dvbbs
收藏本页
联系我们
论坛帮助
dvbbs

>> 向世界语朋友推荐国外好文章,题材不拘,文体不拘
搜一搜相关精彩主题 
世界语学习论坛世界语应用区精华文章阅读 Elitaj legaĵoj → Himno

您是本帖的第 5788 个阅读者
树形 打印
标题:
Himno
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
楼主
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情
Himno

Himno

de Ayn RAND

Elangligis Roberto LEIBMAN

Ĉapitro Unu

Estas peko skribi ĉi tion. Estas peko pensi vortojn kiuj neniu ajn pensas kaj lokigi ĝin en papero kiu neniu ajn rigardos. Estas malnobla kaj malbona. Estas kvazaŭ ni parolas nur al niaj oreloj. Kaj ni tre bone scias ke neniu malobeo estas plej nigra ol fari aŭ pensi sole. Ni rompis leĝojn. La leĝoj kiuj diras ke homoj ne rajtas skribi krom se la Profesia Konsilantaro petis. Ni estu pardonata!

Sed ĉi tiu ne estas la nura peko sur ni. Ni jam agresis plej grandan krimon, kaj por ĉi tiu krimo ne estas nomebla. Kiu puno atendas nin se ni estus malkovrata ni ne scias, ĉar tia krimo ne okazis en la memoro de homoj kaj neniu leĝo provizas kontraŭ ĝin.

Estas malluma ĉi tie. La flamo de la kandelo staras kvieta en la aero. Nenio movas en ĉi tiu tunelo krom nia mano sur la papero. Ni estas sola ĉi tie sub la tero. Estas terura vorto, sola. Leĝo diras ke neniu inter la homoj rajtas esti sola, nenie kaj neniam, ĉar tio estas la grandega peko kaj la radiko de ĉiu malboneco. Sed ni jam rompis multajn leĝojn. Kaj nun nenio estas ĉi tie krom nia nura korpo, kaj estas stranga vidi nur du krurojn streĉitajn sur la grundo, kaj sur la muro antaŭ ni la ombron de nian unu kapon.

La muroj estas fendiĝita kaj akvo kuras sur ilin en maldikaj kanaletoj sensone, nigra kaj briligata kiel sango. Ni ŝtelis kandelon el la ŝrankoj de la Hejmo de la Stratobalauloj. Oni kondamnos nin dek jaroj en la Palaco de Korekta Reteno se ni estus eltrovita. Sed tio malgravas. Gravas nur ke la lumo estas multevalora kaj ni ne devas malŝpari ĝin por skribado kiam ni bezonas ĝin por tiu laboro kiu estas nia krimo. Tamen, ni ankaŭ devas skribi, ĉar – la Konsilantaro kompatu nin! – ni deziras paroli por nenies oreloj krom la niaj.

Nia nomo estas Egaleco 7-2521, tio estas skribita en fera braceleto kiu ĉiu homo devas porti en sia maldekstra manradiko kun sia nomo sur ĝin. Ni estas dudek-unujara. Ni longas ses futojn, kaj tio estas ŝarĝo, ĉar malmultaj homoj longas ses futojn. Eĉ la Instruistoj kaj Estroj montris al ni kaj severe diris: “Malboneco estas en via ostoj, Egaleco 7-2521, ĉar via korpo kreskis pli ol la korpoj de viaj fratoj.” Sed ni povas ŝanĝi nek niajn ostojn nek nian korpon.

Ni naskiĝis kun malbeno. Ĉiam ĝi urĝadis nin al nepermesitaj pensoj. Ĉiam ĝi donis dezirojn al ni kiuj homoj ne rajtas deziri. Ni scias ke ni estas malbona, sed ni havas nek volon ne povon por rezisti ĝin. Estas nia mirindaĵo kaj nia sekreta timo, ke ni scias kaj ni ne rezistas.

Ni klopodas egali ĉiuj niaj fratoj, ĉar ĉiuj homoj devas esti egalaj. Super la pordegoj de la Palaco de la Tutmonda Konsilantaro, tie oni gravuris vortojn en la marmoro, tiuj kiuj ni devas memripeti ĉiam, kiam ni estas tentita:

“Ni estas unu en ĉiuj kaj ĉiuj en unu. Ne ekzistas homoj krom la granda NI, Unu, nedividebla kaj eterne.” –

Ni memripetis tion, sed ĝi ne helpas nin.

Tiujn vortojn oni gravuris antaŭ multa tempo. Verda ŝimo restas en la kanaloj de la literoj kaj flavaj strioj en la marmoro, kiu venis el pli multaj jaroj ol homoj povas nombri. Kaj ĉi tiuj vortoj estas la vero, ĉar ili estas skribita en la Palaco de la Tutmonda Konsilantaro, kaj la Tutmonda Konsilantaro estas la korpo de ĉiu vero. Tiel ja estas ek de la Granda Renaskiĝo. kaj antaŭ tre longa ol memoroj rajtas atingi.

Sed ni neniam devas paroli pri la tempo antaŭ la Granda Renaskiĝo, por timo ke ni estos kondamnita tri jaroj en la Palaco de Korekta Reteno. Nur la Maljunuloj kiuj flustras pri tio vespere, en la Hejmo de la Senutiluloj. Ili flustras pri strangaj aferoj, pri la turoj kiuj leviĝis ĉiele, en ĉi tiuj Nedireblaj Fojoj, kaj pri ĉaroj kiu movis sen ĉevaloj, kaj pri lumoj kiu brulas sen flamo. Sed tiuj fojoj estis malbonaj. Kaj tiuj fojoj jam forpasis, kiam homoj rigardis la Granda Vero kiu estas: ĉiuj homoj estas unu kaj ne ekzistas volo krom la volo de ĉiu la homaro kune.

Ĉiuj homoj estas bona kaj saĝa. Nur ni, Egaleco 7-2521, nur ni naskiĝis kun malbeno. Ni ne similas niajn fratojn. Kaj kiam ni rigardas nian vivon, ni rigardas ke ĝi ĉiam estis tiel kaj ke ĝi nin alkondukis ŝtup-ŝtupe al nia lasta, superega malobeo, nia krimo de krimoj kaŝiĝita ĉi tie sub la grundo.

Ni memoras la Hejmo de la Infanoj kie ni loĝis ĝis ni estis kvinjara, kune kun ĉiuj la infanoj de la Urbego kiu naskiĝis en la sama jaro. La dormohaloj tie estis blankaj kaj puraj kaj nudaj de ĉio krom cent litoj. Ni estis egale al ĉiu niaj fratoj tiam, krom la nura malobeo: ni batalis kun niaj fratoj. Malmultaj ofendo estas plej nigra ol batali kun niaj fratoj, ĉe ajn aĝo kaj pri ajna kialo. Tio diris al nin la Hejma Konsilantaro, kaj el ĉiu la infanoj de tiu jaro ni estis ŝlosita en la kelo pli ofte.

Kiam ni estis kvinjara, oni sendis nin al la Hejmo de la Lernantoj, tie restis dek ĉambrojn, unu po niaj dek jaroj de lernado. Homo devas lerni ĝis ili atingis dek-kvin jarojn. Tiam ili laboras. En la Hejmo de la Lernantoj ni vekiĝis kiam la sonorilo sonoris en la turo kaj ni iris lite kiam li resonoris. Antaŭ ni foriĝis niajn vestojn, ni staris en la granda dormohalo, kaj ni levis niajn dekstrajn brakojn, kaj ni diris kune, kun la tri Instruistoj kape:

"Ni estas nenio. Homaro estas ĉio. La graco de niaj fratoj permesas niajn vivojn. Ni ekzistas tra, per, kaj pro niaj fratoj kiu estas la Ŝtato. Amen."

Tiam ni dormis. La dormohaloj estis blankaj kaj puraj kaj nudaj de ĉio krom cent litoj.

Ni, Egaleco 7-2521, ne estis feliĉa en tiuj jaroj je la Hejmo de la Lernantoj. Ne estis ke la lernado tro estis facila por ni. Estis ke la lernado estis tro facila. Ĉi tio estas granda peko, naskiĝi kun tro rapida kapo. Ne estas bona esti malsama ol niaj fratoj, sed estas malbona esti supera ol ili. Tion la Instruisto diris al ni, kaj ili kuntiris la brovojn kiam li nin rigardis.

Tiel ni batalis kontraŭ ĉi tiu malbeno. Ni klopodis forgesi niajn lecionojn, sed ĉiam ni memoradis. Ni klopodis malkompreni kio la Instruistoj instruis, sed ĉiam ni komprenis antaŭ la Instruistoj parolis. Ni rigardis Kuniĝo 5-3992-n, kiu estis palisa duoncerba knabo, kaj ni celis fari kiel ili faris, tiel similiĝi ilin, sed iel la Instruisto sciis ke ni ne similas. Kaj ni estis vipfrapegita plej ofte ol la aliaj geknaboj.

La Instruistoj justas, ĉar ili estis nomumita de la Konsilantaroj, kaj la Konsilantaroj estas la voĉo de ĉio justeco, ĉar ili estas la voĉo de ĉiu homoj. Kaj se iam, en la sekreta mallumo de nia koro, ni bedaŭras tion kion okazis al ni en nia dek-kvina naskitago, ni scias ke ĝi estis nia propra kulpo. Ni rompis leĝo, ĉar ni ne atentas la vortojn de niaj Instruistoj. La Instruistoj nin diris:

“Ne aŭdacu elekti en viaj mensoj la laboro ke vi plaĉus fari kiam vi forlasos la Hejmo de la Lernantoj. Vi faros tion kion la Profesia Konsilantaro preskribos por vi. Ĉar la Profesia Konsilantaro scias, en ĝia granda saĝo kie viaj fratoj bezonas vin, plej bone ol vi mem povas scii en viaj malindaj mensetoj. Kaj se viaj fratoj ne bezonas vin, ne ekzistas kialo por ŝarĝi la teron kun viaj korpoj.”

Tio ni bone sciis, en la jaroj de nia infaneco, sed nia malbeno nian volon rompis. Ni estis kulpa kaj ĉi tie ni konfesis ĝin: Ni estis kulpa de la Granda Malobeo de Prefero. Ni preferis iajn laborojn kaj lecionojn ol la aliajn. Ni malbone aŭskultis la historiojn de ĉiuj la Konsilantaroj elektitaj ekde la Granda Renaskiĝo. Sed la Scienco de Aĵoj tre plaĉas al ni. Ni deziris scii. Ni deziris scii pri ĉiuj aĵoj kiu igis la teron ĉirkaŭ nin. Ni demandis tiom demandoj ke la Instruistoj malpermesis ilin.

Ni opinias ke ekzistas misterojn ĉiele kaj subakve kaj en la kreskantaj plantoj. Sed la Konsilantaro de Scienculoj jam diris ke misteroj estas neekzistantaj, kaj la Konsilantaro de Scienculoj ĉion scias. Kaj ni multe lernis de la Instruistoj. Ni lernis ke la tero estas plata kaj la suno turnis ĉirkaŭ ĝin, tio okazigis la tagon kaj la nokton. Ni lernis la nomojn de la blovoj kiu blovas sur la maroj kaj puŝas niajn grandajn ŝipojn. Ni lernis kiel elsangi homojn por resaniĝi ilin el ĉio malsano.

Ni amis la Sciencon de Aĵojn. Kaj en la mallumo, en la sekreta horo, kiam ni vekis ĉiunokte kaj fratoj ne ĉirkaŭis nin, krom nur iliaj formoj en iliaj litoj kaj iliaj ronkoj, kaj ni fermis niajn okulojn, kaj ni haltis nian spiron, tiel neniu tremo povis vidigi aŭ aŭdigi niajn fratojn, kaj ni pensis ke ni deziris esti sendita al la Hejmo de Scienculoj kiam nia vico alvenas.

Ĉiuj la grandaj eltrovaĵoj venis al ni el la Hejmo de Scienculoj, kiel la plej nova, trovinta ĵus antaŭ cent jaroj, kiel fari kandelojn el vakso kaj ŝnuro; ankaŭ, kiel fari vitro, kiu oni lokigas en niaj fenestroj por protekti nin de la pluvo. Por trovi ĉi tiuj aĵoj, la Scienculoj devas studi la teron kaj lerni el la rivero, el la sablo, el la blovoj kaj la rokoj. Kaj se ni irus al la Hejmo de Scienculoj, ni povus lerni el ili ankaŭ. Ni povus demandi el ili, ĉar ili ne malpermesas demandojn.

Kaj demandoj ne ripozigas nin. Ni ne scias kial nia malbono serĉigas nin ni ne scias kio, ĉiam. Sed ni ne povas rezisti ĝin. Ĝi flustras al ni ke ekzistas grandajn aĵojn en ĉi tiu tero de ni, kaj ni povas scii ilin. Ni demandas, kial ni devas scii, sed ĝi ne havas kialo por nin doni. Ni devos scii pro povi scii.

Do ni deziris esti senditaj al la Hejmo de Scienculoj. Ni deziris tion tiel ke niaj manoj tremis sub la kovrilojn nokte, kaj ni mordis nian brakon por haltigi la alian doloron kiu ni ne povis daŭri. Ĝi estis malbona kaj ni ne kuraĝis fronti niajn fratojn matene. Ĉar homoj rajtas deziri nenion por si mem. Kaj ni estis punitaj kiam la Konsilantaro de Profesioj venis al ni por disdoni niaj vivaj Mandatoj kiu diris al ĉiuj kiuj atingis siajn dekkvina jaron kio estos siaj laboroj dum la restaĵo de siaj tagoj.

La Konsilantaro de Profesioj venis je la unua tago de la printempo, kaj ili sidis en la granda halo. Kaj ni kiuj estis dekkvin jara kaj ĉiuj la Instruistoj venis al la granda halo. Kaj la Konsilantaro de Profesioj sidis en alta podio, kaj ili havis nur du vortojn por paroli al ĉiuj el la lernantoj. Ili nomis la lernantoj, kaj kiam la lernantoj staris antaŭ ilin la Konsilantaro diris: “Ĉarpentisto” aŭ “Kuracisto” aŭ “Kuiristro” aŭ “Estro”, tiam ĉiu lernanto leviĝis sian dekstran manon kaj diris: “La volo de niaj fratoj estu farita”.

