Li tange kaj ŝanceliĝe kuris sur la balustrado. Sube la griz-blua riverakvo respegulis lian deformitan figuron. Li kuradis de orienta fino al la okcidenta kaj reen, kantante: “De Pekino al Nankino, oni neniam vidas, ke la elektra lampo estas tir-ŝaltita en pantalonforko, ge li long ge li ge long, li ge long, li ge long. De Pekino al Nankino, oni neniam vidas, ke katapulto estas ludita en pantalonforko…”

Kelkaj aŭdacaj ŝtonhakistoj kuris supren de la baraĵo kaj tiris lin malsupren. Penege baraktante, li sakris: “Ne zorgu pri mi, vi malbenitaj. Mi estas elita akrobato. En filmo tiuj junulinoj dancas sur ŝnuro, kaj mi iras sur balustrado de la baraĵo. Diru al mi, kiu diable estas pli kompetenta…”

Fine, spiregante pro granda peno, kelkaj tiris lin en la pontkavernon. Li kolapsis sur la teron kiel kotmason. Elvomante blankan saŭmon, li tiradis sian gorĝon, plore kriante: “Panjo mia, mi ekstreme suferas. Nigra Knaĉjo, mia metilernanto, savu vian majstron. Iru eltiri rafanon por mi…”

Oni subite trovis, ke la knabo surportas grandan veston, kiu eĉ kovras lian pugon. La vesto estis nova kaj el dika kaj peza dreliko, kiu ne povis estis eluzita eĉ kvin jarojn pro sia uz-rezisteco. Lia kalsoneto elmontris nur mallongan parton, kvazaŭ punto de la vesto. Liajn piedojn kovris paro da novaj kaŭĉukaj ŝuoj. Pro trograndeco de la ŝuoj, li devis strikte kunligi la laĉojn, tiel ke la ŝuoj ŝajnis du graskapaj katfiŝoj.

“Ĉu vi aŭdis, Nigra Knaĉjo? Kion via majstro volas vin fari?” diris maljuna ŝtonhakisto, pikinte lian dorson per piptubo.

La knabo eliris el la pontkaverno, supreniris la baraĵon kaj enŝoviĝis en jutkampon. Tie malklare videblis vojeto kaj juttigoj jam estis dismetitaj flanken. Li haltigis siajn piedojn. Ĉi tie granda spaco da jutplantoj kuŝis sur teron, kvazaŭ oni ruliĝis sur ĝi. Frotante siajn okulojn per mandorso, li eligis plorsingulton kaj daŭre iris antaŭen. Post kelka tempo, li kuŝigis sin surventre kaj enrampis en la rafankampon. Sen vidi tiun malgrasan maljunulon, li rektigis sin kaj iris en la mezon de la kampo. Kaŭriĝinte, li vidis, ke la punkte plantitaj tritikoj inter sulkoj de rafanoj jam montris siajn purpur-ruĝajn ĝermojn. Genuinte, li eltiris rafanon, kies maldikaj radiketoj kaj grundo eligis sonon kiel tiun de akvobobelo krevanta. Zorgeme li aŭskultis la sonon ĝis ĝi flugis en aeron. Sur la ĉielo troviĝis neniu nubero kaj la ĉarma aŭtuna suno senbare ĵetis siajn radiojn malsupren. Levante la rafanon en la mano, la knabo observes ĝin kontraŭ la sunlumo. Li esperis, ke li povu vidi la strangan bildon, kiun li vidis el la amboso tiun nokton, kaj ke la rafano en la sunlumo povu esti kristale travidebla same kiel tiuj kaŝitaj en riverakvo kaj eligi orkoloran haloon. Sed tiu rafano lin malesperigis. Ĝi aspektis nek travideble nek delikate, kaj li ne vidis la orkoloran haloo, des malpli la moviĝeman arĝentan likvon envolvitan de la orkolora haloo. Li eltiris alian rafanon, levis ĝin kaj observis ĝin kontraŭ la sunlumo. Refoje li malesperiĝis. Postaj aferoj fariĝis simplaj: li surgenue iris unu paŝon, eltiris du rafanojn, levis ilin, pririgardis ilin, forĵetis ilin, kaj surgenue iris alian paŝon, eltiris, levis, pririgardis, forĵetis…

   小铁匠一起一伏晃晃悠悠地在石栏杆上跑着，栏杆下乌蓝的水里映出他变了形的身影。他从西头跑到东头，又从东头跑回来，一边跑一边唱起来：“南京到北京，没见过裤裆里拉电灯，格里咙格里格咙，里格垅，里格垅，南京到北京，没见过裤裆里打弹弓……”

    几个大胆的石匠跑上闸去，把小铁匠拖了下来。他拼命挣扎着，骂着：“别他*的管我，老子是杂技英豪，那些大妞在电影上走绳子，老子在闸上走栏杆，你们说，谁他*的厉害……”几个人累得气喘吁吁，总算把他弄回桥洞里。他象块泥巴一样瘫在铺上，嘴里吐着白沫，手撕着喉咙，哭叫着：“亲娘哟，难受死了，黑孩，好徒弟，救救师傅吧，去拔个萝卜来……”

    人们突然发现，黑孩穿上了一件包住屁股的大褂子，褂子是用崭新的、又厚又重的小帆布缝的。这种布非常结实，五年也穿不破。那条大裤头子在褂子下边露出很短的一截，好象褂子的一个花边。黑孩的脚上穿着一双崭新的回力球鞋，由于鞋子太大，只好紧紧地系住鞋带，球鞋变得象两条丑陋的胖头鲇鱼。

    “黑孩，听到了吗？你师傅让你去干什么？”一个老石匠用烟袋杆子戳着黑孩的背说。