La sekvantan matenon, antaŭ ol la suno elvenis kaj la luno ankoraŭ perdis siajn lumbrilojn, aroj da nigraj korvoj panike kriante preterflugis super la konstruejo, forlasante siajn malpurajn plumojn sur la konstruejo. Sur la orienta horizonto stariĝis strekegoj da grizaj nuboj kiel arbegoj, sur kies branĉoj plene pendiĝis ĉifonaj tolrubandoj. Apenaŭ la knabo eliris el la kaverno, li ekhavis malvarmecon tra la korpo, la saman senton, kiu li spertis antaŭ kelkaj tagoj kiam li suferis de malaria trememo. Hieraŭ vicdirektoro Liu revenis kaj inspektis la konstruejon. Li ekrajdis siajn altajn ĉevalojn kaj insultis ĉiujn laborantojn. Pro tio, hodiaŭ oni venis tre frue kaj laboris kun granda peno. Sonoj de martelado sur la konstruejo sonoris kiel kvakado de ranoj en la lago. Hodiaŭ multiĝis la boriloj, kiuj bezonis riparadon. La juna forĝisto, kun granda seriozeco, laboris rapide kaj brile. La ŝtonhakistoj, kiuj venis preni borilojn, ne ŝparis laŭdojn al li, dirante, ke lia kapablo de hardado jam superas tiun de lia maljuna majstro, kaj ke la boriloj harditaj de li, akraj kaj tenacaj, hakas ŝtonojn efike.

   Kiam la suno leviĝis iom alte, Eta Ŝtonhakisto portis du borilojn por riparado, du novajn borilojn, kiuj valoris po kvar-kvin juanojn. La juna forĝisto ĵetis malvarman rigardon al Eta Ŝtonhakisto kun radianta mieno, sed tiu lasta ne perceptis tion, ĉar feliĉaj okuloj vidis nur feliĉecon. La knabo eksentis internan timon, rimarkinte, ke la forĝisto mistifikos Etan Ŝtonhakiston. La juna forĝisto varmigis la du borilojn arĝente inkandeskaj, malzorgeme pintigis ilin per martelado kaj tuj trempis ilin tute en la akvon…

   Eta Ŝtonhakisto forportis ilin, kaj la juna forĝisto montris fieran rideton ĉe la buŝangulo. Palpebruminte al la knabo, tiu diris: “Diablo prenu lin! Ĉu li rajtas uzi la borilojn harditajn de mi? Filo mia, ĉu li rajtas?” La knabo retiriĝis en angulon, forte tremante. Post kelka momento, Eta Ŝtonhakisto revenis kaj ĵetis la du borilojn antaŭ la junan forĝiston, insultante: “Unuokululo, kiel vi hardis ilin?”

   “Diablo prenu vin! Pro kio vi krias?” diris la juna forĝisto.

   “Jen, malfermu vian solan okulon por rigardi!”

   “Viaj boriloj ne estas bonkvalitaj.”

   “Fik! Vi intence priludas min.”

   “Kiel do vi povas agi, se mi priludas vin? Mi ekkoleriĝas je ekvido de via figuro!”

   “Vi, vi…” Morte paliĝinte pro kolero, Eta Ŝtonhakisto diris: “Elvenu, se vi estas bravulo!”

   “Ĉu mi timas vin!” Deŝirinte oletukon ĉirkaŭ la talio, la juna forĝisto elpaŝis nudedorse kiel bruna urso.

   Starante sur la sablejo antaŭ la baraĵo, Eta Ŝtonhakisto demetis jakon kaj ruĝan sportveston, kaj restigis nur veŝton sur la korpo. Kvankam li aspektis kiel malforta klerulo, li estis altkreska kaj fortika kiel arbo. La juna forĝisto, ankoraŭ kun du kontraŭbrula oletukoj sur la piedoj, knare tretis akrajn ŝtonpecojn sur la tero. Li havis longajn brakojn, kurtajn femurojn kaj muskoloriĉan torson.

   “Ĉu interbati ĝentile aŭ perforte?” malestime demandis la juna forĝisto.

   “Laŭ via plaĉo,” ankaŭ malestime respondis Eta Ŝtonhakisto.

   “Pli bone vi reiru hejmen peti de via patro skriban ateston, ke mi ne kompensu, se mi batmortigos vin.”

   “Pli bone vi hejmeniru prepari la ĉerkon.”

   第二天早晨，太阳还没出来，月亮还没完全失去光彩，成群的黑老鸹惊惶失措地叫着从工地上空掠过，滞洪闸上留下了它们脱落的肮脏羽毛。东边的地平线上，立着十几条大树一样的灰云，枝杈上挂满了破烂的布条。黑孩从桥洞里一钻出来就感到浑身发冷，象他前些日子打摆子时寒颤上来一样滋味。刘副主任昨天回来了，检查了工地上的情况，他非常生气，大骂了所有的民工。所以今天人们来得都很早，干活也卖力，工地上的锤声象池塘里的蛙鸣连成一片。今天要修的钢钻很多，小铁匠的工作态度也非常认真，活儿干得又麻利又漂亮。来换钢钻的石匠们不断地夸奖他，说他的淬火功夫甚至超过了老铁匠，淬出的钢钻又快又韧，

下下都咬石头。

    太阳两竿子高的时候，小石匠送来两支钢钻待修。这是两支新钻，每支要值四五块钱。小铁匠瞥瞥神采焕发的小石匠，独眼里射出一道冷光。小石匠没觉察到小铁匠的表情，幸福的眼睛里看到的全是幸福。黑孩儿感到心里害怕：他看出小铁匠要作弄小石匠了。小铁匠把那两支钢钻烧得象银子一样白，草草地在砧子上打出尖儿，然后一下子浸到水里去……

    小石匠提着钢钻走了，小铁匠嘴上滑过一个得意的笑容，他对着黑孩（目夹）（目夹）眼，说，“孙子，他*的也配使老子淬出的钻子？儿子，你说他配吗？”黑孩缩在角落里，使劲打着哆嗦。一会儿，小石匠回到铁匠炉边，他把两支钻子扔到小铁匠跟前，骂道：“独眼龙，你这是淬得什么火？”

    “孙子，叫唤什么？”小铁匠说。

    “睁开你那只独眼看看！”

    “这是你的钻子不好。”

    “放屁，你这是成心作弄老子。”

    “作弄你又怎么着？爷们看着你就长气！”

    “你、你，”小石匠气得脸色煞白，说，“有种你出来！”

    “老子怕你不成！”小铁匠撕下腰间扎着的油布，光着背，象只棕熊一样踱过去。

    小石匠站在闸前的沙地上，把夹克衫和红运动衣脱下来，只穿一件小背心。他身材高大，面孔象个书生，身体壮得象棵树。小铁匠脚上还扎着那两块防烫的油布，脚掌踩得地上尖利的石片歘歘地响，他的臂长腿短，上身的肌肉非常发达。

    “文打还是武打？”小铁匠不屑一顾地说。

    “随你的便。”小石匠也不屑一顾地说。

    “你最好回家让你爹立个字据，打死了别让我赔儿子。”