Nun se la Konsilantaro diris “Ĉarpentisto” aŭ “Kuiristo”, la lernantoj tial asignita iras labori kaj ne plu studas. Sed se la Konsilantaro diras “Estro”, tiam la lernantoj iras al la Hejmoj de Estroj, kiu estas la plej granda Hejmo de la Urbego, ĉar ĝi estas tri-etaĝa. Kaj tiam ili studas por multaj jaroj, tiel ili povas kandidatiĝi kaj elektiĝi al la Urbega Konsilantaro kaj al la Ŝtata Konsilantaro kaj al la Tutmonda Konsilantaro –per la libera kaj generala voĉo de ĉiuj homoj. Sed ni ne deziris Estriĝi eĉ se tio estas granda honoro. Ni deziris esti Scienculo.

Do ni atendis nian vicon en la granda halo kaj tiam ni aŭdis la Konsilantaro de Profesioj voki nian nomon; “Egalecon 7-2521”. Ni marŝis podien, kaj niaj kruroj ne tremis, kaj ni rigardis la kvin Konsilantuloj kvin, tri de la vira genro kaj du de la ina. Iliaj hararoj estis blankaj kaj iliaj vizaĝoj estis fendita kiel la argilo de la seka riverlito. Ili estis maljunega. Ili ŝajnis plej maljuna ol la marmoro de la Templo de la Tutmonda Konsilantaro. Ili sidis antaŭ ni kaj ne moviĝis. Kaj ni vidis neniun spiron movi la faldojn de iliaj blankaj togoj. Sed ni sciis ke ili vivas, ĉar fingroj el la mano de la plej maljuna el ili leviĝis, montris al ni, kaj refaliĝis. Ĉi tio estis la nura kiu moviĝis, ĉar la lipoj de la plej maljuna ne moviĝis kial ili diris: “Stratobalaulo”.

Ni sentis la ŝnuroj en nia kolo striktiĝi kiam nia kapo plej leviĝis por vidi la vizaĝoj de la Konsilantaron, kaj ni estis feliĉaj. Ni sciis ke ni estis kulpaj, sed nun ni havis maniero por kompensi ĝin. Ni akceptos nian vivan Mandaton, kaj ni laboros por niaj fratoj, ĝojaj kaj volontaj, kaj ni forigis nian pekon kontraŭ ilin, pri kiu ili nenion sciis, sed ni sciis. Do ni estis feliĉaj, kaj fieraj de ni mem kaj de nia venko kontraŭ ni mem. Ni levis nian dekstran brakon kaj parolis, kaj nia voĉo estis la plej klara, la plej neŝanĝiĝema voĉo en la halo tiu tago, kaj ni diris:

“La volo de niaj fratoj estu farita”.

Kaj ni rekte rigardis la okulojn de la Konsilantaron, sed iliaj okuloj estis tiel malvarmegaj kiel bluaj vitraj butonoj.

Do ni iris al la Hejmo de Statobalauloj. Estas griza domo en mallarĝa strato. Estas sunhorloĝo en la korto, per ĝi la Hejma Konsilantaro povas distingi la horon de la tagon kaj kiam sonorigi la sonorilon. Kiam la sonorilo sonoras, ni leviĝos el niaj litoj. La ĉielo estas verda kaj malvarmega en niaj orientaj fenestroj. La ombro de la sunhorloĝon signalas duonon da horon dum ni vestiĝas kaj matenmanĝas en la manĝoĉambro, tie estas kvin longaj tabeloj kun dudek teleroj kaj dudek argilaj tasoj sur la tabeloj. Tiam ni iras por labori en la stratoj de la Urbego, kun niaj balailoj kaj niaj rastiloj. Post kvin horoj, kiam la suno estas alta, ni revenas al la Hejmo kaj meztagmanĝas por kiu oni nin permesas duonon da horon. Tiam ni relaboras. Post kvin horoj, la ombroj estas blua sur la pavimo, kaj la ĉielo estas blua kun profunda brileco kiu ne estas brila. Ni revenas por vespermanĝi, dum unu horon. Tiam la sonorilo sonoras kaj ni piediras en rekta kolumno al unu el la Urbegaj Haloj, por la Socia Kunveno. Aliaj kolumnoj de homoj venas el la Hejmoj de diversa Profesioj. La kandeloj estas lumigitaj, kaj la Konsilantaroj de la diversaj Hejmoj staras en katedro, kaj ili parolas al ni pri niajn devojn kaj pri niajn fratojn. Tiam vizitantaj Estroj enkatedriĝis kaj legis al ni paroladoj kiu estis faritaj en la Urbega Konsilantaro tiu tago, ĉar la Urbega Konsilantaro reprezentas ĉiuj la homoj kaj ĉiuj homoj devas scii. Tiam ni kantas himnojn, la Himnon de Fratecon, la Himnon de Egalecon, kaj la Himnon de la Kolektivan Spiriton. La ĉielo ja estas malseka purpura kiam ni revenas Hejmen. Tiam la sonorilo sonoras kaj ni piediras en rekta kolumno al la Urbega Teatrejo por tri horoj da Socia Distriĝo. Teatraĵo estas farita en scenejo, kun du grandaj ĥoroj el la Hejmo de Aktoroj, kiu parolas kaj respondas kune, en du gradaj voĉoj. La teatraĵoj estis pri laborado kaj pri kiel bona ĝi estas. Tiam ni piediras al la Hejmo en rekta kolumno. La ĉielo estas kiel nigra kribrilo traborita de arĝentaj gutoj kiu tremis, pretaj por trafendiĝi. La noktpapilioj frapas kontraŭ la stratlanternoj. Ni iris al niaj litoj kaj dormis, ĝis la sonorilo resonoras. La dormohaloj estis blankaj kaj puraj kaj nudaj de ĉio krom cent litoj.

Tiel ni vivadis ĉiutage dum kvar jaroj, ĝis antaŭ du printempoj kiam nia krimo okazis. Tiel ĉiuj homoj devas vivi ĝis ili estas kvardek jaraj. Je kvar dek jaroj oni estas finigita. Je kvardek jaroj oni estas sendita al la Hejmo de la Senutiluloj, kie la Maljunuloj loĝas. La Maljunuloj ne laboras, ĉar la ŝtato lin prizorgas. Ili sidas en la suno dum la somero kaj ili sidas je la fajro dum la vintro. Ili parolas malofte, ĉar ili estas lacaj. La Maljunuloj scias ke ili baldaŭ mortos. Kiam miraklo okazas kaj iu el ili vivas por atingi kvardek-kvin jaroj, ili estas la Antikvuloj kaj knaboj fiksrigardas ilin kiam li pasis antaŭ la Hejmo de la Senutiluloj. Tiu estos nia vivo, tiel ol ĉiuj niaj fratoj kaj ol la fratoj kiuj venis antaŭ nin.

Tiel estus nia vivo, sed ni ne faris nian krimon kiu ĉio ŝanĝis por ni. Kaj estis nia malbono kiu urĝis nin al nia krimo. Ni ja estis bonaj Stratobalauloj kaj kiel ĉiu el niaj frataj Stratobalauloj, krom de nia deziro por scii. Ni rigardis la stelojn tro longa nokten, kaj la grundoj kaj la arboj. Kaj kiam ni balais la korton je la Hejmo de la Scienculoj, ni kolektis la vitrajn flakonetojn, la pecoj de metaloj, la sekaj ostoj kiuj ili forĵetis. Ni deziris konservi tiuj aĵoj kaj ilin studi, sed ni ne havis lokon por ilin kaŝi. Do ni portis ilin al la Urbega Kloako. Kaj tie ni faris la eltrovo.

Estis tago je la printempo antaŭ la pasinta. Ni la Stratobalauloj laboras en brigadoj po tri, kaj ni estis kun Kuniĝo 5-3992, la duoncerbulo, kaj kun Internacio 4-8818. Do kuniĝo 5-3992 estas malsana junulo kaj kelkfoje ili konvulsiis, tiam iliaj buŝo ŝaŭmiĝis kaj iliaj okuloj blankiĝis. Sed Internacio 4-8818 malsamas. Ili estas alta, forta junulo kaj iliaj okuloj estas kvazaŭ lampiroj, ĉar iliaj okuloj ridegis. Ni ne povas vidi Internacio 4-8818 sen ne rideti respondantaj. Pro tio oni ne ŝatis ilin en la Hejmo de la Lernantoj, ĉar oni ne rajtas rideti senkiale. Kaj oni ankaŭ ne ŝatis ilin ĉar ili prenis pecojn de karbon kaj pentris bildojn sur la muroj, kaj tiuj bildoj ridegigis homojn, do Internacio 4-8818 estis sendita al la Hejmo de la Stratobalauloj, kiel ni.

Internacio 4-8818 kaj ni estas amikoj. Diri ĉi tio estas malbonaĵo, ĉar ĝi estas la granda malobeo, la Malobeo de Prefero, ami iu ajn el la homoj plej ol la aliaj, ĉar ni devas ami ĉiuj la homoj kaj ĉiuj la homoj estas niaj amikoj. Do Internacio 4-8818 kaj ni neniam parolas pri tio. Sed ni scias. Ni scias, kiam ni rigardas la aliajn okule. Kaj kiam ni tiel rigardas sen vortoj, ni ambaŭ scias aliaj aferoj, strangaj aferoj por kiu oni ne havas vortojn, kaj ĉi tiuj aĵoj timigis nin.

Do en la lasta tago de la printempo antaŭ la pasinta, Kuniĝo 5-3992 estis frapegita de konvulsioj en la bordo de la Urbego, apude la Urbega Teatrejo. Ni forlasis ilin en la ombro de la Teatreja tendo kaj ni iris kun Internacia 4-8818 por finigi nian laboron. Ni kune alvenis al la granda ravino malantaŭ la Teatrejo. Ĝi estas malplena krom de arboj kaj trudherboj. Post la ravino estas ebenaĵo, kaj post la ebenaĵo kuŝas la Nemapitan Arbaron, pri kiu homo ne devas pensi.

Ni kolektis paperojn kaj ĉifonoj kiuj la vento blovis el la Teatrejo, kiam ni vidis feran baron inter la trudherboj. Ĝi estis malnova kaj rustita pro multaj pluvoj. Ni tiris kun ĉiu nia forto, sed ni ne povis ĝin movi. Do ni vokis Internacion 4-8818, kaj kune ni skrapis la teron ĉirkaŭ la baro. Subite la tero enfalis antaŭ ni, kaj ni vidis malnovan feran kradon super nigra truo.

Internacio 4-8818 malantaŭpaŝis. Sed ni tiris la kradon kaj ĝi cedis. Kaj tiam ni vidis feraj ringoj kiel ŝtupoj gvidita malsupren al senfunda mallumo.

“Ni iros malsupren,” ni diris al Internacio 4-8818.

“Tio estas malpermesita,” ili respondis.

Ni diris: “La Konsilantaro ne scias pri ĉi tiu truo, tiel, tio ne povas esti malpermesita.”

Kaj ili respondis: “Ĉar la Konsilantaro ne scias pri ĉi tiu truo, ne povas esti leĝo kiu permesas ĝin eniri. Kaj ĉiu kiu ne estas permesita por leĝo estas malpermesita.”

Sed ni diris: “Ni iros, malgraŭ tion.”

Ili timegis, sed ili staris kaj vidis nin iri.

Ni pendis en la feraj ringoj kun niaj manoj kaj niaj piedoj. Ni povis vidi nenion malsuper ni. Kaj super ni la ĉiela truo malgrandiĝis, ĝis ĝi grandas kiel butono. Sed ankoraŭ ni malsupreniris. Tiam niaj piedoj tuŝis la grundo. Ni frotis niajn okulojn, ĉar ni ne povis vidi. Tiam niaj okuloj kutimigis al la mallumo, kaj ni ne povis kredi kio ni vidis.

Neniu homo konata de ni povas konstrui ĉi tiun lokon, nek homoj konata de niaj fratoj kiu vivas antaŭ ni, sed tamen, homoj konstruis ĝin. Estis granda tunelo. Ĝia muroj estis malmola kaj glataj kiam ni tuŝis ĝin; ĝi sentas kvazaŭ ŝtono, sed ĝi ne estis ŝtono. Sur la grundo estis longaj maldikaj feraj trakoj, sed ĝi ne estis feraj; ili sentas glata kaj malvarmega kiel vitro. Ni genuis, kaj ni rampis antaŭen, nia mano palpante laŭ la fera linio por vidi kien li gvidos. Sed nerompita nokto kuŝis antaŭen. Nur la feraj trakoj brilis tra ĝin, rektaj kaj blankaj, vokante nin por sekvi. Sed ni ne povis sekvi, ĉar ni estis perdanta la lumeto malantaŭ nin. Do ni turnis kaj rerampis, nia mano sur la fera linio. Kaj nia koro batis en niaj fingrpintoj, senkiale. Kaj ni sciis.

Ni subite sciis ke ĉi tiu loko estis lasita de la Nedireblaj Fojoj. Tial estas vera, kaj tiuj fojoj ekzistis, kaj la mirindaĵoj de tiuj fojoj. Antaŭ cent-centoj da jaroj homoj konis sekretojn kiujn ni ja perdis. Kaj ni pensis: “Ĉi tiu estas sordida loko. Kaj damnita estas tiu kiu tuŝas la aĵoj de la Nedireblaj Fojoj.” Sed nia mano kiu sekvis la trako, kiam ni rampis, alkroĉiĝis al la fero kvazaŭ ĝi ne forlasis ĝin kaj la haŭto de nia mano soifis kaj almozpetis de la metalo iu sekreta fluaĵo batinta en ĝia malvarmego.

