IV.

   La orkolora rafano plumbe falis sur la riversurfacon kaj ŝprucigis akverojn. Ĝi drivis kelkan tempon kaj malrapide sinkis ĝis la riverfundo, sur kiu ĝi lante ruliĝis kaj tavolo post tavolo da flava sablo rapide kovris ĝin. De la riversurfaco, kie ĝi plaŭde falis, leviĝis densa nebulo. Ĉe la tagiĝo, la rivervalo pleniĝis je nebulo, sub kiu riverakvo ĉagrenite plorĝemis. Kelkaj anasoj, kiuj tre frue vekiĝis, staris ĉe la riverrando, melankolie rigardante la ruliĝantan nebulon. Unu el ili senpacience riskis ŝanceliri al la rivero. Antaŭ la prosperantaj akvoherboj ĝin blokis la densa nebulo kiel kulovualo. Ĝi streĉis la kolon maldekstren aŭ dekstren aŭ antaŭen, sed la spongeca nebulo kontraŭstaris elaste, kaj ĝi vole nevole retroiris, plende kvakante. Poste la suno elŝoviĝis kaj tranĉis per siaj spadecaj radioj la nebulon en stratetojn kaj tunelojn. La anasoj vidis, ke, en tia strateto, alta maljunulo, ŝultroportante litaĵo kaj kelkajn pezajn feraĵojn, laŭiris la riveron okcidenten. La maljunulo havis tre elstaran dorsoĝibon, kaj la peza ŝarĝo tiel forte subpremis lian ŝultron, ke lia kolo streĉiĝis kiel cigno. Lin sekvis brunhaŭta knabo kun nudaj torso kaj piedoj. La viranaso interŝanĝis rigardon kun la anasino, signifante: Ĉu vi ankoraŭ memoras? Tiufoje estis li, kies sitelo puŝegis kontraŭ salikarbo kaj ruliĝis en la riveron, kaj li mem ventrokuŝis sur la digo kiel hundo, kaj fine li enakviĝis kaj trenis la sitelon kun iom da restanta akvo, kaj la sitelo preskaŭ frakasis tiun senhontan tadornon… La anasino haste respondis: jes, jes, tiu abomeninda tadorno ĉiutage ĝenas min per obscenaj vortoj, ĝi ja meritas frakasiĝon…

   Irante malrapide ĉe akvorando, la knabo penis travidi la malklaran nebulon. Li aŭdis anasojn brue kvakadi sur la transa bordo. Kaŭriĝinte, li apogis sian verton sur genuojn kaj ĉirkaŭprenis fridajn krurojn per ambaŭ manoj. Li sentis, ke la suno elvenas kaj varmigas lian dorson, kvazaŭ forĝista fornego ardus malantaŭ lia dorso. Nokte li ne reiris hejmen kaj dormis en pontkaverno. Ĉe kokkrio je tagiĝo, li aŭdis la maljunan forĝisto sonore diri kelkajn vortojn, kaj post tio ĉio reiris al silento. Ne plu endormiĝinte, li paŝis sur la glacie malvarma sabla tero al la riverbordo. Li vidis la ĝiban dorsfiguron de la maljuna forĝisto, sed kiam li volis lin postkuri, neatendite li stumblis kaj peze falis sur siajn sidvangojn, kaj apenaŭ li sin starigis, la maljuna forĝisto jam malaperis en malklaran nebulon. Nun li kaŭris, rigardante, ke la sunlumo tranĉas la nebulon kiel sojkazeon. Li vidis la anasojn sur la transa bordo, kaj tiuj lastaj ankaŭ digne rigardis lin. La senvualita akvosurfaco blindige brilis kiel arĝento. Pro tio, ke li ne povis vidi la fundon de la rivero, li sentis grandan malesperon. Li aŭdis ekbruadon sur la konstruejo. Vicdirektoro Suno Liu laŭtsone sakris: “Fik! Okazis io stranga en forĝejo! Sen permeso la maljunulaĉo foriris kun sia litaĵo kaj la friponeto ankaŭ malaperis senspure! Kiel oni sekvu disciplinon!”

  四

    那个金色红萝卜砸在河面上，水花飞溅起来。萝卜漂了一会儿，便慢慢沉入水底。在水底下它慢慢滚动着，一层层黄沙很快就掩埋了它。从萝卜砸破的河面上，升腾起沉甸甸的迷雾，凌晨时分，雾积满了河谷，河水在雾下伤感地呜咽着。几只早起的鸭子站在河边，忧悒地盯着滚动的雾。有一只大胆的鸭子耐不住了，蹒跚着朝河里走。在蓬生的水草前，浓雾象帐子一样挡住了它。它把脖子向左向右向前伸着，雾象海绵一样富于伸缩性，它只好退回来，“呷呷”地发着牢骚。后来，太阳钻出来了，河上的雾被剑一样的阳光劈开了一条条胡同和隧道，从胡同里，鸭子们望见一个高个子老头儿挑着一卷铺盖和几件沉甸甸的铁器，沿着河

边往西走去了。老头的背驼得很厉害，担子沉重，把它的肩膀使劲压下去，脖子象天鹅一样伸出来。老头子走了，又来了一个光背赤脚的黑孩子。那只公鸭子跟它身边那只母鸭子交换了一个眼神，意思是说：记得吧？那次就是他，水桶撞翻柳树滚下河，人在堤上做狗趴，最后也下了河拖着桶残水，那只水桶差点没把麻鸭那个臊包砸死……母鸭子连忙回应：是呀是呀是呀，麻鸭那个讨厌家伙，天天追着我说下流话，砸死它倒利索……

    黑孩在水边慢慢地走着，眼睛极力想穿透迷雾，他听到河对岸的鸭子在“呷呷呷呷，嗄嗄嗄嗄”地乱叫着。他蹲下去，大脑袋放在膝盖上，双手抱住凉森森的小腿。他感觉到太阳出来了，阳光晒着背，象在身后生着一个铁匠炉。夜里他没回家，猫在一个桥洞里睡了。公鸡啼鸣时他听到老铁匠在桥洞里很响地说了几句话，后来一切归于沉寂。他再也睡不着，便踏着冰凉的沙土来到河边。他看到了老铁匠伛偻的背影，正想追上去，不料脚下一滑，摔了一个屁股墩，等他爬起来时，老铁匠已经消逝在迷雾中了。现在他蹲着，看着阳光把河雾象切豆腐一样分割开，他望见了河对岸的鸭子，鸭子也用高贵的目光看着他。露出来的水面象