Al li aliris Avino, kiu, ĵus atinginte la aĝon de tridek jaroj, portis hartuberon kaj harfranĝojn, kvazaŭ maldensan vualon sur sia brilanta frunto. Ŝi ĉiam tenis siajn okulojn akvobrilaj kaj viglaj. Oni diris, ke la fumo en preparado de alkoholaĵo el sorgograjnoj igis siajn okulojn tiaj. Post dek kvin jaroj da amaj aventuroj tra ventpluvoj Avino jam fariĝis el virgino seksalloga virino.
   “Kio okazis?” Avino demandis.
   Spiregante, Patro enŝovis la pistolon en la zonon.
   “Ĉu japanaj diabloj ne alvenis?” ŝi demandis.
   “Taĉmentestro Leng, tiu hundido, ni ne indulgos lin!” diris Patro.
   “Kio okazis do?”
   “Preparu patkukojn.”
   “Sed mi ankoraŭ ne aŭdis pafadon!” diris Avino.
   “Preparu patkukojn. Aldonu pli da omleto kaj tubajlo,” diris Patro.
   “Japanaj diabloj ne alvenis, ĉu?” demandis Avino.
   “La komendanto ordonas, ke oni preparu patkukojn kaj vi persone kunportu ilin!”
   Avino diris: “Vilaĝanoj, reiru pretigi patkukojn.”
   Apenaŭ Patro sin turnis por forkuri, Avino tiris lin per mano. Ŝi demandis: “Douguan, diru al mi. Kio pri Taĉmentestro Leng?”
   Liberiginte sin el ŝia mano, li kolere diris: “Ni vidis nenian signon de Taĉmentestro Leng. Komandanto Yu ne donos indulgon al ili.”
   Patro forkuris. Okule sekvante lian maldikan kaj malaltan dorsfiguron, ŝi eligis suspiron. Sur la malplena placo Sun la Kvina, starante oblikve, rigide rigardis ŝin kaj gestadis per manoj al ŝi, kun salivo elfluanta el la buŝo.
   Ignorante lin, ŝi iris al la knabino kun longa vizaĝo, kiu apogis sin kontraŭ la muro. La knabino ridklukis al ŝi. Kiam Avino aliris antaŭ ŝin, tiu subite kaŭriĝis kaj akutvoĉe ekploris, stringante la pantalontalion per ambaŭ manoj. El ŝiaj profundaj okuloj saltetis sparkoj de stulta frenezeco.
   Karesante ŝian vizaĝon, Avino konsolis: “Lingzi, bona infano, ne timu.”
   Tiam Lingzi, deksep-jara, estis la plej bela knabino en nia vilaĝo. Kiam Komandanto Yu komencis varbi siajn homojn kaj kolektis pli ol kvindek homojn en sian trupon, en tiuj varbitoj troviĝis malgrasa pala junulo kun longaj haroj, vestita en nigra uniformo kaj blankaj ledŝuoj. Laŭdire Lingzi korinklinis al li. Li parolis kun bela akĉento de Pekino kaj neniam ridetis. Tuttage liaj brovoj strikte kuntiriĝis kaj tri vertikalaj sulkoj montriĝis inter liaj brovoj. Oni nomis lin Adjutanto Ren. Ŝi sentis, ke sub lia malvarma kaj bela eksteraĵo brulas ardanta varmo kaj igas ŝin sidi kvazaŭ sur la flamo. Tiam la trupo de Komandanto Yu ĉiumatene ekzercis sin per marŝado sur la placo de nia familio destinita por aĉetkolekti sorgograjnojn. Liu Sishan, kiu antaŭe estis trumpetisto por geedziĝa kaj funebra ceremonioj, rolis kiel klarionisto de la trupo, kun trumpeto kiel militista klariono. Ĉiufoje antaŭ ekzercado Liu klarionis kolektiĝon. Tuj kiam ŝi aŭdis klarionadon, ŝi vente elrapidis el la hejmo, kuris al la rando de la placo kaj ventrokuŝigis sin sur kotan muron, atendante rigardi Adjutanton Ren, kiu kiel militinstruisto, zonis sin per larĝa bovleda rubando kun Browning-pistolo pendanta sur ĝi.