Ni revenis al la tero. Internacio 4-8818 nin rigardis kaj ili malantaŭŝtepis.

“Egaleco 7-2521,” ili diris, “via vizaĝo blankiĝis.”

Sed ni ne povis paroli kaj ni staris rigardante ilin.

Ili malantaŭŝtepis fore, kvazaŭ ili ne kuraĝis nin tuŝi. Ili ridetis, sed ĝi ne estis gaja rideto; ĝi estis perdata kaj pledanta. Sed ni ne povis paroli. Tiam ili diris:

“Ni sciigu nia eltrovo al la Urbega Konsilantaro kaj ni ambaŭ estos rekompencita.”

Tiam ni parolis. Nia voĉo estis malmola kaj ĝi kompatemis. Ni diris:

“Ni ne sciigu nia eltrovo al la Urbega Konsilantaro, ni sciigu neniun homon.”

Ili levis siajn manojn al siaj oreloj, ĉar ili neniam aŭskultis vortojn kiel ĉi tiujn.

“Internacio 4-8818,” ni demandis, “ĉu vi informos pri ni al la Konsilantaro kaj rigardos kiam ni estos mortfrapita antaŭ viaj okuloj?”

Ili staris rekte subite kaj ili respondis:

“Prefere ni mortos.”

“Tial,” ni diris, “silentiĝu. Ĉi tiu loko estas nia. Ĉi tiu loko apartenas al ni, Egaleco 7-2521, kaj al neniu alia homo sur la tero. Kaj se iam ni kapitulacos ĝin, ni ankaŭ kapitulacos nian vivon kun ĝi.”

Tiam ni vidis ke la okuloj de Internacio 4-8818 estis plenplenaj de larmoj kiu ne kuraĝis fali, ili flustris, kaj ilia voĉo tremis, tial iliaj vortoj perdis ĉiun formon:

“La volo de la Konsilantaro estas super ĉio, ĉar ĝi estas la volo de niaj fratoj, kiu estas sankta. Sed se vi tion deziras, ni obeos vin. Prefere ni estus malbona kun vi ol bona kun niaj fratoj. La Konsilantaro kompatemu ambaŭ niaj koroj!”

Tiam ni marŝis kune reen al la Hejmo de la Stratobalauloj. Kaj ni marŝis silente.

Tial ĝi okazas ke ĉiu nokto, kiam la steloj estas altaj kaj la Stratobalauloj sidas en la Urbega Teatrejo, ni, Egaleco 7-2521, ŝteliras kaj kuras tra la mallumo al nia loko. Estas facila lasi la Teatrejo; kiam la kandeloj estas blovitaj kaj la Aktoroj venis al scenejo, neniuj okuloj povas nin vidi kiam ni rampis sub nia sidloko kaj sub la drapo de la tendo. Poste estas facila ŝteliri tra la ombroj kaj fali en linio apud Internacio 4-8818, kiam la kolumno forlasis la Teatrejo. Estas mallumo en la stratoj kaj homo ne ĉirkaŭas, ĉar homo ne rajtas piediri tra la Urbo sen kialo. Ĉiu nokto, ni kuris al la ravino, kaj ni forigis la ŝtonojn kiu ni amasigis sur la fera krado por kaŝi ĝin de homoj. Ĉiu nokto, dum tri horoj, ni estas sub la grundo, sola.

Ni ŝtelis kandelojn el la Hejmo de la Stratobalauloj, ni ŝtelis silikojn kaj tranĉilojn kaj paperon, kaj ni alportis ĝin al ĉi tiu loko. Ni ŝtelis vitrajn flakonetojn kaj pulvoroj kaj acidoj el la Hejmo de la Scienculoj. Nun ni sidas en la tunelo dum tri horo ĉiu nokto kaj ni studas. Ni fandis strangajn metalojn, kaj ni miksas acidojn, kaj ni eltranĉas la korpojn de la bestoj kiu ni trovas en la Urbega Kloako. Ni konstruas fornon el brikoj kiu ni kolektas el la stratoj. Ni brulas lignojn kiu ni trovas en la ravino. La fajro flagretas en la forno kaj blua ombroj dancas sur la muroj, kaj ne ekzistas sono de homoj por nin ĝeni.

Ni ŝtelis manuskriptojn. Tio estas granda ofendo. Manuskriptoj estas rara, ĉar niaj fratoj el la Hejmo de Skribistoj daŭras unu jaron por kopii nur unu skripton kun sia klara manskribo. Manuskriptoj estas rara kaj oni konservas ĝin en la Hejmo de Scienculoj. Do ni sidas sub la grundo kaj legas la ŝtelitajn skriptojn. Du jaroj forpasis de kiam ni trovas ĉi tiun lokon. Kaj en ĉi tiuj du jaroj ni ja lernis pli ol ni lernis en dek jaroj en la Hejmo de Lernantoj.

Ni ja lernas aĵojn kiuj ne estas en la skriptoj. Ni solvas sekretojn de kiu la Scienculoj ne havas scio. Ni ja vidas kiel granda estas la neeksplorado, kaj multaj vivtempoj ne proksimigis nin al la fino de nia serĉado. Ni deziras nenio, krom esti sola kaj lerni, kaj senti kvazaŭ ĉiu tago nia vido akuratiĝas kiel akcipitro kaj klarigas kiel roka kristalo.

La manieroj de malboneco estas strangaj. Ni estas malvera en la vizaĝo de niaj fratoj. Ni defias la volo de nia Konsilantaroj. Ni sola, el la milaj da homoj kiu iras ĉi tiu tero, ni sola en ĉi tiu horo faras laboro kiu ne havas celo krom ke ni deziras fari ĝin. La malboneco de nia krimo ne estas konebla por la homara menso. La naturo de nia puno, se ni estus elkovrita, ne estas pensebla por homara koro. Neniam, nek en la memoro de la Antikvuloj de la Antikvuloj, neniam homoj faris kion ni nun faras.

Tamen ni ne hontas kaj ne bedaŭras. Ni memdiras ke ni estas aĉulo kaj perfidulo. Sed ni sentas nek ŝarĝo sur nia spirito nek timo sur nia koro. Kaj ŝajnas al ni ke nia spirito estas klara kiel lako kiun nur la okuloj de la suno perturbas. Kaj en nia koro –strangaj estas la manieroj de malboneco!– en nia koro estas la unua paco kiu ni konas dum dudek jaroj.

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:36:25
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
2
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Du

Libereco 5-3000... Libereco Kvin-trimil... Libereco 5-3000....

Ni deziras skribi ĉi tiun nomon. Ni deziras elvoki ĝin, sed ni ne kuraĝas elvoki ĝin pli laŭta ol flustro. Ĉar estas malpermesita al viroj atenti inoj, kaj malpermesita al inoj atenti viroj. Sed mi pripensas unu el ĉiuj inoj, ili kies nomo estas Libereco 5-3000, kaj ni pripensas neniun alian.

La inoj asignita por grundlabori loĝas en la Hejmo de la Kamparanoj preter la Urbego. Kie la Urbego finas estas granda ŝoseo kiu serpentas norden, kaj ni la Statobalauloj devas puriĝi tiun ŝoseon ĝis la unua meloposto. Heĝo lokas laŭ la ŝoseo, kaj preter la heĝo kuŝas la kampoj. La kampoj estas nigraj kaj plugitaj, kaj ili kuŝas kvazaŭ granda ventumilo antaŭ ni, kun siaj sulkoj prenita por iu mano preter la ĉielo, malfermante kiam ni venis al ni, kiel nigraj plisoj brilante kun maldikaj, verdaj brilaĵetoj. Inoj laboras surkampe, kaj iliaj blankaj tunikoj en la vento estas kvazaŭ flugiloj de marbirdoj batintaj super la nigra grundo.

Kaj tie estis ke ni rigardis Libereco 5-300 piedirante laŭ la sulkoj. Ilia korpo estis rekta kaj maldika kiel fera klingo. Ilia okuloj estis mallumaj kaj malmolaj, kun nek timo nek afableco nek kulpo. Ilia hararo estis ora kiel la suno; ilia hararo flugis en la vento, brilante kaj sovaĝa. Ili ĵetis semojn el sia mano kvazaŭ ili bonvolis ĵeteti malindan donacon, kvazaŭ la tero estis almozulo sub iliaj piedoj.

Ni staris kvietan; unue ni konis timon, kaj poste doloron, kaj ni staris kvietan do ni ne disverŝi ĉi tiun doloron plej kara ol plezuro.

Tiam ni aŭdis voĉon el la aliaj voki ilian nomon; “Libereco 5-3000”, kaj ili turnis kaj marŝis reen. Tiel ni lernis ilian nomon, kaj ni staris vidante ilin eliri, ĝis ilia blanka tuniko perdiĝis en la blua nebuleto.

La sekvanta tago, kiam ni venis al la norda ŝoseo, ni daŭrigis niajn okulojn sur Libereco 5-3000 je la kampo. Kaj ĉiu tago poste ni rekonis la malaneco de atendi nian horon je la norda ŝoseo. Kaj tie ni rigardadis Liberecon 5-3000 ĉiutage. Ni scias ne se ili ankaŭ nin vidis, sed ni opinias ke ili ja.

Do unu tago ili proksimiĝis la heĝo, kaj subite ili turnis al ni, ili turnis kirlante kaj la movo de sia korpo haltiĝis, kvazaŭ sabrita, kiel subite ol ĝi komencis. Ili staris senmova kiel ŝtono, kaj ili rigardis rekte al ni, rekte al niaj okuloj. Rideto ne estis en ilia vizaĝo, nek bonveno. Sed ilia vizaĝo estis streĉita, kaj iliaj okuloj estis mallumaj. Tiam ili returnis samrapide, kaj formarŝis nin.

Sed la sekvanta tago, kiam ni alvenis ŝosee, ili ridetis. Ili ridetis al ni kaj por ni. Kaj ni ridetis respondintan. Ilia kapo malantaŭfaliĝis, kaj iliaj brako faliĝis, kvazaŭ iliaj brakoj kaj ilia maldika blanka kolo estis subite afliktita de granda laceco, ili nin ne rigardis, sed la ĉielon. Ili rigardetis nin ŝultre, kaj ŝajnis al ni kvazaŭ ilia mano tuŝis nian korpon, mole glitante de niaj lipoj ĝis niaj piedoj.

Ĉiumatene ek de tiam, ni salutis la alian kun niaj okuloj. Ni ne kuraĝis paroli. Estas malobeo paroli al homoj de aliaj Profesioj, krom grupe en la Sociaj Kunvenoj. Sed iam, starante je la heĝo, ni levis nian manon al nia frunto kaj malrapide movis ĝin, manplato sube, al Libereco 5-3000. Se la aliaj vidus tion, ili povus nenion diveni, ĉar ŝajnis kvazaŭ ni ombris niajn okulojn de la suno. Sed Libereco 5-3000 vidis kaj komprenis. Ili levis sian manon al sia frunto kaj movis ĝin simile ol ni. Tiel, ĉiutage, ni salutas Libereco 5-3000, kaj ili respondas, kaj neniu homo suspektas.

Ni ne miras pri ĉi tiu nova peko de ni. Estas nia dua Malobeo de Prefero, ĉar ni ne pensas pri ĉiuj niaj gefratoj, kiel ni devas, sed nur pri unu, kaj ilia nomo estas Libereco 5-3000. Ni ja nomiĝis ilin en niaj pensoj. Ni nomiĝas ilin la Oroulino. Sed estas peko nomiĝi homojn kun nomoj kiu distingas ilin el aliaj homoj. Tamen ni nomiĝis ilin la Oroulino, ĉar ili ne estas kiel la aliaj. La Oroulino ne estas kiel la alia kaj ne gravas al ni la leĝo kiu diras ke viroj ne rajtas pensi pri inoj krom je la Sekskuniĝo. Tiu estas la okazo ĉiu printempo kiam ĉiu viro plej maljuna ol dudek kaj ĉiu ino plej maljuna ol dek ok estas sendita dum unu nokto al la Urbega Sekskuniĝejo. Kaj ĉiu el la viroj estas asignita unu el la inoj por la Konsilantaro de Eŭgeniko. Infanoj naskiĝis ĉiun vintron, sed inoj neniam vidas siajn filojn kaj filoj neniam konas siajn gepatrojn. Dufoje ni estis sendita al la Sekskuniĝejo, sed estas malbela, honta afero, pri kiu ni ne volas pensi.

Ni ja rompis multajn leĝojn, kaj hodiaŭ ni rompis unu pli. Hodiaŭ ni parolis al la Oroulino.

La aliaj inoj estis malproksime sur la kampo, kian ni haltis je la heĝo apud la ŝoseo. La Oroulino estis genuanta sola je la fosaĵo kiu kuŝas apud la kampo. Kaj la gutoj de akvo falante el iliaj manoj, kiam ili levis la akvon lipen estis kvazaŭ fajraj briloj en la suno. Tiam la Oroulino nin rigardis, kaj ili ne movis, tie genuante, nin rigardante, kaj lumaj cirkloj ludis sur ilia blanka tuniko de la suno je la fosaĵa akvo, kaj unu brileta guto falis el fingro de ilia mano kiu ili restis kvazaŭ frostiĝante en la aero.

Tiam la Oroulino leviĝis kaj marŝis al la heĝo, kvazaŭ ili aŭskultis ordonon de niaj okuloj. La do aliaj Stratobalauloj de nia brigado malproksimas nin po cent pasoj sur la ŝoseo. Kaj ni opiniis ke Internacio 4-8818 ne malkaŝus nin, kaj ke kuniĝo 5-3992 ne komprenus. Do ni rekte rigardis la Oroulinon, kaj ni vidis la ombrojn de ilaj okulharoj je iliaj blankaj vangoj kaj la sunajn briletojn en iliaj lipoj. Kaj ni diris:

“Vi belegas, Libereco 5-3000.”

