"Kion li deziras de mi nun? Vespermangxi kune - tio strangas. Mi ne havas alian planon cxi-vespere, kaj nenio malhelpas min iri, sed mi ne komprenas kial."

"Mi supozas ke li deziras priparoli la teatrajxon."

"La teatrajxon! Mi jam gxisnauxze priparolis tiun temon."

Je tiu momento senkauxza deziro fari malbonon, emocio tipa de negravaj friponoj en dramoj, enradikigxis en la koro de Masujama, kvankam li ne konstatis tion. Li ne konsciis ke li mem kondutas kiel persono en dramo. "Cxu vi ne komprenas? Lia invito vespermangxi donas al vi bonan okazon por diri al li cxion al vi gxenan, cxi-foje per klaraj vortoj sen indulgo."

"Tamen..."

"Mi supozas ke vi ne suficxe kuragxas por sciigi lin."

La diro vundis la fierosenton de la junviro. "Bone. Mi iros. Mi cxiam sciis ke finfine venos okazo por malkasxi diskuti la konflikton. Bonvolu diri al li ke mi akceptas lian inviton."

Mangiku devis ludi dum la lasta programero kaj ne liberigxis gxis post la tuta prezento. Prezentofine aktoroj kutime sxangxas vestojn kaj kuras el la teatro, sed Mangiku neniel rapidis dum li finvestis sin per mantelo kaj obtuxkolora koltuko super sia ekstera kimono. Li atendis Kauxasakin. Kiam kauxasaki finfine alvenis, li abrupte salutis Mangikun, ne farante al si la penon ecx eltiri la manojn el la posxoj de sia palto.

La discxiplo cxiam servanta al Mangiku kiel "cxambristino" alrapidis, kvazaux por anonci ian gravan katastrofon. "Eknegxas," li raportis riverencante.

"Cxu dense?"

"Ne, nur ete."

"Ni bezonos ombrelon por iri al l'auxto," diris Mangiku. La discxiplo forrapidis por ombrelo.

Masujama akompanis ilin gxis la elirejo. La pordisto gxentile apuden metintis la sxuojn de Mangiku kaj Kauxasaki. Mangikues discxiplo staris ekstere en la nedensa negxo. La negxo falis tiel malabunde ke apenaux certeblis vidi gxin antaux la malhela betona fona muro. Unu aux du flokoj flugetis sur la enirejan sojlon.

Mangiku riverencis antaux Masujama. "Ni nun eliros," li diris. Lia cxelipa rideto malklare videblis malantaux lia koltuko. Li turnis sin al la discxiplo. "Dankon. Mi portos la ombrelon. Mi preferus ke vi anstatauxe iru por diri al la sxoforo ke ni pretas." Mangiku tenis la ombrelon super la kapo de Kauxasaki. Dum Kauxasaki en palto kaj Mangiku en mantelo formarsxis sub la ombrelo, kelkaj flokoj subite flugis - preskaux resaltis - de sur gxi.

Masujama rigardis ilin foriri. Li sentis kvazaux granda, nigra, malseka ombrelo malfermigxas korinterne. Li sciis ke la iluzio unue spertita kiam li knabagxe vidis Mangikun ludi, konservita ecx post kabuka stabanigxo, disfrakasigxas cxiudirekten, kiel delikata kristalajxo de alte faligita. Fine mi komprenas seniluziigxon, li pensis. Nenio nun malhelpas min forlasi la teatron.

Masujama sciis, tamen, ke kune kun seniluziigxo, nova sento atakas lin: jxaluzo. Li timegis scii kien kondukos cxi nova emocio.