.gif)
楼主
《山村》三语种对照
《山村》研读会友群
柴门霍夫世界语大学群
Amiko·ilin 发布
11.32 Mia patrino ekkuris kvazaŭ freneza en la salonon kaj restis staranta apud la fenestro,konsternite,kun la paperstrio en la mano. Longe ŝi silentadis,rigardante la malnetajn senformajn ideogramojn. Tiam subite ŝi vokis en la kuirejon:"Alan! Onklo Pan sendas al vi sian amon." Sed respondo ne aŭdiĝis. Atendinte kelkajn minutojn ŝi vokis denove,per multe pli laŭta voĉo:"Alan! Onklo Pan sendas al vi sian amon!" Ankoraŭfoje nenia respondo aŭdiĝis. Alan lastatempe ekkutimis viziti Laŭ Liŭ-on. Ili jam freneze enamiĝis. Al ŝi ne plaĉis resti hejme. Kiam ajn prezentiĝis okazo,ŝi iris kuiri aŭ fliki por la Vickomisaro de Propagando.
"Eble ŝi iris la dometon de l' rakontisto,panjo," mi diris,ankoraŭ aludante al Laŭ Liŭ laŭ ties antaŭa profesio.
"Tion mi supozis," mia patrino diris kviete,dum ŝiaj okuloj iĝis malhelaj kaj vitrecaj. Kaj ŝi lasis fali la etenditan manon,kaj forlasis la letereto kaj velis milde sur la plankon.
Ŝiaj okuloj sekvis la paperpecon,kaj kiam ĝi surteriĝis ŝi fiksis sian rigardon al ĝi,kvazaŭ ĝi estus io fremda. Poste ŝi levis subite sian kapon kaj elpuŝis krion de histeria ridado. Ties eĥo sonoradis en la ĉambro kiel tintegilo. Longan tempon ĝi ŝvebis en la aero.
******
My mother darted into the living-room like a madman and remained standing by the window,stupefied,with the slip of paper in her hand. For a long while she kept silent,staring at the scratchy,shapeless characters. Then suddenly she called out to the kitchen:"O Ran! Uncle Pan sends you his love." But there was no answer to her call. After having waited a few minutes she shouted again,with much louder voice:"O Ran! Uncle Pan sends you his love!" There was still no answer. O Ran recently was in the habit of going to Lao Liu. They were now frantically in love. She did not liketo stay in the house. Whenever there was an opportunity she would go to cook or do mending for the Assistant Commissar of Publicity.
"Perhaps she has gone to the story-teller's cottage,mother," I said,still referring to Lao Liu by his old profession.
"I thought so," my mother said quietly,her eyes becoming glassy and dull. And she let her stretched hand fall,the note slipping out of it and sailing gently down to the floor.
Her eyes followed the piece of paper,and as it settled down on the ground,they fixed on it as though it were something strange. Then,suddenly she lifted her head and sent out a peal of hysterical laughter. The echo kept ringing in the room like a bell. For a long while it lingered in the air.
"Eble ŝi iris la dometon de l' rakontisto,panjo," mi diris,ankoraŭ aludante al Laŭ Liŭ laŭ ties antaŭa profesio.
"Tion mi supozis," mia patrino diris kviete,dum ŝiaj okuloj iĝis malhelaj kaj vitrecaj. Kaj ŝi lasis fali la etenditan manon,kaj forlasis la letereto kaj velis milde sur la plankon.
Ŝiaj okuloj sekvis la paperpecon,kaj kiam ĝi surteriĝis ŝi fiksis sian rigardon al ĝi,kvazaŭ ĝi estus io fremda. Poste ŝi levis subite sian kapon kaj elpuŝis krion de histeria ridado. Ties eĥo sonoradis en la ĉambro kiel tintegilo. Longan tempon ĝi ŝvebis en la aero.
******
My mother darted into the living-room like a madman and remained standing by the window,stupefied,with the slip of paper in her hand. For a long while she kept silent,staring at the scratchy,shapeless characters. Then suddenly she called out to the kitchen:"O Ran! Uncle Pan sends you his love." But there was no answer to her call. After having waited a few minutes she shouted again,with much louder voice:"O Ran! Uncle Pan sends you his love!" There was still no answer. O Ran recently was in the habit of going to Lao Liu. They were now frantically in love. She did not liketo stay in the house. Whenever there was an opportunity she would go to cook or do mending for the Assistant Commissar of Publicity.
"Perhaps she has gone to the story-teller's cottage,mother," I said,still referring to Lao Liu by his old profession.
"I thought so," my mother said quietly,her eyes becoming glassy and dull. And she let her stretched hand fall,the note slipping out of it and sailing gently down to the floor.
Her eyes followed the piece of paper,and as it settled down on the ground,they fixed on it as though it were something strange. Then,suddenly she lifted her head and sent out a peal of hysterical laughter. The echo kept ringing in the room like a bell. For a long while it lingered in the air.