Ilia vizaĝo malmovis kaj ili ne forturnis siajn okulojn. Nur iliaj okulojn kreskiĝis, kaj iliaj okuloj plentriumfiĝis, kaj ĝi ne temis pri triumfo super ni sed pri triumfo super aĵoj kiu ni ne povis diveni. Kaj ili diris:

“Kiu estas via nomo?”

“Egaleco 7-2521,” ni respondis.

“Vi ne estas frato de ni, Egaleco 7-2521, ĉar ni ne tion deziras.”

Ni ne povas diri kio tio signifis, ĉar vortoj ne ekzistas por ilia signifo sed ni sciis senvorte kaj ni tiam sciis ĝin.

“Ne,” respondis ni, “nek vi unu el niaj fratinoj”

“Se vi ni vidus, inter multaj virinoj, ĉu vi nin rigardus?”

“Ni rigardus vin, Libereco 5-3000, se ni vin vidus inter tutaj la teraj virinoj.”

Tiam ili demandis:

“Ĉu Stratobalauloj estas senditaj al malsamaj lokoj je la Urbego aŭ ĉu ili ĉiam laboras samloke?”

“Ili ĉiam laboras samloke,” Ni respondis, “kaj neniu prenis ĉi tiun ŝoseon de ni.”

“Viaj okuloj,” ili diris, “estas malsamaj ol tiuj de iu ajn homoj.”

Kaj subite, senkiale, penso venis al ni, ni malvarmumis, malvarmumis ventre.

“Kiom vi aĝas?” ni demandis.

Ili ja komprenis nian penson, ĉar ili malleviĝis siajn okulojn por la unua fojo.

“Deksepjaraj” ili flustris.

Kaj ni suspiris, kvazaŭ granda pezo lasis nin, ĉar senkiale ni estis pensantaj pri la Sekskuniĝejo. Kaj ni pensis ke ni ne lasu la Oroulinon estu sendata tien. Kiel ni haltigis tion, kiel malpermesi la volo de la Konsilantaroj ni ne sciis, sed subite ni sciis ke ni tion faris. Do ni ne sciis kial tiu penso venis al ni, ĉar tiuj malbelaj aferoj malrilatis nin kaj la Oroulino. Kiu rilato ili povas havi?

Tamen, senkiale, dum ni staris tien je la heĝo, ni sentis niajn lipojn tiriĝi pro malamo, subita malamo al ĉiuj niaj fratoj. Kaj la Oroulino ĉi tion rigardis kaj malrapide ridetis, kaj en tiu rideto estis la unua malfeliĉo vidinta de ni el ili. Ni opinias ke en la ina saĝo la Oroulino komprenis pli ol ni povas kompreni.

Tiam tri kampaj fratinoj aperis, venante ŝoseen, do la Oroulino marŝis for de ni. Ili prenis la semsako, kaj ili ĵetis la semoj en la sulkoj forirante. Sed ili ĵetis la semoj hazarde, ĉar la mano de la Oroulino tremis.

Do reirante al la Hejmo de la Stratobalauloj, ni sentis kiel ni deziris kanti, senkiale. Ni estis admonita ĉi tiu nokto je la manĝohalo, ĉar senkiale ni ekkantis laŭte kanton kiun ni neniam aŭdis. Sed malĝustas kanti senkiale, krom je la Sociaj Kunvenoj.

“Ni kantas ĉar ni feliĉas,” ni respondis la Hejmestro kiu admonis nin.

“Ja vi feliĉas,” ili respondis, “kiel alie povas esti homoj kiam ili vivas por siaj gefratoj?”

Kaj nun, sidante ĉi tie en nia tunelo, ni miras pri tiuj vortoj. Oni malpermesas ne esti feliĉa. Ĉar, kiel oni sciigis nin, la homoj estas libera kaj la tero apartenas al ili; kaj ĉiuj la aĵoj sur tero apartenas al ĉiuj la homoj; kaj la volo de ĉiu la homoj kune bonas por ĉiuj; tial la homoj devas esti feliĉa.

Tamen, sidante nokte en la granda halo, senvestiĝante por dormi, ni rigardas niajn fratojn kaj miras. La kapoj de niaj fratoj klinas. La okuloj de niaj fratoj malhelas, kaj ili neniam rigardas la aliajn okule. La ŝultroj de niaj fratoj ĝibas, kaj iliaj muskoloj estas tirintaj, kvazaŭ iliaj korpoj ŝrumpas kaj deziras ŝrumpi el la vido. Kaj vorto ŝtelis en niaj menso, kiam ni rigardas niajn fratojn, kaj ĉi tiu vorto estas timo.

Timo pendas en la aero de la dormohaloj, kaj en la aero de la stratoj. Timo iras tra la Urbo, timo sen nomo, senformo. Ĉiu homo sentas ĝin kaj neniu kuraĝas paroli.

Ni ankaŭ sentas ĝin, kiam ni estas ĉe la Hejmo de la Stratobalauloj. Sed ĉi tie, en nia tunelo, ni ne pli sentas ĝin. La aero puras sub la grundo. Ne estas odoro de homoj. Kaj tiu tri horoj donas nin forteco por la horoj super grundo.

Nia korpo malkaŝis nin, ĉar la Hejma Konsilantaro rigardas nin malfide. Ne estas bona senti tro ĝojo aŭ esti tro ĝoja por vivi. Ĉar ni ne gravas kaj ne devas gravi al ni ĉu ni vivas aŭ mortas, kiu estas laŭ la volo de niaj fratoj. Sed ni, Egaleco 7-2521, ĝojis vivi. Se tio estas malvirto do ni ne deziras virto.

Tamen niaj fratoj ne estas kiel ni. Ne ĉiu bonas kun niaj fratoj. Estas Frateco 2-5503, mallaŭta knabo kun saĝaj, afablaj okuloj, kiu ploras subite, senkiale, meztage aŭ meznokte, kaj iliaj korpo tremis kun plorsingultoj kiu ili ne povas klarigi. Estas Solidareco 9-6347, kiu estas brila junulo, sentemo, sed ili krias kiam ili dormas, kaj ili krias: “Helpu nin! Helpu Nin! Helpu Nin!” en la nokto, kun voĉo kiu malvarmumis niajn ostojn, sed la Kuracistoj ne povas sanigi Solidareco 9-6347.

Kaj kiam nokte ni ĉiuj senvestiĝis, en la duonluma lumo de la kandeloj, niaj fratoj silentas, ĉar ili ne kuraĝas paroli la pensojn en ilaj mensoj. Ĉar ĉiu devas akordi kun ĉiuj, kaj ili ne povas scii se siaj pensoj estas la pensoj de ĉiuj, kaj tial ili temas paroli. Kaj ili ĝojetas kiam la kandeloj estas elŝaltitaj. Sed ni, Egaleco 7-2521, rigardas tra la fenestro la ĉielo, kaj paco ekzistas ĉielen, kaj pureco, kaj digno. Kaj preter la Urbego kuŝas la ebenaĵo, kaj preter la ebenaĵo, nigra sub la nigra ĉielo, tie kuŝas la Nemapitan Arbaron.

Ni ne deziras rigardi la Nemapitan Arbaron. Ni ne deziras pensi pri ĝi. Sed ĉiam niaj okuloj revenas al tiu nigra loko apud la ĉielo. Homoj neniam eniras la Nemapitan Arbaron, ĉar ne ekzistas povo por esplori ĝin nek irejo por gvidi inter ĝiaj antikvaj arboj kiu staras kiel gardistoj de timigitaj sekretoj. Oni flustras ke unu aŭ dufoje centjare, unu el la homoj de la Urbo eskapis sola kaj kuras al la Nemapita Arbaro, sen voki aŭ kialo. Tiuj homoj neniam revenas. Ili pereas de malsato kaj de la krifoj de la sovaĝaj bestoj kiu vagas tra la Arbaro. Sed la Konsilantaro diras ke tio estas legendo. Kaj ni ja aŭdis ke ekzistas multaj Nemapitaj Arbaroj surtere, inter la Urbegoj. Kaj oni flustras ke ili kreskas super la ruinoj de multaj urbegoj de la Nedireblaj Fojoj. Arboj glutas la ruinoj, kaj la ostojn sub la ruinoj, kaj ĉiu kiu pereas.

Kaj kiam ni rigardas la Nemapitan Arbaron, malproksima dum la nokton, ni pensas pri la sekretoj de la Nedireblaj Fojoj. Kaj ni miras kiamaniere ĉi tiujn sekretojn estis perdita al la mondo. Ni aŭdis de la legendoj de la grandaj bataloj, en kiu multaj homoj batalis en unu partio kaj malmultaj en la alia. Tiuj malmultaj estis la Malbonuloj kaj ili estis konkeritaj. Tiam grandaj fajroj furiozis tra la lando. Kaj en ĉi tiuj fajroj la Malbonuloj brulis. Kaj la fajro kiu estas nomita la Aŭroro de la Granda Renaskiĝo, estis la Skriptfajro en kiu oni bruligis ĉiuj la skriptoj de la Malbonuloj, kaj kun ilin, ĉiuj la vortoj de la Malbonuloj. Grandaj montoj de fajro staris en la placoj de la Urbegoj dum tri monatoj. Tiam okazis la Granda Renaskiĝo.

La vortoj de la Malbonuloj... La vortoj de la Nedireblaj Fojoj... Kiu estas la vortoj kiuj ni perdis?

La Konsilantaro kompatu nin! Ni ne deziris skribi tiun demandon, kaj ni ne sciis kion ni faris kiam ni skribis. Ni ne demandu ĉi tiun demandon kaj ni ne pensu ĝin. Ni ne vokis morton al nia kapo.

Kaj tamen... Kaj tamen...

Estas iu vorto, unu nura vorto kiu ne estas en la lingvo de homoj, sed kiu ja estis. Kaj tiu estas la Nedirebla Vorto, kiu neniu homo rajtas diri aŭ aŭdi. Sed okaze, kaj malofte, okaze, ie, unu el la homoj trovas tiun vorton. Ili trovas ĝin en peceĉoj de malnovaj manuskriptoj aŭ gravurita en fragmentoj de antikvaj ŝtonoj. Sed kiam ili diras ĝin ili estas mortigita. Neniu krimo estas punita per morto en ĉi tiu mondo, krom la nura krimo de dirado de la Nedirebla Vorto.

Ni ja vidis tia homo vivbruligita je la Urbega Placo. Kaj tiu vido restas kun ni tra la jaroj, kaj ĝi fantomis nin, kaj sekvas nin kaj ne ripozigis nin. Ni estis knabo tiam, dekjarulo. Kaj ni staris en la granda placo kun ĉiu la geknaboj kaj la homoj de la Urbo, sendita por rigardi la bruligadon. Ili alportis la pekulon al la placo kaj gvidis ilin al la brulstalko. Ili disŝiris la langon de la Pekulo, tiel ili ne povus pli paroli. La Pekulo estis juna kaj alta. Lia hararo estis ora kaj Iliaj okuloj blua kiel mateno. Ili marŝis al la brulstalko, kaj iliaj paŝoj ne hezitis. Kaj el ĉiu la vizaĝoj je tiu placo, el ĉiu la vizaĝo kiu kriis kaj ŝirkriis kaj kraĉis en lin, ilia estis la plej trankvila kaj la plej ĝoja.

Kaj la ĉenoj estis volvintaj ĉirkaŭ ilia korpo je la brulstalko, kaj oni fajriĝis ĝin, la Pekulo rigardis la Urbego. Maldika rivereto de sango kuris el la angulo de ilia buŝo, sed iliaj lipoj ridetis. Kaj monstra penso venis al ni tiam, kiu neniam forlasis nin. Ni ja aŭdis pri la Sanktuloj. Estas la Sanktulo de Laboreco, kaj la Sanktulo de la Konsilantaroj, kaj la Sanktuloj de la Granda Renaskiĝo. Sed ni neniam vidis Sanktulo nek kia devas esti la simileco de Sanktulo. Kaj tiam ni pensis, starante je la placo, ke la simileco de la Sanktulo estis la vizaĝo kiu ni vidis antaŭ ni je la flamoj, la vizaĝo de la Pekulo de la Nedirebla Vorto.

Kiam la flamoj leviĝis, ion okazis kiu nur niaj okuloj vidis, alie ni ne estis hodiaŭ vivaj. Eble al ni ŝajnis. Sed ŝajnis al ni ke la okuloj de la Pekulo elektis nin el la homamaso kaj rigardis nin rekte. En iliaj okuloj estis nek doloro nek scio de la agonio de ilia korpo. Nur ĝojo en ili, kaj fiero, fiero plej sankta ol homa fiero rajtas esti. Kaj ŝajnis al ni ke tiuj okuloj penis diri nin io tra la flamoj, sendi al niaj okuloj vorto sen sono. Kaj ŝajnis al ni ke tiuj okuloj petis nin kolekti tiun vorton kaj ne forlasi ĝin de ni kaj de la tero. Sed la flamoj leviĝis kaj ni ne povis diveni la vorton...

Kio–eĉ se ni devas bruli pro tio kiel la brulstalka Sanktulo –kio estas la Nedirebla Vorto?

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:37:02
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
3
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Tri

Ni, Egaleco 7-2521, malkovris nova forto el naturo. Kaj ni malkovris ĝin sola, kaj ni scios ĝin.

Estas dirita. Nun vipfrapu nin, se estas necesa. La Konsilantaro d Scienculoj diras ke ni ĉiu scias la ekzistantaj aĵoj kaj tial ĉiu la aĵoj ne konataj por ĉiu ne ekzistas. Sed ni opinias ke la Konsilantaro de Scienculoj estas blinda. La sekretoj de ĉi tiu tero ne estas videbla por ĉiu homo, sed nur por tiu kiu volas serĉi ĝin. Ni scias, ĉar ni ja trovis sekreto nekonata de niaj gefratoj.

