La du kamionoj meze de la aŭtovico estis ŝarĝitaj per neĝblankaj sakoj montete amasigitaj, kaj en la lasta kamiono, kiel en la unua, staris pli ol dudek japanaj soldatoj kun ŝtala kasko sur la kapo.
   La vico de kamionoj alpremiĝis al la digo kaj la turniĝantaj radoj vidiĝis altaj kaj pezaj. En la okuloj de Patro la kvadrata kapo de la kamiono ŝajnis la kapo de enorma akrido. La flava polvo iom post iom maldensiĝis kaj la vosto de kamiono jen kaj jen furzadis per blua fumo.
   Forte retirante sian kapon, Patro sentis, ke la neniam spertita frideco de li leviĝas de la plandoj al la abdomeno, kie ĝi konverĝas en bulon kaj produktas grandan premforton. Li tuj ekhavis emon pisi kaj la pisaĵo en la urinveziko igis lian kacon skuiĝi. Li forte tordis sian postaĵon por reteni la tuj ŝpruciĝontan pisaĵon.
   “Ne moviĝu, vi leporido!” diris la komandanto seriozmiene.
   Senhelpe Patro vokis, “Adopta patro!” kaj petis forpermeson por pisi.
   Kun permeso de la komandanto Patro retiriĝis en sorgokampon kaj ellasis pisaĵon skarlatan kiel sorgospiko, kaj arde pikantan lian kacon. Pro tio li sentis sin multe malŝarĝita. Senintence li rimarkis, ke la mieno de la trupanoj montriĝas feroca kaj timinda, kiel tiu de la statuoj en templo. Wang Wenyi elŝovis sian langopinton, kun rigida rigardo simila al tiu de lacerto.
   Kvazaŭ singardemaj bestegoj, la kamionoj rampis antaŭen, kun retenita spiro. Patro flarsentis la parfuman odoron de ilia korpo. Tiam aperis sur la sinua digo Avino kun ruĝa silka vesto malsekigita de ŝvito kaj la spireganta edzino de Wang Wenyi.
   Avino vektoportis du korbojn da patkukoj kaj la edzino de Wang Wenyi du sitelojn da supo de verdaj fazeoloj. Ili faciligite gapis al la ŝtonponto super la Inko-rivero.
   Avino plezure diris al la edzino de Wang: “Bofranjo, ni fine atingis ĉi cellokon.”
   Post edziniĝo Avino vivis en lukso kaj komforto. Tiu ĉi korboparo da patkukoj elpremis sur ŝiaj delikataj ŝultroj purpuran kontuzaĵon, kiu akompanis ŝin ĝis ŝi forlasis la mondon kaj eniris en la ĉielan landon. La purpura kontuzaĵo estis glora marko por Avino en ŝia brava batalado kontraŭ la japanaj invadantoj.
   Estis Patro, kiu la unua trovis Avinon. Kiam ĉiuj aliaj fiksrigardis la malrapide alproksimiĝantajn kamionojn, li, pere de diktado de ia mistera forto, flankenigis sian kapon al okcidento kaj vidis Avinon gracie alflugi kiel ruĝa papiliego.
   “Panjo!” li laŭte kriis.
   Lia ekkrio ŝajnis ordono, laŭ kiu densa pluvo da kugloj alpafiĝis de la tri mitraloj instalitaj sur la japanaj kamionoj. La pafoj sonis obtuze, kiel hunda sombra bojado en nokta pluvo. Li vidis, ke du kugloj kreve boris du truojn sur la brusto de ŝia vesto. Post gaja ekkrio ŝi tuj falis teren, kaj la vekto falis kaj premis sur ŝian dorson. Unu el du korboj da patkukoj ruliĝis suden de la digo, kaj la alia norden de la digo. Tiuj blankaj patkukoj, verdaj tubajloj kaj pecigitaj omletoj disŝutiĝis sur la herbozan deklivon. Post falo de Avino, el la oblonga kapo de la edzino de Wang Wenyi ŝprucis ruĝa kaj flava fluidaĵo tre malproksimen, eĉ sur la sorgoplantojn sube de la digo. Vidinte tiun malaltstaruran virinon pafita, Patro retroiris unu paŝon, falis korpoflanken sude de la digo kaj ruliĝis al la riverbordo. La du siteloj da supo de verdaj fazeoloj renverŝiĝis kaj disverŝiĝis ĉien kiel elverŝita sango de heroo. Unu el la du feraj siteloj stumble ensaltis en la riveron kaj drivis antaŭen en nigra fluo preter Mutulo. Ĝi karambolis kelkfoje kun piliero de la ŝtonponto, enŝoviĝis sub pontarkon kaj flosis preter Patro, Wang Wenyi, Fang la Sesa kaj Fang la Sepa.
