Pli kaj pli li senkuraĝiĝis, pli kaj pli malgrandaj estiĝis liaj malfirmaj paŝoj ĝis malsupre en la stacidomo. Kiom ofte li estis revinta pri ĉi tiu eskapo, kiom ofte li estis pensinta forrapidi en la vivon, fariĝi imperiestro aŭ reĝo, soldato aŭ poeto, kaj nun li alrigardis time la malgrandan helan domon kaj nur pensis, ĉu la dudek kronoj sufiĉos por venigi lin ĝis la avino. La reloj brilis malproksime en la lando, la stacidomo estis malplena kaj soleca. Time Edgar ŝteliris al la biletejo kaj flustris, por ke neniu alia aŭdu lin, kiom bileto al
埃德加越来越没有勇气了,他那犹疑不定的脚步变得越来越小了,他就这样走到了下面的车站里。多少次他幻想着这次出逃,多少次他幻想着快点逃离目前的生活,去过那种皇帝或国王,士兵或诗人的日子。可现在他胆怯地看着亮堂堂的小房子,心里想的只是20法郎够不够去奶奶那儿的车票钱。远处路上的铁轨亮闪闪的,车站孤零零的空无一人,埃德加偷偷地走向售票处,为了不让别人听到,他小声地问到巴顿的票多少钱。昏暗的售票窗口后售票员戴着眼镜一脸惊异,他微笑着看着那胆怯的孩子问道:“成人票吗?”“是啊,”埃德加结结巴巴地答道。他没有丝毫的骄傲,更确切地说他担心,不知道票价会不会太高。