Ni ne scias kio estas tiu forto nek de kie ĝi venas. Sed ni scias ĝian naturon, ni ja rigardis ĝin kaj laboris kun ĝi. Ni unue sciis ĝin antaŭ du jaroj. Iu nokto, ni tranĉis la korpon de morta rano kiam ni vidis ĝian kuro ektiri. Ĝi mortis, tamen ĝi movis. Ia forto nekonata por homoj movis ĝin. Ni ne povis kompreni ĝin. Tiam, post multaj testoj, ni trovis la respondon. La rano pendis de kupra drato; kaj estis la metalo de nia tranĉilo kiu sendis stranga forto al la kupro tra la salakvo de la rana korpo. Ni metis peco da kupro kaj peco da zinko en salakvujo, kaj ni tuŝis drato al ili, kaj tie, sub niaj fingroj, miraklo okazis kiu neniam antaŭe okazis, nova miraklo kaj nova forto.

Ĉi tiu eltrovaĵo fantomis nin. Ni sekvis ĝin prefere ol ĉiuj niaj studoj. Ni laboris kun ĝi, ni testis ĝin ĉiel ol ni povis priskribi, kaj ĉiu paŝo estis plia miraklo malkovrita antaŭ ni. Ni eksciis ke ni trovis la plej grandan forton sur la tero. Ĉar ĝi defias ĉiun leĝon konatan por homoj. Ĝi movas kaj turnas la pinglon de la kompaso kiu ni ŝtelis el la Hejmo de Scienculoj; sed oni instruis nin, kiam ni estis knabo, ke la pinglo montras norden kaj ke tiu estas leĝo kiu nenio povas ŝanĝi; tamen nia nova forto defias ĉiujn leĝojn. Ni trovis ke ĝi igas fulmojn, kaj neniam homoj scias kio igas fulmojn. En tondrtempestoj, ni levis altan ferstangon apud nia truo, kaj ni rigardis ĝin de sub la grundo. Ni ja rigardas fulmoj trafi ĝin multfoje. Kaj nun ni scias ke la metalo tiras la forto el la ĉielo, kaj ke oni povas donigi ĝin el la metalo.

Ni konstruas strangajn aĵojn kun ĉi tiu nia eltrovaĵo. Ni uzis por ĝi la kupraj dratoj kiujn ni trovis ĉi tie sub la grundo. Ni marŝis la longon de nia tunelo, kun kandelo lumigante la vojo. Ni ne povis marŝi pli ol duono da mejlo, ĉar tero kaj rokoj falis je ambaŭ flankoj. Sed ni kolektis ĉiu kiu ni trovis kaj portis ilin al nia laborejo. Ni trovis strangajn skatolojn kun metalaj baroj interne, kun multaj da ŝnuroj kaj kordoj kaj metalaj bobenoj. Ni trovis dratoj kiu gvidas al strangaj vitraj sferetoj sur la muroj; ili enhavas metalajn fadenojn pli maldika ol araneaĵo.

Ĉi tiuj aĵoj helpis nin en nia laboro. Ni ne komprenas ĝin, sed ni opinias ke la homoj de la Nedireblaj Fojoj konis la ĉielan forton, kaj ke ĉi tiuj aĵoj rilatas al ĝin. Ni ne scias, sed ni lernos. Ni ne povas nun halti, eĉ se ke ni estas sola en nia scio timigas nin.

Solulo ne rajtas havi plej grandan saĝon ol la multaj Scienculoj elektita de ĉiuj la homoj por siaj saĝo. Tamen ni povas. Ni tion havas. Ni membatalis kontraŭ diri tion, sed nun ĝi estas dirinta. Tio malgravas. Ni forgesas ĉiujn homojn, ĉiujn leĝojn kaj ĉiujn aĵojn krom niajn metalojn kaj niajn dratojn. Tiom ankoraŭ oni devas lerni! Kial longa vojo estas antaŭ ni, kaj malgravas se ni devas veturi ĝin sola!

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:37:32
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
4
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Kvar

Multaj tagoj pasis antaŭ ni denove povis paroli kun la Oroulino. Sed tago venis kiam la ĉielo blankiĝis, kvazaŭ la suno krevis kaj disvastigis sian flamon sur la aero, kaj la kampoj kuŝis kvietaj senspire, kaj la polvo de la ŝoseo estis blanka en la brileco. Do la inoj sur la kampo enuiĝis, kaj ili malrapidis siajn laborojn, kaj ili estis malproksime de la ŝoseo kiam ni alvenis. Sed la Oroulino staris sola je la heĝo, atendante. Ni haltis kaj rigardis ke iliaj okuloj, tiel malmolegaj kaj malestimindaj al mondo, rigardis nin kvazaŭ ili obeus iu ajn vorto kiu ni parolis.

Kaj ni diris:

“Ni nomis vin en niaj pensoj, Libereco 5-3000.”

“Kiu estas nia nomo?” ili demandis.

“La Oroulino.”

“Nek ni nomis ĝin Egaleco 7-2521 kiam ni pensas pri vi.”

“Kiu nomo vi donis nin?”

Ili rigardis fikse niajn okulojn kaj ili tenis sian kapon altan kaj ili respondis:

“La Nekonkereblulo.”

Dum longa tempo ni ne povis paroli. Tiam ni diris:

“Tiuj pensoj estas malpermesitaj, Oroulino.”

“Sed vi pensas tiajn pensojn kaj ni deziras ke vi pensis ĝin.”

Ni rigardis rekte al iliaj okuloj kaj ni ne povis mensogi.

“Jes,” ni flustris, kaj ili ridetis, kaj ni diris: “Nia karulino, ne obeu nin.”

Ili malantaŭŝtepis, kaj iliaj okuloj vastiĝis kaj kvietiĝis.

“Rediru tiujn vortojn,” ili flustris.

“Kiuj vortoj?” ni demandis, Sed ili ne respondis, kaj ni sciis.

“Nia karulino,” ni flustris.

Neniam tio estas diranta de viroj al inoj.

La kapo de la Oroulino malrapide riverencis, kaj ili staris antaŭ ni, kun iliaj brakoj flanken, la manplatoj turnintaj al ni, kvazaŭ ilia korpo estis donita rezignante al niaj okuloj. Kaj ni ne povis paroli.

Kaj ili levis sian kapo, kaj parolis simple kaj milde, kvazaŭ ili deziris ke ni forgesi iu maltrankvilo de si.

“La tago varmegas,” ili diris, “kaj vi ja laboris multaj horoj kaj vi devas esti laca.”

“Ne,” ni respondis.

“Estas plej malvarma je la kampoj,” ili diris, “kaj oni havas akvon por trinki. Ĉu vi soifas?”

“Jes,” ni respondis, “sed ni ne rajtas transiri la heĝo.”

“Ni portis akvon al vi,” ili diris.

Tiam ili genuis je la fosaĵo, ili kolektis akvon en siaj du manoj, kaj ili leviĝis kaj tenis la akvon je niaj lipoj.

Ni ne scias se ni trinkis la akvon. Ni nur sciis ke subite iliaj manoj malpleniĝis, kaj ke ni ankoraŭ tenis niajn lipojn je liaj manoj, kaj ili sciis tion sed ne kuraĝis movi.

Kaj ni levis nian kapon kaj malantaŭpaŝis. Ĉar ni ne komprenis kio farigis nin, kaj ni tremis por kompreni ĝin.

Kaj la Oroulino malantaŭŝtepis, kaj ili staris siajn manojn rigardante kun miro. Kaj la Oroulino formovis, eĉ se la aliaj ne venis, kaj ili movis malantaŭŝtepante, kvazaŭ ili ne povis turni for de ni, iliaj manoj fleksitaj antaŭ ŝin, kvazaŭ ili ne povis mallevi ilin.

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:58:50
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
5
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Kvin

Ni faris ĝin. Ni kreis ĝin. Ni portis ĝin el la nokto de la epokoj. Ni sola. Niaj manoj. Nia menso. Niaj solaj kaj nuraj.

Ni scias ne kio ni diras. Nia menso turniĝas. Ni rigardas la lumon kiun ni faris. Ni estos perdonita por ĉiu kiu ni ĉi vespere diras....

Ĉi vespere, post multaj da tagoj kaj testoj ol ni povas nombri, ni finis konstrui strangan aĵon, el la restoj de la Nedireblaj Fojoj, vitra ujo, farita por disdoni la forto de la ĉielo plej forte ol ni neniam antaŭe atingis. Kaj kiam ni jungis niajn dratojn al ĉi tiu ujo, ni fermis la kurenton—la drato ardis! Ĝi viviĝis, ĝi ruĝiĝis, kaj cirklo de lumo kuŝis je la ŝtono antaŭ ni.

Ni staris, kaj tenis nian kapon en niaj manoj. Ni ne povis gravediĝi tiun kiun ni kreis. Ni ne tuŝis siliko, faris neniu fajro. Ankoraŭ lumo aperis, lumo venis el nenie, lumo el la koro de la metalo.

Ni blovis nian kandelon. Mallumo glutis nin. Nenio restis ĉirkaŭ ni, nenio krom nokto kaj la maldika flamanta drato, kiel fendo en la muro de malliberejo. Ni streĉis niajn manojn al la drato, kaj ni rigardis niajn fingrojn en la ruĝa brileco. Ni ne povis vidi nian korpon nek senti ĝin, kaj en tiu momento neniu ekzistis krom niaj du manoj super la drato kiu brilis en la nigra abismo.

Tiam ni pensis pri la signifo de tiu kiu kuŝis antaŭ ni. Ni povas lumigi nian tunelon, kaj la Urbego, kaj ĉiuj la Urbegoj sur la tero kun nenio krom metaloj kaj dratoj. Ni povas doni al niaj fratoj novan lumon, plej pura kaj plej brila ol ili neniam konas. Oni povas igi la ĉielan forton por fari la homajn petojn. Ne ekzistas limoj al ĝia sekretoj kaj ĝia povo, kaj oni povas donigi ĝin ĉiu kiu ni elektis demandi.

Ni sciis tiam tiu kiu ni devos fari. Niaj eltrovaĵo estas tro granda por ni malŝpari nian tempon Stratobalaante. Ni ne devas gardi nian sekreton al ni nur, nek enfosi ĝin subgrunde. Ni devas porti ĝin al la vido de ĉiuj homoj. Ni bezonas ĉiun nian tempon, ni bezonas la laborejojn je la Hejmo de Scienculoj, ni deziras la helpon de niaj Scienculaj fratoj kaj iliajn saĝon kunigita al la nia. Multa laboro antaŭas al ni, kaj al ĉiuj la Scienculoj el la tero.

En unu monato, la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj kuniĝis je nia Urbego. Estas granda Konsilantaro, al kiu la plej saĝa de ĉiu lando estas elektita, kaj ĝi kuniĝas jare en diversaj Urbegoj de la Tero. Ni iros a ĉi tiu Konsilantaro kaj ni kuŝigis antaŭ ili, kiel nia donaco, la vitran ujo kun la ĉiela forto. Ni konfesos ĉiu al ili. Ili vidos, komprenos kaj perdonos. Ĉar nia donaco estas plej granda ol nia malobeo. Ili komprenigis la Konsilantaro de Profesioj, kaj ni estos asignita al la Hejmo de Scienculoj. Tio neniam antaŭe okazis, sed neniam antaŭe oni prezentis tia donaco kiel la nia a homoj.

Ni devas atendi. Ni devas gardi nian tunelon plej forte ol ni neniam gardis ĝin. Ĉar se iu ajn homoj krom la Scienculoj lernus nian sekreton, ili ne komprenus, nek ili kredis nin. Ili rigardus nenio, krom nia krimo de sollaborado, kaj ili detruis nin kaj nian lumon. Nia korpo ne gravas al ni, sed nia lumo estas...

Jes, ĝi ja gravas al ni. Unufoje nia korpo gravas al ni. Ĉar ĉi tiu drato estas kvazaŭ parto de nia korpo, kiel vejno ŝirinta el ni, brilante kun nia sango. Ĉu ni fieras ĉi tiu fadeno de metalo, aŭ la manoj kiu faris ĝin, aŭ ekzistas linio kiu apartigas tiujn du?

Ni streĉas niajn brakojn. Ĉar unue ni scias kiel fortaj estas niaj brakoj. Kaj stranga penso venis al ni: ni miras, unue en nia vivo, kiel ni aspektas. Homoj neniam rigardas siajn proprajn vizaĝojn kaj neniam demandis al siajn fratojn pri ĝi, ĉar estas malboneco zorgi pri siajn vizaĝojn aŭ korpojn. Sed ĉi tiu nokto, por kialon kiun ni ne povas sondi, ni deziras la ebleco por koni nia propra simileco.

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:59:12
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
6
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Ses

Ni ne skribas antaŭ tridek tagoj. Dum tridek tagoj ni ne estis ĉi tie, en nia tunelo. Ni estis kaptita.

Okazis je la nokto en kiu ni lastatempe skribis. Ni forgesis, tiu nokto, rigardi la sablo en la vitro kiu diras nin ke tri horoj pasis kaj ke estas la horo por reveni al la Urbega Teatrejo. Kiam ni rememoris, la sablo ja finiĝis.

Ni rapidis al la Teatrejo. Sed la granda tendo staris griza kaj silenta kontraŭ la nokto. La stratoj de la Urbego kuŝis antaŭ ni, malluma kaj malplena. Se ni irus reen al nia tunelo, ni estus trovita kaj nia lumo ankaŭ. Do ni marŝis al la Hejmo de la Stratobalauloj.

Kiam la Hejma Konsilantaro kontestis nin, ni rigardis la vizaĝoj de la Konsilantaro, sed ili ne scivolis, kaj ne koleris, kaj ne kompatemis. Do kiam la plej maljuna el ili demandis el ni: “Kie vi estis?” ni pensis pri nia vitra ujo kaj nia lumo, kaj ni forgesis ĉiu. Kaj ni respondis:

“Ni ne diros al vi.”

La plej maljuna ne pli demandis de ni. Ili turnis al la du plej junaj, kaj diris, kaj ilia voĉo enuis:

“Preni nian fraton Egaleco 7-2521 al la Palaco de Korekta Reteno. Vipfrapu ilin ĝis ili parolas.”

