Avino vektoportis du korbojn da patkukoj kaj la edzino de Wang Wenyi du sitelojn da supo de verdaj fazeoloj, kaj ili hasteme iris al la ŝtonponto super la Inko-rivero. Ili volus oblikve trairi la sorgokampojn rekte al la sudorienta direkto. Sed kiam ili eniris inter sorgoplantojn, ili trovis, ke estas malfacile por ili marŝi kun ŝarĝo sur la ŝultroj inter sorgoplantoj.
   Avino proponis: “Bofranjo, ni iru sur la rekta vojo. Kvankam ĝi estas pli longa, ni tamen povas atingi tien plej rapide.”
   Kiel flugantaj birdegoj ili solide moviĝis en tre libera aero. Avino surhavis malhele ruĝan veston kaj nigrajn harojn brile pomaditajn. La edzino de Wang estis malalta, sed vigla virino, kaj ŝi havis facilmovajn manojn kaj piedojn. Kiam Komandanto Yu varbis rekrutojn, ŝi akompanis Wang Wenyi al nia domo kaj petis Avinon rekomendi lin kiel gerilanon. Avino tuj konsentis. Dank’ al ŝia patronado Komandanto Yu akceptis Wang Wenyi.
   La komandanto demandis al li: “Ĉu vi timas morton?”
   “Jes,” Wang respondis.
   “Kiam li respondis jes, fakte li volis diri ne, Komandanto,” diris lia edzino. “La japana flugmaŝino bombe dispecigis niajn tri filojn.”
   Wang Wenyi ne estis destinita por esti soldato denaske. Li reagis malrapide kaj ne povis distingi dekstron disde maldekstro. Pro tio, kiam li ekzercis sin en marŝado, li suferis multe da batoj de Adjutanto Ren.
   Lia edzino elpensis bonan ideon por li. Ŝi proponis al li, ke li tenu pecon da sorgotigo en dekstra mano kaj turnu sin al la direkto de la mano tenanta la tigopecon je la ordono “dekstren”. Pro manko de armilo post lia soldatiĝo Avino donacis al li la birdopafilon de nia familio.
   Irante sur la serpentuma digo ĉe la Inko-rivero, ili emis rigardi nek la flavajn florojn en pompo sur la diga deklivo nek skarlatajn sorgospikojn interpuŝiĝantajn ekster la digo, kaj nur rapidigis siajn paŝojn al oriento. La edzino de Wang Wenyi kutimis al penado, dum Avino vivis ĝueman vivon. Pro tio Avino baniĝis en ŝvito kaj la edzino de Wang neniom ŝvitis.
   Patro rekuris al la pontfino jam frue. Li raportis al la komandanto, ke baldaŭ patkukoj alvenos. Kun kontenteco tiu donis baton al lia kapo per manplato. La trupanoj plejparte kuŝis en sorgokampo, kun la naztruoj turnitaj al la ĉielo por sunumo. Pro neokupiteco Patro iris en la kampon je la okcidenta flanko de la ŝoseo por vidi, kion Mutulo kaj aliaj faras. Mutulo zorgeme akrigis la glavon. Premante la Browning-pistolon ĉe la zono, Patro starigis sin antaŭ li, kun rideto de venkinto. Je ekvido de Patro, li ridete vidigis siajn dentojn al li. Dormanta trupano eligis sonoran ronkadon. La trupanoj, kiuj ne dormis, malvigle kuŝis. Neniu alparolis lin.
