"Sidiĝu, kara Bob", li diris dum ili manpremis. "Saluton, Leo" - respondis Bob - "kiel vi fartas en vivo?" Bob parolis la germanan. Li malamis sin pro ke li uzis la germanan kiam li parolis kun Leo, ĉar nu ja, kiam li parolas kun Leo li devus paroli la flandran, nu ja la flandran li ne scipovis, fakte estis la antverpena dialekto kiun li kutime parolas.

Leo ekstaris kaj ordonis al Bob fari same. "Laŭ ordonoj de la Reĝo de Belgio, vi Bob Bonkeŭr, estas nun serĝento en la belga armeo. Gratulon!"

- "Ĉu vi ŝercas, Leo?"

- "Mi tute ne ŝercas, serĝento Bonkeŭr kaj mi preferas ke dum oficialaj eventoj vi uzu mian titolon de kolonelo. Jes, eble vi estas same surprizita kiel mi, aŭ eĉ pli ol mi, sed jes, vi estas ek de nun serĝento. Pardonu min, mi ne povas helpi, sed estas ordonoj el Bruselo. Vi ne povas postuli de mi ke mi skribu al ministro pri milito kaj paco en Bruselo por diri, ke vi estas vere la plej terura kaj malbona soldato iam en belga armeo."

- "Ho, holala, ho Leo, nu ja kolonelo Leo, amiko mia. Ne diru ke mi estas malbona soldato. Vere mi faras ĉion por ŝanĝi la belgan armeon al multe pli agrabla loko. Konfesu, amiko, ke mi alportis multajn ŝanĝojn kaj ke ĝenerale la vivo en kazerno estas multege pli agrabla por ĉiuj."

- "Aŭskultu, serĝento Bonkeŭr, la kapitano de la interkomunikada sekcio estas en hospitalo por klopodi venki sian alkoholan malsanon. Li iĝis alkoholulo kiam vi komencis ŝanĝi la telefoncentralon al iu kabaretaspekta salono de klaŭnoj kaj duonfrenezuloj. Oni ne faras ŝercon en telefoncentralo de belga armeo kaj ne estas normale ke la prizorgantoj de la centralo sidas vestitaj dum la tuta tago en noktosurtuto kaj pantufloj por funkciigi la telefoncentralon."

- " Nu ankaŭ ne ĝenas, ĉu Leo, nu ja kolonela amiko? Ni ne tuj antaŭvidas militon, ĉu? Aŭ ĉu vi havas sekretajn sciojn pri kiuj ni devas timi ke ili okazu? Fakte mi ne aprezis ke vi forigis min el telefoncentralo, sed nu, por esti honesta, kion mi nun faras plaĉas ege. Estas sana kaj bona ekzerco por partopreni la maratonon de Kolonjo ĉi-jare.

"Sed" - diris Leo, la kolonela moŝto - "vi ne devas kuri malantaŭ la malgrandan ŝarĝaŭton. Vi ne devas meti la telefondratojn en la tereno de ekzercoj. Vi devas ordoni. Ĝis nun vi estis koporalo kaj pro fakto ke la ĉefserĝento plene ebrie koliziis kun du germanoj kiuj biciklis laŭlonge de la ekzerc-tereno kaj ambaŭ mortis en akcidente kaj pro tio nia ĉefo estas en malliberejo, vi estas la ordonanto plej alta en rango nun, ĉu vi scias?"

- "Jes, Leo amiko moŝta, sed mi jam ofte diris ke mi estas anarkiisto kaj ke ordoni ne apartenas al mia etiko kaj nun damne eĉ pli terure, vi diras ke mi estas serĝento. Kia diluvo, ho ve al la armeo. Lasu nin ludi unu ŝakludon kaj pensi kiamaniere ni solvu ĉi tiun problemon", respondis Bob.

Jes, estis pro ŝakludo ke ambaŭ iĝis amikoj. Bob bone memoris ke li unue devis veni ĉe raporto de la kapitano, kaj kiam ili ne trovis solvon por ekzistanta problemego, laŭ la kapitano evidente, Bob devis iri al raporto ĉe kolonelo.

