XXXV

…Li denove estis en ban¤ambro. De tie li paÙis singarde en nigran dormejon. Kaj…

            …Iu venis el la alia ¤ambro. Li havis nur tion da tempo, ke li povis kaÙißi inter la muro kaj la Ùranko. La pordo malfermißis. En la subite inundanta lumo estis videbla ¤ambristino, kiu portis beletan kaptufeton. Tri virinoj sidis ekstere. La juna, bela baronino OlgaPetrovna, konata tenis¤ampionino, Ursula Hugersheim, vidvino de kavaliro von der Frühwart,

Ùi estis minimume sepdek jara, kaj Helga Jörins, la sveda matefizikistino, verkistino de pluraj sciencaj publika¢oj, fondinto de la hinda Spiritista Movado. £i estis sekstatura, alta, falta, blankhara virino kun nazumo, portanta altkoluman, nigran bluzon. Helga Jörins (la fondinto de la hinda Spiritista Movado) diris la la ¤ambristino:

            - Fluigu kvardek celsiusgradan akvon en la bankuvon…

            Kaj Felikso estis malliberulo, ¤ar la ¤ambristino iris en la ban¤ambron. La akvo plaªdegis.

            La du gastoj adiaªdis.

            - Mi do petos la grumon porti al vi pied-plumonon – diris Ursula Hugersheim (la vidvino de kavaliro von der Frühwart). En tiu malseka sezono la reªmatismo atakas nin piede.

            - Vi estas tre afabla… –  dankegadis teozofino Helga Jörins. – Dankon… Akceptu de mi, via sinjorina moÙto, kiel singon de mia dankemo mian verkon, kies titolo estas: La grandiozeco kaj senmorteco de la virina moro.

            - Dankon. Ãu ankaª vi venos, baronino Petrovna?

            - Mi ankoraª restos por minuto. Fraªlino Jörgens promesis al mi elekti kelkajn librojn… Estas terure, en tiu malbela sezono, sen teniso kaj velÙipado; kelkaj bonaj libroj povas savi min.

            Petrovna estis belega virino. £i havis blondan hararon, delikatan vizaßon kaj staturon de sportistino. £i memorigis pri heroinoj, konataj el la verkoj de Ibsen, portante grizan, simplan, anglan drap-kostumon. Irinte al la librobreto per ritmaj, malrapidaj paÙoj, Ùi metis sian manon dorsen, kaj balancante sian retikulon sur iu fingro, Ùi rigardadis la volumojn.

            Ursula Hugersheim (la vidvino de kavaliro von der Frühwart) kaj fraªlino Jörins foriris. La sekstatura, alta, maldika, aßa teozofino (la fondinto de la hida Spiritista Movado) akompanis ilin al la pordo.

            Felikso staris senmove. Kaj kion li vidis en la alia ¤ambro, lia senmoveco farißis e¤ pli rigida.

            Baronino Petrovna rapide ¤irkaªrigardinte, eltiris iun tirkeston de la Ùranko kaj metis du malgrandajn objektojn en sian retikulon. Poste Ùi trovis banknotojn sub kelkaj vestoj, ankaª el tiuj Ùi Ùovis sufi¤e multe en sian mansaketon. RepuÙinte la tirkeston, Ùi rapide elprenis sian pudrujon por ordigi sian vizaßon… Ïi estas bona rimedo por mildigi la ekscitecon, ¤e virinoj.

            £i estas endoma Ùtelistino…

            Fraªlino Jörins revenis.

            - Ãu vi do elektis librojn, karulino?

            - Jes, tiun kaj tiun – Ùi respondis, kaj divenprove Ùi prenis du librojn de sur la breto… - Bonan nokton.

            - Ili estas vere belaj verkoj – diris la blankhara teozofino kaj rigardis iun el la elektitaj libroj. – Ïi jam estas bela afero! Kie lernis la baronino legi en praaraba lingvo?…

            - Mi jam… delonge… okupißas pri… Bonan nokton…

            - Ïis la revido.

            La baronino foriris.

            - La bano ekstas preta! – diris la ¤ambristino kaj adiaªis.

            Fraªlino Jörins iris en la ban¤ambron. La salono estis senhoma.

            Felikso haste ¤irkaªrigardis. Kion li povus preni sur sin, en kio li povus elirataki al la koridoro?… La litkovrilo!… El la ban¤ambro aªdißas plaªdado… La blankhara metafizikistino baldaª revenos!

            Brrr!…

            Felikso subite detiris la litkovrilon, sed li jam saltis sur la liton por kaÙißi sub la plejdo… Iu venas!

            Li malfruis!… Estas terure…

            La grumo venis kun la pied-plumono, kaj li haltis konsternite pro la spektaklo, vidita en la lumo de la najbara ¤ambro.

            Felikso genuißis sur la lito!…

            La grumo, havanta imperiestran barbon, for¢etis la pied-plumonon kaj murmuris tia¢ojn sur la koridoro:

            - Estas terure… Nekredeble… Mi ne komprenas… Nu, do!

            Dume li singultis, kaj kelkfoje li levis iun sian Ùultron kiel nervoÙokito. E¤ post semajnoj li frostotremis sub la efiko de la memoro.

            Fraªlino Jörins neniam komprenis, ke Ursula Hugensheim (la vidvino de kavaliro von der Frühwart) kial retirißis de la amikißo tiom, ke Ùi rifuzis ankaª la salut-rilaton, kaj renkontißinte, Ùi kategorie preterrigardis la blankharan kapon de la metafizikistino…

XXXVI

Estis ¤irkaª la dekunua horo, Maud ankorau legis, kiam iu frapetis sur la pordo.

            - Envenu.

            Timiga virino paÙis en la ¤ambron, portanta strangan, kafbrunan bluzon, malhelan subjupon el tafto, lakÙuojn, kaj Ùia duon vizaßo estis tute kovrita de vangoharoj per geometria precizeco.

            - Pst… Mi devas alivesti min… Mi portis vesta¢on… - Li havis paka¢on, el kiu glavo elstaris.

            Maud unu metis sian manon al sia buÙo por ne ridi laªte.

            Karakterize – diris Felikso. – Vi priridas min en tiu drama situacio.

            - De kie vi venas?

- Nek mi scias tion?…

Li malaperis en la ban¤ambro, kaj li tuj revenis en la uniformo de veselkapitano Dockman. La pantalontuboj estis super liaj maleoloj, la kamizolo super liaj pojnoj, kaj iu epoleto tuj deÙirißis je lia unua ekmovißo.

- Nun mi devas razi min! – li diris morne, ¤ar li zorgeme gardis la razilon kun inkrustita prenilo, kiu havis la surskribon „Sedney Crick”, la  sapon kaj la ßeneralan Ùlosilon.

- Vi aspektas terure kun tiu duon barbo.

- Mi estis klarvida pri tio, kiam mi venis ¤i tien, ke estus pli bone morti. Mi Ùatus pla¤i al vi, kaj jen vi revidas min, kiel fabelan, duone senfeligitan virkapron…

Kaj li simple tiri la knabinon al si.

- Maud… ¤u mildigas vian malßojon tio, se mi diras al vi, ke mi scias ¤ion pri vi…  Kaj mi tamen amas vin?

La knabino malgaje, sed sen kotraªago staris antaª li kaj klinis sian kapon.

- Estas bone aªdi… kion vi diras… Kaj eble, se aliokaze… Eh… estas egale.

- Aªskultu min, Maud… Vi povus malaperi kun la duko en Usono, kaj se vi malaperus, ankaª mi venus…

- Estas malfrue. Ãiel estas kapute al mi, ¤u pro la denunco de Decker, ¤u pro la malkaÙo fare de Borckman… Maksimume kelkaj homoj povas savißi koste de mia honoro… Bonvolu transdoni al mi la kajeron.

- La… ka… jero…

Maud time rigardis la terurißintan vizaßon de la viro.

- Kio okazis… al la kajero?!

- Ïi… restis… en la ¤ambro n-ro 102… en la livreo… en ties

 poÙo… kaj oni forportis ßin…

XXXVII

- Ãu vi povus iri… kaj ser¤i ßin?… - flustris la knabino.

            - Oni kunportis la vesta¢on en la kontoron… La kajero estis en la poÙo de la jako.

            La knabino levis sian Ùultron kaj malesperißinte faligis siajn manojn.

            - Tiam do… estas finite. Hodiaª nokte je la dekunua horo Borckman venos por la kajero… Kaj se ßi ne estos sur la sojlo… morgaª li efektivigos sian venßon… kaj  ni ¤iuj… mia patro… mia frato…

            Felikso malesperißinte provis konvinki Ùin pri sia plano.

            - Ni povas fari nur tion… Ni metos leteron sur la sojlon anstataª la kajero, vi skribos al Borckman, ke la notoj estas en la poÙo de la jako, kion oni kunportis en la ¤ambron n-ro 102. Kaj mi nun malsupreniros en la kontoron…

            - Ne! Vi ne devas riski plu vian honoron por mi. Iu murdis ¤i tie. Kaj vi ne havas alibion…

            - Vidu, Maud, mi vivis ßis nun tre frivole… Nun ¤io Ùanßißis dum tagoj. Grandparte tio okazis pro vi. ne gravas mia honoro, se la via estas en danßero. Ni persistos unu apud la alia, kio ajn okazu…

            - Ho… se vi serioze…

            Li albrakumis la knabinon.

            - Nun jam vi ne estas sola en tiu batalo, Maud… Mi Ùatus, se vi prenus ßin tiel serioze, kiel mi sentas… Skribu kelkajn liniojn al tiu homo, kaj metu ßin sur la sojlon… Mi nun foriras…

            …Kaj li rapide elÙtelißis tra la pordo.

XXXVIII

Estis vespero… Antaª noktomezo… Borckman…

            Maud skribis sincere la situacion en letero, kaj metis ßin sur la sojlon. Estinginte la elektran lampon en sia ¤ambro, Ùi ekfumis cigaredon kaj atendis.

            Post la ¤esinta pluvo grandaj, pigraj gutoj plaªdis iafoje, kaj ranoj kvakis en la sufoke varma, hinda nokto… Vaporo kovris dike la insulon.

            Poste sireno de Ùipo ploris longe en la malproksimo, certe profunda nebulo sursidis la oceanon. Pasis pli ol duonhoro. La falo de la gutoj signis la pason de la tempo per morta monotoneco.

            Maltrankvila angoro deprimis Maud-on. £i ne timis la noktomezan renkontißon. £i sentis animripro¤on pro Felikso. Nun la gaja, bona amiko kun entuziasmaj okuloj miksißos en malbonon pro Ùi.

            Sur iu etaßa koridoro aªdißas frotbruo de paÙoj… Pordo frapfermißas, akvo plaªdegas el krano… Silento… Io falis de sur arbo kun obtuza pum-bruo en la ßardeno. La tero elspiras kel-gustan florodoron, kiu iom post iom plenigas la ¤ambron, kiel ßi liberißas pro la premo de la atmosfero. Kvar-kvin moskitoj zumas ¤irkaª Ùi, kaj la horloßo batis la dekduan horon en proksima ¤ambro…

            Noktomezo!

            La horo de Borckman.

            Kraketas la moskitovualo: vesperto alflugis ßin. Maud turnißas. £i estas mirinde trankvila. Antaª la fenestro el la mallumo aperas senmova palmokrono, en la pale brilanta, fumblanka, malcerta lunlumo.

            „Hui-hi, hui-hi, hui-hi…” – ripetas kuraßa, malgranda mangust-o per nervokonsuma monotoneco, kaj tusante ekstertoras, kiam ßi kunfrontas kun kobro…

            Silento.

            Iu el ili jam mortis. Ãu la mangust-o aª la serpento, eble ambaª?…

            Hinda nokto…

            La kontraªdirekta vento post noktomezo miksas la putrintan, sulfurhidrogenan aerblovon de la mangrove-mar¤o kun la humide anhelanta odoro de la ßardeno… Paralizige profunda silento regas dum la falo de akvogutoj. La lunlumo preterpasis, kaj la nokto staras en la ¤ambro kiel dika, nepalpebla, nigra muro.

            Maud prenas la aªtomatan fajrilon kaj metas cigaredon en sian buÙon…

            - Ne ekfumi!

