Insultante, ili alproksimiĝis vidalvide. La knabo kaŭris malproksime, senĉese tremante. En liaj okuloj, la komenca interbatalo ŝajnis infanludo. Eta Ŝtonhakisto sputis salivon al la vizaĝo de la juna forĝisto, kaj tiu eksvingis sian longan brakon por pugnobati, sed la pugno maltrafis lin, kiu evitis. Denove salivosputado, alia pugnobato, evitado, maltrafo. Tamen antaŭ ol Eta Ŝtoinhakisto sputis salivon triafoje, la pugno de la juna forĝisto atingis lian ŝultron kaj lia korpo kontraŭvole faris turnon.

Surprizite oni ilin ĉirkaŭis de ĉiuj flankoj, kriante: “Ne interbatu, ne interbatu.” Sed neniu elvenis disigi la interbatantojn. Poste eĉ paciga krioj malaperis. Kun larĝigitaj okuloj kaj retenata spiro, oni spektis, kiel ili, kun malsamaj staturoj, luktas per forto. La junulino Lekanteto, kun pala vizaĝo, firme tenis la ŝultron de apudstaranta junulino. Kiam ŝia amato ricevis pugnobaton de la juna forĝisto, ŝi mallevis la kapon kaj eliĝis ĝemojn, kun okuloj similaj al disfloranta krizantemo.

Estis malfacile decidi, kiu estis la gajninto. Ili interŝanĝis pugnobatojn. Altkreska Eta Ŝtonhakisto donis belajn kaj graciajn pugnobatojn, kiuj efektive efikis malplene, ornamece kaj malforte, dum la juna forĝisto, iom malrapidmove, pugnobatis forte kaj solide. Kiam tia lia pugnobato trafis Etan Ŝtonhakiston, tiu nevole ronde turnis sian korpon. Poste la juna forĝisto ricevis pugnobaton kaj eksentis iom da kapturniĝo. Eta Ŝtonhakisto, profitante tiun ŝancon, sin ĵetis kaj brue batis lian korpon per pluvo da pugnobatoj. La juna forĝisto ekkurbigis sian korpon, ensoviĝis sub lian akselon, kaj ĉirkaŭprenis lian talion per siaj longaj brakoj kiel angiloj. Eta Ŝtonhakisto haste kunpremis lian kapon subaksele. Ili ambaŭ paŝis antaŭen, retropasis, retropasis, paŝis antaŭen refoje. Eta Ŝtonhakisto ne povis persisti kaj falis surdorse sur la teron.

Rigardantoj ekplodis per ovacio.

La juna forĝisto, ekstarinte, sputis sangan salivon, kun flanken klinita kapo, kiel venkanta koko.

Leviĝinte, Eta Ŝtonhakisto ŝin ĵetis al li. Blanka kaj nigra korpoj ree kuniĝis. Ĉifoje Eta Ŝtonhakisto klinis sian korpon pli malalten, por ke la rivalo ne sukcesu ataki lian suban parton de la korpo. Kvar brakoj firme interplektiĝis. Kelkfoje Eta Ŝtonhakisto levis lin kaj turniĝadis ronde, sed li ne povis faligi lin teren. Li anhelis, ŝvitante tutkorpe, dum la juna forĝisto elverŝis neniun guton da ŝvito. Pro manko de sufiĉa forto, Eta Ŝtonhakisto faris kelkajn mispaŝojn kaj ekhavis malklaran vidon. Je ioma malatento, liaj brakoj estis dismetitaj, kaj lia rivalo firme strangolis lian talion, ke li ne povis elspiri regule. Refoje li surdorse falis teren.

En la tria rundo, Eta Ŝtonhakisto fiaskis des pli mizere. La juna forĝisto enŝoviĝis sub lian intergambon kaj ĵetis lin eĉ du metrojn malproksime.

    骂着阵，两个人靠在了一起。黑孩远远地蹲着，一直没停地打着哆嗦。他看到，小铁匠和小石匠最初的交锋很象开玩笑。小石匠卷着舌头啐了小铁匠一脸唾沫，小铁匠扬起长臂，把拳头捅过去，小石匠一退，这一拳打空了。又啐。又一拳。又退。闪空。但小石匠的第三口唾沫没迸出唇，肩头上就被小铁匠猛捅了一拳，他的身体不由自主地转了一圈。

人们惊叫着围拢上来，高喊着：“别打了，别打了。”但没有人上前拉架。后来，连喊声也没有了，大家都睁大眼，屏住气，看着这两个身段截然不同的小伙子比试力气。菊子姑娘脸色灰白，使劲地抓住她身边一个姑娘的肩头。当他的情人吃了小铁匠的铁拳时，她就低声呻唤着，眼睛象一朵盛开的墨菊。

决斗还难分高低，你打我一拳，我也打你一拳，小石匠个头高，拳头打得漂亮潇洒，但显然有点飘，有点花梢，力量不很足，小铁匠动作稍慢一点，但出拳凶狠扎实，被他懵上一拳，小石匠就要转一个圈。后来，小铁匠头上挨了一拳，有点晕头转向，小石匠趁机上前，雨点般的拳头打得小铁匠的身体嘭嘭地响。小铁匠一猫腰，钻进了小石匠腋下，两只长臂象两条鳗鱼一样缠住了小石匠的腰，小石匠急忙夹住小铁匠的头，两个人前进，后退，后退，又前进，小石匠支持不住，仰面朝天摔在沙地上。