Kiam li eniris ĉambron de la kolonelo, li vidis ŝakludon kiu montris ke la blanka parto estis en granda problemo.

Bob nekomprene rigardis ŝaktabulon kaj duonlaŭte diris ke la persono kiu ludis per blanka parto estas kompleta idioto rilate ŝakludon.

La kolonelo kiu neatendite eniris aŭdis kion Bob diris kaj tuj petis 'Kiel solvi la problemon de blanko?"

Bob klarigis kaj la kolonelo petis lin ludi matĉon. Tiel okazis kaj Bob facile venkis. "Aŭskultu - diris Bob - mi instruas vin, ĉar pardonu min, sed vi estas ege malbona ŝakludanto."

La kolonelo akceptis la diron de Bob, kaj Bob pensis, "Nu ja, kion kolonelo devas fari kiam ne estas milito".

Post 4 horoj da ŝakludado la kolonelo petis, "Ĉu vi estas Bob Bonkeŭr?" al kiu Bob nur pozitive povis reagi.

"Vi" - diris la kolonelo - "ŝajne rifuzas pafi pafilon, eĉ pli, rifuzas porti armilon, ĉu?"

"Nu" - Bob respondis - "mi ne volas pafi al figuro kiu aspektas homa. Mi ne volas pafi al homoj. Mi ne povas, certe ankaŭ ne volas konvinki min ke tio utilas".

Estis en la jaro 1965 kaj tiam oni kutimis pafi al aliaj homoj, precipe kiam oni servis en armeo. Sed la problemo de Bob estis nur, nu li estis en Germanio, ĉar laŭ historio la germanoj malvenkis dum lasta mondmilito kaj nun Bob, kiu estas denaska pacifisto, ne komprenis ke li devas pafi al homoj kiujn li ne konas, kaj pli, al homoj kiujn li konas, li ne scias pri iu, kiun li nepre devas ŝargi per kuglo en korpon.

Kiam la serĝento do ordonis lin pafi al figuro kiu aspektas viro, li simple metis pafilon sur tero kaj diris ke li havas moralajn problemegojn pri fari tion.

La serĝento komencis laŭte krii, sed Bob lernis de hipopotamoj en bestĝardeno kiel fermi orelojn kiam necesas. Kion li ankaŭ faris dum tempo de blekado de serĝento.

Iomete Bob ektimis, kiam li vidis ke la serĝento iĝis tute ruĝa en vizaĝo kaj ke eble la kapo de la serĝento certe baldaŭ eksplodus. Tamen, Bob ne komprenis la koleron, li nur ne volis pafi al figuroj kiuj aspektis homaj.

"Aŭskultu, Jos" - li klopodis trankviligi la serĝenton, - "iĝu trankvila aŭ vi tuj havos koratakon". Bob tre atente ne diris cerbofrapo, ĉar li ne povis imagi ke iu, kiu iĝis profesia soldato, povas havi la grizan amason kiu kutimas ĉe homoj. Bedaŭrinde la serĝento eĉ pli koleris kaj Bob vere ne sciis kion fari por trankviligi la serĝenton, do li turnis al li la dorson kaj decidis iri al ĉambro por atendi ĝis Jos, la serĝento, retrovis trankvilon.

Nu, rezulto estis ke Bob devis iri al raporto ĉe kapitano.

"Saluton, Andreo", li salutis la kapitanon.

La kapitano ruĝiĝis kvazaŭ li klopodis deteni koleron, sed Bob tute ne havis imagon kial la afabla kapitano povus koleri.

"Ĉu ĉio bonas, Andreo?" li demandis.

La kapitano enspiris forte kaj en unu frazo li diris, "Aŭskultu kretena azeno kiel ofte mi jam diris al vi ke vi devas alparoli min per titolo kapitano. Kaj damne diru al mi kion vi faris kun serĝento Jos Multabru. La kompatindulo estas en hospitalo kun koratako kaj vi kulpas."