            La vo¤o estis aªdebla en la ¤ambro. Sed ne el la direkto de la pordo. Kiu ekparolis, tiu certe rastiadis tie, antaª ol Maud revenis. Li kaÙißadis dum horoj tie.

            - Ãu vi estas tiu, Borckman.

            - Jes.

            - Vi do aªdis, kion mi ¢us parolis kun tiu sinjoro. La kajero trovißas en la kontoro, en la livreo de grumo. Mi metis leteron sur la sojlon por vi, ¤ar mi ne sciis, ke vi kaÙißis en mia ¤ambro. Donu al mi prokraston por reakiri la notkajeron.

            - Mi devas pensadi. Morgaª denove estos mesaßo ¤e la pordo. Restu silenta

            Maud ne vidis la parolanton. La vo¤o venis el la plej malproksima angulo de la ¤ambro. La knabino e¤ ne turnißis en tiun direkton. Subite estingißis la lumo de la koridora lampo sub la bre¤o de la pordo. La vizitanto salti per kvar grandaj paÙoj al la pordo, premis ties klinkon, kaj li jam estis ekstere...

            £ajnis, ke dum sekundoj la senkonsola silento revenos.

            Sed subite kvazaª diabloj estus liberißintaj…

            - Kaptite! – tondras vo¤o, sed tuj poste tintado, pum-bruo, kurpaÙoj, falo kaj minacaj krioj.

            - Kaptu lin! La murdisto! Kaptu lin!

            Bum! Bum! Bum!

            Tri pafoj!

            Maud sidis tolpore.

            Denove farißis lume. Frapfermißo de pordoj… bruo… Vo¤oj sur la koridoro.

            - Ãu vi vundißis, Elder?…

            - Iu forte batis min je la kapo… Bedaªrinde la lampo falis el mia mano, antaª ol ßi estus eklumanta… Pansu mian kapon…

            - Mi pafis blinde en la mallumo, mi ne scias, ¤u mi trafis lin… - diris la kapitano. Baldaª perfekta kakofonio forglutis ¤ion.

            Vekißintaj gastoj rapidis el la ¤ambroj.

            - Pro la amo de Dio – stridis la vo¤o de Wolfgang -, kio okazis?

            - Ãiu iru tuj en sian ¤ambron – ordonis la kapitano. – La polico ¤iumaniere zorgos pri la ordo.

            Tiam, kompreneble, histeria teruro ekregis ¤iun.

            Solaj virinoj decidis, ke ili dormos kune, neestinginte la lampon ßis mateno. Markizo Raverdan, vestita de la verto ßis la plando, elvenis el sia ¤ambro lametante, apoginte sin sur bastono, kaj malnovmoda duel-pistolo tremis en lia dekstra mano.

            Duko Segius venis nur ßis la turnißejo. Vidinte, ke la homoj arißas antaª la pordo de Maud, li svenis. Shilling, la gubernatoro de la insulo Tonga subite brakapogis lin.

            - Kuraciston!… Kuraciston! Iu subite malbonfartis… - li kriis.

            Kelkaj virinoj komencis Ùrikadi, la kvin jara filo de la franca ataÙeo plengorße ploregis, kaj direktoro Wolfgang staris mortopale, kaj Ùvitogutoj falis de sur liaj haroj, pendantaj en lian frunton.

            La ordo malfacile restarißis.

            Markheit donis injekta¢on al la duko, poste li komencis kuraci Elder-on, kiu premis sango-tramalsekißintan tukon sur sian kapon

            - Maud… - diris la duko mallaªte.

            - £i fartas bone – respondis Elder. – Ni jam parolis kun Ùi. Via ekscelenco, iru en vian ¤ambron, ¤ar la polico nun devas fari senßene sian laboron… Post kiam la duko estis forkondukita, ili ekiris al la ¤ambro de Maud. Ankaª Markheit iris kun ili… Neniu sciis precize, kio estos tie, ¤ar Elder diris al Sergius nur trankviligi lin, ke li parolis kun Maud.

            Elder haltis ¤e la koridora telefono.

            - Momenton – li ciferumis telefonnumeron.

            - Nu? – li demandis. Poste li silentis. – Bonege. Dankon, Sedlintz, estis bonege. – Li demetis la aªdilon.

            - Kion raportis Sedlintz? – interesißis la kapitano.

            - Lastfoje mi petis lin, se denove estingißus la elektra lumo, okazu kio ajn, li kuru tuj al la Ùaltotabulo kaj faru daktiloskopia¢on pri la Ùaltostango.

            - Bravo! – diris Markheit instinkte.

            - Bonega ideo – aprobis la kapitano acerbmiene. – VerÙajne la kunkulpulo malsuprentiras la Ùaltostangon, ke mallumißu.

            - Laª mia opinio la farinto estas tiu.

            - Kial vi pensas tion?

            - Ãar mi scias, kiu estas la farinto. Li preferas resti en la fono.

            - Mi konas vian teorion, mi do ne demandas la nomon de la koncernulo. Sed de kie vi sciis, ke la fripono vizitos la knabinon hodiaª vespere?

            - Permesu, ke nek tion mi diru al vi. Mi havas vere gravajn kaªzojn. Vi agis tre rapide kaj energie, sinjoro kapitano.

            - Bedaªrinde estas verÙajne, ke mi maltrafis celon en la mallumo. Sed de kie venis tiu, kiu batis vin je la kapo?

            - El proksima ¤ambro. Mi aªdis grinci la pordon, kaj tuj poste li batis min per fera aª guma  bastono.

            Ili estis antaª la pordo de la knabino. Elder frapetis.

            - Jes! – kriis trankvila vo¤o.

            Maud rigardis al ili kun serena vizaßo. Nun Ùi ne ludis rolon. Ãesis Ùia ¤iu timo kaj angoro. £i rezignis sian sorton.

            - Mi opinias, fraªlino Borckman – diris Elder -, estus plej bone, se vi rakontus dekomence ¤ion, kio okazis hodiaª nokte ¤i tie… se ßi havas kunligon kun la nuna esplorado – li aldonis rapide.

            - Bone…

            £i rakontis, ke iu petis de Ùi noktomezan renkontißon perletere, krome la subitan aperon de la stranga vizitanto, kaj Ùi citi la interparolon precize.

            Elder pennsadis.

            - Vi diris dum la lasta pridemandado, ke vi scis pri nenia „notkajero”.

            - Mi diris malveron. Mi Ùtelis la priskribon de profesoro Decker pri la Bananoksido. Krimulo ¤antaßis min per io, pri kio mi ne konfesas. Mi volis transdoni la notkajeron al li, sed bedaªrinde, ßi malaperis. Nek pri tio mi deziras paroli.

            - Tiam ni devas aresti vin, fraªlino Borckman – diris Elder ßemante.

            - Tio estas komprenebla – respondis Maud trankvile.

            - Nun ni denove parolu pri via vizitanto. Ãu vi estas certa pri tio, ke vi bone citis la vortojn de tiu homo?

            - Mi havas tre bonan memorkapablon.

            - Ãu li komencis paroli jene: „ne ekfumu”?

            - Ne tute. Li diris kategorie: „ne ekfumi!”

            - Ãu fine li diris tion: „Mi pensados pri tio… vi trovos informon ¤e la pordo?”

            - Ne tute: „Mi devas pensadi… Informo estos ¤e la pordo…”

            - Dankon. Tiel ni facile kaptos iun kunkulpulon. Bonan nokton, fraªlino Borckman. Fidu min, se eblas, mi tiros vin el la pe¤o, sen tio, ke malbono okazus al vi. Bonvolu resti de nun en via ¤ambro. Ni starigos gardiston antaª vian pordon.

            La kapitano nervoze demandis Elder-on sur la koridoro:

            - Kial vi diris tion, ke iu komplico estas konata?

            - Ãar ne estos malfacile trovi tiun inter la indißenoj, loßantaj en la hotelo, kiu hodiaª vespere estis en la ¤ambro de la knabino.

            - De kie vi prenas tiun pli novan surprizigan aferon? – demandis Markheit.

            - Estas karakteriza indißena kutimo uzi plej ofte infinitivon anstataª la diversaj verboformoj, ¤ar en ilia primitiva lingvo apenaª estas konjugacio. Ni diras tion: „ne ekfumu, mi pensados…” La indißeno diras jene: ne ekfumi”… „Mi devas pensadi.”

            - Mi opinias, ke vi denove trafis kape la najlon… - murmuris la kapitano.

XXXIX

Jam tagißis, kiam ili alvenis en la kontoron. Sedlintz kaj la oficiroj trinkis teon. Ãiu sentis malvarmon interne. En la varmo tridek kvar celsiusgrada. La krajono plugis sulkojn sur la papero de la protokolo, ¤iu folio sorbis tiom da humido el la aero.

            - Kie estas sinjoro direktoro Wolfgang? – demandis Elder.

            - Iu iris por venigi lin. La direktoro alvenis kun taªzitaj  haroj, kun langvoraj okuloj, li estis raªka kaj interfrotadis siajn malvarmajn manojn.

            - Terure… estas terure… - li ripetadis sen¤ese.

            - Kial vi lamentadas?! – admonis lin la ¤efinspektoro – se ne okazintus tiu malbenita historio, via profito estus malpli multe da mono. La hotelo estas plena de eminentaj gastoj dum tri semajnoj, en la plej malagrabla sezono.

            - Sed pensu pri tiu skandalo!

            - Ïi estos bona reklamo. Via hotelo estos plenplena dum la venonta sezono.

            - Sekvontjare finißos mia dek jara kontrakto, kaj la Ùtato evikcios la hotelon. Kion mi profitos el la reklamo?

            - Nu. Ãu vi do estas nur luanto?

            - Jes.

            - Ãu sola?

            Wolfgang hezitis.

            - Ne… Mi fondis la banlokon, kaj mi ricevis dek jaran koncesion de la malajana reßo, kiu estis leßoobeema reganto sur la insulo Malgranda Lagonda, por fruktuzi la gastigajn establa¢ojn. Sed tiel, ke li estas mia komanditanto. La nederlanda Ùtata administrado asprobis tion, kaj ankaª la „Nederlanda Banko”, kiel entreprenanto.

            - Kiel eblas tiel simple manipula¤i la Ùaltotabulon en la hotelo? Ekde hodiaª ni starigos gardiston tien.

            - La elektra centralo estas apud la maÙinejo, kie restadas nur la hejtistoj kaj la mekanikisto. Ni ankoraª neniam havis kaªzon estis singardemaj.

            - Ni pridemandos la personaron de la maÙinejo. Krome tiuj indißenoj, kiuj nun estas en la hotelo, ili ¤iuj venu en la kontoron!

            Wolfgang iris.

            - Jen estas la fingrostampo – diris Sedlintz.

            - Dankon. Jen prenu – respondis Elder kaj transdonis spegulon, pakitan en silkopaperon. - Fingroprema¢oj estas sur ßi. Komparu ilin kun tiuj, kiujn ni jam havas.

            Sedlintz forrapidis.

            - De kie vi prenis la spegulon? – demandis la kapitano.

            - Lastfoje ßi estis en la mano de la krimulo.

- Ãu ni arestos lin, se la fingrostapoj estos identaj kun tiuj, kiuj ni trovis sur la Ùaltostango.

- Ne. Ni havas malmulte da konvikto.

- Se li mallumigis ¤ion dum la atako, ¤u tio ne estas sufi¤a pruva¢o?

- Ïi sufi¤as nur al tio, ke li partroprenis la perforton kontraª la polico, sed mi volas pruvi e¤ tion, ke li estas murdisto, ¤antaßisto, rabisto!

- Kian alibion li havas?

- Nekontesteblan. Multaj fidindaj atestantoj, bonfide kaj ¢ure konfesos, ke ili estis kun li…

- Kaj tamen…

- Tamen li estas la murdito.

Alvenis la personaro de la maÙinejo, la negra liftisto, mulata koktelisto, tamula Ùoforo, du indißenaj kuirhelpistoj, la malajana bildkart- kaj dancmaskvendisto, fine miksrasa lavistino.

- Ferguson! Bonvolu konduki la indißenojn en la najbaran ¤ambron, elektu tiujn, kiuj havas senduban alibion, la ceteruloj envenu unuope.

