Ann-Sofie, 4 ½ jara, estis vizitinta konatan familion. Vespere post reveno preĝante sian preĝon, ŝi finis per: ke Dio gardu onklon Allan.

Ŝia patrino demandis, ĉu ŝi ne ankaŭ preĝu por la onklino:

—Ne, ŝi helpu sin mem.

—Kuracisto preskribis, ke mi trinku akvon unu horon antaŭ la manĝo.

—Nu, ĉu vi faris tion?

—Ne, mi ne kapablis daŭrigi pli ol dum dek minutoj.

La feliĉaj geedzoj Perterson ricevis sian unuan infanon, kaj pro la ĝojo, la bogepatroj donacis al la infaneto grandan arĝentan pokalon por ornamo de la komodo.

La jaroj pasis, kaj iom post iom tie sur la komodo staras dek tiaj pokaloj.

Iutage pastro vizite alvenis. La interparolo iris malvigle, kaj, ekrimarkante la pokalojn, la pastro kaptis la okazon trovi novan paroltemon. Li demandis:

—Diru, sinjoro Peterson, kiun sportbranĉon vi praktikas?

Pastro Macintosh rimarkis, ke lia edzino zorgeme esploris la preĝejan monkesteton.

—Pri kio vi okupiĝas? li demandis iom pli akre ol kutime.

—Estu trankvila, respondis la edzino. Mi nur serĉas konvenan butonon por via nigra redingoto.

Skoto revenas el Aŭstralio post tri jaroj, kaj trovas siajn fratojn treege barbhavaj.

—Sed, kion signifas tio? Kial vi tiel aspektas? ekkriis la frato.

—Ho jes. Forvojaĝante vi ja kunprenis la raztranĉilon.

—Jen estas bela afero. La servistino avizis sian eksiĝon. Ŝi diris, ke vi insultis ŝin telefone hodiaŭ matene.

—He, pro Dio... mi kredis, ke estis kun vi mi parolis.