Bob tuj komprenis ke li devis trankviligi sian amikon la kapitano kaj respondis: "Mia kara Andreo kapitana moŝto, vi tute eraras. Mi faris ĉion por trankviligi kamaradon Jos, mi eĉ iris al ĉambro por ke li povu trankviliĝi. Pro iu kialo li koleris kontraŭ mi, kvankam mi nur diris ke malplaĉas al mi uzi pafilon. Ho jes, pro morala kialo mi klare diris. Sed nu ja, li koleras kaj mi foriris por ke li trankviliĝu."

"Vi estas damne, komunistaĉo, mi malamas vin", tre laŭte diris la kapitano.

Bob volis klarigi ke fakte li estas anarkiisto sed la kapitano kriis denove: "Nun tuj kaj diable tujtuje, vestiĝu per dimanĉa uniformo kaj prezentu vin ĉe kolonelo".

Bob pensis tuj ke estus pli oportune ne diskuti kun Andreo kaj iris al propra ĉambro por surmeti dimanĉan uniformon.

Jes tiutempe en belga armeo, oni havis du uniformojn. La krudaj uniformoj en kiuj siatempe dum milito batalis la belgaj soldatoj kaj la novaj kiujn oni nur povis surmeti dimanĉe kaj kiam oni iris diboĉi al Altenrath, la vilaĝeto kie troviĝis la kazerno.

Kiam Bob eliris, li vidis kiel la kapitano metis la kapon sur la labortablon kaj Bob estis preskaŭ certa, ke la kapitano komencis singulti kaj poste komencis plori. Bob komprenis nenion de la afero, li nur, pro etika kialo, ne volis pafi al figuroj, kiuj aspektas homaj.

Nu, kiel mi jam diris, la afero iĝis fine tre pozitiva ĉar li instruis la kolonelon pri ŝakludado. Eĉ pli, post la dumhora instruado la kolonelo proponis al Bob reveni por ludi pli kaj tiamaniere ili iĝis karaj amikoj.

Ho jes, antaŭ ol mi forgesas, Bob kaj la kolonelo trovis solvon. Ĉar Bob pro iu genetika kialo havis altecon de 1 metro kaj 83 centimetroj, la kolonelo proponis al li ke estonte, kiam estas festo, li Bob akompanu la belgan flagon dum festoj. Estis tiel ke ĉiam 6 homoj de sama alteco devis akompani la flagon, eble pro timo ke iu ŝtelus ĝin, Bob supozis.

Bob devis nur pafi al homoj se hazarde okazus nova milito. Bob akceptis ĉar jam delonge li decidis ke, se okazus milito, li tuj prenus trajnon al Bordozo kaj tie restus ĝis fino de milito. Por travivi li eble povus vendi vinon, ĉar estas konate, ke en reginono de Bordozo oni havas bonan vinon kiu per si mem vendiĝas. La estonto aspektas bone eĉ en kazo de milito.

"Aŭskultu bone, serĝento Bonkeŭr" - diris la kolonelo, kaj per tio Bob tuj komprenis ke la oficiala parto de la renkonto ne jam finiĝis, kvankam li sopiris al matĉo aŭ du de ŝakludado kun Leo, nu ja Leo moŝto kolonela. - "Vi ne estu honto por la armeo kaj promesu min nun ke vi faros ĉion por esti bona serĝento."

Leo, la kolonela moŝto vere estas bona knabo kaj Bob nepre ne volis vundi lin kaj promesis defendi la remparojn kiel vera serĝento en belga armeo.

Bob jam volis sidiĝi ĉe la ŝaktablo kiam Leo aldonis: "Ho jes, serĝento Bonkeŭr, ek de venonta semajno ni, la kara 17-a Veturanta Artilerio, havas la honoron gardi la reĝan palacon en Bruselo.

Bob sciis ke li nun devis entuziasmiĝi, sed malgraŭ la peno kiun li faris por havi ĝojan rideton sur vizaĝo, li ne sukcesis. Li nur pensis; "Kiamaniere solvi ke mi ne devas partopreni ĉi tiun teatron?"