   Kun elstarigita brusto kaj retirita ventro li paŝis antaŭ la trupon. Je lia ordono “Atent!”, du linioj da trupanoj forte kunfrapiĝis per ambaŭ kalkanoj.
   La adjutanto instrukciis: “Je la ordono ‘Atent!’ vi devas streĉi viajn krurojn, retiri la ventron, elstarigi la bruston kaj larĝigi la okulojn, kiel la hommanĝonta leopardo.”
   “Kiel vi pozas!” dirante, li piedbatis Wang Wenyi. “Via pozo kun duonkaŭrantaj gamboj ĝuste similas mulon pisantan. Eĉ se mi batus vin, vi ne povus bone pozi.”

 

奶奶走到父亲面前。奶奶刚过三十岁，扎着盘头髻，刘海五绺，像稀疏的珠帘遮着光洁的额头。奶奶的眼睛里永远秋水汪汪，有人说是被高粱酒熏的。十五年风雨狂心魂激荡，我奶奶由黄花姑娘变成了风流少妇。
    奶奶问：“怎么啦？”
    父亲呼呼喘着气，把勃郎宁手枪插进腰带。
    “鬼子没来？”奶奶问。
    父亲说：“冷支队，狗娘养的，我们饶不了他！”
    “怎么回事？”奶奶问。
    父亲说：“扜拤饼。”
    “没听到打呀！”奶奶说。
    父亲说：“斡拤饼，多卷鸡蛋大葱。”
    奶奶问：“鬼子没有来？”
    “余司令让扜拤饼，要你亲自送去！”
    父亲转身要跑，被奶奶伸手拉住，奶奶说：“豆官，告诉娘，冷支队是怎么回事？”
    父亲挣开奶奶的手，气汹汹地说：“冷支队没见影，余司令饶不了他们。”
    父亲跑了。奶奶追着父亲瘦小的背景，叹了一口气。空阔的场上，孙五歪立着，僵着眼望着奶奶，他的手比划着，口水吐噜吐噜地在嘴上流。
    奶奶不理孙五，向倚在墙边上的一个长脸姑娘走去。长脸姑娘对着奶奶吃吃地笑。奶奶走到她眼前时，她忽然蹲下身，双手紧紧地捂住裤腰，尖声哭起来。她的两只深潭般的眼睛里，跳出疯傻的火星。奶奶摸着她的脸说：“玲子，好孩子，别怕。”
    十七岁的玲子姑娘，当时是我们村第一号美女。余司令初挑大旗招兵买马，聚起了一支五十多人的队伍，队伍里有一个穿一身黑制服，穿一双白皮鞋，面色苍白，留着乌黑长发的瘦削青年。据说玲子爱上了这个青年。他操着一口漂亮的京腔，从来不笑，眉毛日日紧蹙，双眉之间有三条竖纹，人们都叫他任副官。玲子觉得任副官冷俏的外壳里，有一股逼人的灼热，烧燎得她坐立不安。那时候余司令的队伍每天上午都在我家收购高粱的空场上练习步伐。吹大喇叭的吹鼓手刘四山是余司令队伍里的号兵，大喇叭权充军号。每次训练前，刘四山就吹喇叭集合队伍。玲子一听到喇叭响，就从家里风快地跑出来，跑到土场边，趴到土墙上，等着看任副官。任副官是训练教官，他腰扎牛皮宽腰带，皮带上挂着一支勃郎宁手枪。
    任副官挺脸凹腹，走到队伍前，喊一声立正，那两行人的脚跟就使劲碰在一起。
    任副官说：“立正时，要双腿绷直，肚子回收，胸脯挺出，眼睛睁圆，像豹子吃人一样。”
    “看你这个Ｖ样！”任副官踢了王文义一脚，说：“看你劈腿拉胯，好象骒马撒尿，揍你都揍不上个劲。”