…La kolorhaªtuloj rigardis la policanojn kun timemaj, grandaj, rondaj okuloj. Ili sekvis Ferguson-on malkuraße flustrantaj.

- Nu – turnißis Elder al la hejtistoj, starantaj en olea ¤emizpantalono. – Iu malÙaltis la kurenton proksimume antaª unu kaj duono da horo ¤e la elektra centralo. Kion vi scias pri tio?

- Mi tuj elrapidis, ¤ar mi estis ßuste apud la varmakva kaldronego – diris la mekanikisto -, kaj mi restarigis la elektrofluon kiel eble plej rapide. Polica oficiro, kiu venis kun lampo, anticipe faris ion.

Li estis Sedlintz, kiu kolektis fingrostampojn.

- Ãu vi ne vidis aliulon?

- Ne.

- Mi vidis strangan homon – diris la hejtisto. – Mi liveris koakson per puÙ¤aro el la karboglitejo, kaj la  Ùaltotabulo de la ekektra centralo estis videbla ¤e la turnißejo. Mi ekvidis iun por momento, kiu kaÙe foriris. Mi sekvis lin, sed li malaperis ¤e la alia turnißejo, kaj mi devis urße liveri la koakson… Li estis tre stranga homo…

- Kio estis stranga sur li?…

- Nu… mi klare vidis… Li estis mar-oficiro…

- Ãu vere?

- Ankaª mi opiniis tion nekredebla: nokte mar-oficiro en la subteretaßo de la hotelo…

- Jes. Ïi estas sufi¤e stranga…Dankon, vi povas foriri.

La laboristoj de la maÙinejo forlasis la ¤ambron.

Poste sekvis la pridemando de la indißenoj. Nur du el ili ne povis prezenti alibion: la lavistino kaj la vendisto de la kurioza¢oj de la insulo, kiu cetere vendis ankaª bildkartojn.

- Kiel vi nomißas? – demandis Elder la lavistinon.

- Ïilda… mi venis el Djajpur… Hindio…

- Ãu vi estas lavistino?

- Jes… Malsupre en la keletaßo. De kiam malsana sahibo estas en la domo… ne estas permesate… suprenveni ¤i tien…

- Kie vi loßas?

- En la lavo¤ambro…Mi loßis antaª nelonge  sur la etaßo, en malgranda ¤ambro, sed de kiam estas malsana sahibo…

- Mi scias tion. Ãu vi rimarkis nenion nokte, kio estis stranga?

- La luno… estis tute rußa… Kvankam ßi ne kutimas…

- Kiel vi vidis la lunon el la keletaßo?! Ãu?!

Ïilda, la lavistino timißis.

- En… mia… sonßo.

- Ne mensogu, ¤ar mi tondigos vian hararon kalva…

Nun envenis la direktoro kun Martino. La knabino fikse rigardis la serviston…

- Se tondigi mian hararon, mi…

- Silentu! Vi do suprenvenis el la subteretaßo, kial kaj kie vi estis? Parolu, ¤ar… - kaptinte Ùian brakon, li levis ßin per subita movo tiel, ke la genuoj de Ïilda fleksißis pro timißo.

- Mi… renkontißis… kun Martino… mi ami grandega blanka servisto.

- Ãu Ùi renkontißis kun vi?

- Jes – respondis Martin hezite.

Elder vidis bone, ke li venis en sakstraton, kaj li ne povas plu demandadi, ¤ar io ne estas ordo.

- Forportu vin! – li kriis al la knabino. – De nun miaj okuloj estos sur vi.

La virino rapide elÙtelißis kun mallevita kapo, ¢etinte malesperißintan rigardon al Martino

Sekvis la malajana kurioza¢- kaj bildkartvendisto. Li estis plenvestita per eleganta kombineo de subakvißisto, sen kapujo, sed kun blua bantkravato. Lia nigra, artista ¤apelo ne havis randa¢on, li ne portis Ùuojn, Ùtrumpojn, sed jam delonge elmodißintaj manumoj ekbrilis super liaj pojnoj, kaj li balancis ostoprenilan promenbatonon. Dancmasko penda¤is el la poÙo de la subakvißista kombineo.

- Kiel vi nomißas?

- Admirinda Nalaya.

- Kio estas via profesio?

- Reßo kaj galanteriisto.

- Kiel?

- Mi estas la reganto de la insulo, pro la favoro de la reßino, kaj kunposedanto de ¤iuj gastigaj establa¢oj sur Malgranda Lagonda…

Tiu sciigo surprizis ankaª Elder-on.

- Kial vi loßas en malpura ¤ambro multope?

- Por ke oni ne sciu, kiu mi estas. En grandaj hoteloj ßi ofte okazas, kion oni nomas inkognito.

- Kaj… kial vi vendas indißenajn dancmaskojn?

- Perlabori monon.

- Vi ja povus vivi grandsinjore el la enspezoj.

- Sed tiam aliulo povus vendi tiujn. Oni ne Ùatas indißenan direktoron, sed la dancmaskojn jes. Labori estas bone. Perlabori monon estas bone, malgraª tio, ke la kromenspezoj estas altaj. Ïi estas vero.

Teninte maskon en sia mano, li rigardadis ßin kun plezuro. Elder prenis tion de li.

- Ãu ßi estas kurioza¢o sur Malgranda Lagonda?

- Jes, tre kurioze, sinjoro, tiom ke ßi tute ne estas trovebla ¤i tie.

- De kie vi havas tion?

- El Lejpcigo. Ïi ne estas kurioza¢o tie. Oni produktas tiujn. Ne estas tiel malbelaj maskoj ¤e ni. Ãiu havas sian propran vizaßon, tio estas sufi¤e malbela. Ankaª tio estas granda vero.

- Kie vi estis nokte?

- Sur la etaßo. Mi interbatadis kun vi, kaj iu alpafis min.

- Kiel?! Ãu vi estis tiu?

- Jes. Je la dekdua horo mi Ùteliris al la knabino kaj parolis kun Ùi, elveninte, vi atakis min, mi timißis… bum… bum, mi devis kuri.

Elder longe rigardis la rikanantan vizaßon. La klarigo estas tre simpla aª tre artifika.

- Diru, reßo, ¤u vi scias, kiu mi estas?

- Ãiu scias. Vi estas saßa kaj maljuna, kiel krokodilo, kaj la reßino pagas al vi, por ke vi estu kruela sang-hundo, oni malamas kaj mortigos vin pro tio.

- Nu… Ãu vi scias, kion mi kutimas fari al la krimuloj, kiam ili mensogas?

- Vi batas ilin, kaj ili malsanißas. Sed vi ne rajtas bati reßon.

Li tuj ricevis tiel grandan vangofrapon, ke la pordisto vekißis el sia dormo en la halo.

- Mi opinias, sinjoro, mi eraris. Tamen eblas – diris la Admirinda Nalaya malgaje, kaj fajreroj dancis antaª liaj okuloj.

- Mi ßojas, ke ni komprenis unu la alian. Nun rakontu, Nalaya, kial vi kaÙißis en ¤ambro, kaj kial vi forkuris de antaª mi? Sed diru la veron!

- Mi diros la veron, ¤ar mi tre malofte mensogas. Nokte iu vekis min el mia dormo. Estis mallumo, mi ne vidis lin. La maljuna gezetvendisto estas mia atestanto, en kies muzikskatolo ploras animo de mortintaj su¤infanoj.

- Daurigu!

- Vo¤o diris: „Venu malsuprene en la ilarkameron, apud la lav¤ambro, kaj vi ricevos multe da mono.” Mi konjektis, sinjoro, ke temas pri malica sor¤o, kiun oni nomas friponeco.

- Kion vi diras?

- Kiam mi estis tronheredanto, mi laboris kiel Ùipohejtisto kaj ekkonis la civilizacion.

- Hm, daªrigu!

- En la ilarkamero estis mallumo. Tiu homo klarigis al mi, kiu aperas nur nokte, kien mi devas iri, ke mi ne devas Ùteli, mi ricevos nur ian kajeron. Revininte, mi ricevos kvindek florenojn de li. Ïi estis tre bona propono, sinjoro.

- Ãu li diris nur tion?

- Jes.

- Elder ¤irkaªrigardis.

- Ãu trovißas gumbastono ¤i tie?

- Aª… li diris tion - daªrigis la reßo rapide – se iu subite aperos renkonte al mi, mi ne timu, ¤ar estos helpo… Poste mi reiris en la ilarkamaron, kaj mar-oficiro draste batis min tie, ¤ar mi paÙis sur lian vizaßon en la mallumo…

- Kion vi diras?

- Mar-oficiro vangofrapis min sur la koridoro de la keletaßo, kiu havis grizan uniformon. Okazis nur tio.

- Nu!

- Mi ¢uras je miaj prauloj, ke mi ne trompos vin, blanka sinjoro de fulmrapidaj manoj.

- Kiel aspektis tiu, kiu flustradis.?

- Li estis singardema, por ke mi ne vidu lin en la malumo.

- Reßo, nun vi diris multajn, grandajn mensogojn, kaj fine mi draste batos vin pro tio, ke vi longe estos malsana. Ankaª ßi estas granda vero.

- Sed ßi estas tre malgaja, sinjoro.

- Forportu vin! Ferguson, iru kun li, kaj pridemandu la maljunan gazetvendiston!

Sekvis Wolfgang.

- Kion vi scias pri tio, kion via kunulo rakontis?

- Nenion. Nur malnova kontrakto ligas lin al mi, cetere ni apenaª renkontißas.

Sedlintz revenis.

- Jen… - li transdonis la fingrostampojn. – Ili sendube koincias.

- Kio ßi estas? – demandis Wolfgang.

- Fingrostampoj – respondis Elder kun stranga akcento.

La direktoro farißis mortopala, liaj lipoj ektremetis pro timißo, kaj

subite li devis eksidi.

XL

La nokta vagado de Felikso sufi¤e foruzis la uniformon de kapitano Dickman. Nua aªrore silentißis la hotelo tiom, ke la junulo kuraßis iri al la helika Ùtuparo. Ãiuokaze li devas redoni la vesta¢on de la kapitano. Momente li estis ankoraª en la keletaßo.

            - Damne…

            Miksrasa virino sidis kun hotelservisto ¤e la helika Ùtuparo.

            - Kredu min, Maartiino… La junulo mesaßis pere de la ¤efkelnero, ke mi venu… Kaj li diris, ke mi ne bone gladas liajn ¤emizojn… Li estas bela homo kun infana vizaßo, sed por mi nur vi…

            - Kion li volis de vi?

            - Vi diris, Maartiino, ke vi edzinigos min, se ni havos mil florenojn, kaj ni faros grandan negocon… Vi purigos Ùuojn sur la strato, mi estos lavistino en vaporlavejo…

            - Se vi ne rakontos rapide, vi ricevos du vangofrapojn.

            - La junulo de belega vizaßo diris: li donos al mi mil florenojn. Se mi helpos lin forlasi la kvarantenon… Mi permesu al li fußu tra la defluejo de la lavo¤ambro, kiun kovras granda krado al la kanalo… Morgaª vespere… je la deka horo…

            - Tiam li mortigis la gaston.

            La virino diris milde:

            - Li do murdis… La kompatindulo certe devis fari tion. Venos alia gasto, sed ni povas fari mision el la mil florenojn kiel geedzoj…

            -  Nu! Se oni ekscios tion, vi povas ricevi dek jaran punon.

- Oni ne ekscios, Maartiino… vi vidos… La  junulo estas bela kaj saßa, li havas blankan haªton, nigrajn, longajn brovojn…

- Li estas murdito.

- Ankaª tio povas esti…

- Mi nun devas iri. Mi diras nur tion, ke estu singarda!… Kaj ne menciu min, se okazos io malbona…

Kisoj Ùmacas. Poste Martino iras supren, la virino revenas en la lavo¤ambron kaj zumkantas.

Ankaª Felikso ekiras. Sur la etaßon. Li nun li reportos la uniformon de Dickman. Sed kion li surhavos? Sekura lampo lumis blue malproksime, ¤e la kaldronegejo. Li ekvidis kelkajn oleajn pantalon¤emizojn. Li vestis sin per iu. Li trovis ankaª tretitajn, tolajn Ùuojn… Nu tiel… Kaj nun ek…

Li reportis la uniformon de Dickman. La kapitano pendigis ßin por purigi tion. Male ßi espektis tiel, kvazaª lia vesta¢o estus tute foruzita dum unu nokto.

