La surtutoj de bienuloj
el la rakontoj pri Afanti
—laŭ ĉinesko Sopir-al-sudo*
Por manĝi
ŝafon senpage
de Afanti komplotis
bienuloj tromp-age
jen iutage.

Alvenis
ili al lia
kaban’ kaj ĥore kriis,
“Venos, kara Afanti,
mondfino fia!

Domaĝe!
Perdiĝos vane
la ŝaf’ bredita de vi
penege propramane
kaj akompane.

Hodiaŭ
venas bonkore
ni helpi ĝin formanĝi!
Ni klopodu fervore
por ĝi labore!”

Dirinte,
ili ĵetis sin
sur la ŝafon feroce
kaj kruele buĉis ĝin
al peca ruin’.

Afanti
diris nun, “Bone!
Ĉar la mondfin’ alvenos,
mi bredas nebezone
ĝin furaĝ-done.

Surtutojn
viajn bonvole
demetu antaŭ ĉio
por refreŝiĝi fole
ne plu petole.

Lasu min
prepari en ord’
kaj kuiri l’ ŝafaĵon
por via palata mord’
kun ĝu’ en komfort’.”

Post tio
li por kuiro
fari preparojn tuje
laŭ ilia deziro
ja sen suspiro.

Kaj fakte
li jen kaŝis tuj
la ŝafaĵon, bruligis
la surtutojn sur fajruj’
kun flama ĝojbru’.

Post kiam
ili de ludad’
revenis por la ŝafaĵ’,
ili trovis kun malsat’
nenion sur plad’,

sed nure
cindron en fajrbrul’
de iliaj surtutoj.
La bienuloj kun hurl’
en duba nebul’

ekkriis
ĥore denove,
“Afanti, kion faris
vi kontraŭ ni ruzkove
kaj stulte bove?

Bruligis
vi eĉ aŭdace
niajn luksajn surtutojn!
Kiel kruda minace!
Kiel malplaĉe!”

Afanti
diris sen anksi’,
“Karaj, morgaŭ tuj venos
mondfin’, ĉu vere ili
utilos al vi?”
*Sopir-al-sudo (ĉine: Yijiangnan): ĉina fiksforma poemo el kvin versoj de 35,77,5 silaboj laŭ rimaranĝo xa,xa,a (x=senrima).