Lupo kaj ŝafido
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Soife
ŝafid’ al rojo
iras trinki la akvon
klare puran kun ĝojo
sur streta vojo.

Subite
jen renkontas ŝi
la lupon tre mizere
kiu serĉas kun mani’
manĝon tie ĉi.

Ŝafidon
vidas avide
li kun streĉaj okuloj
kaj paŝas malrapide
al ŝi decide.

Per pretekst’
kaj mava rimed’
li volas formanĝi ŝin
por malsata ventr’ sen ced’
al la povra pred’.

Li krias:
“Vi malplezura
fripono, kial faras
vi la akvon malpura
per kirlo nura.

Mi volas
severe pune
deŝiros vian kapon
trinkos sangon subsune
jen ĝuste nune.”

La ŝafid’
nun diras pete:
“Se vi lupreĝ’ permesas,
mi ja trinkos kviete
for de vi prete

malsupre
de la rivero.
Certe ne malpurigos
mi akvon kun sincero
kaj kun leĝero.”

Li sakras:
“Demono vere
vi ’tas. Kiel aŭdaca
vi kondutas, cetere,
kaj malsincere.

Ha, mi jam
memoras klare,
ke vi diris lastjare
krudajn vortojn malŝpare
kaj tenemare.”

“Pardonon,”
diris kuraĝe
la ŝafido konvinke,
“Ne unujaras aĝe
mi, nur malsaĝe.”

“Do certe
ja via frato
faris tion laŭvole.
Ne alvenu kompato.
Jen via fato!”

Ŝi diras,
“Ne fraton havas
mi kaj vere ne kulpas.
Via diro ne pravas,
l’ intenco mavas.”

La lupo
ja hurlas krie:
“Malgraŭe vi ja kulpas,
ĉar mi malsatas plie
jam senracie.”

Dirante
li ŝin tiras
en la densan arbaron
kaj forte ŝin disŝiras
ŝmace elspiras.
adaptita el fabloj de Krilov
* *Sopir-al-sudo: ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).