Vi ja jam konas mian amikon Bob ĉu ne? Nu hieraŭ mi vidis lin kiam mi promenadis en parko, kie mi kutime kombas la cerbon. Iom ordigi la pensojn por scii ĉu mi daŭre estas bona knabo, ĉu mi ne vundis iun dum lastaj tagoj, ĉu mi estas honesta kun mi mem kaj pli de tiuj valoraj pensoj.

Ni salutis kaj kisis kiel ni kutimas en Antverpeno.

„ Malvarmas ĉu” mi diris al Bob. „Mi mem sentas” estis lia respondo. Malplaĉas al Bob paroli pri aferoj kiujn ĉiuj mem sentas aŭ scias.

„Estas ja afero ĉu - mi diris - pri tiuj episkopo en nia lando kiu seksatencis knabojn. Kaj ŝajne ankaŭ pastroj faris tion. „Hehe” respondis Bob.

„Ĉu en nia tempo tio ankaŭ okazis, aŭ ĉu estas iu, nu diru nova afero en moderna tempo” Mi petis lin.

„Jakob - respondis Bob, ci parolas kiel oldulo nun. Kio okazas nun okazis dum tuta historio. Estis papoj kiuj havis infanojn kaj pastroj kiuj havis servistinojn. Memoru la pastron, la dikan el nia vilaĝeto dum nia junaĝo. Vaŭ ĉu vi memoras kiel bela ŝi estis kaj pastro tute fiere promenadis kun ŝi sur strate. Homoj klaĉis kaj nu pastro… amindumis mi pensas”.

-„Ĉu vi pensas tion? Kaj la maldika pastro kio pri li. Li ne rigardis al virinoj. Nu jes ĉiam alvenis en domo de homoj ĉirkaŭ tempo ke oni servis vespermanĝon, sed mi neniam vidis lin okulumi al virino. Diable Bob, ĉu eble ankaŭ li estas de tiu speco pri kiu oni nun parolas en gazataro?

Nu jes nun mi rememoras, vi ja estis siatempe akolito ĉu ne? Ĉu eble iam li hhhhheeee…?”

-„Damne Jakob kion vi diras nun. Tute ne, li estis ege afabla viro. Post la meso li ĉiam patre karesis mian kapon, foje brakon, sed nu, mi ne sentis malkomfortan pri tio. Ho, jes ĉu ci memoras ke tiam mi ankaŭ kantis en ĥoruso de la preĵejo”?

- „Jes evidente ja, ke mi memoras, vi havis voĉon kiel najtingalo. Mi eĉ memoras ke instruisto en lernejo konsilis vin iri al konservatorion por pliperfektigi vian kantkapablon. Jes Bob kiam vi kantis en preĵejo la maljunaj virinoj havis larmojn en okuloj, kaj ĉiuj, kiuj havis filineton en domo jam revis ke vi iĝus poste la bela kaj bona bofilo.

Ĉu vi daŭre povas kanti tiujn latinajn kantojn aŭ ĉu vi forgesis la tekstojn”?

Bob iom rektigis ŝultrojn kaj komencis kanti „ Lauda Jerusalem Dominum
Lauda Deum tuum Sion. Hosanna! Hosanna! Hosanna Filio David”.

Verdire mia amiko daŭre havas belegan voĉon, kia domaĝo ke li ne faris ion kun tiu talento. Nu ja, li posedas aliajn talentojn kaj precipe grandan mankon de memfido.

Bob kun sia laŭta basvoĉo, kiun li nun havas, kantis la tutan kanton, sen iu hezito aŭ manko.

Homoj kiuj promenadis en la parko ŝtelrigardis kaj iom esploris ĉu eble iu filmisto faras gravan filmon kiujn ili poste povis spekti ĉe televido, kaj kiam ili tiam povus fanfaroni ĉe familio, ke ili partoprenis la registradon.

Neniu filmisto tamen ĉeestis, mi nur iom paroletis kun amiko Bob. Mi aŭskultis al la kanto per granda admiro kaj pensoj reĵetiĝis al tempo de junaĝo, la dolĉa tempo kiam ni pensis pri ŝanĝi la mondon. Almenaŭ propran mondon.