Li denove saltis sur la ŝoseon, kiu iom blankiĝis sur la bruna fono, kvazaŭ elĉerpite. Tiuj kvar erpiloj kuŝantaj kun la dentoj turnitaj al la ĉielo transverse baris la vojon. Patro pensis, ke ili certe jam brulis de atendado. La ŝtonponto liganta la du bordojn tuj super la akvosurfaco aspektis kiel paciento ĵus resaniĝinta el grava malsano. Poste li iris al la digo kaj sidiĝis. Li direktis sian rigardon jen al oriento jen al al okcidento, jen al la fluoj en la rivero, jen al sovaĝaj anasoj. La pejzaĝo sur la rivero estis bela: ĉiuj akvoherboj vegetas kaj ĉiuj ondetoj prezentas misteron. Patro trovis blankajn ostojn de mulo aŭ ĉevalo, ĉirkaŭvolvitajn de prosperaj akvoherboj. Lia penso denove vagis al la du mulegoj de nia familio. Printempe aroj da leporoj kuris ĉie en kampoj. Rajdante sur mulo, Avino, kun ĉaspafilo en la mano, persekutis leporojn kaj Patro sidis malantaŭ ŝi, brakumante ŝin ĉirkaŭ la talio. La mulo surprize elpelis leporon kaj Avino pafmortigis ĝin. Kiam ili reiris hejmen, ili ĉiam kunportis pendaĵon da mortintaj leporoj ĉirkaŭ la kolo de la mulo. Kiam Avino manĝis viandon de leporo, plumbero granda kiel sorgograjno enŝoviĝis en la  spaceton inter ŝiaj malantaŭaj dentoj kaj ŝi neniel sukcesis eligi ĝin.

 

 奶奶挑着一担拤饼，王文义的妻子挑着两桶绿豆汤，匆匆地往墨水河大桥赶。她们本来想斜穿高粱地，直插东南方向，但走进高粱地后，才发现挑着担子寸步难行。奶奶说：“嫂子，走直路吧，慢就是快。”
    奶奶和王文义的妻子，像两只飞翔的大鸟，在非常空虚的大气里，极端充实地移动。奶奶换上了一件深红上衣，头上的黑发用梳头油抹得乌亮。王文义的妻子精悍短小，手脚利索。余司令招兵买马时，她把王文义送到我家，让奶奶帮着说情，留下王文义当游击队员。奶奶一口答应。余司令碍着奶奶的情面，就收留了王文义。余司令问王文义：“你怕死不怕？”王文义说：“怕。”他妻子说：“司令，他说怕就是不怕，日本飞机把俺的三个儿子全炸成了碎块。”王文义天生不是当兵的料，他反应迟钝，不分左右，在操场练习步伐时，不知道挨了任副官多少揍。他妻子帮他出了个主意，让他在右手里握着一截高粱秆，听到右转的口令时，就往握着高粱秆的手这边转。王文义当兵后没武器，奶奶把我们家那支鸟枪给他。
    她们走上弯弯曲曲的墨水河堤，顾不上看堤坡盛开着的黄花和堤外密密匝匝的血红高粱，一个劲儿地往东赶。王文义妻子受惯了苦，奶奶享惯了福。奶奶汗水淋淋，王文义妻子一滴汗珠也不出。
    父亲早就跑回桥头。父亲向余司令报告，说拤饼一会就到，余司令满意地在他头上打了一巴掌。队员们多半躺在高粱地里，对着太阳晒鼻孔。父亲闲得发闷，便转到路西边高粱地里，去看哑巴他们在干什么。哑巴精心地磨着腰刀，父亲手按着腰里的勃郎宁，站在哑巴跟前，脸上挂着胜利者的笑容。看到我父亲，哑巴龇牙一笑。有一个队员睡着了，打着很响的呼噜。没睡觉的人也无精打采地躺着，无人和父亲讲话。父亲又跳到公路上来，公路黄中透出白来，疲惫不堪。那四盘横断了道路的连环耙，尖锐的齿尖朝着天，父亲想它们也一定等得不耐烦了。石桥伏在水面上，像一个大病初愈的病人。后来父亲就到河堤上坐着了。他看一会东，看一会西，看一会河中流水，看一会野鸭子。河里的景色很美，每一棵水草都活着，每一朵小小的浪花里，都隐藏着秘密。父亲看到了几堆被特别茂密的水草包围着的不知是骡子还是马的白骨。父亲又想起我家那两头大黑骡子了。春天时，田野里奔驰着成群的野兔子，奶奶骑着骡子，手持猎枪追逐野兔，父亲坐在骡子上，搂着奶奶的腰。骡子把野兔惊起，奶奶开枪把野兔打倒。回家时，骡子的脖子上，总是挂着一串野兔子。奶奶的后槽牙缝里，夹着一粒高粱米粒大的铁砂子，那是吃野兔肉时塞进去的，怎么抠也抠不出来。