Post venki dufoje super Leo dum ŝakludo, li iris al la kapitano kiu devis zorgi ke li havis novan uniformon kiu sufiĉe taŭgas por serĝento kaj poste iris kun la dorso rektigita, kiel sergentoj faras, al la kompanio kaj kunvokis la mizerulojn kiuj kiel li plenumis la leĝan taskon en la belga armeo.

"Aĉaĵaro da mizeruloj" - li laŭte diris, ĉar tiel serĝentoj parolas en armeo - "la kolonelo informis min ke ni havas la honoron gardi la reĝan palacon en Bruselo."

Dum li komunikis tion, li rigardis al la bando de pigruloj kiuj prizorgis la komunikadon en la kazerno kaj dum armeaj ekzercoj. 15 junaj viroj kiuj eniris armeon kontraŭeme. Kiam ili venis en armeo ili trinkis modeste kaj kutime akvon, nun ili ĉiuj estas preskaŭ ĉiun tagon ebriaj. Fakte tio estas la plej ofta ekzerco en armeo, drinki, drinkegi.

Sam, la plej edukita el la grupo -- li studis mil jarojn aŭ iom pli ĉe universitato kaj pro fakto ke li rifuzis esti oficiro dum militservo, kiun universitatuloj devas esti -- oni aldonis lin al nia grupo, havis brilan ideon.

"Ĉu ne estas bona ideo Bob" - Bob ne plendis ke Sam ne uzis la gravan titolon serĝento - "se ni tranĉos ĉiujn dratojn kiuj prizorgas la komunikadon de la kazerno? Ni poste povas diri ke ni bezonas du semajnojn por ripari la dratojn".

La postan tagon, ne estis eĉ la 10a horo, Bob denove estis en oficejo de la kolonelo. Kun vere tre trista mieno, li devis komuniki al Bob, serĝento de komunikada sekcio, ke la anoj de la transmisiilo ne povis partopreni la honoran gardadon ĉe reĝa palaco pro problemego pri la komunikiloj. La ordono estis, ripari la tuton kaj prefere antaŭ la soldatoj revenos du semajnojn poste al la kazerno en Altenrath.

Unu semajnon poste, la soldatoj kiuj estis pretaj iri al Bruselo por zorgi ke neniu fiulo faru malbonon al belga reĝo, envie rigardis kiel Bob, ĉe kapo de lia kompanio, fierege kaj laŭorde, kiel decas por bonaj soldatoj, iris al la laboro.

La kompanio de Bob devis ek de tiam resti 6 monatojn en armeo. Tempo plej agrabla ĉar laŭ ordonoj de serĝento Bob Bonkeŭr, ili devis kiel eble plej ofte iri al Wahnerheide, la ekzerca tereno. Tie ili ne estis videblaj al kapitanoj kaj aliaj ordonantoj, kiuj nur amarigis al ili la vivon.

Nur unu afero estis ĝena.

Sur sama tereno ankaŭ ekzercis usonajn, francajn kaj germanajn soldatojn. Ĉiam soldatoj devas ekzerci kaj la kliko de Bob estis vere nur bando da aĉaĵaroj. Bob ja apenaŭ tenis sufiĉe da fiero por ne montri sin kun la grupo al homoj kiuj pensas ke soldatoj utilas por io.

Post militservo, Bob pro iu hazardo, ĉar li ŝategas legi, havis la libron de soldato Ŝvejk kaj tiam li bedaŭris ke li ne pli frue interkonatiĝis kun ĉi tiu bona verko.

Tamen pri unu afero li fieris. En soldatolibreto kiun ĉiu soldato ricevas post servo skribiĝis: Klopodas ĉiam ridindigi la ĉefojn. Do la ĉefoj tamen ne estis tro stultaj por kompreni tion.

postnoto: La Wahnerheide estas nun, feliĉe, naturparko kaj tio devas esti tiel.

http://www.ipernity.com/blog/jakvo