Nun al Maud!… Li singarde Ùteliris sur la Ùtuparo, poste sur la koridoro… Li kaÙe elrigardis ¤e la turnißejo…

Li timißinte retropaÙis.

Policisto staris antaª la ¤ambro de Maud!

Li tuj sciis, pri kio temas. Oni arestis Ùin. Li turnißis kaj rerapidis sur la koridoro. Li iris tre aplombe, sen ¤iu singardo sur la unuan etaßon kaj frapetis sur iu pordo.

- Envenu.

Li enpaÙis. Elder sidis ¤e la tablo en pi¢amo kaj kuiris teon.

- Ãu vi arestis Ùin? – demandis Felikso.

- £i estas nur sub gardo.

- Kiam hodiaª nokte mi sincere rakontis ¤ion al vi, tiam vi promesis, ke vi ne sciißos pri tio.

- La knabino memvole konfesis antaª la kapitano. Mi povis fari nenion alian. Trinku teon.

Felikso malgaje kirladis la varmegan trinka¢on.

- Ãu vi  trovis la kajeron?

- Ne. Oni forportis la livreon el la kontoro en la lavejon, kaj kiam mi traser¤is ßin, jam nenio estis en ties poÙo. Iu antaªis min.

- Ãu ne eblas helpi al la knabino?

- Ni havas esperon. Mi fidas tion.

- Atentu min, Elder, vi estis mia samlaernejano kaj mia amiko. Ankaª nun vi estas tio. Mi ne koleris vin e¤ momenton, kiam vi gardis min, kiel malliberulon, vi Ùtelis mian vesta¢on, ke mi devis fußi en pi¢amo. Eble vi pravis, kiam vi plenumis tiel la ordonojn de mia patro. Mi ne koleris vin. Sed se vi ne konsideras tiun knabinon kiel escepto, se vi severe obeos la ordonon  de la devo… - Li ¤esis paroli. – Mi estis tre frivola knabo – li komencis denove. – Nun ßi estas alia afero. Mi amas la knabinon, kaj mi edzinigos Ùin. Se necese, post la plenumo de Ùia puno. Mi atendos Ùin ¤e la pordego, kiam Ùi liberißos…

- £i estas eminenta knabino…

- Sed eble vi ne devas fari tion. Aªskultu min: nun jam mi devas kaÙißadi ¤i tie ßis la fino de la afero.

- Bedaªrinde. Mi devintus trovi vin pli frue. Vi havas nenian alibion.

- Vere estas tiel. Sed ni jam ne povas helpi tion. Mi kaÙißados plu… E¤ tio povas okazi, ke mi fußos kun la knabino.

Sekvis mallonga paªzo.

- Nun mi diros ion al vi, Felikso. ¥us vi ne menciis tion, ke mi staris en Weltewreden; kiel fiaskinta advokato, kaj vi protekte helpis min dungißi ¤e la polico. Mi neniam forgesos danki tion al vi. Sed se vi provos fußis kun fraªlino Borkman, mi estos agopreta, kaj mi kaptos vin kun Ùi, plenumante tion, kion mia policista honoro postulas de mi. Poste mi skribe demisios, ¤ar mi Ùuldas per tio, kiel ßentilulo. Al vi kaj al mi, ¤ar mi povas danki ¤ion al vi.

Felikso ekstaris.

- Mi komprenis vin.

- Fidu min kaj la veron. Nenio estas perdißinta. Estu pacienca

- Mi ne kredas vin. Adiaª.

Kaj li iris, tute ne utiligante la okazon razi sin ¤e Elder, kvankam timige densa barbo kovris iun lian vangon. Li simple rapidis al la ¤ambro de la knabino.

- Kion vi volas? – demandis la policisto, iom mirante pro la duone razita homo, portanta ¤emizpantalonon.

- Ãu ne estas permesate eniri? – diris Felikso laªte. – Mi muntos la kranon de la varma akvo. Oni telefonis al mi.

La policisto frapetis kaj malfermis la pordon. Felikso staris sur la sojlon, por ke Maud vidu lin.

            - Ãu la muntisto bezonatas? – demanis la gardisto.

            - Jes – respondis Maud. – Mi venigis lin.

            - Vi do rapidu – diris la policisto al Felikso, lasante vojon, por ke la mutisto eniru, poste li mansalutis kaj repaÙis sur la koridoron.

            Kiam la pordo malfermißis, li rapidis al Maud kaj kisis Ùian manon.

            - Ãu la kajero? – demandis la knabino.

            - Ïi perdißis… malaperis. Mi ne havas multe da tempo, Maud, koncize: paku viajn plej bezonatajn aferojn en necesujnon. Estu preta en ¤iu momento, ke ni fußos.

            - Ne!

            - Silentu!

            Ili parolis preskaª kvereleme, kaj Felikso subite tiris al knabinon al si, forte ¤irkaªpreninte Ùin.

            - Vi fußos kun mi, Maud. Ni vojaßos al Usono. Se ni eliros de tie ¤i, tiam ni ludante povos forvojaßi el kiu ajn haveno.

            - Mi ne volas… pli multe da… viktimoj – Ùi protestis kun malmulte da konvinkißo, tute alpremißinte al la viro.

            - Mi amas vin, Maud. Nenio gravas al mi! Mi amas vin, kaj ¤u vi fußos, ¤u ne, mi interdividos kun vi ¤ion, kio okazos al vi…

            Dume iliaj lipoj jam preskaª tuÙißis.

XLI

Kiam Felikso denove estis sur la koridoro, jam komencißis la ¤iutaga vivo de la hotelo. Gastoj rapidis al la ban¤ambroj en pi¢amo, kvazaª en uniformo:

viÙtuko sur ilia brako, sapo kaj dentobroso en ilia mano.

            Grincado aªdißis el la direkto de la Ùtuparo, oni portis fornojn, hejtotajn per koaks-arda¢o. La rusto komenci ronßi la metalajn objektojn de la gastoj en kelkaj ¤ambroj, kaj la Ùimo penetris inter la gladitajn tola¢ojn, kiu post du-tri vaporplenaj tagoj jam Ùvebas en la aero de la Sud-mara tropiko. Rezoluta komencisto, memvole kvaranteniginta, petis permeson starigi koks-fornojn en la Grand-hotelo, ¤ar ßi ne havis hejtaparatojn. Oni portis la kradajn ujojn, plenigitajn per arda¢o, en la ¤ambrojn.

            Malgraª la langvoriga varmo, ¤iu ßojis pro la „hejtado”, ¤ar la muroj farißis mucidaj, kaj ne estis defendo kontraª la moskitoj, kvankam la sufoka malbonodoro de la incesita citronelo Ùvebis en la aero.

            La klimato jam komence de la malseka sezono ne estis taªga al tio, ke la organismo de blanka homo funkciu normale. Oni sukcesis izoli la peston, sed intertempe okazis malaria malsano. Apopleksio-simila  reªmatisma simptomo paralizis la krurojn de fraªlino Jörins. Artikoj malakre doloris, migreno, bronkito kaj stomak-irito turmentis la loßantojn de la hotelo. Kelkfoje flava, malbonodora nebulo kovris la insulon dum horoj, poste la densa, tropika pluvego sen¤ese falis tamburante sur ¤io

            Oni trinkis nekredeblan kvanton da alkohola¢o en la danc-drinkejo. Ïi varmigis, kaj mildigis la akrajn dolorojn… La gastoj estis incitemaj, malbonhumoroaj, okazis multaj kvereloj, intrigoj, kaj sur iu etaßa ¤ambro angla lordo motopafis sin je la brusto, pri kiu poste evidentißis, ke li fußis el Nederlando, kiel defarªdinta enkasigisto… Komencißis invado de miliono da insektoj kaj lumbrikoj el la malseka tero jam sekve de la unua abunda pluvego. La petrol-aspergado kontraª la formikoj signifis nur alian turmentigan aromon en la sufoka aero. Defleur Odette, la belega, belga estrino de la danc-drinkejo venenis sin per adrenalino, kiun la markizo uzis kontraª siaj astmaj perturboj; nun Ùi estas inter vivo kaj morto, neniu konas la antaªa¢ojn de la malgaja evento.

            Kelkiuj komencas senfinan kartludadon. Baronino Petrona ofte eksplodas per histeria plorado, Markheit provas ¤iumaniere trankviligi Ùin, kaj dume malaperas lia poÙhorloßo…

            Felikso jam Ùatus nur razi sin. Li vaga¤as sur la etaßaj koridoroj. Fine el iu ¤ambro elvenas Erich Kramartz, la junulo, bela kiel filmstelulo, kun infana vizaßo, kiu havas pentrinde arkformajn, certagrade arte flegitajn brovojn. Li ankoraª ne estas tridek jara. PoÙtuko pendas el lia supra poÙo, lia du-butonvica jako estas ¤efverko de tajloro.

            Li foriras fajfante, freÙe.

            Felikso malfermas la pordon de Kramartz per la ßenerala Ùlosilo. Li rapidas en la ban¤ambron.

            Jen la razilo! Rapide. Sed li apenaª Ùmiras sian vizaßon per la kremo, la Ùlosilo turnißas en la seruro.

            Iu venas.

            Kramartz revenis kun sinjorino Hould, kiu estis diketa belulino, havanta la aßon, kiel la virinoj en la romanoj de Balzac.

            - Kial vi faras tion, Maryorie? – diras la junulo incitite, kaj malpacience. Se vi jam decidis tion, ne turmentu vin.

            - Komprenu, Doddy…  ßi ne estas tiel simple… - respondis sinjorino Hould per tremanta vo¤o. – Se iam ni forlasos la hotelon, kaj Arturo definitive ekscios ¤ion, tiam jam estos… vane.

            - Sed jen estas mi…

            - Nun. Ãu se vi ne estos post unu jaro? Doddy! Mi forlasos ne nur mian edzon, sed ankaª mian infanon… Mi havas neniun, nur vin…

            - Ãu tio ne sufi¤as? Mi amas vin, Maryorie…

            - Vi havas nur dudek ses jarojn… kaj mi…

            - Sinjorino Hould estis kvardek du jara virino. £i havis belan vizaßon, diketan, sed proporcian staturon. Kelkaj sulkoj estis en Ùiaj okulanguloj kaj ¤irkaª Ùia kolo, sed ili estis videblaj nur tiam, kiam Ùi ne pudris sin sufi¤e.

            - Ni vojaßos al Kairo, Maryorie. Kaj ni faros ian prudentan aferon…

            - Ãu se tio ne sukcesos?

            - Ïi sukcesos!

            - Kiom da mono vi esperas ricevi por miaj juveloj?

            - Altan sumon. Tiuj estas belegaj Ùtonoj, nun la kurzo de brilianto estas favora… Unuavice ni aranßos belan neston, kaj restos sufi¤e por bazigi nian ekzistadon… Ni estos feli¤aj, Maryorie.

            - Ho, Doddy… Tiel malfacile estas al mi.

            La junulo ¤irkaªbrakumis Ùin.

            - Ãar tiu malseka klimato estas terura. Ïi faras nin sentimentala…

- Ne… ne… Mi timas vin… Kiu vi estas?

- Ãu vi nun denove memorigas min pri tio, ke mi estis dancisto? Ãu eble vi malestimas min?

- Ne koleru, Doddy.

- Ïi jam tro sufi¤as al mi!

Malferminte fakon de la skribotablo, li metis kaseton antaª la virinon.

- Jen estas viaj juveloj  Kaj revenu en vian hejmon.

- Ne koleru min, Doddy. Mi ne volis ofendi vin.

- Doloras, ke vi ripro¤as min pro mia pasinteco. Mi estis finekzamenonta inßeniero, nia familio malri¤ißis, mia patro malsanißis, ni bezonis monon, tial do mi dancis…

- Mi scias, mi scias… Pardonu min, sed… mi amas kaj timas vin… Ne koleru…

Li denove ¤irkaªbrakumis Ùin.

- Mia malkuraßeta Maryorie… Fidu min.

