楼主

Ĝuste tiam alŝvebis treniĝa iaado de mulo el la vilaĝo malproksimiĝanta malantaŭ Patro kaj la trupo. Vigliĝinte, Patro malfermis la okulojn, sed li nur vidis la duonfandiĝantan kaj diafanan nebulon. Kaŝite malantaŭ la nebula vualo staris malklaraj senfinaj spaliroj da altaj kaj fortikaj sorgoplantoj, tra kiuj oni marŝis unu post alia kaj ne povis vidi ilian finon. Kiel longe ili jam eniris la sorgokampojn, Patro jam forgesis. Lia penso longe alkroĉiĝis al flubruanta fekunda rivero en malproksimo kaj al la rememoroj pri longe forpasintaj paseoj. Li eĉ ne komprenis, kial ili hasteme kaj kunpuŝiĝante sin ŝovis en la sonĝecan maron de sorgokampoj. Li misorientiĝis. Antaŭ du jaroj li erarvagis en sorgokampoj kaj fine elvenis, juĝante laŭ la brua fluado de la rivero. Nun li denove sin turnis al indiko de la rivera fluado kaj tuj komprenis, ke la trupo marŝas al la sudo flanka de la oriento — la direkto al la rivero. Kiam li certiĝis pri la direkto, li konsciis, ke ili iras embuski japanojn kaj mortigos ilin kiel hundojn. Li sciis, ke ili baldaŭ atingos Jiaozhou-Pingdu-ŝoseon, kiu kuras trae de la sudo al la nordo kaj duonigas la malaltan ebenaĵon, kunligantan Jiaoxian-urbeton kaj Pingdu-urbeton. Tiun ĉi ŝoseon japanoj kaj iliaj lakeoj devigis la lokanojn konstrui sub vipado kaj bajonetoj.
   La tumulta skuiĝo de sorgoplantoj intensiĝis pro oniaj laceco kaj dormemo. Rosoj senĉese falis kaj malsekigis iliajn kaphaŭton kaj kolon. Wang Wenyi tusadis de tempo al tempo, sed li ne povis regi sin, kvankam li estis insultita de Komandanto Yu. Patro sentis, ke ili baldaŭ atingos la ŝoseon. Ĝia helflava konturo svingiĝis antaŭ liaj okuloj. Nerimarkite eĉ malplenaj truoj aperis en la kunfandiĝinta vasto de nebulo. La sorgospikoj tramalsekigitaj de rosoj ĉagreniĝe gapis al Patro tra tiuj nebulaj truoj, kaj li ankaŭ pie rigardis al ili. Lia rigardado subite komprenigis lin, ke ili ankaŭ estas vivestaĵoj. Ili radikiĝas en nigra grundo, ricevas flegadon de la suno kaj la luno, kaj nutradon de pluvo kaj rosoj, kaj konas ĉion inter la ĉielo kaj la tero. Laŭ la koloro de la sorgoplantoj Patro divenis, ke la horizonton ŝirmitan de sorgoplantoj la suno jam bruligis kompatinde skarlata.
   Subite io okazis neatendite. Unue Patro aŭdis akran sibladon kaj poste klakan sonon de kreviĝo antaŭe. Komandanto Yu laŭte jelpis: “Kiu pafis? Kiu diable pafis?”
   Patro aŭdis kuglon flugi tra la densa nebulo, penetri inter folioj kaj tigoj de sorgopantoj kaj fine faligis sorgospikon teren. Dum momento ĉiuj retenis sian spiron. La kuglo sibladis trae kaj falis oni ne sciis kien. La aroma odoro de pulvo propagiĝis en nebulon. Wang Wenyi eligis tragikan krion: “Komandanto... mi ne plu havas kapon... Komandanto... mi ne plu havas kapon...”
   Post momenta stuporiĝo la komandanto donis piedbaton al Wang: “Fik al vi! Ĉu vi povus paroli, se sen kapo?”
Forlasinte Patron, la komandanto iris al la fronto de la trupo. Wang ankoraŭ triste hurlis. Patro aliris kaj klare vidis lian groteskan vizaĝon. Sur lia vango fluis io malhele blua. Patro etendis la manon kaj tuŝis ian fluidaĵon gluecan kaj varman. Li flaris stinkan odoron preskaŭ similan al tiu de la ŝlimo, sed multe pli freŝan ol la ŝlimo en la Inko-rivero. Ĝi superodoris la delikatan aromon de mento, kaj dolĉecon kaj amarecon de sorgospikoj. Ĝi vekis ĉe Patro la pli kaj pli alproksimiĝantajn rememorojn, kaj kunligis, kiel surfadenigi bidojn, la ŝlimon de la Inko-rivero, la nigran grundon ĉe la radiko de sorgoplanto, la neniam formorteblan pasintecon kaj la neniam reteneblan nunon. Kelktempe ĉiuj aĵoj povas elspiri la odoron de la homa sango.
   “Oĉjo,” Patro diris, “vi estas vundita, oĉjo.”
   “Douguan, ĉu vi nomiĝas Douguan? Vidu, ĉu la kapo de via onklo ankoraŭ troviĝas sur la kolo?”
“Jes, oĉjo, ĝi estas en ordo. Nur via orelo sangas.”