Kiel bone mi memoras ke Bob eniris ĥoruson ne ĉar li pensis ke li kapablas kanti, sed rilatis amo. Nur 10 jaraĝa, li enamiĝis al filino de la plej riĉa buro de la vilaĝo. Diable kio estis sia nomo. Ne, ne, Alsheimer, tio estas tiu viro kiu ĉion forgesas. Jes, jes, Vera tiel ŝi nomiĝis. Ŝi ne estis bela, ne, ŝi estis belega. En tiu tempo ni ne jam pensis pri mamoj kaj aliaj virinecaj aferoj sed kisi. Jes knabo kiu sukcesis kisi belan virinon tuj kaj por longa tempo iĝis la heroo de la klaso. Bob kisi Vera-n. Ĉiuj sciis eĉ la patro de Vera kaj pro tio li draŝis la kapon de Bob. Ha, kiel tiu viro koleris, vi ne havas imagon, sed vere, vere koleris. Poste li ĉerte bedaŭris ke li ne kuraĝigis Bob, ĉar Vera sufiĉe juna devis edziĝi kun iu stulta ulo kiujn ni ĉiuj malŝategis. Nu, en dua jaro de edziĝo li bategis Vera-n, sed tiel severa ke ŝi estis pli ol duonan jaron en malsanuleo kaj restis blinda al unu okulo kaj perdis aŭdkapablon. Poste ŝi restis tutsola kun la knabo, kiu felice havis la bonkorecon de Vera kaj ne de tiu fiulo. Feliĉe mi forgesis lian nomon. Certe ne estis Alsheimer, ĉar li estis laŭ mi legis klera persono kiu eltrovis ke homoj forgesas kaj la kialo kial ili forgesas ĉion.

Ĉu eble estas avantaĝo ke oni forgesas ĉion. Imagu ke mi forgesas ĉiujn malbelajn aferojn el vivo. Diable certe mi estus feliĉa. Sed, nu ja, tiam oni ankaŭ forgesas belajn momentojn kaj tio do, estas ne feliĉa afero.

Mi rapide forpuŝis Alsheimer al fono de la memoro, sed ne tro for por ke mi ne forgesu lian nomon en tempo ke mi bezonas ĝin.

Bob daŭre kantis, li atingis lastan strofon kiam ek li ĉesis kantadon. Mi cerbumis kun rapideco de heliko por helpi lin trovi la vortojn.

Tiam mi vidis ke Bob iom paligis. „Jakob - li diris - de tempo vi kolerigas min. Kaj jes vi nun kolerigis min.

Jes, jes kaj jes, iam post kiam mi faris belegan prezenton laŭ la maldika pastro, li petis min sidi sur liajn genuojn, kaj damne kaj damnege, li karesi min sur lokoj kiujn li prefere ne tuŝus knabon.

Ĉu vi scias Jakob, ke vi ĝus detruis belegan memoron kiun mi havis. La tempo ke homoj diris ke mi kantis belege, la tempo … ĉu vi memoras Vera? La tempo ke mi estis en ĥoruso kun Vera kaj ke mi ĉiam povis rigardi al ŝi dum ŝi staris tie kiel anĝelo. Kun la bela ruĝa hararo. Mi kisis ŝin ĉu vi memoras?” Ŝi estis la unua virino kiun mi kisis, krom patrino kaj fratino, sed tio estis deviga afero. Malplaĉis al mi kisi fratinon, ĉar pli aga ol mi ŝi jam kisis aliajn knabojn.

Rapide mi fosis en memoro, kaj jes li pravas Vera havis belan rugan hararon. Hararo kiel fajro. Jes ŝi estis belega tiu Vera.

„Vi detruis ĝus ĉiun belan memoron” ripetis Bob kaj per firma paŝo li forlasis min.

„Pardonu min Bob” mi kriis al amiko plej kara. Sed tuj mi reiris al tempo de junaĝo kaj vidis denove la belecon de Vera.

Finfine estis bela tago kaj jes, mi scias. Morgaŭ mi iros al Bob kun botelo da viskio. Mi aĉetas botelon da viskio kun sufiĉa alta grado da torfo en gusto kaj mi demandas al mia amiko: „ Kion vi pensas Bob, ĉu tro da torfo en gusto aŭ ne sufiĉe laŭ via prefero”. Kaj ni tuj forgesas pri pastroj kaj kiam ni sufice gustumas eble ankaŭ pri Vera.