Do ni estis alportita al la Ŝtona Ĉambro je la Palaco de Korekta Reteno. Ĉi tiu ĉambro ne havas fenestrojn kaj estas malplena krom de fera fosto. Du viroj staris apud la fosto, nudaj krom de ledaj antaŭtukoj kaj ledaj kapuĉoj kiu kovris iliajn vizaĝojn. Tiujn kiuj alportis nin foriris, lasinta nin al la du juĝistoj kiu staris je la angulo de la ĉambro. La juĝistoj estis malgrandaj, dikaj, grizaj kaj kurbaj. Ili signalis al la du fortaj kapuĉuloj.

Ili disŝiris la vestojn el nia korpo, tiam ili ĵetis nin en niaj genuoj kaj ligis niajn manojn al la fera fosto.

La unua bato de la vipfrapo ŝajnis al ni kvazaŭ nia vertebraro estis duontranĉita. La dua haltis la unua, kaj momente ni sentis nenio, tiam doloro frapis nian gorĝo kaj fajro kuris en niaj senaeraj. Sed ni ne kriis.

La vipfrapo fajfis kvazaŭ kantanta vento. Ni penis nombri la batojn, sed ni perdis la nombron. Ni sciis ke batoj falis sur nia dorso. Nur ni sentis nenion pli en nia dorso. Flamante krado dancis antaŭ niaj okuloj, kaj ni pensis pri nenio krom tiu krado, krado, krado de ruĝaj kvadratoj, kaj tiam ni sciis ke ni vidis la kvadratoj de la fera krado je la pordo, kaj ankaŭ la ŝtonaj kvadratoj sur la muroj, kaj la kvadratoj kiuj la vipfrapo tranĉis sur nia dorso, krucante kaj rekrucante en nia karno.

Tiam ni vidis pugno antaŭ ni. Ĝi frapis nian mentonon supren, kaj ni vidis la ruĝa ŝaŭmo el nia buŝo en la velkitaj fingroj, kaj la Juĝisto demandis:

“Kie estis vi?”

Sed ni ektiris nian kapon, kaŝis nian vizaĝon en niaj ligitaj manoj, kaj mordis niajn lipojn.

La vipfrapo refajfis. Ni miris kiu aspergis karban polvon sur la planko, ĉar ni vidis ruĝaj glutoj brilante sur la ŝtonoj ĉirkaŭ ni.

Tiam ni sciis nenio, krom du voĉoj mordminacante neŝanĝiĝeme, unu post la alia, eĉ se ni sciis ke ili parolis multajn minutojn aparte:

“Kie estis vi kie estis vin kie estis vin kie estis vin?...”

Kaj niaj lipoj movis, sed la sono refluetis al nia gorĝo, kaj la sono nur estis:

“La lumo... La lumo... La lumo...”

Tiam ni nenio pli sciis.

Ni malfermis niajn okulojn, kuŝante je nia stomako en la brika tegmento de la karcero. Ni vidis du manoj kuŝante malproksime de ni je la brikoj, kaj ni movis ilin, kaj ni sciis ke ili estis niaj manoj. Sed ni ne povis movi nian korpon. Tiam ni ridetis, ĉar ni pensis pri la lumo kaj ke ni ne perfidis ĝin.

Ni kuŝis je nian karceron dum multaj tagoj. La pordo malfermis dufoje ĉi tagon, unu por la viroj kiu alportis panon kaj akvon por ni kaj unu por la Juĝistoj. Multaj Juĝistoj venis al nia karcero, unue la plej humilaj kaj poste la plej honora Juĝistoj de la Urbego. Ili staris antaŭ ni en iliaj blankaj togoj, kaj ili demandis:

“Ĉu vi pretas paroli?”

Sed ni skuis nian kapon, kuŝante antaŭ ilin je la tegmento. Kaj ili foriris.

Ni nombris ĉiu tago kaj ĉiu nokto kiam ili pasis. Tiam, ĉi tiu nokto, ni sciis ke ni devis eskapi. Ĉar morgaŭ la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj kunvenos en nia Urbego.

Estis facila eskapi el la Palaco de Korekta Reteno. La seruroj estas malnovaj je la pordoj kaj gardistoj ne cirkulas. Oni ne havas kialo por gardistoj, ĉar homoj neniam defias la Konsilantaroj tiel ke ili eskapus el la loko en kiu oni estas ordonita. Nia korpo estas sana kaj forto revenas rapide al ni. Ni ekpuŝis la pordon kaj ĝi cedis. Ni ŝtelis tra mallumaj koridoroj, kaj tra la malluma stratoj, kaj en nia tunelo.

Ni eklumigis kandelo kaj ni vidis ke nia loko ne estis trovita kaj ke nenio estis tuŝita. Kaj nia vitra ujo staris antaŭ ni en la malvarmega forno, tiel kiel ni lasis ĝin. Ne gravas nun, la cikatroj je nia dorso!

Morgaŭ, sub la taga plenlumo, ni prenos nian ujon, kaj ni forlasis malfermita nian tunelon, kaj ni marŝos tra la stratoj al la Hejmo de Scienculoj. Ni lokos antaŭ ilin la plej granda donaco ĉiam donata al homoj. Ni diros la vero al ilin. Ni donos al ilin, kvazaŭ konfeso, tiun pagoj jam verkitaj de ni. Ni kunigos niajn manojn al iliajn, kaj ni kunlaboros, kun la ĉiela forto, por la gloro de la homaro. Nia beno al vi, niaj fratoj! Morgaŭ, vi reakceptos nin en via ŝafejo kaj ni ne pli estos elĵetito. Morgaŭ ni reestos unu el vi. Morgaŭ...

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:59:32
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
7
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Sep

Estas Malluma ĉi tie je la arbaro. La folioj susuras super nia kapo, nigraj kontraŭ la lasta ĉiela orokoloro. La musko estas mola kaj varma. Ni dormos sur ĉi tiu mosko dum multaj noktoj, ĝis la bestoj de la arbaro venos por disŝiri nian korpo. Ni ne havas liton nun, krom la musko, nek estontecon, krom la bestoj.

Ni estas maljuna nun, tamen ni estis juna ĉi tiu mateno, kiam ni portis nian vitran ujon tra la Urbega stratoj al la Hejmo de la Scienculoj. Neniu homo haltigis nin, ĉar ni ne vidis homojn el la Palaco de Korekta Reteno, kaj la aliaj sciis nenion. Neniu homo haltigis nin je la pordego. Ni tramarŝis la malplenajn koridorojn kaj en la granda halo kie la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj sidis je solena kunveno.

Ni rigardis nenion enirante, krom la granda ĉielo je la grandaj fenestroj, blua kaj ardante. Tiam ni rigardis la Scienculojn kiu sidis ĉirkaŭ longa tablo; ili estis kvazaŭ senformaj nuboj kunigitaj je la leviĝo de la granda ĉielo. Tie sidis homojn kies famaj nomoj ni konis, kaj aliaj el malproksimaj landoj kies nomoj ni neniam priaŭdis. Ni rigardis grandan pentraĵon sur la muro super iliajn kapojn, de la dudek gloraj homoj kiu elpensis la kandelon.

Ĉiuj la kapoj de la Konsilantaro turnis al ni kiam ni eniris. Tiuj granduloj kaj saĝuloj el la tero ne sciis kio pensi pri ni, kaj li rigardis nin kun miro kaj scivolo, kvazaŭ ni estis miraklo. Veras ke nia tuniko estis disŝirita kaj makulita de tiu kiu unufoje estis sango. Ni levis nian dekstran manon kaj ni diris:

“Saluton al vi, niaj honoraj fratoj de la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj!”

Tiam, Kolektivo 0-0009, la plej maljuna kaj plej saĝa el la Konsilantaro, parolis kaj demandis:

“Kiu vi estas, nia frato? Ĉar vi ne aspektas Sciencule.”

“Nia nomo estas Egaleco 7-2521,” ni respondis, “kaj ni estas unu el la Stratobalauloj de ĉi tiu Urbego.”

Tiam estis kvazaŭ granda vento frapis la halon, ĉar ĉiuj la Scienculoj parolis samtempe, kaj ili koleriĝis kaj timegiĝis.

“Stratobalaulo! Stratobalaulo marŝas en la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj! Tio estas nekredebla! Estas kontraŭ ĉiuj la reguloj kaj ĉiuj la leĝoj!”

Sed ni sciis kiel haltigi ilin.

“Niaj fratoj!” ni diris. “Ni ne gravas, nek nia malobeo gravas. Estas nur niaj frataj homoj kiu gravas. Ne pensu pri ni, ĉar ni estas nenio, sed aŭskultu niajn vortojn, kaj ni alportis donacon tiel kiel neniam estas donita al homo. Aŭskultu nin, ĉar ni havas la estonteco de la homaro je niaj manoj.”

Tiam ili aŭskultis.

Ni lokis nian vitran ujon je la tablo antaŭ ili. Ni parolis pri ĝin, kaj pri nia longa serĉo, kaj pri nia tunelo, kaj pri nia eskapo el la Palaco de Korekta Reteno. Neniu mano movis je la granda halo, dum ni parolis, nek okuloj. Tiam ni metis la dratoj je la ujo, kaj ili ĉiuj fleksis antaŭe kaj sidis kvietajn, rigardante. Kaj ni staris kvietan, kun niaj okuloj sur la drato. Kaj malrapide, malrapide kvazaŭ sangopelo, ruĝa flamo tremis je la drato. Tiam la drato ardiĝis.

Sed la homoj de la Konsilantaro teruriĝis. Ili stariĝis saltante, ili forkuris el la tablo, kaj ili staris premita je la muro, kunpremita, serĉante varmo de la korpoj de la aliaj por kuraĝigi.

Ni rigardis ilin kaj ni ridegis kaj ni diris:

“Ne timegu, niaj fratoj. Estas granda forto en ĉi tiuj dratoj, sed ĉi tiu forto estas dresita. Estas via. Ni donas ĝin al vi.”

Tamen ili ne movis.

“Ni donas vin la forto el la ĉielo!” ni kriis. “Ni donas vin la tera ŝlosilo! Prenu ĝin, kaj ni ĉiuj kuniĝu, ni, la plej humila el vi. Ni kunlaboru, kaj jungu ĉi tiun forto, kaj faciligu ĝin la homa laborego. Ni ĵetu niajn kandelojn kaj torĉojn. Ni inundu niajn Urbegojn kun lumo. Ni alportu novan lumon al homaro!”

Sed ili rigardis nin, kaj subite ni timis. Ĉar iliaj okuloj estis kvietaj, kaj malgrandaj, kaj malbonaj.

“Niaj fratoj!” ni kriis. “Ĉu vi havas nenion por diri al ni?”

Tiam, Kolektivo 0-0009 moviĝis antaŭe. Ili moviĝis tablen kaj la aliaj sekvis ilin.

“Jes ja,” diris Kolektivo 0-0009, “ni havas multaj diroj al viraĉo kiu rompis ĉiujn la leĝojn kaj kiu fanfaronas pri ilia malgloro! Kiel vi kuraĝas pensi ke via menso havas plej grandan saĝon ol la mensoj de viaj fratoj? Kaj se la Konsilantaro dekretis ke vi estas Stratobalaulo, kiel vi kuraĝas pensi ke homoj havas plej grava uzo por vi ol balai la stratoj?”

“Kiel vi kuraĝas, puristo de defluilaĉoj,” diris Frateco 9-3452, “preni vi mem kiel unu sola kaj kun la pensoj de unu kaj ne de multaj?”

“Vi estos bruligata je la brulstalko,” diris Demokratio 4-6998.

“Ne, ili estos vipfrapegita,” diris Unuanimeco 7-3304, “ĝis nenio estos lasita sub la frapoj.”

“Ne,” diris Kolektivo 0-0009, “ni ne povas decidi pri tio, niaj fratoj. Tia krimo neniam estis farita, kaj ni ne devas juĝi. Nek malgranda Konsilantaro. Ni donu ĉi tiun kreiton al la Tutmonda Konsilantaro mem, kaj ilia volo estu farota.”

Ni rigardis ilin kaj ni pledis:

“Niaj fratoj! Vi pravas. La volo de la Konsilantaro estu farota al nia korpo. Tio ne gravas nin. Sed la lumo? Kio vi faros kun la lumo?”

Kolektivo 0-0009 rigardis nin, kaj ili ridetis.

“Do, vi pensas ke vi trovis novajn fortojn, ĉu ne?” diris Kolektivo 0-0009. “Ĉu ĉiuj viaj fratoj pensas tion?”.

“Ne,” ili respondis.

“Tiu, kiu ne estas pensata de ĉiuj la homoj ne povas esti vera,” diris Kolektivo 0-0009.

“Ĉu vi laboris sole en ĉi tiu?” demandis Internacio 1-5537.

“Jes,” ni respondis.

“Tiu ne farita kune ne povas esti bona,” diris Internacio 1-5537.

“Multaj homoj je la Hejmo de Scienculoj ja havis strangajn novajn ideojn,” diris Solidareco 8-1164, “sed kiam la plimulto de iliaj Scienculaj fratoj balotis kontraŭ ilin, ili forlasis iliajn ideojn, tiel, kiel oni devas fari.”

“Ĉi tiu ujo estas senutila,” diris Alianco 6-7349.

“Se ĝi ja estus kio ili diris,” diris Harmonio 9-2642, “tiam ĝi ruinigus la Kandelejo. La kandelo estas granda beno al la homaro, abrobita de ĉiuj homoj. Tial ĝi ne povas esti detruita per la kaprico de unu.”

“Ĝi abortigus la Planoj de la Tutmonda Konsilantaro,” diris Unuanimeco 2-9913, “kaj sen la Planoj de la Tutmonda Konsilantaro la suno ne rajtas leviĝi. Daŭris kvindek jaroj por aprobigi ĉiuj la Konsilantaro pri la Kandelo, kaj por decidi la nombro de kandeloj bezonitaj, kaj por readapti la Planoj por kandeloj anstataŭ torĉoj. Tio tuŝis miloj kaj miloj da homoj laboranta je dudekoj da Ŝtatoj. Ni ne povas alligi la Planoj tiel baldaŭ poste.”

