Mia amiko Bob estas iom aparta viro.

Ne decas klaĉi pri homoj, prefere simple diru kion vi havas por diri kaj silentu por ĉiam. Nu, mi ne klaĉas pri Bob. Ĉion, kion mi diras pri li, li jam scias, mi jam profunde diskutis kun li.

Mia amiko Bob havas plurajn talentojn. Li kapablas flugi kiel mevo, mi jam parolis pri tio.

Ho jes, lastan semajnon, mi estis ĉe maro kaj mi vidis du mevojn. Tutklare paro en amo. Mi kriis Bob, Bob, sed la mevo eĉ ne rigardis, do mi dubas ke estis Bob ĉar li estas fidela kiel hundo, kiam rilatas amikeco kaj amo.

Ankaŭ, kiam mi bone rigardis al la talenta flugo de la du mevoj, ne povis esti Bob kaj animkunulo Jim Ĉar al ili ne mankis tio talento plej elstara, kaprioli kiel neniu alia povas.

Jes Bob estas talenta. Li havas bonan voĉon, sed neniam prizorgis ĝin. Li kapablas verki iom. Strange, li verkas etrakontojn sed ege dubas ĉu li vere kapablas. Al mi plaĉas la rakontoj, sed kiu estas mi? Nu mi estas amiko de Bob , do ne objektiva. Jes estas tiuj homoj kiuj laŭdas lin en vizaĝo kaj malantaŭ dorso diras ke li estas infano kiu kapablas al nenio.

Tio detruas Bob. Bob estas tro sentema. Facile vundebla oni diras, sed mi scias pli bone. Bob ne estas facile vundebla, li vivis sian sorton, de tempo plej teruran sen plendoj, sen ĝemadoj kaj publikaj larmoj. Kiel bone mi memoras ke li pro malsukceso iĝis malriĉa, tiel ke li devis vivi sur strato. Mi klopodis helpi lin, same kiel kelkaj aliaj amikoj, sed li rifuzis, estis tro fiera. Li volis mem grimpi el profundan puton en kiu li troviĝis kaj jes li sukcesis. Obstine li estas kiel azeno, sed jes tro sentema.

Tiuj, kiuj vundas lin nomas lin, facile vundebla, sen ke ili pripensas ke ili kaŭzas la vundojn.

Antaŭ ne longe mi legis rakonton de lia mano kaj mi petis lin; Ĉu eble iu en familio havis talenton kiel verkanto aŭ alian talenton kiuj troviĝas en genoj de la familio.

Bob iom pensis. Mi vidis ke li pensis, ĉar tiam liaj okuloj igas malluma, kvazaŭ doloras al li pensadon.

„Nun ke vi mencias Jakob - li respondis - onklo de mia patro laboris en operao”.

„Vaŭ Bob - mi respondis - ĉu vere kaj kion li kantis, ĉu li havas basan voĉon kiel vi havas aŭ ĉu eble tenoro li estis”?

Bob iom ŝanĝis mienon kaj mi vidis rideton sur vizaĝo. „Onklo Bernardo, la onklo de mia patro, estis teknika helpanto en operao, li fermis - malfermis la kurtenon. Atentu, ne subtaksu la aferon.

Unue, dum tiu tempo la kurtenon oni malfermis per dika ŝnuro al kiu oni devis doni grandan forton por malfermi ĝin. La kurteno devas malfermiĝi je ĝusta momento.

La kondukisto de orkestro vokis orkestron je atento per frapeto de la bastoneto kaj tiam onklo Bernardo per ĉiuj fortoj tiris al la ŝnuro kiu malfermas kurtenon.

Dum tute prezento li devis preni atenton. Eble vi ne kredas Jakob sed mi memoras lian rakonton ke iam dum prezento de baleto la Cignolago de Ĉajkovskij kaj tio en lasta sceno finala: dum „Moderato e maestoso, Moderato”, vere okazis ke ĉefrolulono tiel absorbiĝis en sia rolo ke ŝi iĝis vere Odette kaj ŝanĝiĝis en cigno plej blanka.

Onklo Bernardo tuj vidis tion kaj feliĉege li povis rapidege fermi kurtenon.

La aplaŭdo el salono estis giganto. Kio? Ne evidente ne ĉar onklo Bernardo tiel talente povis fermi kurtenon, sed pro la dancado de la ĉefrolulino.

Poste oni ne plu aŭdis pri ŝi. Ĉu oni metis ŝin en iu loko de iom frenezeta dancistinoj kaj artistoj, aŭ ĉu eble ŝi eskapis kaj flugis al parko en iu granda urbo kiu ŝi cetere de la vivo priploris sian sorton? Neniu scias. Jes onklo Bernardo ofte rakontis tion, sed ne, krom fermi- malfermi kurtenon de la operao, li ne havis apartajn talentojn.

Ho jes, frato de mia patro povis fajfi sur banano. Li metis bananon en buŝo kaj fajfis sur ĝi kvazaŭ estis fluto. Iam dum festo de familio li fajfi sur kukumo, sed onklino plendis kaj diris ke ŝi volis uzi kukumon por aliaj aferoj. Tago poste mi bone manĝis ĉe geonkloj. Bonega salato kun en ĝi abunde multe da kukumo ornamita kun iom da majonezo. Jes plaĉis al mi.

Ne Jakob, mi ne pensas ke iu en familio havis apartan talenton!”

Mi rigardis al mia amiko Bob. Mi vere ne sciis ĉu la rakonto pri Cigonolago havis iun veron en ĝi. Mi iam plendis ĉe Bob ke li de tempo mensogetas. „Ne estas mensogo - li respondas - aŭ eble jes, kelkaj nomas ĝin blankaj mensogoj, sed por mi estas nur frazoj por amuziĝi homoj. Kial esti teda persono kiam oni havas talenton amuziĝi homoj per iomete adaptigi la veron? Vi scias Jakob ke mi preferas morti anstataŭ mensogi?”

Mi silentis en ĉiuj lingvoj kiujn mi kapablis. Jes vere mi ne povis iam kapti Bob pri mensogo. Li estis fidela kiel hundo, sed kelkaj diras ke li estas tro facile vundebla. Ili ne scias ion pri Bob. Jes sentema li estas, ege sentema.

Mi scias ke li malsategas prezenti etrakontojn antaŭ publiko. Vundas lin kiam iu legas inter la frazoj ion kion li ne skribis. Ho jes li akceptas ke homoj fantazias per lia verketoj. Ke ili pensas ke ili estas la ĉefrolulo, sed neniam li volas ke iu sentas ĝin vundita de iu rakonto.

Mi viŝas ĉiujn rakontojn li diris al mi. Mi timas ke li faros. Oni ne facile vundas Bob, sed li estas ege sentema. Malmultaj homoj scias tion.

Mi estas amiko de Bob, kvankam mi estas nur simpla laboristo, kaj mi, „mi metas nur vortojn sur viĉo” diras Bob.

Strange ke homoj ne komprenas tion.