Moderna poŝto

Kara Paul,

ĉi-matene mi sendis al vi paketon, enhavantan la surpaperigitan manuskripton de la libro. Tio kostis al mi matenlongan turmenton kaj 39,13 eŭrojn, sed mi ne lamentas: la aventura travivaĵo havigis al mi belan temon por fidela kroniko pri la funkciado de la Nova Modernigita Reformita Itala Poŝt-Entrepreno (iam simpla poŝtservo). Jen do kio okazis.

En la vilaĝa Poŝt-Entreprena Oficejo, modernigita, reformita kaj ŝprucvernisita per buntaj fosforeskaj farboj, komence mi sciigis al ĝentila oficistino, ke iu mia registrita letero post monato ankoraŭ ne atingis la adresiton en Belgio ... Ŝi triste respondis, ke jes, bedaŭrinde fojfoje tio okazas – sed, se mi reklamacios, verŝajne la Entrepreno rehavigos al mi la sendkoston.

Sekvis duonhora diskuto pri la ebla sistemo por esti „prudente certaj”, ke la nuna paketo atingos vin. Absoluta certeco ne ekzistas, filozofie argumentis la sinjorino: ĉiam povas okazi tertremo, aŭ kataklismo, aŭ povas fali giganta asteroido – kiel ekzemple tiu, kiu metis finon al la mondregado de la dinosaŭroj – aŭ povas ekblovi ciklono, kiel Katrina, aŭ alveni cunama ondego, kiel en Sumatro, aŭ inundego, kiel pasintjare en Budapeŝto, aŭ trafi nin disfalego, kiel hieraŭ en Pollando ...

„Paŭzon, mi petas!” mi ekkriis. „Ekskludinte tiajn katastrofojn, kiom da ebloj estas, ke tiu ĉi paketo atingos la celon, se mi ĝin sendas ‚registrite’?”

„Mmm, tion sincere mi ne povas diri ... sed kutime la plejmultaj alvenas ...”

Antaŭ mia perplekso ŝi afable esploris la eblon sendi la paketon „asekurite”. Tamen la koncerna entreprena regularo prezentiĝis iom obskura, ĉefe se temas pri „ekspedo eksterlanden”, evento eble konsiderata bizara, se ne eĉ iom suspektinda. La regularo preskribas: Ligu la pakon per la speciala bendo, fermu ties ekstremaĵojn per sigelvakso, enpremu sur ĝin la patentitan sigelon. Tiel, laŭlitere.

Iom ŝokitaj, la sinjorino kaj mi gape rigardis unu la alian. „Kie troviĝas la speciala bendo? Kaj la patentita sigelo?” mi diris. „Nu, mi ne scias,” ŝi diris, „mi neniam vidis tiajn aferojn. Sed verŝajne sufiĉas la fortika glubendo por pakaĵoj ...”

„Ne,” severe intervenis la kolegino de la najbara giĉeto, „la centra poŝtejo ne akceptas ordinaran glubendon: ĝi resendus tien ĉi la paketon kaj vi perdus vian monon.”

Dumtempe malantaŭ mi estis formiĝinta vico el dudek aŭ tridek personoj, kaj ili komencis murmuri ĉiam pli laŭte, kaj maljunulo grumblis: „Ĉu li estas diktanta sian testamenton?”, kaj la junuloj komencis agitiĝi kaj stamfi. Tiam saĝa grasulino diris: „Iam la tabakvendejoj havis tiajn bendojn kaj sigelojn! Provu tie!” Leviĝis koruso: „Jes, jes, iru al la tabakvendejo!” kaj mi estis afable puŝita alporden, kun mia paketo subbrake.

La tabakvendisto, mezaĝa liphara vireto, rikanetis: „Tiajn aferojn oni uzis en la epoko de mia avino, mi apenaŭ memoras ilin!” Sekvis korusa diskuto kun la edzino de la tabakvendisto kaj kun kelkaj klientoj de la tabakvendejo. Fine aplomba sinjoro kun silka lazura kravato – laŭaspekte eminenta manaĝero – diris: „La bankoj tamen ankoraŭ nuntempe uzas specialajn bendojn kaj sigelojn por siaj sendaĵoj. Turnu vin al la apuda Ŝparkaso de Parmo kaj Plaĉenzo.”

Mi tuj kuris tien, kun mia paketo subbrake. Post duonhora vico, de svelta oficisto en grizarĝenta dubrusta kompleto mi petis informojn pri la speciala bendo kaj la patentita sigelo. „Ha jes,” li diris „ni kutime uzas ilin.”

„Danke al dio!” mi suspiris, sentante min savita. „Bonvolu do fermi tiun ĉi paketon per tiuj viaj iloj!”

Li rigardis min kvazaŭ skandalita: „Sinjoro! Mi petas! Temas pri ilaro, rezervita por niaj specialaj valoraĵ-ekspedoj, kiel ekzemple por or- aŭ platen-ingotoj, aŭ akcioj, aŭ monbiletoj! Kaj tiuj sendoj okazas pere de la specialigita patentita Entrepreno ‚PVT’ de Kavaliro Perluskac'!”

Mi iomete ŝanceliĝis kaj deprimite revenis al la poŝta entrepreno, kun mia paketo subbrake.

Sed tie, fine, atendis min feliĉiga novaĵo. La tri oficistinoj, kortuŝitaj pro mia plorinda situacio, estis sisteme konsultintaj amason da formularoj, cirkuleroj, instrukcioj kaj direktivoj de la ĉefmanaĝero kaj estis malkovrintaj ke, jes, ekzistas alia sistemo por sendi pakon eksterlanden. Temas pri IRPS – Internacia Rapida Pakekspeda Sistemo – kiu ne postulas specialajn bendojn nek patentitajn sigelojn ... ne eĉ sigelvakson! Vera ĉielgraco, manao por mi! Kaj la ĝentilaj virinoj ridetante klarigis al mi, ke la tarifo estas iomete sala: ĝi dependas de la pezo. Mia paketo pezis 1459 gramojn, do 39,13 eŭrojn. „Sed vi estos preskaŭ matematike certa, ke ĝi atingos la adresiton – kompreneble se ni ekskludas ŝtormojn, plagojn, tertremojn ...”

„Sufiĉe!” mi kriis. „Mi akceptas kaj dankas vin!”

Tiel, se la kompatemaj virinoj diris la veron – pri kio mi ne dubas – vi preskaŭ certe ricevos baldaŭ la paketon. Mi preĝpetas vin: bonvolu trakti ĝin respektoplene, delikate, senskue: ĝi estas multevalorega, preskaŭ kiel or- aŭ platen-ingoto! Kaj ankaŭ bonvolu sciigi min pri la mirakla alveno! Tiel mi povos trankvile endormiĝi.

Danke, kore, samideane