“Kaj se ĉi tiu malpezigus la homa laborego,” diris Sameco 5-0306, “tial ĝi estas granda malbono, ĉar homo ne havas ekzista kaŭzo krom la laborego por aliaj homoj.’

Tiam Kolektivo 0-0009 leviĝis kaj montris al nia ujo.

“Ĉi tiu aĉo,” ili diris, “devas esti detruita.”

Kaj la aliaj kriis kune:

“Ĝi devas esti detruita!”

Tiam ni saltis al la tablo.

Ni prenegis nian ujon, ni ŝovis ilin flanken, kaj ni kuris fenestren. Ni turnis kaj rigardis ilin lastafoje, kaj kolerego, tiel kiel homoj ne taŭgas, sufokis nian voĉon gorĝe.

“Stultuloj!” ni kriis. “Stultuloj, trifoje damnitaj stultuloj!”

Ni svingis nian pugno tra la fenestrvitraĵo, kaj ni elsaltis en sonora glaspluvo.

Ni falis, sed neniam ni lasis la ujon fali el niaj manoj. Tiam ni kuris, ni kuris blinde, kaj homoj kaj domoj strekis preter ni en senforma torento. Kaj la ŝoseo ŝajnis ne plana antaŭ ni, sed kvazaŭ ĝi saltis por nin renkonti, kaj ni atendis ke la tero leviĝos kaj frapos nin vizaĝe. Sed ni kuris. Ni ne sciis kie ni estis irante. Ni nur sciis ke ni devis kuri, kuri ĝis la fino de la mondo, ĝis la fino de niaj tagoj.

Tiam ni subite sciis ke ni kuŝis sur mola tero kaj ke ni ja haltis. Arboj plej grandaj ol ni neniam vidis staris super ni grandsilente. Tiam ni sciis. Ni estis je la Nemapita Arbaro. Ni ne pensis veni ĉi tien, sed niaj kruroj portis nian saĝon, kaj niaj kruroj portis nin al la Nepamita Arbaro kontraŭvole.

Nia vitra ujo kuŝis apud ni. Ni rampis al ĝi, ni falis en sur ĝi, nia vizaĝo en niaj brakoj, kaj ni kuŝis senmove.

Ni kuŝis tiel longatempe. Tiam ni levis, ni prenis nia ujo kaj marŝis en la arbaro.

Ne gravis kien ni iris. Ni sciis ke homoj ne sekvos nin, ĉar ili neniam eniras la Nemapitan Arbaron. Ni temis nenio el ilin. La arbaro zorgas sian proprajn viktimojn. Tio ankaŭ ne timigis nin. Nur ni deziris esti for de la Urbego kaj de la aero kiu tuŝas la aero de la Urbego. Do ni plumarŝis, nia ujo en niaj brakoj, nia koro malplena.

Ni estas kondamnita. Kiom ajn tagojn lasintaj al ni, ni estos sola. Kaj ni ja aŭskultis pri la korupteco trovinta je la soleco. Ni mem disŝiris el la vero kiu estas niaj homaj fratoj, kaj ni ne havas ŝoseon reen, nek amortizo.

Ni scias ĉi tiujn aĵojn, sed ili ne gravas al ni. Nenio sur la tero gravas al ni. Ni lacas.

Nur la vitra ujo je niaj brakoj estas kvazaŭ viva koro kiu donas nin forto. Ni mensogis al ni mem. Ni ne konstruis ĉi tiun ujon pro la bono de niaj fratoj. Ni konstruis ĝin pro ĝin mem. Ĝi estas super ĉiuj niaj fratoj kaj super ni, kaj ĝi estas vero super ilia vero. Kial miri pri tio? Ni ne havas multajn tagojn por vivi. Ni marŝas al la dentegoj kiuj atendas nin ie inter la grandaj, silentaj arboj. Nenio estas malantaŭ nin por bedaŭri.

Tiam dolora bato trafis nin, nia unua kaj nura. Ni pensis pri la Oroulino. Ni pensis pri la Oroulino kiu ni neniam revidos. Tiam la doloro pasis. Tio estas plej bona. Ni estas unu el la kondamnitaj. Estus plej bone se la Oroulino forgesus nian nomon kaj la korpo kiu havas ĉi tiun nomon.

ip地址已设置保密
2009/2/13 11:59:58
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
8
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Ok

Hodiaŭ, nia unua tago en la arbaro, estis mirplena.

Ni vekis kiam sunradio falis trans nia vizaĝo. Ni volis stariĝi saltante, kiam ni stariĝis je ĉiuj la matenoj de nia vivo, sed ni subite rememoris ke neniu sonorilo sonoris kaj ke neniu sonorilo sonoros nenie. Ni kuŝis dorse, ni elĵetis niajn brakojn, kaj ni rigardadis la ĉielo. La folioj havis arĝentajn bordojn kiuj tremis kaj ondetis kvazaŭ verda kaj fajra rivero alte super ni.

Ni ne deziris movi. Ni subite pensis ke ni povis kuŝi tie tiam longe kiel ni deziris, kaj ni laŭte ridegis pri tio. Ni ankaŭ povus leviĝi, kuri, salti aŭ refali. Ni pensis ke tiuj estis sensencaĵoj, sed antaŭ ni povis scii, ni jam leviĝis saltante. Niaj brakoj elstreĉis kun propra volo, kaj nia korpo kirlis kaj kirlis, ĝis ni levis venton kiu movis la foliojn de la arbetoj. Tiam niaj manoj prenis brakon kaj nin svingis alte en arbo, sen ĉelo krom la miro de lerni la forto de nia korpo. La brako rompis kaj ni falis sur la musko kiu estis mola kvazaŭ kuseno. Tiam nia korpo, perdante senso, volviĝis multfoje sur la musko, sekaj folioj en nia tuniko, en nia hararo, en nia vizaĝo. Kaj ni subite aŭdis ke ni ridegis, ridegis laŭte, ridegis kvazaŭ neniu povo nin havis krom ridego.

Tiam ni prenis nian vitran ujon, kaj eniris la arbaro. Ni daŭrigis, tranĉante la brakoj, kaj tio estis kvazaŭ ni naĝis tra maro da folioj, kun arbetoj kvazaŭ ondoj levante kaj faligante kaj levante ĉirkaŭ ni, kaj ĵetantaj iliaj verdaj gutaroj alten je la suproj de la arboj. La arboj partis antaŭ ni, antaŭe vokante nin. La arbaro bonveniĝis nin. Ni daŭrigis, senpense, senzorge, kun neniu sento krom la kanto de nia korpo.

Ni haltis kiam ni malŝatis. Ni rigardis la birdojn sur la arbaj brakoj, kaj flugante el nia paŝoj. Ni prenis ŝtonon kaj sendis ĝin kvazaŭ sago al la birdo. Ĝi falis antaŭ ni. Ni faris fajron, ni kuiris la birdo kaj ĝin manĝis, kaj neniu manĝo antaŭe gustis tiel bone. Kaj ni subite pensis ke granda kontento estas trovanta en manĝaĵoj akiranta per nia propra mano. Kaj ni deziris malŝati denove, kaj baldaŭ, tiel ni povos senti tia stranga fiereco por manĝi.

Tiam ni remarŝis. Kaj ni venis al rivereto kiu kuŝis kvazaŭ vitra streko inter la arboj. Ĝi kuŝis tiel kvieta ke ni ne vidis akvon sed nur la tranĉo en la grundo, en kiu la arboj kreskis malsupren, kuspitaj, kaj la ĉielo estis je la fundo. Ni genuiĝis je la rivereto kaj fleksis por trinki. Tiam ni haltis. Ĉar, en la blueco de la ĉielo sub ni, ni rigardis nian vizaĝon por la unua fojo.

Ni sidadis senspire. Ĉar nia vizaĝo kaj nia korpo belegas. Nia vizaĝo ne estis kiel la vizaĝoj de niaj fratoj, ĉar ni ne sentis kompato kiam ni ĝin rigardis. Nia korpo ne estis kiel la korpoj de niaj fratoj, ĉar niaj membroj estis rektaj kaj maldikaj kaj malmola kaj fortaj. Kaj ni pensis ke ni povus fidi tiun estulon kiu rigardis nin el la rivereto, kaj ke ni havas nenian timon el tiu estulo.

Ni marŝis ĝis la suno subiris. Kiam la ombroj kuniĝis inter la arboj, ni haltiĝis en kaveto inter la radikoj, tie ni dormos ĉi nokte. Subite, unue je la tago, ni rememoris ke ni estas la Kondamnita. Ni rememoris ĝin, kaj ridegis.

Ni verkis ĉi tion en la papero kiu ni kaŝis en nia tuniko kun la verkintaj paĝoj kiu ni portis al la Tutmonda Konsilantaro de Scienculoj, sed neniam donis al ilin. Ni havas multe por paroli al ni mem, kaj ni esperas trovi la vortojn en la venontaj tagoj. Nun, ni ne povas paroli, ĉar ni ne povas kompreni.

ip地址已设置保密
2009/2/13 12:02:12
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
9
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Naŭ

Ni ne skribis dum multaj tagoj. Ni ne deziris paroli. Ĉar ni ne bezonis vortojn por memori tiu kiu okazis al ni.

Estis dum nia dua tago je la arbaro kiam ni aŭdis paŝojn malantaŭ ni. Ni kaŝis en la arbustoj, kaj ni atendis. La paŝojn proksimiĝis. Tiam ni vidis la faldojn de blanka tuniko inter la arboj, kaj oran brileton.

Ni saltis antaŭen, ni kuris al ilin, ni staris rigardante kontraŭ la Oroulino.

Ili nin rigardis, kaj iliajn manojn malfermis en pugnojn, kaj la pugnojn malsuprentiris iliajn brakojn, kvazaŭ dezirante ke iliaj brakoj teni ilin, kiam ilia korpo svingiĝis. Kaj ili ne povas paroli.

Ni ne kuraĝis alproksimiĝi. Ni demandis, kaj nia voĉo tremis:

“Kial estas vi je la Arbaro?” ni demandis.

Ili levis sian kapon, kaj granda fiero estis en sia voĉo; ili respondis:

“Ni sekvis vin.”

Tiam ni ne povis paroli, kaj ili diris:

“Ni aŭdis ke vi iros al la Nemapita Arbaro, ĉar la tuta Urbego parolas pri tio. Do, je la nokto de la tago en kiu ni aŭdis pri tio, ni fuĝis el la Hejmo de la Kamparanoj. Ni trovis la markojn de viaj piedoj kie homoj neniam marŝas. Do ni sekvis ilin, kaj ni marŝis en la arbaro, kaj ni sekvis la vojeton kie la branĉoj estis rompitaj per via korpo.

Ilia tuniko estis disŝirita, kaj la branĉoj tranĉis la haŭto de iliajn brakojn, sed ili parolis kvazaŭ ili neniam perceptis ĝin, nek de laceco, nek de timego.

“Ni sekvis vin,” ili diris, “kaj ni sekvos vin ĉie kie vi iros. Se danĝero minacos vin, ni frontos ĝin ankaŭ. Se la morto, ni mortos kune. Se vi estas kondamnita, ni deziras partopreni de via kondamno.”

Ili nin rigardis, kaj ilia voĉo malaltis, sed ĝi havis amareco kaj triumfo:

“Viaj okuloj estas kvazaŭ flamo, sed niaj fratoj havas nek esperon nek fajro. Via buŝo estas tranĉita el granito, sed niaj fratoj estas molaj kaj humilaj. Via kapo estas alta, sed niaj fratoj fikliniĝas. Vi marŝas, sed niaj fratoj rampas. Ni deziras esti kondamnita kun vi, prefere ol esti benita kun niaj fratoj. Faru tiun kiun vi deziras kun ni, sed ne forigu nin.”

Ili genuis, kaj riverencis la oran kapon antaŭ ni.

Ni neniam antaŭe pensis tio kiu ni faris. Ni fleksis por starigi la Oroulinon, sed kiam ni tuŝis ilin, estis kvazaŭ ni freneziĝis. Ni prenis ilian korpon kaj premis niajn lipojn al iliaj. La Oroulino spiris unufoje, tiam ilia spiro estis kvazaŭ ĝemo, kaj iliaj brakoj fermis ĉirkaŭ ni.

Ni staris kune dum longa tempo. Kaj ni timegis ke ni vivis ĝis dudek unu jaroj kaj ni neniam antaŭe sciis la ĝojo kiu estas ebla al homoj.

Tiam ni diris:

“Karulino. Timegu nenio el la arbaro. Soleco ne havas danĝero. Ni ne bezonas niajn fratojn. Ni forgesu ilian boneco kaj nia malboneco, ni forgesu ĉiu krom ke ni estas kuna kaj ke ni havas ĝojo inter ni. Donu nin via mano. Rigardu antaŭe. Estas nia mondo, Oroulino, stranga, nekonata mondo, sed nia propra.”

Tiam ni marŝis en la arbaro, ilia mano en la nia.

Kaj tiu nokto ni sciis ke la prenado de la ina korpo en niaj brakoj estas nek malbela nek honta, sed la nura ekstazo donita al la homara raso.

Ni marŝis dum multaj tagoj. La arbaro ne havas finon, kaj ni ne serĉas finon. Sed ĉiu tago adiciita al la taga ĉeno inter ni kaj la Urbego estas kvazaŭ adiciita beno.