Felikso rapide elgrimpis sur la eskalon per rapideco de pra-rutinulo, de tie en la ¤ambron de la lavistino, poste li denove trovißis sur la koridoro. Kion fari? Li malsupreniros en la keletaßon. Eble li trovos tie trankvilan lokon, kie li povos razi sin… Rapide al la helika Ùtuparo.

La atmosfero nek en la subteretaßo estis trankvila. Laboristoj fervoris ¤irkaª la kaldronegejo. Ili iradis tien-reen… Li rimarkis ferpordon sur la murod de iu flankkoridoro.

La deponejo! La kolektejo de la malplenaj valizoj. Oni ¢us portas kofron al la Ùarßolifto…

- Lasu la pordon de la deponejo malfermita, por aerumi, kaj ankaª koaksforno estas bezonata, ¤ar ¤iu kofto estos Ùima – diris Martino al la grumo. Poste ili foriris per la lifto.

- Felikso enstelißis. Li penetras profunde en la deponejon. En ßia fino malgranda, aeruma fenestro lumas desupre, kiu donas vidon al la ßardeno. Vere terura odoro regas ¤i tie. Li tute ne konjektis, ke la Ùima ledo tiel fetoras. Li klopodis iri proksime al la kel-fenestro, ¤ar li sentis tiel, ke li tuj malbonfartos, se li ne povas enspiri freÙan aeron. Li flankentiris kelkajn kofrojn. Li facile forigus grandan valizon, barantan lian vojon, sed tio ne sukcesas… Kial ßi estas tiel peza? Stariginte, li rulis la kofron, ke ßi turnißis de iu ekstrema¢o al la alia.

Fine li eksidis sur la plankon, metis apud sin la razilon kun inkrustita prenilo, kiu havis la surskribon „Sidney Crick”, kaj li ser¤adis la kremon… Sed la fetoro estis neeltenebla. Li volis iris pli proksime al la fenestro… Terure…

Li denove turnis la kofron. Ties fermoplato subite malfermißis, kaj mortinta¢o falis sur la plankon.

Ïi estis la kadavro de sinjorino Villiers!

XLII

Li staris terurite kaj tolpore. La kadavro, kovrita per koagulißinta sango kuÙis tie kun malfermita buÙo, elstarißintaj okuloj, kurbaj membroj, kiel monstro, kaj sufoka fetoro pelenigis la kelon dum momentoj.

            Li stumbladis al la pordo zorgante pri nenio.

            - Diablo forportu tiujn multajn, Ùimajn kofrojn – kriis vo¤o. – Fermu la deponejon.

            La ferpordo frapfermißis. La riglilo klakis. Felikso sentis tiel, ke li svenos. Stariginte grandan Ùrankokeston, li atingis la fenstron de tie. Zorgante pri nenio, li grimpis en la liberan aeron. Feli¤e la pluvo falis en la krepuska ßardeno, kaj neniu vidis lin. Li kuris tri paÙojn. Li rigardis tra la plej proksima fenestro. La lavo¤ambro! Ïi estas bona! Li rapide ensaltis. Ankaª lito kaj tablo estis tie. Ïi estis meblita por Ïilda dum la kvaranteno. Malgranda necesujo kuÙis sur la tablo. Ãu la virino Ùtelis ßin, aª iu forgesis ßin ¤i tie?

            Li eksidis lace, spiregante. Li prenis sian kapon inter siajn manplatojn. Kio okazis?

            Iu mortigis sinjorinon Villiers. Terura tran¤o estis klare videbla sur Ùia gorßo. – Kiu mortigis Ùin? Doddy! La ßigolo. La sicilia vidvino rakontis al la pastro, ke sinjorino Villiers venis ¤i tien pro Doddy. Sinjorino Hould estas la alia virino, kiu firlasis sian edzon. Elder diris ankaª Ùian nomon: sinjorino Arturo Cocklin. Doddy volas fußi kun la juveloj de la virino. Sinjorino Villiers grave minacis la planojn de Doddy, la ßigolo do mortigis la edzinon de la redaktoro, kaÙinte la kadavron en keston, li simple sendis ßin en la deponejon. Hodiaª vespere li foriros kun la  juveloj de Maryorie, kaj la afero estos finita…

            Ãu li rakontu ¤ion ¤i al Elder? Ne! Ankaª li volas fußi kun Maud tra la defluejo de la kanalo, trovißanta en la lavo¤ambro. Se li mencios arestite, kie li volis fußi, oni starigos gardiston tien…

            Forkuru tiu fripono! Temas ja pri Maud.

            Fußu tiu vira bestio, kaj Dio punu lin…

            Li komencis trankvilißi. Li iris al la faªko de la defluilo.

            Ïi estis rondforma aperturo de kanalo, kovrita per krado. Unu homo povis traißi tie. FerÙtuparo kondukis en la profundon.

            Unuavice li nun razos sin. Li reiris al la tablo. Eble spegulo trovißas en la necesujo. Malferminte la necesujon, li povis konstati, ke en tio estis spegulo, sed ßi rompißis, aª iu elprenis ßin. Anstataªe tio estis plena de malgrandaj objektoj, kiujn oni povis Ùteli nerimarkite el la ¤ambroj de distritaj gastoj: kombilo el testud-karapaco, kudrilarom pudrujo…

            Li fermis la malgrandan, nigran mansaketon. Ne gravas. E¤ sen spegulo ßi estas neebla. Li jam komencis ser¤adi en siaj poÙoj, ¤ar li ne trovis la razilon, kiam li aªdis vo¤ojn.

            Rapide grimpis sub la liton. Vane. Nun jam ßi ¤iam okazos tiel. Sub lito, en lumig-korto aª en Ùranko. Li jam alkutimißis tiom, ke malfacile estos alie. Ïilda envenis. £i zumkantis kaj metis korbon da vesta¢o sur la plankon. £i Ùaltis la lampon, ¤ar jam krepuskißis.

            - He! Ïilda! – kriis iu. – Venu rapide!

            - Kio okazis?

            - Oni trovis mortintan gaston en la paka¢deponejo!

            £i forkuregis. Martino kaj la grumo ttrovis la kadavron, kiam ili revenis en la paka¢deponejon kun la koaksa forno. Laboristoj, servistoj ¤irkaªstaris terurite la mortinta¢on.

            - Neniu iru en ties proksimon! – kriis Martino Ùajnigante sin grava – eble trovißas piedsignoj sur la okazejo!

            La negra grumo, kiu iris venigi Elder-on, raportis spiregante:

            - Ili jam estas ¤i tie!

            Alvenis la polica komitato. La oficiroj, la kapitano, Elder kaj Markheit.

            - Mi sciis – diris la ¤efinspektoro kapbalancante. – Sinjorino Villiers.

            Poste komencißis la esploro. Pasis duon horo, kaj oni arestis la asgrikultura¢-komeciston Vangold, ¤ar ankaª li mem konfesis, ke la razilo kun inkrustita prenilo, kiu havis surskribon „Sidney Cricke” estas lia propra¢o, kiun oni trovis apud la kadavro, kies gorßo estis tran¤ita.

XLIII

Estis vespero. Intertempe Ïilda revenis en sian ¤ambron. Poste ¤ambristino venis malfruißinte, ¤ar oni pridemandis lin. Nun ili komencis pendigadi korbon da tola¢o. Ïilda disfaldadis la blanka¢ojn, la ¤ambristino nombris ßin.

- Du litotukoj… unu kusentega¢o.

- La kusenettega¢on ne kalkulu, ßi estas la mia… Kial oni pridemandis vin…

- Mi estis tie… nu… kiel oni diras… se oni nokte devas maldormi?… Trovite: De¢oranto! Kaj ili demandis, kion suspektindan mi vidis? Mi diris… ke ßi estas kvieta koridoro… kaj sinjoro Vangold estas galanta homo. Foje li donis al mi unu florenon, por porti leteron kaj florojn al baronino Petrovna… Ankaª sekvonttage li donis unu florenon, denove porti leteron, sed la baronino remesaßis, ke nenia ora fontoplumo restis ¤e Ùi… Nun li konstante lamentas al la detektivo, ke li devas paroli kun sia edzino… telefone…

- Kion vi konfesis…

- Ke mi vidis nenion strangan. Mi de¢oris nur unu nokton sur la etaßo… Kvar peplomtega¢oj… La kvina estas en la stebejo…

„Kompatinda Vangold” – pensis Felikso sub la lito, kaj li tre suferis, ¤ar formikoj kaj miriapodoj krabladis sur li.

- Se vi demandas min pri la tria etaßo, tie estus kion konfesi. Ïi estas bela fripona¢o… La gubernatoro de la insulo Tonga, tiu Shilling, kaj kapitano Dickman, transprenis la cigaredojn, alvenintajn pasintsemajne al la adreso de Bruns. Ili koruptis la pordiston… Tri malgrandaj kusenegtegoj… Mi hazarde aªdis… Ili donis ankaª al mi kvindek florenojn dirante, se mi ne perfidos ilin, mi ricevos ankoraª kvindek florenojn… kaj mi portu la cigaredojn de ili al Bruns, kvazaª tiuj estus alvenintaj per la poÙto… Tiu Bruns kontrabandas armilojn en Ãinion. Ferninando rakontis tion. Ïi estas severe puninda. Se iu kontrabandas armilojn ien de sur Javo. Kaj li havas multe da mono, kvankam iam li estis matroso kaj jam sidis ankaª en malliberejo… Nun ¤iumonate oni sendas al li de Simon Artz, el tabako propre miksita, en cigaredpapero kun lia nomo…

- Hoo… ¤u tiu dikstatura homo, kiu antaª nelonge draste batis la liftiston?

- Jes, tiu… Kaj Bruns donis al li kvindek florenojn, ¤ar li ne estas malbona homo, nur vulgrulo… Sed nun jam li batos neniun, ¤ar oni venenis lin, li mortos kaj estos enterigita. Ferninando diris ankaª tion. Li estas Ùparema ¤ambrokelnero, tial li Ùtelas la cigaredojn de la gastoj. Kaj li malsanißis. Tiam li diris, ke oni venenas tiun Bruns-on. Traser¤inte la ¤ambron de sinjoro Dickman, li trovis ian venenon eel kanabo kaj verda Ùelo de papavo, kiu fumite kun tabako iom post iom mortigas la homon… li diris, ke ni devas urge fari ion, kaj li tuj komencis ¤antaßi la kapitanon kaj la anglon, tiel, ke li nun a¤etos motociklon kun krom¤aro… Flankenmetu la ok bluajn, silkajn kusenegtegilojn, ili apartenas al la privata garnituro de tiu belga Odette. £ia ¤iu hava¢o estas el blua silko, kaj nun Ùi mortigis sin mem. Martino diris, ke la sukerbarono, kiu havas kur¤evalojn, forlasis Ùin, kaj tial…

felikso jam ne sentis la fiinsektojn. Li kuÙis surventre sub la ferlito konsternite… Li ekmemoris, kiel malbone li fartis, fuminte la cigaredojn de Bruns. Nu jes! Oni venenis la cigaredojn kaj metis la mimozojn sur la sojlon! La mesaßon de Li Shing! Nun li pensas tion, ke ßi estas la malbeno…

- …Fernando vidis dum purigado, ke tiu emerita Dickman havas malgrandajn kanonojn en la tirkesto, kaj foje li subaªskultis, ke li diris al Shilling: „… se ni povas albordißi sur la insulo Tonga, tiam la piratoj ne atakos la anglajn kargoÙipojn. Ili interkonsentis, sed la gubernatoro de la insulo Tonga diris, ke li ne permesas la enÙipigon, kaj nek la centra registaro ricevu armilojn. Dickman diris, ke nur Bruns rajtas liveri al li, kaj ili interkonsentis. Tial Ferdinando ¤antaßis de ili someran vesta¢on kaj du binoklojn. Ankaª Lidia ¤antaßis advokaton el Javo, ¤ar li edukigas infanon en la misiejo, kaj sur la dua etaßo la liftisto ¤antaßas damon pro la itala, amatora ¤evalrajdisto…

- Nur en la lavo¤ambro neniam estas kromsalajro…

La lumo estingißis sur la koridoro. Nur kelkaj, malgrandaj, bluaj, sekuraj lampoj brilis…

- Bonan nokton – diris la ¤ambristino kaj iris kun la korbo. Ïilda malÙaltis la lampon. Sed Ùi ne malvestißis. £i atendis…

Rulißanta bruo aªdißis de malproksime. Oni leveris la karbon al la kaldronego per puÙ¤aro. Poste silento. Nur la konstanta, monotona pluvego tamburis… Pasis pli ol duon horo.