   “Panjo...” korŝire laŭte kriis Patro kaj resaltis sur la digon. Komandanto Yu volis retiri lin, sed vane.

 

中间两辆汽车上，装着小山一样高的雪白口袋，最后一辆汽车上，跟第一辆车一样，站着二十几个头戴钢盔的日本兵。
    汽车逼近河堤，缓缓转动的轮子显得高大笨重，方方正正的汽车头，在父亲看来，像一个硕大无比的蚂蚱头。黄尘慢慢淡薄，汽车尾部，一屁一屁打出深蓝色的烟雾。
    父亲把头使劲缩着，一种从未有过的冰冷从脚底上升到腹部，在腹部集合成团，产生强大压力，父亲感到尿急，尿水激得鸡头乱点，他用力扭动着臀部，来克制即将洒出的水。余司令严厉地说：“兔崽子，别动！”
    父亲万般无奈，叫了一句干爹，请求下去撒尿。
 父亲得到余司令的允许，退到高粱地里，费劲撒出一泡红高粱颜色、烧灼得鸡头热辣辣发痛的尿。这时他感到轻松多了。他无意中看了一眼队员们的脸色，都如庙中塑像一般狰狞可怖。王文义舌尖吐出，目光好似蜥蜴，呆板不转。
    汽车像警觉的大兽，屏住呼吸往前爬，父亲闻到了它们身上那股香喷喷的味道。这时，汗透红罗衫的我奶奶和气喘吁吁的王文义妻子出现在蜿蜓的墨水河堤上。
    我奶奶挑着一担拤饼，王文义妻子挑着一担绿豆汤，轻松地望见了墨水河中凄惨的大石桥。奶奶欣慰地对王文义妻子说：“嫂子，总算捱到了。”奶奶出嫁之后，一直养尊处优，这一担沉重的拤饼，把她柔嫩的肩膀压出了一道深深紫印，这紫印伴随着她离开了人世，升到了天国，这道紫印，是我奶奶英勇抗日的光荣的标志。
    还是我的父亲最先发现我的奶奶，父亲靠着某种神秘力量的启示，在大家都目不转睛地盯着缓缓逼近的汽车时，他往西一歪头，看到奶奶像鲜红的大蝴蝶一样款款地飞过来。父亲高叫一声：“娘——”
    父亲的叫声，像下达了一道命令，从日本人的汽车上，射出了一阵密集的子弹。日本人的三顶歪把子机枪架在汽车顶上。枪声沉闷，像雨夜中阴沉的狗叫。父亲眼见着我奶奶胸膛上的衣服啪啪裂开两个洞。奶奶欢快地叫了一声，就一头栽倒，扁担落地，压在她的背上。两笆斗拤饼，一笆斗滚到堤南，一笆斗滚到堤北。那些雪白的大饼，葱绿的大葱，揉碎的鸡蛋，散在绿草茵茵的草坡上。奶奶倒地后，王文义妻子那颗长方形的头颅上，迸出了红黄相间的液体，溅得好远好远，溅到了堤下的高粱上。父亲看到这个小个子女人中弹之后，后退一步，身体一仄，歪在了堤南边，又滚到河床上。她挑来的那担绿豆汤，一桶倾倒，另一桶也倾倒，汤汁淋漓，如同英雄血。铁桶中的一只，跌跌撞撞跳进河，在乌黑的河水中，慢慢地向前漂着，从哑巴的面前漂过，在石桥墩上碰撞几下，钻过桥洞，又从余司令从我父亲从王文义从方六方七兄弟面前漂过。
    “娘——”我父亲撕肝裂胆地高叫一声，身体弹到堤上。余司令扯了一把我父亲，没扯住。