.gif)
楼主
La patrino de Cuicui iam havis saman aspekton kiel ŝi: kun longaj brovoj, grandaj okuloj kaj sane ruĝeta haŭto. Ŝia obeema konduto vekis amemon de familianoj. Kaj ankaŭ ŝi scipovis, kiel trakti bagatelajn aferojn kaj kiam montri sian ĝojan mienon kun okulumo, tiel ke ŝi plaĉas al la superuloj de la familion kaj igis ilin eksenti ŝian nemankeblecon. Tamen malfeliĉo okazis al ŝi. Ŝi konatiĝis kun tiu soldato, kaj fine ŝi mortis kune kun li, forlasinte la patron kaj filinon. En la okuloj de la maljuna pramisto tiuj aferoj kulpigis neniun kaj nur “Ĉielo” pekis. Neniam la avo de Cuicui ne buŝe plendis pri la Ĉielo, sed interne li neniel konsentis pri la malfeliĉa fato. Estis vere maljuste, ke li ricevis sian malfeliĉan porcion! Tio estis la afero, kiun li ne devis forĵeti kaj vole nevole toleris!
Sed nun estis Cuicui ĉe li. Se al ŝi okazus la sama sorto de ŝia patrino, ĉu la grandaĝa pramisto povus flegi ŝian idon plue? Ĉio dependas de la Ĉielo! Ĉar li jam maljuniĝis, tempis por li ripozi. Li jam travivis ĉiujn suferojn kaj malfeliĉon, kiujn ĉiuj bonkoraj vilaĝanoj eble spertis. Se ekzistus Dio en alto kaj li havus manojn por manipuli ĉion, evidente estus juste kaj racie, ke Dio unue reprenus la avon kaj poste lasus la junan nepinon ricevi la porcion de feliĉo aŭ malfeliĉo en la vivo, difinitan de la sorto.
Tamen la avo ne pensis tiamaniere. Li kovis zorgojn pri Cuicui. Kelkfoje li kuŝis sur la roko ekster la pordo kaj pensis, rigardante la stelojn. Li opiniis, ke lia morto baldaŭ alproksimiĝas. Ĝuste pro tio, ke ŝi jam plenkreskis, tio pruvas, ke li vere estas maljuna. Ĉiaokaze li devas fari bonajn aranĝojn por ŝi. Ĉar ŝia patrino restigis ŝin al li kaj nun tiu jam plenkreskis, lia tasko finiĝos, nur se li transdonos ŝin al unu homo! Al kiu? Kia homo ne suferigos ŝin?
Antaŭ kelkaj tagoj kiam Moŝto la Unua, la filo de Sunsun veturis per pramo, li babilis kun la avo. La unuaj vortoj de tiu malkaŝema kaj sincera estis:
“Maljuna oĉjo, via Cuicui aspektas bela, vere kiel avalokiteŝvaro. Post unu aŭ du jaroj, se mi havos oportunon okupiĝi pri komercaj aferoj en Chadong anstataŭ flugi ĉien kiel korvo, mi nepre venos al la bordo kaj kantos al Cuicui ĉiuvespere.”
La avo laŭde respondis al tiu memkonfeso per ridoj. Kablotirante la boaton, li fiksis siajn malgrandajn okulojn sur Moŝton la Unuan. Tiu aldonis:
“Cuicui estas tre delikata. Mi timas, ke ŝi nur taŭgas aŭskulti al kantado de Chadong-regiono, sed ne fari hejmaferojn kiel edzinoj de nia loko. Mi volas amatinon, kiu povas aŭskulti mian kantadon, kaj des pli mi bezonas la edzinon, kiu povoscias mastrumi en la hejmo. Kiel proverbo diras, ‘Oni volas ĉevalon galopi, sed ne manĝigas ĝin per pajloj.’ Ha, mi estas tia tipo!”
La avo malrapide turnis la boaton kaj albordigis ĝian pobon. Post tio li diris:
“Moŝto la Unua, tia afero okazos! Atendu kaj vidu!”
La avo ne klare eksplikis “tian aferon”. Kiam la junulo foriris, la avo remaĉis tiujn elkorajn vortojn de la juna viro, kaj li sentis sin kaj ĉagrena kaj ĝoja. Se li konfidos Cuicui al la viro, ĉu tiu estos taŭga por prizorgi ŝin? Se li vere konfidos ŝin al li, ĉu ŝi konsentos?
Sed nun estis Cuicui ĉe li. Se al ŝi okazus la sama sorto de ŝia patrino, ĉu la grandaĝa pramisto povus flegi ŝian idon plue? Ĉio dependas de la Ĉielo! Ĉar li jam maljuniĝis, tempis por li ripozi. Li jam travivis ĉiujn suferojn kaj malfeliĉon, kiujn ĉiuj bonkoraj vilaĝanoj eble spertis. Se ekzistus Dio en alto kaj li havus manojn por manipuli ĉion, evidente estus juste kaj racie, ke Dio unue reprenus la avon kaj poste lasus la junan nepinon ricevi la porcion de feliĉo aŭ malfeliĉo en la vivo, difinitan de la sorto.
Tamen la avo ne pensis tiamaniere. Li kovis zorgojn pri Cuicui. Kelkfoje li kuŝis sur la roko ekster la pordo kaj pensis, rigardante la stelojn. Li opiniis, ke lia morto baldaŭ alproksimiĝas. Ĝuste pro tio, ke ŝi jam plenkreskis, tio pruvas, ke li vere estas maljuna. Ĉiaokaze li devas fari bonajn aranĝojn por ŝi. Ĉar ŝia patrino restigis ŝin al li kaj nun tiu jam plenkreskis, lia tasko finiĝos, nur se li transdonos ŝin al unu homo! Al kiu? Kia homo ne suferigos ŝin?
Antaŭ kelkaj tagoj kiam Moŝto la Unua, la filo de Sunsun veturis per pramo, li babilis kun la avo. La unuaj vortoj de tiu malkaŝema kaj sincera estis:
“Maljuna oĉjo, via Cuicui aspektas bela, vere kiel avalokiteŝvaro. Post unu aŭ du jaroj, se mi havos oportunon okupiĝi pri komercaj aferoj en Chadong anstataŭ flugi ĉien kiel korvo, mi nepre venos al la bordo kaj kantos al Cuicui ĉiuvespere.”
La avo laŭde respondis al tiu memkonfeso per ridoj. Kablotirante la boaton, li fiksis siajn malgrandajn okulojn sur Moŝton la Unuan. Tiu aldonis:
“Cuicui estas tre delikata. Mi timas, ke ŝi nur taŭgas aŭskulti al kantado de Chadong-regiono, sed ne fari hejmaferojn kiel edzinoj de nia loko. Mi volas amatinon, kiu povas aŭskulti mian kantadon, kaj des pli mi bezonas la edzinon, kiu povoscias mastrumi en la hejmo. Kiel proverbo diras, ‘Oni volas ĉevalon galopi, sed ne manĝigas ĝin per pajloj.’ Ha, mi estas tia tipo!”
La avo malrapide turnis la boaton kaj albordigis ĝian pobon. Post tio li diris:
“Moŝto la Unua, tia afero okazos! Atendu kaj vidu!”
La avo ne klare eksplikis “tian aferon”. Kiam la junulo foriris, la avo remaĉis tiujn elkorajn vortojn de la juna viro, kaj li sentis sin kaj ĉagrena kaj ĝoja. Se li konfidos Cuicui al la viro, ĉu tiu estos taŭga por prizorgi ŝin? Se li vere konfidos ŝin al li, ĉu ŝi konsentos?