- Iu frapetis.

- Ãu Martino?…

Neniu respondis. La pordo malfermißis. Iu envenis.

- Ne lumigu lampon… Mi estas tiu – flustris Kramartz. – Levu la fermoplaton de la kanalo. Kiam mi eekiros, vi ricevos la monon… Mi avertas vin, ke vi estos kondamnita al dek jara malliberigo, kion vi faras nun. Tenu do vian buÙon fermita.

- Ho… sahibo… Ïilda… estos muta…

Ankaª la viro kaj ankaª la virino faris bruon dum irado en la blinda mallumo. Tiel Felikso povis Ùtelumi el sub la lito. Kramatz stumbletadis malantaª la lavistino, Felikso Ùteliris al la kanalo. Kramatz kunportis nur malgrandan lak-valizon. En ßi la juveloj de sinjorino Hould!

- Estas iom malfacile… malfermi ßin – ßemetis Ïilda ¤e la kovra fer-krado super la kanalo.

- Lasu min iri tien! – Alirinte, li elprenis ion el sia poÙo, mallonge li klopoda¤is per la krado… bruo… Ïi estis malfermita, kaj aªdißis plaªdego de akvo. Kaptinte la valizeton, Kramatz transdonis la monon al la knabino… La remetita fermoplato klakis super li, kaj li rapide malsupreniris kelkajn Ùtupojn sur la eskalo…

La multe da timißintaj ratoj Ùrikante diskuris. Li iris senpere preter la muro por ne paÙi en la akvon de la kanalo. Malgranda lampo flagretis ¤e ¤iu turnißejo, en nebulsimila vaporo… Li jam preterlasis ankaª la dekan suprenirejon, kiam li fine ekiris sur la ferÙtuparo… Li subaªskultadis. Estis silento… kaj densa, peza nebulo… Denove elpreninte la handspikon, li  levis la fermoplaton… kaj li grimpis surfacen!

Li estis en la kvartalo de la indißenoj, malproksime de la urbo, ie sur la marbordo. Poste li aªdis bruon de rikis-kulio ¤e vojkrucißo. Li laªte kunfrapis siajn manplatojn. La durada veturilo haltis antaª li.

- En la havenon – li kriis enrikisißinte. La kulio komencis kuri.

…Post  unu horo li jam estis sur la vaporÙipo, veturanta al Surabaya. Li faligis sin sur la mallarßan liton kun malpezißinta ßemo kaj malfermis la valizeton por rigardi la trezoron, la mirindajn juvelÙtonojn de Maryorie.

Bagatela¢oj trovißis en la valizeto. Kombilo el karapaco de testudo, kudrilaro, pudrujo… kaj ßenerale tiuj oblektoj, kiujn Ïilda kutimas Ùteli de la gastoj de la hotelo… Sed juvelo trovißis nenie.

Li faligis la valizeton el sia mano kun pala, deformißinta vizaßo, kaj ¤iuspecaj objektoj disrulißis sur la planko.

XLIV

Kiam Ïilda eklumigis la laméon, Ùi ekkriis pro timo. Duone razita  homo staris vidalvide al Ùi, en lia mano kun valizeto.

- Silentu! Vi kontrabandis iun el la kvaranteno! Tial oni transportos vin al Sumbava.

- Mi petegas, sahibo…

- Vi havas unu rimedon por savißi! Ne pli ol unu kaj duono da horo mi estos ¤i tie kun virino. Se ni malsupreniros en la kanalon, tiam restos sekreto, kio okazis. Se vi ne estos ¤i tie post unu kaj duono da horo, tiam mi denuncos vin.

- Mi estos ¤i tie, sahibo.

Felikso supreniris sur la Ùtuparo en lia mano kun la valizeto, portante la  juveloj de Maryorie. En la mallumo, kiam Doddy klopoda¤is per la krado, li interÙanßis la juvel-valizeton kun la necesujo de Ïilda.

Li haltis sur la senhoma teretaßa koridoro antaª pordo.

Li subaªskultis. Tomba, raªka vo¤o diris:

- Vane… mi estis aparte de vi… du tagojn. Ankaª al mi estas kapute… Ïi estis kontaßa malbeno…

- Mi bedaªras, Hacker… - diris alia tomba vo¤o. – Mi jam… ne abomenas vin… Vi dividis kun mi… las mortan solecon… Dankon…

- Mi ne…

Alumeto krepitis. Iu ekfumis cigaredon.

- Sciu… - spiregis Bruns per malforta vo¤o – mi farus multajn aferojn… alimaniere… se… se mi ne devus morti… Mi estis fia bruto… Kvankam mi havas tiom da mono… tiom… kaj… mi neniam faris… ion bonan… Nun jam estas malfrue… Iu malbenis min…

- Mi ¤iam pensis, ke tio estas idiota¢o…

- Ankaª mi… Nun evidentißis, ke ßi tamen ne estas tio. Post la tria mimozo… nun mi devas morti…

- Sed kian rilaton mi havas… al tio… sen ¤iu aparta mimozo?!

- Vi inklinas… al la malbeno…

Profunda ßemo.

- Mi agis malbone, Hacker…

- Mi vertißas… Sinjoro Bruns…

- Ne diru… Bruns… Mi estas Hermann Thorn… Sed mi ne uzas… tiun nomon… La polico  ser¤as… malnovan bandestron de rabistoj… Mi prirabis kason de Ùipo en Kairo… Nun jam mi povas konfesi tion.

Silento.

- Kie estas la pasintaj… belaj tempoj.

Felikso enpaÙis en la ¤ambron sen frapeto kaj diris rapide al la du surprizitaj homoj:

- Koncize, mi ne havas tempon. Pro dankemo, bonvolu ne interesißi pri mi. Vi havas nenian malsanon. La malbeno estas stulta¢o. La cigaredoj estas venenitaj. Ne fumu ilin. Trinku alkohola¢on kaj nigran kafon, post du tagoj vi resanißos…

- De kie… vi scias tion?

- Konkurenca kontrabandisto sisteme venenas viajn cigaredojn.  Bonfarton.

Li elÙtelißis kaj fermis la pordon…

La flava, grase Ùvitanta, morte enkavißinta vizaßo de Bruns mirante direktißis al la pordo. Liaj okuloj el du nigraj kavoj lumis langvore. Sed tuj kaptinte botelon da brando, li metis ßin al sia buÙo.

- Friponoj… - siblis Bruns. – La anglaj agentoj faris tion… Sed ili amare pentos ßin… ¤ar se estas vere, kemi resanißos, tiam ve al ili… He! Demetu tiun botelon, vi, hirudo!

- Kiel? – spiregis Hacker kontente - ¢us mi kredis tion, se vi resanißos, tiam vi fondos diman¤an, eklezian lernejon.

- Idiota¢o! Dronigi la Ùipojn… de tiuj fiuloj… kial vi rikanas?

- Mi… nur pensis… - li singultis. – Cetere: ¤u vi ne volas kanti?

- Ne!

- Kvankam… mi estas via bona sekretario…

- Vi ne estas mia sekretario! Kaj vi neniam estos tio!

- Sed… pripensu tion, sinjoro Hermannn Thorn…

Bruns ekmordetis sian lipon kaj diris mallaªte:

- Cetere povas esti, ke mi dungos vin…

Sekvonttage Markheit notis du akutajn etilismulojn apud la  malariuloj en sia taglibro.

XLV

…La junulo Ùteliris sur la koridoro. Ne staris policisto antaª la pordo de la knabino… Ãu la ¤efinspektoro tamen volas helpi?… Li frapetis. Ekpreminte la klinkon, li enpaÙis…

            En la mallumo, sur la kutima loko de la knabino, li vidis ombron sidi en brakseßo.

            - Maud… li flustris malcerte.

            - £i ne estas ¤i tie – respondis trankvila vo¤o. Elder sidis en la brakseßo.

            - Kie estas la knabino?!

            - En sekura loko. Ãar mi sciis, ke vi volas fußi kun Ùi, mi zorgis pri Ùia sekureco. Maud estas severe gardata.

            Elder!

- Vidu, oldulo mia, nun la vero luktas kontraª la peko. La vero devas venki sur la malfacila vojo, laª ¤iu regulo de la kavalireco. Mi kredas tion, mi vivas por ßi, kaj mi ne kompromisas. Ni devas pruvi la senkulpecon de la knabino. Se vi fußos kun Ùi, tiam ßi estos akvo al la muelilo de fripono.

- Ãu se ni ne sukcesos pruvi sian senkulpecon?

- Tiam… tiam..

- Tiam vi ruinigis Ùian vivon…

Elder pensadis.

- Trankvilißu Felikso. Ni havas multajn Ùancojn. Poste mi ser¤os la tapiÙon. Estas malfacile neniigi grandan, persan tapiÙon, kaj ili tamen ne miksos la personaron en tion. Bruligi ßin ne eblas… Se la tapiÙo retrovißos, ni gajnos!

- Pri kia tapiÙo vi parolas?

- Pri rustkolora, persa tapiÙo.

- Wolfgang transportigis ßin en la ¤ambron n-ro 102… kiam mi banis min…

- Kion vi diras?! Ãu en la ¤ambron kun la enfalinta muro?

- Jes.

- Dio mia, se mi estus sciinta tion pli frue… Kial vi ne diris tion… Ni iru! – Li ankoraª neniam vidis Elder-on tiel ekscitita.

Ili rapidis…

La tapiÙo estis en la malseka, mucida ¤ambro. Elder surgenuißis, poste…

Felikso preskaª falis surdorsen pro la surprizo. La ¤efinspektoro kuÙißis sur la tapiÙo, premis sian vizaßon al ßi, kaj flaradis tion…

- Jes… - li flustris poste. – Mi konjektis bone… Kaj liaj okuloj brilis febre. – Vi ne devas fußi, oldulo mia. Nun jam ¤io estas evidenta. Venu, ni rulfaldu la tapiÙon…

La elektra lumo estingißis en tiu momento…

- Atentu! – kriis Elder, sed jam malfrue. Iu, enÙtelißinte tra la malfermita pordo, batis Felikson je la kapo, ke li svenis. Elder pafis tri foje. La tondroj timige e§is. Sed li pafis ne al la atakanto, sed en la aeron.

Dume fajro ekflagris sur la tapiÙo per grandaj flamoj. Iu ¢etis eteran bombon sur la persan tapiÙon, sed li tuj elÙtelißis, kaj Elder, kiu stumblis en la korpo de Felikso, ne atingis la fußinton. Li kuregis kuntreninte Felikson… Sed kvazaª je donita signalo, manlampoj ekbrilis ¤e ¤iu turnißejo. Policistoj rapidis al difinitaj lokoj. Elder saltadis kvar-kvin Ùtupojn sur la ferÙtupetaro…

La fußanto vidis ekbrili lampon sur ¤iu etaßo… Malantaªe la persekutanto… antaª li staris policaj oficiroj sur ¤iu etaßo en difinita loko… Subite li haltis…

Elder, saltinte dek Ùtupojn, ¢etis sin sur lin, kaptinte lian gorßon. Ili falis unu sur la alian.

- Lampon! – li kriegis plengorße. – Nun vi estas kaptita, fripono, la ludo finißis.

La alia homo rezigne respondis:

-         Ïi estas granda vero, sinjoro.

XLVI

Iu batfaligis la gardiston, starigitan al la elektra centralo.

            Kiam la Ùaltostango estis malsuprentirita, bluaj fajreroj disÙprucißis, kaj farißis mallumo, post kelksekuda paªzo knalis tri pafoj. Kiu batfaligis la policiston, li tuj Ùtelumis supren, sur la duonetaßon, rapide la ¤ambro…

            Li retropaÙis Blinde. Lumo de lampo trafis lian vizaßon, kaj revolvero de polica oficiro direktißis al li.

            - Levu la manojn, Wolfgang! – kriis Sedlintz. – Sed tre rapide.

            Antaª ol Wolfgang povintus rekonsciißi pro la suprizo, jam mankateno estis sur li, kaj oni puÙis lin en sian ¤ambron. Post minuto oni alkondukis la katenitan Admirindan Nalaya, kun sanganta nazo.