第 2 楼

这时，从被父亲他们甩在身后的村子里，传来悠长的毛驴叫声。父亲精神一震，眼睛睁开，然而看到的，依然是半凝固半透明的雾气。高粱挺拔的秆子，排成密集的棚栏，模模糊糊地隐藏在气体的背后，穿过一排又一排，排排无尽头。走进高粱地多久了，父亲已经忘记，他的神思长久地滞留在远处那条喧响着的丰饶河流里，长久地滞留在往事的回忆里，竟不知这样匆匆忙忙拥拥挤挤地在如梦如海的高粱地里躜进是为了什么。父亲迷失了方位。他在前年有一次迷途高粱地的经验，但最后还是走出来了，是河声给他指引了方向。现在，父亲又谛听着河的启示，很快明白，队伍是向正东偏南开进，对着河的方向开进。方向辨清，父亲也就明白，这是去打伏击，打日本人，要杀人，像杀狗一样。他知道队伍一直往东南走，很快就要走到那条南北贯通，把偌大个低洼平原分成两半，把胶县平度县两座县城连在一起的胶平公路。这条公路，是日本人和他们的走狗用皮鞭和刺刀催逼着老百姓修成的。
    高粱的骚动因为人们的疲惫困乏而频繁激烈起来，积露连续落下，淋湿了每个人的头皮和脖颈。王文义咳嗽不断，虽连遭余司令辱骂也不改正。父亲感到公路就要到了，他的眼前昏昏黄黄地晃动着路的影子。不知不觉，连成一体的雾海中竟有些空洞出现，一穗一穗被露水打得精湿的高粱在雾洞里忧悒地注视着我父亲，父亲也虔诚地望着它们。父亲恍然大悟，明白了它们都是活生生的灵物。它们根扎黑土，受日精月华，得雨露滋润，上知天文下知地理。父亲从高粱的颜色上，猜到了太阳已经把被高粱遮挡着的地平线烧成一片可怜的艳红。
    忽然发生变故，父亲先是听到耳边一声尖利呼啸，接着听到前边发出什么东西被迸裂的声响。
    余司令大声吼叫：“谁开枪？小舅子，谁开的枪？”
    父亲听到子弹钻破浓雾，穿过高粱叶子高粱秆，一颗高粱头颅落地。一时间众人都屏气息声。那粒子弹一路尖叫着，不知落到哪里去了。芳香的硝烟迷散进雾。王文义惨叫一声：“司令——我没有头啦——司令——我没有头啦——”
    余司令一愣神，踢了王文义一脚，说：“你娘个蛋！没有头还会说话！”
    余司令撇下我父亲，到队伍前头去了。王文义还在哀嚎。父亲凑上前去，看清了王文义奇形怪状的脸。他的腮上，有一股深蓝色的东西在流动。父亲伸手摸去，触了一手粘腻发烫的液体。父亲闻到了跟墨水河淤泥差不多、但比墨水河淤泥要新鲜得多的腥气。它压倒了薄荷的幽香，压倒了高粱的甘苦，它唤醒了父亲那越来越迫近的记忆，一线穿珠般地把墨水河淤泥、把高粱下黑土、把永远死不了的过去和永远留不住的现在连系在一起，有时候，万物都会吐出人血的味道。
    “大叔，”父亲说，“大叔，你挂彩了。”
    “豆官，你是豆官吧，你看看大叔的头还在脖子上长着吗？”
    “在，大叔，长得好好的，就是耳朵流血啦。”