"Mizerulino!", la juna viro ekkriis, majeste en la direkto al shi
etendante la brakon kun la longa rulpaketo de notoj. "Chesigu vian
sirenan kantadon, mi venas--por jughi vin!"

"Ho, Carlo!", la kantistino interrompis lin, kaj shiaj vortoj sonis
melodie kaj dolche kiel la sonoj de fluto. "Kiel vi povas tiel paroli
al via _Giuseppa_[11]!"

La juna viro volis respondi kun tragika patoso, sed la kuracisto,
konsideranta tiun scenon tro ekscita por sia pacientino, intervenis.
"Plej kara sinjoro Carlo", li diris, proponante al li flartabakon,
"bonvolu pripensi, ke la fraulino estas en stato, en kiu tiaj scenoj
tro afekcias shiajn malfortajn nervojn!"

La alia grandokule rigardis lin kaj turnis la rulpaketon kontrau
lin: "Kiu vi estas, hometacho?" per basa, tondra vocho li ekkriis.
"Kiu vi estas, ke vi starighas inter mi kaj mia kolero?"

"Mi estas la medicina konsilanto Lange", tiu respondis kaj klakfermis
la skatoleton, "kaj en miaj titoloj nenio trovighas pri hometacho. Mi
estas estro kaj mastro tiel longe, dum signora estas malsana, kaj mi
diras al vi pace, for! au modulu vian _presto assai_[12] al deca
_larghetto_[13]."

"Ho, lasu lin, doktoro!", la malsanulino timeme ekkriis, "lasu lin,
ne kolerigu lin! Li estas mia amiko, li ne faros malbonajhon al mi,
kion ajn la malicaj homoj ree diris al li pri mi."

"Ha! Vi ech kuraghas moki! Sed sciu, fulmobato krevigis la pordojn de
via sekreto kaj lumigis la nokton, en kiu mi iradis. Do tial vi
volis, ke mi ne sciu, kio vi estis, de kie vi venis? Tial vi fermis
mian bushon per kisoj, kiam mi demandis pri via vivo? Mi stultulo!
Ke mi lasis min ensorchi de virina vocho kaj ne pripensis, ke ghi
estas nur mensogo kaj delogo! Nur en la kantado de l'viro trovighas
forto kaj vero. _Ciel_[14]! Kiel mi povis lasi min senprudentigi de
la vochruladoj de publikulino!"

"Ho, Carlo", flustris la malsanulino, "se vi scius, kiel viaj vortoj
vundas mian koron, kiel via terura suspekto penetras ankorau pli
profunden ol la ponardo de la mortigisto!"