            La kapitano restarigis la ordon sur la etaßo.

            - Ãiu iru en sian ¤ambron – stentoris la kapitano. – Estas nenia problemo! Vi ne devas timi!

            Tiam kelkaj personoj svenis. Policisto venis kuregante:

            - La hotelo brulas!

            Oni batrompis la vitrotabuleton de la fajrosignalilo sur la muro de la koridoro. Post nelonge aªdißis la sirenoj de la alvenanta fajrobrigado.

            La Grand-Hotelo brulas! La flamoj de la fajro lumis malproksimen el la etaßaj fenestroj.

             Unue nur grupo da fajroestingistoj trapasis la kordonon de la kvaranteno, ¤ar kiu enpaÙas ¤i tien, tiu ne povas reveni. Feli¤e tiu grupo sukcesis estingi la malgravan fajron, kaj la gastoj, kolektißintaj en la halo denove povis iri en sian ¤ambron

            Elder unuavice zorgis ne pri la arestitoj, vidinte, ke Felikso iomete Ùancelißas, sed li venas sur siaj piedoj kun Markheit. Li pridemandis la policajn oficirojn.

            Antaªe la ¤efinspektoro priparolis kun ili, se denove mallumißos, ¤iu rapidu al difinita loko, kaj ili ne movißu, kio ajn okazu. Li postenigis la oficirojn al la etaßaj Ùtuparejoj kaj la kelkaj ¤ambroj.

            - Kie estas Ferguson?

            La oficiro anoncißis. Sango fluetis sur lia frunto, kaj ekimozo kovris lian duonvizaßon.

            - Kio okazis?

            - Mi staris… ¤e la teretaßa… suprenirejo… kiel vi ordonis… Iu venis… mi kaptis lin… li batis min je la kapo…

            - Li ne povas forfußi! Ni traser¤os la domon! – kriis Elder. – Ni devas trovi homon, kiu portas rußan, kvadratitan pi¢amon… Ek!

            Felikso rapidis en la lavo¤ambron. Estis mallumo. Li konjektis, kien fußis tiu homo.

            - Ïilda.

            - Jen mi estas, sahibo… - La lampo eklumis. La hinda virino staris antaª li tremante.

            - Mi ser¤as homon, kiu portas pi¢amon.

            Ïilda silentis.

            - Se vi permesis al li malsupreniri, diru al mi. Tiam ne estos problemo. Cetere vi perdißos.

            - Li malsupreniris ¤i tie, sinjoro.

            - Kiel li aspektis?

            - Mi ne vidis lian vizaßon… li kovris ßin per tuko…

            - Bone, Ïilda.

            La krada fermoplato jam facile formovißis. Oni levis ßin jam la trian fojon tiutage.

            Felikso rapide malsupreniris sur la ferÙtupetaro kaj kuris. Rufaj ratoj, grandaj kiel katoj diskuris ¤ien…

            Fine, kiam li haltis aªskultadi, kvazaª sonus klakado de malproksimaj paÙoj. Li kuris sur la piedfingroj, plenforte…

            Li ekvidis la fußanton ¤e iu turnißejo. Li estis en pi¢amo. Li kovris sian vizaßon per tuko, kiel bandito…

            Nun li turnißas kaj rimarkas la persekutanton. Li kuras!

            Ãe la sekva kurbißo Felikso postkuras lin sen ¤iu antaªzorgemo.

            Du pafoj knalas en la malvasta, volba kanalo per timpan-kreviga e§o…

            Io ekbatas la junulon, ke li devas sidißi apud la muro.  La mondo nebulißis antaª li.

            …La pi¢amulo, sur la vizaßo kun kovrotuko kuras plu. Li jam faris pli grandan vojon, ol Kramartz. Li suprenrapidas sur la sekva ferÙtupetaro… Post longa klopodo li sukcesis elgrimpi…

            Li staras sur la asfalto. Li ¤irkaªrigardas spiregante…

            Soldatoj kaj fajroestingistoj ¤irkaªas lin subite…

            Haste li kaptas sian revolveron, sed glavoplato frapas sur lian manon, ke li faligas la armilon.

            - Ne… Ïi estus tro simpla – diras Elder, elpaÙinte el la grupo kaj deÙiras la tukon de sur la vizaßo de la pi¢amulo…

            La ¤irkaªstrantoj retropaÙas terurite. La vizaßon de la arestito kovras malbelaj, rußaj cikatroj.

            - Sinjoro profesoro Decker: mi arestas vin.

            Mankateno klakis.

XLVII

… Kiam Felikso rekonsciißis, li kuÙis en hotel¤ambro, kaj Maud klinißis super lin.

            - Kiel vi fartas?

            Felikso ridetis kaj prenis la manon de la knabino.

            - Bone… karulino.

            - Vi vundißis je la Ùultro. La kuglo ne trafis la pulmon. Markheit diris, ke via lacißo plie malfortigas vin, ol la vundo… Trinku lakton.

            - Kio okazis?…

            - Silentu… unue trinku lakton. Poste ni povas paroli.

            Sed ili ne paroladis. Li apenaª glutis la lastan guton, li denove ekdormis. Estis jam malfrua vespero, kiam li vekißis. Maud sidis apud li. Felikso sentis sin freÙa, sana, kaj li etendis sian brakon por preni la manon de la knabino…

            - Maud… mi volas scii, kio estas al vi?

            La knabino ridetis.

            - Kio estus? Mi estas malliberulino…

            - Elder…

            - Ne – diris la knabino -, vi. Laª Elder mi falis el sitelo en barelon -  Ùi klinißis senpere super lin -, ¤ar laª li vi ne plu lasos min libera… Ãu estas vere?

            Ili nur tiam disißis, kiam la ¤efinspektoro enpaÙis

            Elder premis la manon de Felikso, pli malmole, ol alifoje.

            - Mi ¢us telefonis al via patro, nemenciante, ke vi vundißis.

            - Vi faris bone tion. Mi povas imagi, ke la kara oldulo, kiel nervozißis, kiam li vidis, ke la hotelo brulas. Ãar Elder jam informis lin, ke mi estas ¤i tie – li tunis sin al Maud.

            - Ãu vi jam rakontis, fraªlino Borckman, la epilogon de la krimo?

            - Felikso nur nun vekißisd. Krome mi sentas tiel, ke ßi estas via devo. Ankoraª estas multaj aferoj, kiujn nek mi komprenas.

            Iu frapetis. La ¤ambrokelnero alportis teon.

            - Kiel do ßi okazis?… - komencis Elder. – Ne koloda¤u, Fernando.

            - Estas superflue subaªskulti – rimarkis Felikso. – Vi ricevos de mi unu someran vesta¢on kaj du binoklojn, nur foriru trankvile.

            La kelnero konsternißis, kaj la glasoj ektintis en liaj tremantaj manoj.

            - Mi petas vin…

            - Tute ne parolante pri motociklo. Malaperu!

            Ferdinando rapide kaj pale forlasis la ¤ambron.

            - Profesoro Decker estas grandstila krimulo – kimencis Elder.

            - Kiel?… miregis Felikso.

            - Ãu vi scis nek tion? Decker estis la fantomo, la ¤antaßisto, la krimulo, kredigante pri si, ke li estas Borckman.

            - Mi sentis tiel, ke mi devas frenezißi, kiam ßi evidentißis – diris Maud.

- Mi jam la unuan tagon konjektis tion. La malnova, rusia fono de la afero estis sekreto ankaª por mi ßis tiam, ßis Decker rakontis tion. La profesoro kaj la patrino de fraªlino Borckman estis gestudentoj en Moskvo. Li estis amanta al la bela medicinistino. Sed aperis duko Sergius, kiu uzis la nomon Borckman pere de a¤etitaj dokumentoj. Ili reciproke enamißis unu al la alia kaj geedzißis. La vanta Decker esploris la pasintecon de Borckman. Sed li ne konjektis, ke duko Sergius kaÙißas malantaª tiu nomo. Post jaroj li hazarde eksciis, ke tiu Borckman estas rabmurdisto, kies nomon uzis la duko. Decker malamis lin, kaj lia ampasio ne ¤esis dum la pasintaj jaroj. Li denuncis Borckman-on, aª Sergius-on. Li eksciis, ke la malgranda familio loßas en A¤insk. Kompreneble Sergius estus arestita laª la denunco  kontraª Borckman. Sed bonvola polica prefekto vanigis la planojn de Decker. Li donis vojon de eskapo al Borckman-Sergius. Oni rekonis la Sergius-on en £anghajo, kaj li devis disißi de la familio Borckman, li denove farißis duko. Decker tenis siajn okulojn sur la malgranda familio, sekrete, ke ili ne vidu lin. Kiam la virino staris kun la du infanoj en £anghajo, li aperis antaª la virino, kiel la malnova kolego, Ùajnigante hazardan renkontißon. Decker protektis la familion kiel savanßelo. Veturiginte ilin al Javo, li klopodis montri sin grandanima. Mi scias de li, kiom li trompißis. La virino estis dankema pro lia bonkoreco, sed Ùi ne forgesis dukon Sergius e¤ por momento. Sed Ùi fidis la malnovan kolegon tiom, ke Ùi rakontis la sekreton al li: Borkman ne estas sia edzo, sed duko Sergius. La kuracisto, ¤ar li ankoraª ne estis profesoro, anstataª la ne atingebla celo, li elpensis pli realan. Li vojaßis al Parizo por kelkaj semajnoj kaj komencis ¤antaßi la dukon. Kvazaª li estus la „vera” Borckman. Li instalis sian unuan laboratorion sur Javo el la ¤antaßita mono, kaj li komencis sian grandstilan, hipokritan vivon. Kiam la serioza profesoro forvojaßis al Tahitio aª al Havajo por kelkaj semajnoj, li vivis monduman vivon, li havis vilaon, ja§ton, amikinon, li partoprenis ¤ion de la burso ßis la ruleto, poste li revenis en Javon, kaj li vere faris valoran laboron kiel serioza scienculo. Fine li atingis sian plej grandan rezulton per la invento de la bananoksido: la Ùtato a¤etis ßin por kvincent mil nederlandaj florenoj.

            - La grandegaj perdoj en la burso, la luksa, hipokrita vivo jam minacis lin per bankroto. Li apenaª povis forigi la katastrofon per tiu kvincen mil florenoj. Kaj li nun denove volis akiri kvincen mil florenojn. Li konis Ùtaton, kiu jam volonte estus paginta kvincen mil florenojn por akiri la monopolan  vendadon de la Bananoksido, antaªante la nederlandanojn. Sed la famekonata profesoro devintus oferi sian pozicion, Ùtelinte sian propran inventa¢on. Tiel naskißis la plano: devigi sian sekretarinon, Maud-on per ¤antaßo, ke Ùi Ùtelu la dokumentojn de la Bananoksido, kaj Ùi fußu. La fußanta, privata sekretarino malsuspektigos la profesoron, kaj la persono de la kulpulo estos evidenta. La cetera¢o jam okazis ¤i tie. Fraªlino Borckman devis kunporti la notkajeron. £i pensis domaßi sian ¤efon favore al Borckman. £i ne sciis, ke la du homoj estas unu persono. £i venis en la Grand-Hotelon laª la ordono de Borckman, kaj aeroplano estis preta por ke Ùi fußu plu. Decker sub la preteksto de kongreso ne estis e¤ en la proksimo de la Ùtelo. Li alvenis ¤i tien inkognite, kun razita vizaßo, luante malmultekostan, parteran ¤ambron, kaj nokte, iel, li estus akirinta la kajeron kiel Borckman, tiel, ke Maud ne vidu lin vizaßalvizaße.

            - Li volis forporti ßin de sur la sojlo – diris Felikso.