    人群里爆发了一阵欢呼。

    小铁匠站起来，吐吐口中的血沫子，歪着头，象只斗胜的公鸡。

    小石匠爬起来，向着小铁匠扑过去。一白一黑两个身体又扭在一起。这次小石匠把身体伏得很低，保护着自己的下三路不让小铁匠得手，四只胳膊紧紧地纠缠着，有时候，小石匠把小铁匠撩起来，转着圈抡动，但并不能把小铁匠摔出去。小石匠气喘吁吁，满身都是汗水，小铁匠却连一个汗珠都没掉。小石匠体力不支，步伐错乱，眼前出现重影，稍一懈怠，手臂便被拨开，小铁匠抱住他的腰，箍得他出气不匀，他再次仰天倒地。

Plorante, Lekanteto alrapidis kaj helpis al Eta Ŝtonhakisto leviĝi. En ŝia plorado, la ĝojmieno de la juna forĝisto tuj malaperis kaj melankolio rampis sur lia tuta vizaĝo. Li staris en stuporo. Leviĝinte, Eta Ŝtonhakisto forsvingis ŝian manon, kaptis manplenon da sabla koto kaj ĵetis ĝin cele al lia vizaĝo. Kun sia sola okulo blindigita de sableroj, la juna forĝisto hurladis kiel sovaĝa besto, forte frotante sian okulon. Profitante la okazon, Eta Ŝtonhakisto sin ĵetis, strangolis lian kolon, subpremis lin sur la teron kaj tambure pugnobatis lian kapon…

Ĉe tiu momento, el inter femuroj de rigardantoj elŝoviĝis nigra ombro. Li estis Nigra Knacĵo. Kiel birdego li flugis malantaŭ la ŝtonhakiston, kaj kaptinte liajn vangoj per siaj nigraj manoj similaj al kokaj ungoj, li forte tiris ilin malantaŭen. La ŝtonhakisto, kun kunpremitaj dentoj kaj miena grimaco, blekadis “aj! aj!”, kaj peze falis teren ankoraŭfoje.

Barakte sidiginte sin, la forĝisto kaptis dispecigitajn ŝtonerojn per ambaŭ manegoj kaj ĵetis ilin ĉirkaŭen. “Besto! Hundo!” Sakrado kaj ŝtoneroj hajle falĉis la ĉirkaŭantajn rigardantojn, kiuj panike evitis. Lekanteto subite eligis tristan ekkrion. La manoj de la forĝisto ĉesis moviĝi, kvazaŭ li mortus. La sableroj en lia sola okulo jam estis alportitaj de larmoj al la okulangulo, ke la pupilo riveliĝis. Li malklare vidis, ke en la dekstra okulo de la junulino enŝoviĝis blanka ŝtonpeco kiel orelfungo elkreskinta el ŝia okulo. Eliginte strangan ekkrion, li ŝirmis sian okulon kaj mizere tordiĝis sur la tero.

Aŭdinte la tristan ekkrion de la junulino, la knabo malstreĉis sian tenon. Liaj fingroj elgratis sur la vangoj de la ŝtonhakisto du vicojn da sanga spuro miksita kun karbopolvo. En panika tumulto de la rigardantoj, li ŝtele enkuris la pontkavernon. Kaŭrante en la plej malluma angulo, li, kun dentoj klakantaj, kaŝe rigardis konsternite tumultantaj homoj sur la konstruejo.

  菊子姑娘哭着扑上去，扶起了小石匠。在菊子姑娘的哭声中，小铁匠脸上的喜色顿时消逝，换上了满面凄凉。他呆呆地站着。小石匠爬起来，拨开菊子的手，抓起一把沙土，对准小铁匠的脸打上去。沙土迷住了小铁匠的独眼，他象野兽一样嗥叫着，使劲搓着眼睛。小石匠趁机扑上去，卡着小铁匠的脖子把他按倒，拳头象擂鼓一样对着小铁匠的脑袋乱打……

    这时候，从人们的腿缝里，钻出了一个黑色的影子。这是黑孩。他象只大鸟一样飞到小石匠背后，用他那两只鸡爪一样的黑手抓住小石匠的腮帮子使劲往后扳，小石匠龇着牙，咧着嘴，“噢噢”地叫着，又一次沉重地倒在沙地上。

    小铁匠挣扎着坐起来，两只大手摸起地上的碎石片儿，向着四周抛撒。“畜牲！狗！”骂声和着石头片儿，象冰雹一样横扫着周围的人群，人们慌乱地躲闪着。菊子姑娘突然惨叫了一声。小铁匠的手象死了一样停住了。他的独眼里的沙土已被泪水冲积到眼角上，露出了瞳孔。他朦胧地看到菊子姑娘的右眼里插着一块白色的石片，好象眼里长出一朵银耳。他怪叫一声，捂着眼睛，躺在地上痛苦地扭动着。