Ni faris arkon kaj multajn sagojn. Ni povas mortigi plej birdojn ol ni bezonas por manĝi; ni povas trovi akvon kaj fruktojn je la arbaro. Nokte, ni elektas maldensejo, kaj ni konstruas ringo da fajro ĉirkaŭ ĝin. Ni dormas meze ĉi tiu ringo, kaj la bestoj ne atakas nin. Ni povas vidi iliajn okulojn, verdaj kaj flavaj kvazaŭ karboj, rigardante nin el la arbaj branĉoj malproksime. La fajroj subbrulas kvazaŭ gema krono ĉirkaŭ nin, kaj fumo staras kvieta aere, en kolumnaj bluantaj per la lunlumo. Ni dormas kune meze la ringo, la brakoj de la Oroulino ĉirkaŭ ni, ilia kapo sur nia brusto.

Iu tago, ni haltos kaj konstruos domon, kiam ni foriros sufiĉe malproksime. Sed ni ne devas rapidi. La tagoj antaŭ ni estas senfinaj, kiel la arbaro.

Ni ne povas kompreni ĉi tiun novan vivon trovinta por ni, tamen ĝi ŝajnas tiel klara kaj simpla. Kiam demandoj venis por nin enigmi, ni marŝas pli rapide, tiam ni turnas kaj forgesas ĉion kiam ni rigardas la Oroulinon sekvanta. La ombroj de la folioj falis sur iliaj brakoj, kiam ili apartigas la brakojn, sed iliaj ŝultroj estas sub la suno. La haŭto de iliaj brakoj estas kvazaŭ blua nebuleto, sed iliaj ŝultroj estas blankaj kaj brilaj, kvazaŭ lumo falas ne el supre, sed leviĝas el ilia haŭto. Ni rigardas la folion kiu falis sur ilia ŝultro, kaj ĝi kuŝas je la kurbo de ilia gorĝo, kaj gluto de roso briletas sur ĝin kvazaŭ gemo. Ili proksimiĝas nin, kaj ili haltas, ridegante, sciante tiu kiu ni pensas, kaj ili atendas obeema, sendemandante, ĝis plaĉas nin turni kaj iri antaŭen.

Ni daŭrigas kaj benas la tero sub niaj piedoj. Sed demandoj venas al ni, kiam ni marŝas silente. Se tio kiu ni trovas estas la korupteco de soleco, tiam kiu povas homoj deziri krom korupteco? Se ĉi tiu estas la granda malbono de soleco, tiam kio estas boneco kaj kio estas malboneco?

Ĉiu kiu venas el multaj estas bona. Ĉiu kiu venas el unu estas malbona. Tiel oni instruis nin ek de nia unua spiro. Ni rompis la leĝo, sed ni neniam dubis ĝin. Tamen nun, marŝante en la arbaro, ni lernas dubi.

Vivo ne ekzistas por homoj, krom en utila laborego por la boneco de iliaj fratoj. Sed ni ne vivis, kiam ni laboregis por niaj fratoj, ni ĵus estis lacega. Ne ekzistas ĝojon por homoj, krom de la ĝojo de kiu ili partoprenadis kun ĉiuj iliaj fratoj. Sed la nuraj aĵoj kiu donis nin ĝojo estis la forto de niaj dratoj, kaj la Oroulino. Kaj tiuj ambaŭ ĝojoj apartenas al ni, ili venas sole de ni, kaj ne interrilatas niajn fratojn, kaj ili neniel koncernas niajn fratojn. Tio ni nin demandas.

Estas eraro, terura eraro, en la homaj pensoj. Kiu estas tiu eraro? Ni ne scias, sed la scio batalas en ni, batalas por naskiĝi.

Hodiaŭ, la Oroulino subite haltiĝis kaj diris:

“Ni vin amas.”

Sed ili kuntiris la brovojn kaj skuis la kapon kaj rigardis nin senhelpa.

“Ne,” ili flustris, “tio ne estas kio ni volis diri.”

Ili silentiĝis, tiam ili malrapide parolis, kaj iliaj vortoj estis hezitaj, kiel la vortoj de knabo kiu unue lernas paroli:

“Ni estas unu...sola...kaj nura...kaj ni amas vin kiu estas unu...sola...kaj nura.”

Ni okulrigardis la alian kaj ni sciis ke la spiro de miraklo tuŝis nin, tiam fuĝis, kaj lasis nin vane palpante.

Kaj ni sentis disŝirita, disŝirita serĉante vorto kiu ni ne povis trovi.

ip地址已设置保密
2009/2/13 12:02:32
mandio
美女呀,离线,留言给我吧!
等级:版主
文章:2545
积分:22759
门派:无门无派
注册:2006年8月17日
10
 用支付宝给mandio付款或购买其商品,支付宝交易免手续费、安全、快捷! 点击这里发送电子邮件给mandio

发贴心情

Ĉapitro Dek

Ni sidas je tablo kiam ni skribas sur tiun papero farita antaŭ multaj miloj da jaroj. La lumo duonlumas, kaj ni ne povas vidi la Oroulino, ĵus unu buklo da oro sur la kapkuseno je la antikva lito. Ĉi tiu estas nia hejmo.

Ni venis al ĝin hodiaŭ, je la sunleviĝo. Dum multaj tagoj ni transadis ĉeno da montoj. La arbaro leviĝis inter la klifoj, kaj ĉiam kiam ni marŝis sur nuda roka parto ni rigardis la grandaj pintoj antaŭ ni okcidente, kaj norden, kaj suden, ĝis ni povis vidi. La pintoj estis ruĝaj kaj brunaj, kun verdaj strekoj da arbaroj kvazaŭ vejnoj sur ilin, kun blua nebuloj kvazaŭ vualoj sur iliaj kapoj. Ni neniam aŭskultis pri ĉi tiuj montoj, nek rigardis ilin sur mapoj. La Nemapita Arbaro protektas ilin de la Urbegoj kaj de la homoj de la Urbegoj.

Ni supreniris vojetojn kie la sovaĝaj kaproj ne kuraĝas sekvi. Ŝtonoj rulumis el niaj piedoj, kaj ni aŭdis ilin kiam ili trafis la rokojn sube, pli kaj pli malproksime sube, kaj la montoj sonoris post ĉiu trafo, kaj longatempe post la morto de la trafoj. Sed ni daŭriĝis, ĉar ni sciis ke neniu homo neniam sekvos nian spuron nek atingis nin ĉi tie.

Tiam hodiaŭ, je la sunleviĝo, ni rigardis blankan flamon inter la arboj, alta je pura pinto antaŭ ni. Ni pensis ke ĝi estis fajro kaj haltis. Sed la flamoj estis senmovo, tamen blindigita kvazaŭ flua metalo. Do ni supreniris al ĝi tra la rokoj. Kaj tie, antaŭ ni, je larĝa pinto, kun la montoj leviĝante malantaŭ ĝin, staris domo tia ke ni neniam rigardis, kaj la blanka fajro venis el la suno sur la vitroj de ĝiaj fenestroj.

La domo havis du etaĝojn kaj strangan tegmenton plana kiel planko. Estis pli fenestro ol muro sur la flankoj, kaj la fenestroj iris rekte ĉirkaŭ la anguloj, kvankam kielmaniere tiu domo staradis ni ne povis diveni. La muroj estis malmolaj kaj glataj, el ŝtono malsama ol ŝtono kiu ni vidis je nia tunelo.

Ambaŭ ni sciis senvorte: ĉi tiu domo estis forlasita el la Nedireblaj Fojoj. La arboj protektis ĝin de la tempo kaj de la vetero, kaj de la homoj kiu havas malpli kompato ol la tempo kaj la vetero. Ni turnis al la Oroulino kaj ni demandis:

“Ĉu vi timas?”

Sed ili neis. Do ni marŝis al la pordo, kaj ni malfermis ĝin, kaj ni paŝis kune en la domo el la Nedireblaj Fojoj.

Ni bezonos la tagojn kaj jarojn antaŭ ni, por rigardi, por lerni kaj por kompreni la aĵojn en ĉi tiu domo. Hodiaŭ, ni ĵus povis rigardi kaj provi kredi la vido antaŭ niaj okuloj. Ni tiris la pezajn kurtenojn el la fenestroj kaj vidis ke la ĉambroj estis malgrandaj, kaj ni pensis ke ne pli ol dudek homoj povis loĝi ĉi tie. Ni pensis ke tio estis stranga, ke oni permesis homoj konstrui domo por nur dudek.

Neniam antaŭe ni rigardis ĉambroj tiel plenlumitaj. La sunradioj dancis en koloroj, koloroj kaj pli koloroj ol ni kreis eblaj, ni kiu neniam vidis domoj krom la blankaj, la brunaj kaj la grizaj. Grandaj pecoj da vitroj estis je la muroj, sed ĝi ne estis vitro, ĉar kiam ni rigardis ilin ni rigardis niajn proprajn korpojn kaj la aĵojn malantaŭ ni, tiel kiel la laga vizaĝo. Estis strangaj aĵoj kiu ni neniam antaŭe vidis kaj kies apliko ni ne komprenas. Kaj ĉie estis vitraj globoj, je ĉiu ĉambro, la globoj kun la metalaj araneaĵoj, tiel ol tiuj kiuj ni vidis je nia tunelo.

Ni trovis la dormoĉambron kaj staris plenaj de miro je la sojlo. Ĉar ĝi estis malgranda ĉambro kaj nur du litoj lokis tien. Ni ne trovis aliajn litojn en la domo, kaj ni tiam sciis ke nur du loĝis ĉi tie, kaj tio estas nekomprenebla. Kia mondo ili havis, la homoj de la Nedireblaj Fojoj?

Ni trovis vestaĵojn, kaj la Oroulino spasme spiris kiam ili ilin rigardis. Ĉar ili ne estis blankaj tunikoj, nek blankaj togoj; ili estis multekoloraj, ĉiuj estis malsamaj. Iu pecetiĝis kiam ni ilin tuŝis, sed aliaj estis el pli peza tuko, kaj ili ŝajnis molaj kaj novaj en niaj fingroj.

Ni trovis ĉambron kun muroj faritaj el bretoj, kiu tenis vicojn da manuskriptojn, de la planko ĝis la plafono. Neniam antaŭe ni rigardis tiom da ili, nek el tia stranga formo. Ili ne estis molaj kaj rulitaj, ili havis malmolajn ŝelojn el tuko kaj ledo; kaj la literoj en ilia paĝoj estis malgrandaj kaj tiel ebenaj ke ni miris la homojn kun ĉi tia manskribo. Ni ekrigardis la paĝojn, kaj ni vidis ke ili estis verkitaj en nia lingvo, sed ni trovis multajn vortojn kiu ni ne komprenis. Morgaŭ, ni komencos legi tiuj skriptoj.

Kiam ni ja vidis ĉiuj la ĉambroj de la domo, ni rigardis la Oroulinoj kaj ni ambaŭ sciis la penson je niaj mensoj.

“Ni neniam forlasos ĉi tiu domon,” ni diris, “nek lasi neniu preni ĝin el ni. Ĉi tiu estas nia domo kaj la fino de niaj vojaĝo. Ĉi tiu estas via domo, Oroulino, kaj nia, kaj ĝi apartenas al neniuj aliaj homoj surtere. Ni ne partoprenos ĝin kun aliaj, kiel ni ne partoprenos nian ĝojon kun ili, nek nian amon, nek nian malsaton. Tiel estu ĝis la fino de niaj tagoj.”

“Via volo estu farita,” ili diris.

Tiam ni eliris por kolekti lignoj por la granda fajrejo de nia hejmo. Ni alportis akvon el la rivereto kiu kuras inter la arboj sub niaj fenestroj. Ni mortigis monta kapro, kaj alportis ĝia karno por ĝin kuiri en stranga kupra poto kiu ni trovis en mirinda loko, kiu devis esti la kuirĉambro de la domo.

Ni faris ĉi tiun laboron sole, ĉar niaj vortoj ne povis forpreni la Oroulinon el la granda vitro kiu ne estas vitro. Ili staris antaŭ ĝin kaj rigardis kaj rigardis ilia korpo.

Kiam la suno subiris malantaŭ la montoj, la Oroulino dormiĝis je la planko, inter gemoj, kaj vitraj boteloj, kaj silkaj floroj. Ni levis la Oroulinon en niaj brakoj kaj portis ilin al la lito, ilia kapo falante mole sur nia ŝultro. Tiam ni eklumigis kandelon, kaj ni alportis papero el la ĉambro de manuskriptoj, kaj ni sidis je la fenestro, ĉar ni sciis ke ni ne povos dormi ĉi tiun nokton.

Kaj nun ni rigardas la grundon kaj la ĉielon. Ĉi tiu disvastigo el nuda roko kaj pintoj kaj lunlumo estas kvazaŭ mondo preta por naskiĝi, mondo kiu atendas. Ŝajnas al ni ke ĝi demandas signo el ni, fajrero, unua komando. Ni ne scias kiu vorto ni devas doni, nek kiu granda ago tiu tero atendas por ĉeesti. Ni scias ke ĝi atendas. Ŝajnas kvazaŭ ĝi diras ke ĝi havas grandaj donacoj por kuŝigi antaŭ ni. Ni devas paroli. Ni devas doni ĝin ĝia celo, la plej granda signifo al ĉi ĉiu brila spaco el roko kaj ĉielo.

Ni antaŭrigardas, ni petis al nia koro gvido por respondi ĉi tiu voko kiu neniu voĉo parolis, tamen ni aŭskultis ĝin. Ni rigardas niajn manojn. Ni rigardas la polvo de la jarcentoj, la polvo kiu kaŝis grandaj sekretoj kaj eble grandaj malbonoj. Tamen ĝi ne timigas nian koron, nur ĝi respektegigas kaj kompatigas ĝin.

Kono venu al ni! Kiu estas ĉi tiu sekreto kiu nia koro komprenas kaj nun ankoraŭ ne konigas nin, kvankam ĝi batas kvazaŭ ĝi klopodas diri ĝin?

ip地址已设置保密
2009/2/13 12:02:55

 12   10   1/2页      1   2   尾页 
网上贸易 创造奇迹! 阿里巴巴 Alibaba
Copyright ©2006 - 2018 Elerno.Cn
Powered By Dvbbs Version 7.1.0 Sp1
页面执行时间 0.12500 秒, 4 次数据查询