Feli¤e, la dramo farißis tragikomedio. La du trompistoj: Wolfgang kaj lia kunulo, tribestro, la Admirinde Insolenta Nalaya mensogis ¤ion por kolekti monon al la estigo de banloko sur Malgranda Lagonda antaª dek jaroj. La indißena reganto kaj Wolfgang certigis por si la luon de la gastigaj establa¢oj dum dek jaroj. La dek jara kontrakto nun finißis. Sekvontjare la banko transprenos la funkciigon de la establa¢oj. La du trompistoj volis bone ekspluati la lastan okazon. Tiam ekideis al ili: plilongigi la sezonon tri semajnojn, kiam jam ne estus e¤ unu gasto. Ïi signifas pli ol cent mil florenan enspezon, okaze de okdek gastoj, kaj laª mia opinio, ili estus forrabintaj la tutan sumon. Sed kiel plilongigi la sezonon?  Pere de kvaranteno. Tio daªras precize tri semajnojn. Nalaya konis venenon de planta¢o, kiu havas karakterizajn simptomojn de bubona pesto, sed cetere ßi ne kaªzas mortan komplikißon. Ili elektis sensignifan gaston, grizan homon por iomete veneni lin en la intereso de la afero. La simpla inkognito de profesoro Decker erarigis ilin. Ili devis persvadi la ¤ambrokelneron, ke li metu la venenon en la kafon de la profesoro. Tiu homo ricevis kvincent florenojn. La malgrandanimeco jam kaªzis pereon de multaj krimuloj. Ankaª nun okazis tiel. La kelnero enportis la venenitan kafon al Decker. Matene la profesro malbonfartis. Venis doktoro Ranke. La kuracisto estas monavida, ne korekta homo. Rigardinte sur la profesoron, li faris du demandojn: li jam sciis, ke temas pri pesto. Poste li jam nur trandonis la kutiman medikamenton al li demalproksime, ke la malsanulo Ùmiru sian korpon per ßi. Tiam la profesoro jam sciis, kian malsanon li havas. La fort-odora oleo mildigas la teruran bruldoloron de la pestaj ulceroj. £mirante sin per la oleo, Decker direktis sinceran demandon al la kuracisto, staranta ¤e la sojlo:

            „Kolego. Mi estas profesoro Decker inkognite. Mi devas scii la veron: ¤u mi havas bubonan peston?”

            „Jes. Tipa malsanißo, sinjora moÙto” – respondis la kuracisto sincere.

            El dekmil homoj, se unu resanißas el la bubona pesto, sed ankaª tiu restos kompatinda ruino. Li decidism ke li lasos libera la viktimojn, baraktantajn en lia kaptilo. Li petis doktoron Ranke likvidi la aferon. Li iru en la ¤ambron n-ro 88. (Maud tiam ankoraª loßis tie, nur sekvonttage Ùi Ùanßis ¤ambron kun Lindner. Diru al fraªlino Borckman, ke Ùi reportu la valoran dokumenton, kaj Ùi vivu trankvile. Li estisBorckman. Ranke tuj rekonis, ke promesißas granda ebleco. Li sciis, kion signifas la Bananoksido! Li ne tuj raportis la pestan malsanißon kaj petis Maud-on renkontißi kun li nokte. Tiam vi engrimpis tra la fenestro, en pi¢amo.

            - Nun mi almenaª scias, kie vi estis – diris Felikso, ekpreninte ankaª la alian manon de Maud.

            - Ranke iris al la renkontißo tiel, kvazaª li scius pri la afero, kaj li lerte pridemandis Maud-on. Poste li ¤antaßis Ùin kaj postulis la kajeron. Li donis limdaton ßis la sekva tago. Matene Wolfgang kaj la indißeno eksciis, kiu estas la laªdira „komerca vojaßisto”. Sed ankaª la kulpa ¤ambrokelnero eksciis tion. Li riskis la punon de dumviva malliberigo… por kvindek florenoj! Kiam la kuracisto raportis la okaza¢on telefone, tiu kelnero iris al la malsanulo. Al Decker jam estis suspektinda la bubona pesto sen febro kaj paralizaj simptomoj. La kelnero, por savi sin, sincere rakontis ¤ion al la malsanulo pri la venenigo. Decker tuj estis klarvida pri la situacio. Li donis  mono al la kelnero por silenti plu. Li jam apenaª atendis, ke Ranke revenu. Sed intertempe alvenis la plica esplor-komitato, kaj ili deklaris la kvarantenon. Kiam Markheit trapasis la sojlon de la malsanulo, Dekcer Ùteliris sur la etaßon, dume doktoro Ranke rapidis en la ¤ambron n-ro 88, sed li jam trovis Lindner-on tie, kiu Ùanßis ¤ambron kun Maud. Li petis permeson de la kantisto por telefoni. Lindner foriris, ¤ar la policistoj venigis ¤iun en la halon. Ranke ¢us levis la telefonon por voki Maud-on, kiam la malsanulo alvenis. Okazis vortbatalo, kaj ili komencis luktante barakti. Tio estis videbla sur la Ùirita kravato kaj ¤emizo de la mortinto. Ranke facile ¢etis sur la plankon la venenitan malsanulon, sed antaª ol li estus elpaÙinta el la ¤ambro, Decker mortopikis la kuraciston per la teatra ponardo, kuÙanta sur la skribotablo. Poste aperis sur la secenejo multe da histeriaj homoj. Sinjorino Relli forportis la kadavron el la ¤ambro de Lindner. Maud pensis tion, ke la duko mortigis lin, kaj Ùi kaÙis la ponardon. Felikso, aªdinte la strangan bruon, Ùteliris tien, ¤ar li timis, ke oni suspektos lin, la junulo rerapidis en sian kaÙejon, sed li perdis butonon de sia pi¢amo apud la mortinto. Ãio ¤i grave malhelpis la esploradon. Sed mi, feli¤e, trovis interesan spuron. Tute malforta, tamen konstatebla odoro de oleo estis sentebla sur la kadavro. Decker kaªzis tion. Mi ekiris tiel sur la ßusta spuro. La lukto-barakto estis videbla sur la kadavro, sed en la ¤ambro ne. Krome ankaª la verÙißinta sango estis malmulta rilate la vundon. Tiel mi venis al la hipotezo, ke la tapiÙo, kie ili luktis, sur kiun fluis la sango: malaperis! Tiu tapiÙo devis konservi la odoron de la oleo Palmira. Sed ankaª Decker pensis pri tio. Wolfgang kaj la indißeno estis en lia mano. Se oni kaptos Decker-on, kaj evidentißos la venenigo, la falsa pesto, tio signifus teruran punon al ili. La profesoro bone ekspuatis la du homojn, falintajn en lian mason, ili farißis liaj sklavoj. Wofgang malaperigis la tapiÙon. Nalaya portis la leteron. Foje Wolfgang batfaligis min en la mallumo. La flegistino profunde dromis, la kuracisto nur tage vizitis lin, tiam Decker simulis. Sed mi sukcesis akiri poÙospegulon el la malsanula ¤ambro kun la fingrostampo de la profesoro, kaj ßi koincidis kun tiu, trovita sur la Ùaltilo de la elektra centralo. Ni bone preparis nin por la tria mallumigo. Ferguson, je mia ordono, rapidis al la Ùtuparo, estanta ¤e la malsanula ¤ambro. Decker ne povis reveni, kaj li devis fußi.

            - Kiel vi kaptis lin?

            - La kvarantenon, antaª la ekbrulo de la hotelo, Markheit ¤esigis, ¤ar evidentißis laª la konfeso de Wolfgang, ke ne estas vera pesto en la domo. Mi sekvis vin, ¤ar mi atentis ¤iujn viajn paÙojn, mi ja respondecis pri vi. Ïilda konfesis post la unua minaco. Mi sidigis la soldatojn sur la aªtomobilon de la fajrobrigado. Ni veturigis nin super la kanalo, mi starigis tri homojn al ¤iu elirejo. Decker alvenis samtempe kun ni al la antaªlasta, krada aperturo, kaj ni kaptis lin.

            - Ãu sinjorino Villiers? – demandis Maud.

            - Hazarde okazis tute alia krimo en la hotelo. La ¢aluza virino minacis la ßigolon. Ili kune dancis iam kiel „Doddy kaj Amy”. Doddy nun volis prirabi alian virinon, kaj li formetis el sia vojo sinjorinon Villiers, kiam Ùi farißis danßera. Ni jam eldonis mandaton por kapti la friponon. Ãiu akuzito estas arestita. Decker petis min ne fari protokolon pri la afero Borckman. Mi plenumis lian deziron… tre volonte.

            - Dankon… - flustris Maud.

            - Elder! Vi estas grandioza homo…

            - Ne mi estas grandioza, sed la vero – respondis la ¤efinspektoro.

XLVIII

Komencißis la popolmigrado el la Grand-Hotelo sur la Ùipon. Baronino Petrovna kaj fraªlino Jörens kune vojaßos inter la montojn de Javo. Lindner kaj sinjorino Relli deziras vojaßi al Italio, kie ili geedzißos… Hacker, kiel la privata sekretario de Bruns, rezervis lokon por du personoj en la aviadilo, flugonta al £anghajo. Ili estas tute sanaj. La ¤ambroj malplenißas, la personaro ser¤as objektojn postlasitajn, oni veturigas Odette Defleur-on per savaªto en sanatorion, kaj la pluvo falas.

            Gurdo ploras sub la vitra portalo de la hotelo…

            Maryorie maljunißis dum unu nokto… Doddy malaperis… Kun la juveloj… £i povus veturi hejmen… £i ja havas alibion… Ùi estis gasto de sinjorino Relli… Sed kion diri al Arturo pri la juveloj?… Ne estas eble hejmeniri tiel… Sed kien?…

            £i ¢etas rigardon al la vitroverda, malamikema akvo… Grandaj birdoj flugas sub la blinda firmamento…

            Jes… ne estas alia solvo!

            - Pardonon. – Servisto haltigas Ùin en la vestiblo. – Vi bonvolis forgesis tion en la ¤ambro. – Kaj li transdonis ßin… la juvelkaseton!

            Maryorie malfermas ßin… Ùi enigas siajn fingrojn inter siajn harojn… Jen ili estas… ¤iun… ¤iuj…

            Ãu Ùi frenezißis?… Ãu tio eblas?

            - Kiu vi estas? – Ùi demandis spiregante.

            - Servisto. La servisto de la sorto. Ankoraª lastfoje, sinjorino… Sed lastfoje… Ãu vi komprenas?… Estimu vian edzon, kaj ßoju pro via filo… Ïis revido…

            La servisto de la sorto malaperas. Li iras al Elder.

            - Kiel bonÙance, oldulo mia – li diras -, ke vi trovis la juvelojn en la ¤ambro de Maud. Mi forgesis tion, kvanakm eble ßi savis la vivon de la virino…

            - Venu – diras Elder -, duko Sergius kaj Maud estas la gastoj de via patro jam du horojn. Mi esperas, ke nun vi ne fußos de antaª la geedzißa festo en pi¢amo.

            - Ne verÙajne.

            Ili ekiras, sed Felikso haltas.

            - Diru al mi… La ponardo, kiun mi for¢etis, kiel retorvißis?

            - Ïi estisen la boto de la kapitano.

            - Kie?… Kiu metis ßin tien?

            - Mi! Mi ne volis, ke oni arestu Vangold-on. Tial, kiam mi trovis la ponardon en la ßardeno, mi metis ßin en la boton de la kara, olda kapitano. Li nur ne eksciu tion.

            - Ãu la kajero kun la priskribo de la Bananoksido?

            - Ïi jam estas en la mano de la kompetentulo. Mi trovis ßin en la kontoro, en la interna poÙo de la livreo, kiel vi diris.

            - Vi sekretigis tion antaª mi!

            - Jes. Ãar cetere ßi estus transdonita al Decker… Ni iru!

            …Multaj feli¤aj homoj ¤irkaªsidis la tablon en la vilao de la gubernatoro. Pluvegas, sed neniu zorgas pri tio. La gubernatoro ßojas pro sia filo, Elder pro la rangaltrigo kaj Felikso pro ¤io, ¤ar li konstante prenas la manon de la knabino sub la tablotuko…

Gazetinformo:

            „…Stranga dramo okazis en la amuzejo Alkaza en Singapuro. ¥aluza dancistino mortpafis Erick Kramartz-on, kiu rolis en la programo de la distrejo kiel danc-artisto, laª la nomo Doddy. Erick Kramartz mortis sur la okazejo…”

…Kiam la funebra kurteno de la dramo falis sur la lastan scenon,  jam konstanta, dika, malbonodora, sufoke varma nebulo kovris la insulon Malgranda Lagona.

Juna paro alvenis en Havajon dum ilia nuptovojaßo.