Serĉado por saĝo
el rakontoj de Afanti
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
La reĝo
aŭdis ke lia
regnan’ Afanti estas
saĝa kaj multescia
kaj simpatia.

La reĝo
post longa vojaĝ’
lin vizitis kaj ĉuis:
“De kie jen via saĝ’
venas al kap-kaĝ’?”

Afanti
respondis sprite:
“Mi ĝin serĉadis ĉie
malfacile kaj ŝvite,
kaj senhezite.”

“Ĉu trovi
ĝin oni povas?”
“Jes certe, via moŝto!
Vi hojon fose movas
kaj ĝin ja trovas!”

La reĝo
ekĝojis pro dir’
lia kaj pensis en si:
“Oni nomas per delir’
min malsaĝa vir’.

Se trovos
mi saĝon vere,
mian kapon plenigos
mi ja per ĝi prefere
kaj tre fiere,

kaj krome
da ĝi kestojn du
mi kaŝe konservos por
mia fil’ por onta ĝu’
kaj dispono plu.”

Post tio
la reĝ’ ordonis
lakeon preni hojon,
sekvi l’ viron proponis,
ĉevalon spronis.

Post longa
iro peniga
ili haltis ĉe terpec’
sovaĝa, senlirika
kaj sentrafika.

Afanti
demetis jakon
kaj petis al la reĝo
forigi sian frakon,
eki fos-hakon.

Fosadis
longtempon ili,
plenaj de granda ŝvito,
sed ne trovis tie ĉi
ion de magi’.

“Kial mi
saĝon trovis ne?”
ĉuis la reĝ’ kolere.
“Malpaciencu ne tre,
fosu re kaj re!

Ni plugu
teron aŭtune,
semu saĝon printempe,
jen rikoltu ĝin kune.
Ni fosu nune!”

Demandis
la reĝ’ scivole:
“Ĉu l’ saĝ’ dirita de vi
'stas gren’ kreskinta ore
en ter’ frivole?”

"Ja prave!”
diris Afanti,
"Se ne estus gren’ ĉe vi,
vi volus ĝin serĉanti
sen aroganti?”
*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).